บทที่ 5 จีบหนึ่งเดือน

"แท็กพี่ด้วยสิ" แตงโมเงยหน้าผู้ชายที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้น ในมือใหญ่ของเขาถือกระป๋องเบียร์กระดกอยู่อึกใหญ่ช่างเป็นภาพที่ทำเอาเธอชะงักรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเลือกสายตาให้หยุดมองพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ หยุดคิดไม่ได้ไม่ได้

"ไม่เอาเดียวเพื่อนเห็นแล้วจะพากันถามไม่รู้จะบอกพวกมันว่าอะไร" แตงโมบอกไปตามตรงเพราะรู้ดีว่าแก๊งเพื่อนของเธอต้องส่องสตอรี่ไอจีแน่ขี้เกียจตอบคำถามที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องราวความเป็นมาอย่างไง

"ก็บอกว่ากับกำลังคุยๆ กันอยู่ก็ได้อีกสักเดือนสองเดือนค่อยเป็นแฟนกันง่ายๆ"

"เฮ้อไม่ง่ายขนาดนั้นไหมพี่ เราพึ่งเจอกันได้สองวันเองแล้วหนูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เลยตอนนี้และไม่รู้ว่าในอนาคตจะรู้สึกหรือเปล่าถ้าหนูไม่ได้ชอบใครหนูไม่อยากคุยเป็นการให้ความหวังประเภทเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ไม่ชอบทำ" แตงโมบอกเขาถึงนิสัยของเธอและคิดว่าเขาจะเข้าใจแล้วไปส่งเธอที่บ้านเลิกตามตื้อเธอให้เสียเวลาชีวิตเปล่าๆ

"ภายในหนึ่งเดือนถ้าเธอไม่ชอบพี่จริงๆ พี่จะเลิกยุ้งกับเธอเองเอาแบบนี้ได้ป่ะว่ะ" พี่โหดวางกระป๋องเบียร์ที่กระดกจนหมดทิ้งไว้ข้างๆ แล้วหันมาจ้องตาเธอ

"ก็ได้เอาตามนั้น" แตงโมตอบรับคำท้าของเขาจะได้เคลียร์กันให้จบๆ ไปเลยยังไงเธอกับเขาก็ใช้ชีวิตคนล่ะแบบกันมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเดียวเขาก็เบื่อและเลิกตามตื้อเธอเองถ้าครบหนึ่งเดือน

"พี่จะไปรับเราหลังเลิกเรียนทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ด้วย"

"แต่หนูมีติวหนังสือเตรียมสอบโดยเฉพาะเสาร์อาทิตย์ส่วนใหญ่จะชอบอยู่ร้านกาแฟหรือไม่ก็ห้องสมุดที่เงียบๆ พี่จะไปนั่งเฝ้าทั้งวันได้เหรอ" แตงโมบอกเล่าถึงชีวิตประจำวันของเธอในช่วงนี้ให้กับเขา อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะอนได้ไหมหรือจะไปแค่วันเดียวแล้วเทเธอเลยก็มาดูกันหึแค่คิดก็ขำแล้ว

"ได้ไม่มีปัญหา แต่ตอนกลางคืนเสาร์อาทิตย์เราก็ไปกับพี่บ้างเป็นการแลกเปลี่ยนกันห้ามปฏิเสธนะ!" คนตัวโตสั่งให้เธอไปเที่ยวกับเขาตอนกลางคืนเนี้ยนะ

"พ่อหนูมีกฎของบ้านคือห้ามกลับบ้านเกินสองทุ่มดึกได้มากสุดเท่านี้จริงๆ นะพี่"

"แล้ววันนี้ล่ะเธอจะเป็นอะไรไหมที่ออกมากับฉัน" เขาขมวดคิ้วชนกันมองเธออย่างสงสัย

"ไม่เป็นไรหรอกอาทิตย์นี้พ่อกับแม่ของหนูไม่ว่างมาเช็คลูกๆ หรอกได้แหละ ถ้าไม่รู้ก็น่าจะไม่เป็นอะไร" แตงโมบอกเขาไปอย่างที่ใจคิดและตอบข้อความน้องชายที่ส่งมาถามว่าจะกลับมานอนบ้านไหมคืนนี้

"ก็ดี" เขาว่าพร้อมกับแกะกุ้ง ส่วนแตงโมไม่รู้คิดอะไรกดถ่ายรูปอาหารบนเสื่อและติดเขาไปด้วยไปหลายรูปอย่างไม่มีเหตุผล

"เอากินนี้พี่แกะให้เธอ" เขายื่นกุ้งที่แกะให้กับเธอโดยที่ไม่คาดคิดทีแรกนึกว่าเขาจะแกะกินเองซะอีกไม่คิดว่าแกะตัวแรกแล้วจะยื่นให้เธอ ขนาดที่ในมือของแตงโมกำลังถือโทรศัพท์เปิดแอปถ่ายรูปอยู่ทำให้กดถ่ายรูปมือของเธอที่ยื่นไปรับกุ้งตัวนั้นจากเขาที่ยื่นมาให้เธอ สายตาดุดันของเขามองมายังเธอดูจะอ่อนลงมากกว่าครั้งไหนๆ จนไม่รู้ตัวว่าเผลอยิ้มให้เขาออกไป

"ขอบคุณค่ะ" แตงโมตอบรับความหวังดีของผู้ชายท่าทางเถื่อนทรงเด็กช่างคนนี้

"น้ำจิ้มอร่อยดีนะกินเยอะๆ"

"จริงน้ำจิ้มอร่อยที่สุดเท่าที่กินซีฟู้ดมาเลยสำหรับหนู" แตงโมเคี้ยวพยักหน้าเห็นด้วยไปกับเขา

"มีร้านที่อร่อยกว่านี้อีกเดียวคราวหน้ามาตอนกลางวันจะพาไปชิม" เขากระตุกยิ้มเร็วขนาดบอกเธอ

"จะยังมีคราวหน้าอีกเหรอ หนูว่าไม่น่าจะมีมั้ง" แตงโมขบขำและไม่คิดว่าเธอกับเขาจะได้มาเที่ยวด้วยกันอีกหรอก

"มีสิยังไงฉันก็จีบเธอติดอยู่แล้วระดับนี้แล้ว" เขาหยักไหล่อย่างมั่นใจแสดงท่าทางน่าหมั่นไส้มาก

"พอครบหนึ่งเดือนพี่อย่ามาบังคับข่มขู่หนูแล้วกันนะ" แตงโมบอกออกไปเป็นการห้ามเขาแบบกลางๆ เพราะกลัวว่าเขาจะบังคับเมื่อครบกำหนดแล้วเธอยังไม่ได้ชอบเขาเหมือนเดิม

"เธอไม่รอดไปจากฉันหรอกเชื่อเถอะ" เขาว่าพร้อมกับกินกุ้งอีกตัวที่พึ่งแกะท่าทางเหมือนเสือกำลังกินเหยื่ออันโอซะอยู่ก็ไม่ปานดูแล้วน่าขนลุกขึ้นมาทันที

"ก็พึ่งเคยโดนจีบแบบน่ากลัวขนาดนี้ยังไงหนูก็ไม่หวั่นไหวหรอก ขนาดหนุ่มขาวตี๋เด็กเรียนสุภาพหนูยังไม่สนเลย แนวอย่างพี่หนูไม่หวั่นไหวหรอกแค่มองหน้าพี่ก็กลัวแล้วนะ" ไม่รู้ว่าเธอไปเขาความกล้ามาจากไหนถึงพูดออกไปอย่างใจคิดหรือเป็นเบียร์กระป๋องที่เขาเปิดยื่นให้ดื่มตอนเคี้ยวกุ้งหมดพึ่งกลืนไปแค่อึกเดียวจะมาเมาแล้วเหรอไม่มั้ง...

"ไอ้เหี้ยนั้นชื่ออะไร เดียวจะไปดักกระทืบมันให้นอนติดเตียงสักเดือนเล่นๆ" เขาว่าขึ้นด้วยแรงอารมณ์คุรุนดูไม่พอใจขึ้นมาเมื่ออยู่ๆ เธอก็เผลอพูดถึงผู้ชายคนอื่น

"โอ้ยหยุดเลยนะพี่!" แตงโมรีบยกมือขึ้นห้ามคนที่ดูจะอารมณ์ร้อนเร็วไปหน่อยแล้วนะ

"ปกป้องมันเหรอว่ะหรือเธอเป็นแฟนกับมันอยู่ถ้าเป็นก็ไปเลิกกับมันซะ!"

"ไปกันใหญ่แล้ว หยุดฟังกันก่อนสิ" เขาพยักหน้าทำท่าให้เธอรีบอธิบายให้เขาเข้าใจก่อนที่เขาจะอารมณ์ขึ้นไปมากกว่านี้

"หนูไม่ได้มีแฟนที่พูดถึงคือรุ่นพี่ที่เคยมาจีบเมื่อปีที่แล้วและเขาก็เรียนจบไปแล้วไม่ได้ติดต่อกันแล้วตอนนี้" แตงโมอธิบายให้คนตัวโตรับรู้ เขามีท่าทางเหมือนจะสงบลงมากขึ้นตอนนี้ระหว่างที่กินเหมือนทำสงครามทางน้ำลายกันไม่หยุดเลยระหว่างเราสองคนบรรยากาศดีๆ เหมือนเดือดๆ ขึ้นทุกวินาที เห็นไหมแค่นี้ก็เห็นความเข้ากันไม่ได้ของเราสองคนแล้วเฮ้อเขายังจะรั้นอยู่อีก...

"ก็แล้วไป ตอนนี้ฉันกำลังจีบเธออยู่ อย่าให้รู้ว่าโดนหมาคาบไปแดกนะกูเอาตาย!" นี้เขากำลังขู่ฆ่าเธออยู่ใช่ไหมเนี้ย แตงโมรู้สึกขนลุกชู่ด้วยความกลัวเขาเป็นเด็กวิศวะที่ดูรูปในไอจีแล้วเห็นว่าจบ ป.ว.ช. จากวิลัยช่างชื่อดังเรื่องต่อยดีเลยนะ เขามันตัวพ่อเลยคนนี้จะมีชีวิตรอดไปได้ไหมยัยแตงโม

"พี่อย่าขู่สิ นี้ตกลงมาจีบหนูหรือจะมาหลอกฆ่าหนูกันแน่เนี้ย" แตงโมพูดพร้อมกับขนลุกชูเริ่มขยับตัวถ่อยออกจากเสื่อทีละนิดที่นั่งกับเขาแล้วนะ

"หึหึกลัวเหรอว่ะ โอ๋โอ๋ไม่ต้องกลัวนะพี่อยากได้เรามาเป็นเมียไม่ได้จะฆ่าอย่าพึ่งเข้าใจผิดใจเย็นเธอ" เขาหลุดขำกับท่าทางของเธอมองด้วยความสายตาเอ็นดูแปลกๆ

"ไม่ตลกนะพี่หนูกลัวจริงๆ นะ" เหมือนจะพูดเล่นแต่ใครจะรับประกันว่าเขาจะไม่ทำจริงๆ ก็เมื่อวานเขาพึ่งตีคนจนนอนติดเตียงเป็นเดือนเลยใครจะไม่กลัวก็ไม่ใช่แล้วไหม

"หึถ้าเธอกลัวก็อย่าดื้อเป็นเด็กดีรับรองพี่ไม่ลงโทษเธอหรอก" เขาขยับหน้ามากระซิบใกล้หนูของเธอขึ้นเกือบผงะหงายหลังนอนบนพื้นทรายบนหาดยังดีที่ยั้งมือเอาไว้ได้ทัน

"จะพยายามแล้วกันนะ แต่พี่ก็ต้องรู้จักการให้อภัยด้วยเข้าใจไหม" เธอต่อรองเขาไป

"ยังจะมาต่อรองอีกนะยัยเด็กดื้อ!" เขายกมือขึ้นยกหัวของเธอโค้งไปมาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี "เธอเชื่อสิ พี่มองออกว่าเราสองคนอ่ะเข้ากันได้ดีเลยล่ะคอยดูแล้วกัน"

"ไม่มั้ง" แตงโมขอเถียงสู้ขาดใจอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเราสองคนจะคบกันได้อย่างที่เขามั่นใจในตอนนี้

"เชื่อสิว่าเราสองคนเข้ากันดีเลยแหละเธอ ขนาดรู้จักกันแค่สองวันยังเถียงขนาดนี้ถ้าเป็นเมียจะขนาดไหนคอยดู" คำพูดห่ามๆ ของเขาอยู่ๆ ก็ทำให้เธอหน้าแดงร้อนผ่านขึ้นมาอย่างตั้งตัวไม่ทัน