บทที่ 4 กินเบียร์ริมทะเล

ในที่สุด!

เขาก็ปิดเพลงสักทีความทรมานของแตงโมได้สิ้นสุดลงแล้วเฮ้อ...รู้สึกเหมือนตัวเองรอดจากความตายทั้งที่เกิดมายังไม่เคยตายเลยสักทีแต่เมื่อกี้ที่นั่งรถมากับไอ้พี่โหดคนนี้เธอกับสัมผัสได้อย่างชัดเจน

"เดียวจะลงไปซื้อเบียร์กระป๋องในร้านสะดวกซื้อ ส่วนกับแกลมไปเดินตลาดนัดกลางคืนแล้วกันมีให้เลือกเยอะกว่า" เขาพูดแล้วลงจากรถไป ส่วนเธอได้แต่มองตามด้วยความลังเลว่าจะนั่งรอในรถหรือลงไปด้วยกับเขาหรือจะแอบหนีกลับกรุงเทพตอนเขาไปซื้อเบียร์ดีแต่สุดท้ายก็ไม่กล้าได้แต่นั่งอยู่ในรถแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาส่งแชทบอกน้องชายเอาไว้

ไม่นานร่างสูงก็เดินกลับมาพร้อมถุงร้านสะดวกซื้อ เขาเอาของที่ลงไปซื้อวางเอาไว้หลังรถแล้วขับรถไปต่อยังตลาดนัดกลางคืนที่พูดถึง จะว่าไปแล้วการมาพัทยาครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่มาเที่ยวเลยปกติเคยไปแต่เชียงใหม่ที่พ่อแม่ชอบพาไปกลับบ้านไปเยี่ยมตากับยาและถือโอกาสไปเที่ยวช่วงวันหยุดปีใหม่ที่เป็นวันหยุดราชการ นอกนั้นเธอกับน้องชายอยู่แต่ในกรุงเทพไม่ได้ออกไปเที่ยวต่างหวัดหรือแม้กระทั้งต่างประเทศเลย ที่บ้านเราเก็บเงินเพื่อไปโปะบ้านให้หมดภายใน10ปีแล้วพ่อกับแม่ของเธอพวกท่านก็ทำสำเร็จเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเอง

"เราไปเดินเลือกของกินในตลาดแล้วเอาไปนั่งกินกันริมหาดนะ"

"ค่ะตามใจพี่ เต็มที่ไปเลย!" แตงโมแอบพูดประชดเขาออกไปด้วยความเผลอตัว

"ประชดเหรอว่ะ" เสียงเข้มดุดันส่อแววเริ่มอารมณ์ขึ้นของเขาทำเอาคนเผลอลืมตัวถึงกับตกใจแทบกลั่นหายใจขาดแล้วอากาศตายด้วยความหวาดกลัวเขามาก

"ขะขอโทษค่ะ" แตงโมรีบพูดแก้ต่างให้กับตัวอย่างรวดเร็ว

"เอ่อคราวหลังจะพูดอะไรก็หัดใช้สมองคิดหน่อยดิ๊ ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้ประชดแบบนี้ไม่ชอบไม่พอใจอะไรก็บอกกันตรงๆ เลย"

"พูดได้จริงเหรอ พี่จะไม่ตีหนูตายเลยเหรอถ้าพูดไม่เข้าหู" ด้วยความที่เธอก็เป็นเพียงวัยรุ่นที่แสบซ่าพอตัวไม่ได้เป็นเด็กเรียบร้อยอะไรขนาดนั้นเลยเผลอพูดความต้องการของตัวเองถามเขาออกมาตรงๆ

"ใครจะตีคนที่กำลังจีบอยู่ว่ะบ้าเปล่า เธอเพ้อเจ้ออะไรออกมาเนี้ยยัยเด็กบื้อ"

"พี่จะจีบหนูจริงดิ๊" แตงโมที่เป็นสาวฮอตคนหนึ่งในโรงเรียนแต่ไม่มีแฟนเพราะว่าถ้าไม่รู้สึกชอบผู้ชายคนนั้นจริงๆ เธอจะไม่ยอมคุยกับใครเล่นๆ แบบพวกชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นและที่ผ่านมาเธอก็ยังไม่เจอผู้ชายที่ทำให้หัวใจเต้นแรงยกเว้นไอ้พี่โหดคนนี้ที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอกแต่ไม่ได้เพราะความชอบในตัวเขานะแต่เป็นความหวาดกลัวเขามากกว่า

"ชัดเจนขนาดนี้เธอน่าจะเดาออกยังจะมามองฉันด้วยสายตาไม่เชื่อแบบนั้นอีกเหรอว่ะ" แตงโมถึงกับยิ้มแหย่ๆ ให้เขาด้วยความรู้สึกขัดใจที่ถูกไอ้พี่คนนี้รู้ทันอีกแล้ว

"ก็พอจะเดาได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าพี่มาหลอกปล้ำหนูคืนนี้ หนูยังอายุไม่ครบ18ปีบริบูรณ์ตามวันเกิดในบัตรประชาชนทีจะแจ้งความเอาผิดพี่เข้าคุกแน่!" แตงโมข่มขู่เขาแต่ใจจริงๆ ไม่ได้กลัวเพราะเรื่องฟ้องแจ้งจับเขามันง่ายมากสำหรับลูกสาวอัยการอย่างเธอ

"แล้วถ้าเธอสมยอมเองล่ะ ยังจะแจ้งจับพี่อยู่เปล่าว่ะ" คนตัวโตเคลื่อนใบหน้าหล่อคมเข้มเข้ามาใกล้จนจมูกของเราซนกันลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดใบหน้าของเธอ กลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นลูกอมรสมิ้นออกมาจากลมหายใจชวนใจเต้นแรงขึ้นมาแปลกๆ เอาแล้วยัยแตงโมไหนเมื่อกี้บอกตัวเองว่าเฉยๆ กับพี่โหดคนนี้ไง ไหงตอนนี้เหมือนจะหวั่นไหวกับเขาอย่างนี้เนี้ยโอ้ยหายใจเข้าลึกๆ เอาไว้ตั้งสติหน่อย

"ไม่!"

"หึดี! เดียวจะจัดให้เพลียจนลุกไม่ขึ้นเลยสาวน้อยแล้วเธอจะติดใจจนต้องร้องขอให้พี่ทำบ่อยๆ" น้ำเสียงจากปกติที่เข้มดุดันตอนนี้ดูทะแม้งส่อแววไปทางหื่นกามตัวอันตรายแล้วนะ

"ที่บอกว่าไม่คือหนูไม่ยอมหลงกลสมยอมพี่หรอกนะไม่ต้องเสียเวลาตั้งความหวัง!" เธอแสเยาะยิ้มให้เขาพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างยั่วยวนอารมณ์เหมือนตัวเองเหนือกว่า

"ปากเก่งเดียวจะจูบให้ปากซ้ำเลย" ไม่เพียงแค่พูดขู่แต่เขาทำจริงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ปากหนาก้มลงมาจูบปิดปากชั่งยั่วของเธอกำหลาบให้ติดใจอย่างดุดันลิ้นเกี่ยวพันดูดดึงอย่างเร้าร้อน แต่แทนที่จะติดใจสาวน้อยที่ไม่เคยมีจูบแรกก็หายใจไม่ทันจนสำลักไอออกมาหาอากาศหายใจก่อนที่จะขาดอากาศหายใจตอนนี้

"ไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเหรออ่อนว่ะ เมื่อกี้ยั่วซะนึกว่าจะแน่เลยนะยัยเด็กดื้อ" เขาถามอย่างคนที่ดูออก มือหนาจับปลายคางเรียวเล็กบีบเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยวคิดว่านะดูจากสายตาและคำพูดของเขา

"ก็ไม่ได้มั่วเหมือนพี่นี้ดูท่าจะเชี่ยวชาญเรื่องอย่างว่ามากสินะเฮ้อระวังโรคนะ!" แตงโมหันหน้าหนีพอเขาปล่อยให้เธอเป็นอิสระไม่อยากมองผู้ชายหน้าหมั่นไส้อย่างเขาให้เกะกะสายตา

"ก็ไม่ค่อยได้หา แต่ถ้าผู้หญิงเสนอก็ไม่เคยปฏิเสธ"

"แหวะหมั่นไส้ จะบอกว่าตัวเองหล่อมากจนผู้หญิงแย้งกันไม่หยุดว่างั้นเถอะ"

"ฮ่าๆ เธอหึงเราป่ะว่ะกับคำพูดและไอ้ท่าทางอย่างนี้ ยังไม่ได้ขอคบเป็นแฟนทีใจเย็นนี้ยังไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่นะโว้ย" โหพอเขาพูดแบบนั้นแตงโมถึงกับตกใจนี้เธอเผลอตัวแสดงท่าทางแบบนั้นออกไปจริงๆ เหรอไม่มั้ง... (ไม่ยอมรับตัวเอง)

"ก็ไม่ได้อยากเป็นหรอกแฟนพี่"

"แต่พี่อยากเป็นแฟนเรา"

"พอๆ เลยไปตลาดได้แล้วเดียวจะดึกไปมากกว่านี้แล้วจะไม่เหลืออะไรอร่อยๆ ให้กินนะ" แตงโมยุติบทสนทนาตอบโต้ที่ส่อแววจะไปเรื่อยไม่หยุดสักทีให้จบลง

"สู้ไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องเลยนะเธอ" เขาว่าแตงโมแล้วก็ขับรถไปยังตลาดหาใกล้ริมหาด ไปหาที่จอดรถที่มีคนเฝ้าแล้วก็เสียเงินให้คนเฝ้ารถให้เพื่อความปลอดภัยของรถหรูของเขามั้ง

ตลาดกลางคืนตอนนี้เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวพัทยาทั้งคนไทยและต่างชาติเดินเลือกซื้อของบางคนก็นั่งโต๊ะที่จัดให้นั่งทานได้หลังจากเดินเลือกซื้ออาหารเสร็จแล้ว แตงโมแอบตื่นเต้นเพราะเธอไม่ค่อยได้มาเที่ยวตอนกลางคืนแบบนี้ปกติกลับบ้านไม่เกินหกโมงเย็นตลอดถึงแม้พ่อจะตั้งกฎว่าห้ามเกินสองทุ่มแต่ปกติก็ไม่เคยถึงถ้าไม่ได้มีกิจกรรมจำพวกกีฬาสีหรือเข้าค่ายที่ต้องนอนโรงเรียนถึงจะมีโอกาสเดินเที่ยวตอนกลางคืนแบบนี้

"เธอเราว่าซื้อเสื้อแขนยาวใส่คลุมชุดนักเรียนหน่อยก็ดีนะ" อยู่ๆ คนที่เดินข้างกันก็พูดขึ้นแล้วเดินตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าที่มีเพียงราวอยู่ข้างทางเลือกตัวที่เขาถูกใจจ่ายเงินเสร็จสับ แล้วจัดการใส่คลุมรูดซิบให้เธอเรียบร้อย

"ขอบคุณค่ะ" ทำถึงขนาดนี้เขาคงหวังดีกับเธอแหละแตงโมขอบคุณเขาหน่อยก็แล้วกันใจคิดแบบนั้นเลยเอ่ยขอบคุณเขาออกไปแบบนั้น

"พูดง่ายๆ น่ารักแบบนี้หน่อยค่อยน่าจีบเธอต่อ" แตงโมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาต่อทำได้เพียงยิ้มจืดจางให้กับคนตัวโต เขาถามเธอเมื่อผ่านร้านอาหารที่น่าสนใจได้ทั้งกุ้งย่างทั้งปลาหมึกย่างเนื้อย่างและของหวานอีกหลายกล่อง

"พอแล้วแค่นี้ก็กินไม่หมดแล้วไปหาที่นั่งกันเถอะพี่" แตงโมเบรกผู้ชายท่าทางจะธรรมดาไม่ได้รวยอะไรมากมาย เขาไม่ได้ใส่แบรนเนมราคาแพงอะไรเลยในตัวตอนนี้แต่จ่ายค่าอาหารโดยไม่คิด เขาซื้อของกินน่าจะหมดหลายพันบาทแล้วมั้งเนี้ยเกินไป

"ก็คิดว่าเธอจะยังไม่หมดสิ่งที่อยากจะกินอีก" เขาหยุดสะงักหันมามองเธอแล้วพาเดินไปยังหาดเรียกคนขายเสื่อที่เดินผ่านไปมาแล้วปูเสื่อลงบนหาดทรายจัดการเรียงอาหารที่ซื้อมากินก่อนจะพากันนั่ง มองไปยังทะเลสีดำตอนค่ำคืนกับลมเย็นๆ ที่พัดมาอยู่ตลอดเวลา วันนี้โชคดีพระจันทร์เต็มดวงสวยมากเลือกวันมาได้ถูกต้องจนเธออดที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายลงสตอรี่ไอจีไม่ได้