ร่านกลิ่นรัก /8

“เอ่อ ฉันไม่ใช่ทั้งดาราและนางแบบค่ะ และต้องขอโทษด้วยที่ทำเสียงไม่ดีใส่นะคะ” นอกจากหน้าแตกหมอไม่รับเย็บแล้ว เขมมิกายังต้องกล่าวขอโทษคนพวกนั้นที่เธอไปหาเรื่องเขาเอง

“น้องคะน้อง”

เสียงใครเรียก เธอยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ ใครจะเข้ามาหาเรื่องเชียว เขมมิกาหันไปทางเสียงนั้น เห็นสาวประเภทสองผมยาวหน้าตามองก็รู้ว่าผ่านเครื่องมือแพทย์มามากแค่ไหน

“เรียกฉันหรือคะ” เธอหันซ้ายหันขวา กลัวว่าจะหน้าแตกเป็นหนสอง

“ใช่ค่ะ พี่เรียกคุณน้องนั่นแหละ เชิญทางนี้หน่อยสิคะ”

เขมมิกาเดินเข้าไปหา เมื่อได้รับเชิญให้นั่งด้วยกัน เธอก็ไม่ปฏิเสธ

“พี่ชื่ออุ้มนะคะ นี่ค่ะนามบัตรพี่” สาวประเภทสองส่งกระดาษแผ่นเล็กให้ “เมื่อกี้พี่ได้ยินที่น้องบอกแล้ว และตอนนี้พี่ก็สนใจในตัวน้อง อยากได้น้องมาเป็นนางแบบในสังกัดของพี่ค่ะ”

สุทัศน์ เกิดวิเชียร คือชื่อของคนตรงหน้า นามบัตรนั้นบอกว่าเขาเป็นเอเยนซี่หานางแบบเกิดใหม่ เขมมิกาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง

“ฉันคงไม่เหมาะจะเป็นนางแบบหรอกค่ะ”

“อะไรที่ว่าไม่เหมาะคะ หรือทางบ้านไม่ให้ทำงานนี้”

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ฉันไม่มีหุ่นเพรียวบางเหมือนนางแบบนี่คะ ฉันคงทำอาชีพนี้ไม่ได้”

“คุณน้องน่ะเหรอคะทำไม่ได้ หุ่นนาฬิกาทรายแบบนี้สิคะที่เราต้องการ หน้าตารึก็สวยหวานอยู่แล้ว แต่งหน้าอีกนิดขี้คร้านนางงามก็ยังตกกระป๋องเลยนะคะ ถ้าคุณน้องยังหางานทำแล้วยังไม่ได้ รับงานที่พี่เสนอเถอะค่ะ งานสบายเงินดีๆ ไม่ได้หล่นใส่หัวใครง่ายๆ นะคะ”

เขมมิกาเข้าใจเพราะเธอก็เดินหางานทำยังไม่ได้มา 3 วันแล้ว นี่ดีนะที่มีรถ มีเงินเดือนที่ดนัยณุให้ทุกเดือน ไม่งั้นล่ะก็ เธอคงลำบากมากแน่ๆ งานสบายเงินดีไม่หล่นใส่หัวใครง่ายๆ แล้วถ้ามันหล่นใส่หัวเธอ เหมือนตอนเจอดนัยณุครั้งแรก เธอจะไม่คว้าโอกาสดีๆ ได้ยังไง

“ถ่ายแบบอะไรหรือคะ แล้วค่าตอบแทนเป็นยังไง พอจะบอกก่อนได้ไหมคะ อย่างน้อยก็เพื่อประกอบการตัดสินใจ”

สุทัศน์ยิ้มกว้าง ลองถามแบบนี้ไม่พลาดหล่อนต้องได้นางแบบหุ่นยั่วตัณหาเพิ่มอีกคน

“เป็นนางแบบเซ็กซี่ค่ะ ค่าตอบแทนหุ่นอย่างคุณน้อง พี่แล้วแต่คุณน้องเรียกเลยค่ะ หุ่นเซ็กซี่ขนาดนี้หายากนะคะ แต่โดยปกติที่ถ่ายกัน ค่าตัวต่อชิ้นงานเฉลี่ยอยู่ที่ 15,000 บาท ถ้าคุณน้องสนใจ พี่ให้ยืนพื้น 20,000 บาท ต่อชิ้นงานเลย จะมากกว่านั้นก็แล้วแต่เจ้าของงาน แบบนี้แฟร์ๆ ดี หรือคุณน้องจะว่ายังไงคะ”

“แล้วพี่จะได้อะไรคะ หักค่าตัวหนูใช่ไหม”

“ว้ายๆ ระดับพี่อุ้มแล้ว ไม่มีการหักค่าตัวค่ะ เจ้าของงานจะจ่ายพี่อุ้มเองต่างหากค่ะ เงินส่วนของนางแบบก็ได้รับกันไปเต็มๆ ไม่เกี่ยวกันค่ะ”

ข้อเสนอของสุทัศน์ถือว่าไม่เลวเลย สำหรับคนว่างงานที่เดินจนรองเท้าสึกจะให้มองข้ามก็กระไรอยู่ ในเมื่อค่าตอบแทนที่สุทัศน์แจกแจงก็สูงพอสมควร ถ้าเธอทำงานนี้ ต่อไปถ้าดนัยณุแต่งงาน เธอก็จะยืนด้วยสองขาของตัวเองได้

“ว่าไงคะคุณน้อง ถ้าสนใจพรุ่งนี้ไปพบพี่ตามที่อยู่ในนามบัตรเลยนะคะ”

“ค่ะ สนใจค่ะ”

“ว้ายยยย พี่ดีใจจัง สวยขนาดคุณน้องต้องงานชุกแน่ๆ พอดีเลย พี่มีงานใหม่ชิ้นหนึ่ง ยังหานางแบบไม่ได้ พรุ่งนี้คุณน้องไปเซ็นสัญญาถ่ายแบบให้งานชิ้นนี้เลยนะคะ ของพี่ไม่เหมือนใครเพราะพี่จะเซ็นสัญญาเป็นรายชิ้น ไม่มีข้อผูกมัดที่ว่าต้องอยู่กับพี่กี่ปีๆ ขาดไปแล้วจะโดนฟ้องอะไรแบบนี้ ไม่มีนะคะ เชื่อใจพี่อุ้มได้ พี่อุ้มอยู่วงการนี้มาสิบๆ ปีแล้วค่ะ”

ยิ่งฟังเขมมิกาก็ยิ่งพอใจ แววตาของสุทัศน์ไม่หลอกลวงเธอหรอกน่า เธอเชื่อว่าเขาพูดจริงและทำจริง เขมมิกาอมยิ้มดีใจที่เธอได้งานทำแล้ว

“แล้วเจอกันนะคะพี่อุ้ม”

“อ้อ ตายๆ พี่ยังไม่รู้จักชื่อคุณน้องเลยค่ะ”

“เขมมิกาค่ะ เรียกเขมก็ได้”

“เขมมิกา ดาวดวงใหม่ของวงการนางแบบ ชื่อเขมมิกาจะต้องดังระเบิดแน่นอนค่ะ พี่อุ้มต้องขอตัวก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะ”

ไอโฟน 5 S ถูกโยนทิ้งด้วยความหงุดหงิด ลมหายใจของดนัยณุร้อนเป็นไฟ อารมณ์ตึงเครียดและกำลังจะเป็นบ้า กี่ครั้งแล้วที่เขาพยายามโทร.หาเขมมิกา กี่หนที่เขาได้ยินระบบตอบกลับมาว่า

‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียก’

เท่าที่จำได้วันนี้ทั้งวันเขาพยายามกดโทรศัพท์หาเธอมือเป็นระวิง โทร.เท่าไหร่ก็โทร.ไม่ติด เมื่อวานนี้โทร.ไปเธอบอกว่า

‘เฮียเก้าหรือคะ ขอโทษนะคะเฮีย เขมกำลังทำงานอยู่ แล้วเขมจะโทร.กลับนะคะ’

หลังจากเธอตัดสายเขาอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขมมิกาก็หายไปกับสายลม เธอไม่โทร.กลับตามที่บอก คงกำลังทำงานอยู่ แต่งานบ้าอะไรวะทำข้ามวันข้ามคืน วันนี้เขมมิกาก็ยังไม่เปิดมือถือ หรือแบตเตอรี่หมดแล้วไม่ได้ชาร์ต

ไม่นะ เขมมิกาไม่ใช่คนยอมให้มือถือขาดการติดต่อ โดยเฉพาะจากเขา

“อ้าวเฮียเก้า ทำไมมือถือตกอยู่ที่พื้นอย่างนี้ล่ะครับเฮีย”