ร่านกลิ่นรัก /10

“เอ่อ คือ”

“งานของพี่ก็จบวันนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เจอกันแล้วนะครับ แค่ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง ไม่เกิน 2 ชั่วโมง หรอกเอ้า”

“ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่เกิน 2 ชั่วโมง เขมไปได้ งั้นพี่ภิขับรถนำไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวเขมขับตามไป”

“ได้ครับ แล้วเจอกันที่ร้านมายเลิฟนะครับ”

“อ๋อ ร้านนี้เขมรู้จักค่ะ โอเค แล้วเดี๋ยวเจอกันนะคะ”

อภิวัชร์แยกไปขึ้นรถตัวเองและขับนำไปก่อน เขมมิกาดูนาฬิกาข้อมือ มันจวนจะเลิกงานแล้ว แต่จะให้เธอตัดสัมพันธ์ไมตรีดีๆ กับอภิวัชร์ก็กระไรอยู่ ยังไงซะ ดนัยณุก็รอเธอได้อยู่แล้ว

‘เฮียรอเขมก่อนนะคะ’

ใกล้จะได้เวลาเลิกงานแล้ว ดนัยณุก็ใกล้จะร้อนเป็นไฟเช่นกัน ทั้งที่วสันต์ก็เข้ามาบอกติดต่อเขมมิกาได้แล้ว ทำไมเขมมิกาจึงไม่ยอมโทร.กลับ เธอจะรู้ไหมกำลังทำให้ใครบางคนเป็นบ้า

บ้าๆๆ ดนัยณุกำลังจะบ้า บ้าที่รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ เขมมิกาก็ยังไม่โทร.กลับ หรือเธอจะเล่นสงครามประสาทกับเขา

“เฮ้ยยย วสันต์เข้ามานี่หน่อย” เรียกหาเลขาส่วนตัวอีกรอบ

วสันต์ก็เร็วทายาดรีบเข้ามาหา ดนัยณุหน้าเครียดจัด แววตาดุกร้าวอย่างกับเสือ ถ้าตอบไม่เข้าหูมีหวังชะตาขาด

“เฮียเก้ามีอะไรหรือครับ”

“เขมมิกาบอกจะโทร.กลับใช่หรือเปล่า”

“ใช่ครับ หนูเขมยังไม่โทร.มาหรือครับ”

“เออ ยายนั่นกำลังเล่นสงครามประสาทกับฉัน หาให้เจอ เขมมิกาทำงานอะไรอยู่ที่ไหน”

“ตอนนี้เลยหรือครับเฮีย” วสันต์ดูเวลา ใกล้จะเลิกงานแล้ว เขามีนัดกับสาวซะด้วยสิ

“เออสิวะ”

“แล้วทำไมเฮียไม่ไปหาที่คอนโดฯ ล่ะครับ หรือหนูเขมย้ายหนีไปแล้ว”

ดนัยณุแน่นิ่งไป เขมมิกาจะย้ายหนีไปด้วยเรื่องอะไร ไอ้บ้านี่ก็พูดมาก เขมมิกาไม่มีสิทธิ์หนีไปไหน เธอไม่มีทางทำอย่างนั้น

“เงียบไปแบบนี้แสดงว่าไม่แน่ใจ งั้นเฮียต้องไปดูให้เห็นกับตา ถ้าเจอก็จัดหนักซะเลยนะเฮีย โทษฐานที่หนูเขมหัดดื้อ” เข้าทางวสันต์พอดี

ดนัยณุเห็นตรงกับที่วสันต์แนะนำ เขาเย่อหยิ่งในตอนแรกเพราะรู้ว่ายังไงเสีย เขมมิกาจะต้องโทร.กลับ ผิดคาดเธอไม่โทร.กลับ แล้วจะให้เขาโทร.ไปอีกเรอะ ไปหาที่คอนโดฯ เลยก็ดีเหมือนกัน ถ้าดื้อนัก จะได้จัดการเสียเลย

“งั้นไปล่ะ ใครโทร.หา บอกฉันออกไปแล้วไม่เข้ามาอีก”

“ถ้าเป็นเฮียใหญ่ล่ะครับ เฮียจะว่าไง”

เฮียใหญ่ของวสันต์ก็คือพ่อของดนัยณุ ซึ่งพยายามหาผู้หญิงมาให้ลูกชายดูตัว เอ หรือจะเป็นผู้หญิงมาดูตัวลูกชายกันแน่ก็ไม่รู้ วสันต์รู้แค่ว่าทางบ้านของดนัยณุอยากได้ลูกสะใภ้มาก และวางหลักเกณฑ์ในการเลือกสะใภ้เกินมาตรฐาน ไม่ใช่แค่ดี เก่ง หรือสวย แต่ยังต้องรวย มีชาติตระกูลดี และครอบครัวต้องทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เหมือนกัน

พระเจ้าช่วยกล้วยทอด แบบนี้เฮียเก้าจะมีเมียได้หรือเปล่าหนอ

“บอกไปตามนั้น ป๊าจะวีนใส่ นายก็รับหน้าแทนไปก่อนล่ะกัน” ตอบง่ายดีแท้

“เฮียจะไม่รับโทรศัพท์จากทางบ้านด้วยใช่ไหมครับ ผมหมายถึงมือถือเฮีย”

“ไม่ เผอิญโทรศัพท์ฉันแบตหมด ติดต่อไม่ได้”

“อ้อ เหรอครับ” กรรมเลยตกเป็นของไอ้สันต์คนเดียว เซ็งแล้วๆ เลยไอ้สันต์

“ขอให้เฮียเจอหนูเขมนะครับ” ลงท้ายด้วยการอวยพรน้ำตาตกในจากวสันต์

ดนัยณุผิวปากออกไป เชื่อมั่นจะต้องเจอเขมมิกาแน่ๆ เขาจะเข้าไปรอเธอในคอนโดฯ ให้มันรู้ไปว่าเธอจะหนีเขาพ้น

หึ

21.00 น. สามทุ่มพอดีเป๊ะเมื่อเขมมิกายืนอยู่หน้าห้องพักตัวเองบนชั้น 20 ของคอนโดฯ ย่านรัชดาภิเษก เธอไล่ความง่วงงุนด้วยการสะบัดหัวไปมา คิดถึงเตียงนอนนุ่มๆ มาก เธอไม่ได้นอนเร็วมากี่คืนแล้วนะ สามทุ่มเป็นเวลาน่านอนมาก เปลือกตาปรือปรอย อ้าปากหาวหวอด ถ้าเข้าห้องปุ๊บ สาบานเลยว่าจะลากสังขารอิดโรยขึ้นเตียงปั๊บ

เขมมิกาเปิดประตูเข้าไป สลัดรองเท้าส้นสูงทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วเดินลากเท้าตรงไปทางห้องนอน เขมมิกาเกือบจะมองไม่เห็นใครบางคนที่นั่งกอดอกอยู่ในความมืด เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะท้อนแสงจันทร์ให้เธอเห็น เธอถอยหลังไปเปิดไฟ

“เฮียเก้าเองเหรอคะ เขมนึกว่าใคร”

“แล้วเธอนึกว่าใครล่ะเขม เธอนัดใครมาเจอกันที่นี่หรือไง”

เขมมิกาได้กลิ่นตุๆ ดนัยณุอารมณ์เสีย สงสัยทำงานเหนื่อยเกินไป

“ที่นี่เป็นของเฮีย เขมจะพาใครมาก็ต้องขออนุญาตเฮียก่อน ถ้าเฮียไม่รู้ แสดงว่าเขมอยู่คนเดียว”

ท่าทางอิดโรยของเขมมิกาสร้างความสงสัย และดนัยณุก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป

“ทำไมเขมไม่โทร.กลับ ไอ้สันต์มันไม่บอกหรือไงว่าเฮียตามหาเขมเขมทำงานอะไร ทำไมดูเหนื่อยขนาดนี้ล่ะฮึ”

“เขมขอโทษค่ะเฮีย เขมเลิกงานแล้วก็ไปทำธุระต่อ เลยลืมโทร.กลับ เฮียอย่าโกรธเขมนะคะ” ถึงคราวต้องงัดมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนออกมา เขมมิกาก็ทำได้ดี เธอรู้จุดอ่อนของเขา จุดอ่อนที่เป็นจุดแข็งในคราวเดียวกัน

อารมณ์...