บทที่ 4

เจียงเหยาสีหน้าโกรธ ดูแล้วไม่กลัวเลยสักนิด “เจ้ากล้าข่มขู่ข้ารึ? เชื่อไหมว่าข้าจะฟ้องเสด็จพ่อ!”

ข้ายิ้มหยันบอก “ถ้าน้องหญิงไม่เชื่อ งั้นก็ลองดูสิ ข้าจะดูสิว่า ต่อให้เสด็จพ่อเก่งกาจสักแค่ไหน ยังจะสามารถสอดมือเข้าไปยังสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้หรือไม่”

ครั้งนี้เจียงเหยาหุบปากลงอย่างจำยอม

เพราะนางดูออกว่า ข้ามิได้ล้อนางเล่น

ในชาติก่อนข้าเคยลิ้มรสฝีมือโม่อวี่แล้ว สายเลือดตระกูลจิ้งจอกนั้นชอบทำเรื่องต่ำช้าเป็นที่สุด นอกจากทรมานข้าเพื่อบีบข้าให้กำเนิดมังกรสวรรค์โดยเร็วที่สุดแล้ว ปกติก็มักจะกินเหล้าเคล้านารีกับนางมารหรือปีศาจหญิงพวกนั้นเสมอ ซ้ำยังได้ทั้งชายและหญิงอีก

ชาตินี้ควรให้เจียงเหยาได้ลิ้มรสชาติชีวิตที่อยู่ไม่สู้ตายอย่างนี้สักหน่อยละ

งานแต่งงานที่พิภพสวรรค์ การจัดงานนั้นหรูหราใหญ่โตเสียยิ่งกว่าโลกมนุษย์เสี่ยอีก

ซ้ำข้ากับเจียงเหยายังแต่งให้กับคนของพิภพสวรรค์ จักรพรรดิสรวงสวรรค์เลยมอบยาเซียนให้พวกเราคนละหนึ่งเม็ด

บัดนี้พวกเราก็มีเวทมนตร์เหมือนกับเทพเซียนแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้านี้เหมือนกันแล้ว เพียงแค่ระดับชั้นค่อนข้างต่ำเท่านั้น

ถึงจะเคยผ่านมาชาติหนึ่งแล้ว และเคยแต่งงานแล้ว แต่พอคิดว่าครั้งนี้คนที่จะแต่งงานด้วยคือเซียวอี้เหิง ข้าก็ยังอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้

เกี้ยวเจ้าสาวถูกยกเข้าไปในตำหนักของไท่จื่อ

ต่อให้ข้าเตรียมใจมามากเพียงใด แต่ครั้นได้เห็นตำหนักไท่จื่อที่หรูหรางดงาม ก็ยังอดสะท้านไม่ได้ เทียบกับตำหนักที่เห็นตอนแต่งงานกับโม่อวี่เมื่อชาติก่อนแล้ว ห่างชั้นกันไกลราวกับฟ้าและเหว

ข้าคลุมหน้าด้วยผ้าคลุมหน้าสีแดง มือใหญ่หนาข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้าข้า

“หว่านหว่าน ข้าคือเซียวอี้เหิง สวามีของเจ้า ต่อไปเจ้าคือภรรยาของข้าแล้ว ขอมือเจ้าให้ข้าเถิด ข้าจะพาเจ้าเข้าไป”

อาจเพราะออกรบมานานปี บนฝ่ามือเขามีความด้านบางๆเคลือบอยู่ แต่ดูแล้วมีพละกำลังนัก

ข้าพยักหน้า วางมือของตนลงบนฝ่ามือของเซียวอี้เหิงอย่างขวยอาย

พลันมีความอบอุ่นของอีกคนแผ่ซ่านมาที่ฝ่ามือ ทำให้ข้าอดหัวใจเต้นแรงไม่ได้

น้ำเสียงของเซียวอี้เหิงอ่อนโยน ยามจูงข้าก็ระมัดระวังยิ่งนัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดแล้ว ในที่สุดก็มาถึงตำหนักบรรทม

ตามกฎแล้ว เซียวอี้เหิงต้องเปิดผ้าคลุมหน้าข้าออก และร่วมดื่มสุรามงคลด้วยกัน จากนั้นก็เข้าห้องหอ

ข้าเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวพลันถูกเปิดออก เบื้องหน้าข้าพลันสว่างกระจ่างใสขึ้นมา

จากนั้นข้าก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นที่ทำให้เหล่าเทพธิดาหลงใหลของเซียวอี้เหิง

สีหน้าเขาดูซีดเผือด ดูแล้วไม่ใคร่สบายนัก แต่ยามสบตากับข้า กลับแก้มแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะความขวยอาย

“หว่านหว่าน นี่ให้เจ้านะ หนึ่งเพื่อเป็นการแสดงความยินดีที่เราแต่งงานกัน และสองเพื่อคุ้มครองเจ้าให้ปลอดภัย”

เขายื่นปิ่นสีทองเล่มหนึ่งมาตรงหน้าข้า

“ปิ่นเล่มนี้ทำจากเกล็ดย้อนของข้า นอกจากข้าแล้ว มันนับเจ้าเป็นนายมันอีกเพียงผู้เดียวเท่านั้น ยามเจ้าพบอันตราย ซ้ำข้าก็ไม่อยู่ มันจะคุ้มครองเจ้าได้”

ขนาดข้าอยู่มาสองชาติแล้ว ยังไม่เคยเห็นของล้ำค่าเยี่ยงนี้มาก่อนเลย