ร่านกลิ่นรัก /7

ชายหนุ่มดึงท่อนลึงค์ออกจากถ้ำสาว ธารกามาเอ่อนองไหลลงมาตามต้นขาขาวอวบ เขมมิกาขาอ่อนเปลี้ยเกือบจะนั่งบนกระโปรงรถ แต่ต้องยกลำตัวขึ้นเพราะกลัวว่ารถของดนัยณุจะเปรอะเปื้อนน้ำรักของเขา

“ไม่เป็นไร เฮียไม่ซีเรียส” เขาผลักเบาๆ ให้เขมมิกาทิ้งสะโพกบนกระโปรงรถ เธอยังหอบหายใจไม่หาย มองทุกอย่างรอบๆ ตัว ความมืดเริ่มปกคลุมทุกสรรพสิ่งแล้ว

ดนัยณุเอากระดาษทิชชู่เช็ดน้ำขุ่นข้นให้เขมมิกา หญิงสาวมองอย่างซาบซึ้งเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำให้

“ขอบคุณนะคะเฮีย”

ชายหนุ่มเงยหน้าส่งยิ้มให้เธอ จัดการเช็ดทำความสะอาดให้เกลี้ยงแล้วยังช่วยเธอสวมเสื้อผ้า ก่อนจะจัดการกับตนเองบ้าง

“เฮียดีกับเขมมากเหลือเกิน”

“ทำเสียงคิดมากอีกแล้ว เฮียบอกแล้ว เราแลกกัน ยังบ๊องเอ๊ย” มือของเขายื่นมายีหัวเขมมิกาจนยุ่ง หญิงสาวทำหน้าหงิกงอเพราะผมเธอยุ่งหมดแล้ว “ฮ่าๆ” เขาก็ยังหัวเราะเยาะเธอได้อีก

“เฮีย ถ้าวันข้างหน้าเฮียแต่งงาน เขมก็คง” หญิงสาวพูดไม่ทันจบ ดนัยณุก็แทรกขึ้น

“กว่าจะถึงวันนั้น เฮียจะเอาเขมให้เบื่อไปเลย แต่เฮียมั่นใจว่าไม่มีทางที่เฮียจะเบื่อเขมง่ายๆ”

“เฮียคิดถึงแต่เรื่องอย่างว่าจริงๆ” เธอว่าเขา ทั้งคู่นั่งดูดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าอยู่ที่เดิมในสภาพที่แต่งตัวมิดชิด

“ก็อยู่กับเขม จะให้เฮียคิดเรื่องอะไรล่ะ”

นั่นสิ เธอมีค่าแค่นี้ อยู่กับเธอเขาก็ต้องคิดแต่เรื่องนี้ ไม่คิดเรื่องนี้แล้วจะให้คิดเรื่องอะไร

“เฮ้ออออ” เขมมิกาถอนหายใจเสียงดัง “เขมเรียนจบแล้ว ยังไม่รู้เลยจะไปสมัครงานที่ไหน ที่ไหนรับเด็กจบใหม่บ้างนะเฮีย”

“ไม่เห็นต้องทำ ก็กินเงินที่ได้จากขายของไง”

“ไม่อ่ะ นั่นของพ่อแม่เขม เขมน่ะอยากทำงานออฟฟิศ เขมอยากลิ้มรสชาติของสาวออฟฟิศบ้าง”

เพื่อนของเขมมิกาบางคนก็มีงานรองรับไว้แล้ว บางคนไปสมัครงานได้แล้ว ส่วนเธอยังไม่รู้เลยจะไปแห่งหนไหน ตอนนี้เธอเองก็ทำงานให้ดนัยณุ ปรนเปรอเขาให้สมกับเงินที่เขาเสียไป แต่เขมมิกาก็ยังอยากทำงานในสายที่เรียนมา

“อืม สายที่เขมเรียนมา บริษัทเฮียไม่ได้เปิดรับสมัครด้วยสิ”

“ไม่เป็นไรเฮีย เดี๋ยวเขมหางานเองได้ ไม่รบกวนเฮียหรอกค่ะ”

“ตามใจเขมนะ แต่ถ้าอยากทำงานที่ไม่ตรงกับสายงาน บริษัทเฮียรับคนทำบัญชีอยู่ ไม่เป็นงานก็สอนกันได้นี่”

“อยู่ใกล้เฮียอีกแล้วเหรอ แล้วเขมจะได้ทำงานหรือเปล่าแบบนี้”

“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ แต่เอาไว้เป็นทางเลือกแล้วกันเขม เฮียบอกแล้ว เขมอยากได้อะไร เฮียให้ได้ทุกอย่าง เพราะเขมเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เฮียเอาแล้วมันส์มากที่สุด”

เขมมิกายิ้มแห้งๆ เขาย้ำให้เธอรู้ค่าของตนอีกแล้ว แต่ช่างเถอะ เธอเข้าใจดี ดนัยณุเป็นคนแบบนี้ จะให้เขาแคร์อะไรมากล่ะ อย่าลืมว่าเขาเป็นคาสโนว่า เธอทำให้เขาติดใจได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว

“กลับเถอะค่ะเฮีย มืดแล้ว เขมกลัวงู”

ดนัยณุจูบปากเขมมิกาเป็นการสั่งลา ก่อนทั้งคู่จะขึ้นรถแล้วขับออกไปช้าๆ

นั่งคนเดียว แล้วมองกระจกที่สะท้อนแสงจันทร์วันเพ็ญ

โดดเดี่ยวกับความเหงาอยู่กับเงาที่พูดไม่เป็น

ฟังเพลงเดิมๆที่เรารู้จักแต่ไม่รู้ความหมายของมัน

หากฉันจะหลับตาลงสักครั้งและพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์

หากความรักเกิดในความฝันเราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน

ปฏิทินได้บอกคืนและวันดั่งที่ฉันไม่เคยต้องการ

แต่อยากให้เธอได้พบกับฉันเราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน

จูบเพื่อล่ำลาในความสัมพันธ์ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป

(โดยไม่รู้จักเธอ)

(ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ นักร้อง ป๊อบ ปองกูล สืบซึ้ง)

เขมมิกาออกสมัครงานในช่วงเวลา 3 วัน ปาเข้าไปเกือบ 10 แห่ง ได้รับคำตอบราวกับนัดหมายกันอย่างลับๆ ว่า

‘แล้วทางเราจะติดต่อกลับไปอีกทีนะคะ/นะครับ’

ทำไมพวกเขาถึงไม่เปิดโอกาสให้นักศึกษาจบใหม่มีงานทำ เมื่อมีงานก็จะมีประสบการณ์ แต่ถ้าไม่มีงานทำแล้วจะหาประสบการณ์ที่คุณๆ ท่านๆ ต้องการมาจากไหน

วันนี้เหนื่อยแล้ว เขมมิกาพักเหนื่อยด้วยการเข้าร้านกาแฟตากแอร์เย็นๆ พนักงานในร้านพากันมองและซุบซิบ เธอย่นคิ้วนึกสงสัยและไม่พอใจ อารมณ์เหนื่อยๆ อากาศร้อนๆ ทำให้เธอของขึ้นง่ายๆ เธอเดินเข้าไปถามอย่างพร้อมจะเอาเรื่องเต็มที่

เขมมิกาปากกัดตีนถีบมานักต่อนักตอนเด็กๆ จะมีเรื่องอีกตอนเรียนจบรบรับปริญญาจะเป็นไรไป

“มองหน้าฉันทำไมมิทราบ”

พนักงานในร้านกาแฟมองหน้ากันเลิกลั่ก ผู้ชายตัวสูงผอมจึงยิ้มแหยแล้วตอบเสียงอ่อย

“คุณสวย รูปร่างก็ดี พวกเรานึกว่าเป็นดารานางแบบ ที่มองเพราะกำลังคิดว่าอยู่สังกัดช่องไหนน่ะครับ”

เขมมิกาหน้าฝืดเฝื่อน ใครจะไปรู้คนพวกนี้มองเธอเป็นดารา อย่างเธอเนี่ยนะ ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง

“งั้นเหรอ”

“จริงค่ะ หนูก็นึกว่าพี่เป็นดาราหรือไม่ก็นางแบบ ไม่ได้คิดไปในทางไม่ดีจริงๆ นะคะ” พนักงานสาวอีกคนตอบ