บทที่ 2 อันนี้คือจีบแล้วเหรอ

พอเข้ามาถึงในบ้านก็เจอสมาชิกในครอบครัวอยู่กันครบ แม่กับพ่อและน้องชายของเธอก็พากันนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาห้องรับแขกของบ้านจัดสรรหลังขนาดกลางแบบสี่ห้องนอนห้าห้องน้ำที่มีอายุสิบปีแล้วที่พ่อกับแม่กู้ร่วมซื้อบ้านหลังนี้มาหลังจากที่เคยอยู่ทาวน์โฮมสองชั้น พอพ่อกับแม่ได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าในกระทรวงที่รับราชการอยู่ก็เลยพากันขยับขยายบ้านหลังใหญ่ขึ้นให้พอต่อการอยู่อาศัยของสมาชิกในครอบครัวที่มีถึงสี่คนและเธอกับน้องชายก็ไม่ต้องแย้งห้องนอนกันเหมือนตอนเด็กๆ อีกแล้ว

"อ้าวทำไมเดินแปลกๆ แบบนั้นล่ะแตงโมลูก" พ่อที่สวมแว่นพิมพ์งานในโน้ตบุ๊คอยู่เงยหน้ามองสังเกตุท่าทางลูกสาวคนโตอย่างแปลกใจ

"คือหนูล้มหัวเข่าถลอกได้แผลหน่ะค่ะพ่อ"

"ตายแล้วไปทำทีท่าไหนเข้าล่ะลูก" แม่รีบลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาเปิดกระโปรงขึ้นสูงสำรวจบาดแผลของลูกสาวอย่างเป็นห่วง

"คือว่ามีคนวิ่งมาซนหนูหน่ะแม่ แต่ทำแผลแล้วไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ"

"เฮ้อมีเรื่องจนได้แค่ไปติวหนังสือเหมือนทุกวันแต่ลูกสาวพ่อกับได้แผลกลับมาบ้านเลยวันนี้"

"พี่น่าจะโทรมาให้แม่หรือพ่อขับรถไปรับนะ" น้องชายที่เรียนอยู่ม.สามคนล่ะโรงเรียนกับเธอพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินมาใกล้มองสำรวจบาดแผลผู้เป็นพี่สาวไม่ต่างกับคนเป็นแม่

"เอาน่าขิงพี่แค่หัวเข่าถลอกมีเลือดออกนิดหน่อยแล้วก็เดินขัดไปบ้างแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ" แตงโมพูดให้คนในครอบครัวเลิกเป็นห่วง

"แล้วเขารับผิดชอบอะไรเราไหมเนี้ยทำลูกสาวแม่เจ็บตัวขนาดนี้" พอแม่พูดขึ้นมาใบหน้าดุดันท่าทางนักเลงของเขาก็ทำเอาแตงโมได้แต่ยิ้มแหย่ๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกให้กับผู้เป็นแม่ พร้อมกับฉ่ายหัวปฏิเสธอย่างจนใจกับเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาได้

"อ้าวนี้มันยังไงทำคนอื่นเจ็บแล้วไม่มีแม้กระทั้งคำขอโทษเลยหรือเปล่าเนี้ย" แม่บ่นด้วยความไม่พอใจ

"เฮ้อ!ชั่งมันเถอะค่ะแม่ หนูโมโหแต่กับทำอะไรไม่ได้จนกลับมาถึงบ้านเนี้ย ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดก่อนจะลงมากินข้าวเย็นพร้อมกัน รอหนูแปบนึงนะ" แตงโมบอกกับครอบครัวแล้วเดินไปชั้นสองยังห้องนอนส่วนตัวของเธอ

พอทำอะไรเสร็จประมาณสองทุ่มครึ่งเหล่าแก๊งส์เพื่อนก็วีดีโอคลอประชุมสายเข้ามาเมาส์เรื่องเมื่อตอนเย็นที่ต่างพากันเผ่นหนีเหล่าโอปป้าคลั่งที่พวกมันพูดถึงโดยที่มีแค่แตงโมคนเดียวที่ไม่เข้าใจแต่ตอนนี้เธอน่าจะเป็นคนที่เข้าใจถ่องแท้ที่สุดแล้วในกลุ่มกับเรื่องนี้เพราะเจอประสบการณ์ตรงและได้รับลูกหลงจากเรื่องที่เพื่อนเล่าไปเต็มๆ

พอคุยเรื่องเหล่าโอปป้าคลั่งจบลงแล้วก็ต่างชวนกันติวหนังสือเพื่อเตรียมสอบกันต่ออย่างเคร่งเครียดเลิกสนใจเรื่องไร้สาระที่ไม่เกี่ยวของกับพวกเธอกันต่อจนกระทั้งมีข้อความแจ้งเตือนไดเรคไอจีในโทรศัพท์ของแตงโมแจ้งเตือนเข้ามา จากที่เกือบลืมไปแล้วว่าเธอไม่มีความเกี่ยวของกับพวกนักเรียนนักเลงเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องย้ำเตือนว่าไอ้โหดนั้นยังไม่ได้หายไปจากชีวิตของเธออย่าพึ่งหลงดีใจไปแตงโม!

"แกเป็นอะไรทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้นยัยแตงโม" เพื่อนของเธอที่เงยหน้ามามองหน้าจอที่วีดีโอคลอกันอยู่มองแตงโมที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองด้วยใบหน้าเคร่งเครียดผิดปกติ

"ปะเปล่าไม่มีอะไรพวกแกอ่านหนังสือกันต่อเถอะ คืนนี้ขอไปก่อนนะพอดีอยู่ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจะไปขอยาแก้ปวดจากแม่กินแล้วเข้านอนเร็วก่อนแล้วกันบายบ่ายเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้านะ" แตงโมรีบปิดคอมแล้วตอบข้อความจากเขาคนนั้นที่ส่งข้อความเข้ามา

'ทำไรอยู่'

'กำลังฝึกทำข้อสอบเก่าเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัยอยู่ค่ะ' แตงโมพิมพ์ตอบข้อความที่เข้าถามมา

ไม่นานเขาก็ส่งรูปเขาที่นั่งหน้ากระโปรงรถแต่งในมือข้างหนึ่งถือบุหรี่สูบอยู่บรรยากาศน่าจะเป็นสนามแข่งมาให้เธอพร้อมกับข้อความ

'ถ้าฉันชนะเธอมีรางวัลให้ป่ะ'

'ไม่มีหรอกค่ะ ปกติหนูได้เงินไปโรงเรียนเป็นรายเดือนล่ะหนึ่งหมื่นบาทไม่ได้มีเงินมากพอจะซื้อรางวัลอะไรให้พี่หรอกนะ' แตงโมพิมพ์ออกไปเมื่อเข้าใจว่าอยู่ๆ คนแปลกหน้าโหดดิบเถื่อนคนนี้ที่พึ่งเจอกันและไม่ได้มีความสัมพันธ์ในทางที่ดีอะไรกันเลยที่เธอจะจำเป็นต้องเสียเงินซื้อของรางวัลอะไรนั้นให้กับเขาเสียดายเงินเปล่าๆ ขนาดเขาทำเธอบาดเจ็บคำขอโทษง่ายๆ ยังไม่หลุดจากปากเขาเลยเถอะ

'หนูไปนอนก่อนนะเดียวพรุ่งนี้ตื่นสายต้องไปโรงเรียน' พิมพ์ข้อความส่งไปแล้วก็รีบปิดโทรศัพท์โดยไม่รอว่าเขาจะตอบอะไรกับมาแล้วอ่านหนังสือเตรียมสอบต่ออีกนิดค่อยเข้านอนตามเวลาของทุกวันตามตารางอ่านหนังสือของตัวเองที่วางเอาไว้

ในสนามแข่งรถชื่อดังเป็นที่รวมตัวของวัยรุ่นขาซิ่งและผู้ใหญ่ที่มีอิทธิพลของประเทศนี้ที่ชื่นชอบในความเร็วและการพนัน วันนี้มีผู้คนแน่นตามากกว่าทุกวันเพราะมีนัดพิเศษของสองนักแข่งชื่อดังและวงเงินในการวางพนันย่อมสูงเรียกความสนใจจากผู้คนที่ชอบดูการแข่งรถและชอบพนันต่างมารวมตัวกันที่สนามแข่งแห่งนี้แม้ว่าจะดึกดื่นมากแล้วก็ตาม

"เชี้ยไอ้เสือยิ้มยากของเราถึงกับยิ้มกับหน้าจอโทรศัพท์มันมีอะไรดีๆ ในนั้นว่ะไอ้น้องรักของเฮีย" หนุ่มร่างใหญ่ทรงอิทธิพลวัยสามสิบกว่าปีสักลายเต็มตัวเดินเข้ามากอดคอหนุ่มนักแข่งชื่อดังที่นั่งอยู่กระโปรงหน้ารถรอเวลาลงแข่งสำหรับคืนนี้

"สวัสดีครับเฮีย ก็ไม่มีอะไรหรอกครับเฮียเมฆ"

"สาวใหม่เหรอว่ะมึง คงเด็ดมากดิ๊ถึงกับไม่มีน้องๆ พริตตี้เอ็กๆ มาบริการสักคนเลยคืนนี้" ผู้ชายที่ชื่อเฮียเมฆถามน้องรักอย่างรู้ทัน

"ยังไม่ได้เลยว่ะเฮียเมฆ พึ่งเจอกันเมื่อตอนเย็นเอง"

"อย่าช้านะไอ้เซฟเดียวหมามันคาบไปแดกแล้วมึงจะเสียดาย นานๆ จะเห็นเอ็งยิ้มได้ขนาดนี้ สาวคนนี้คงถูกใจมากเลยดิ๊มึง"

"เถอะน่าระดับนี้ไม่พลาดหรอกน่าเฮียเมฆไม่ต้องห่วงน้องชายคนนี้เลยครับ"

"เอ่อกูเชื่อใจมึงอยู่แล้วไอ้น้องชาย แล้วคืนนี้ก็ปิดจ็อบเอานี้เงินรางวัลของมึงสำหรับคืนนี้" เงินสดแบงค์เทาเต็มกระเป๋าถูกยื่นมาให้กับนักแข่งชื่อดังโดยไม่ต้องรอดูการผลการแข่งขัน

"ขอบคุณครับเฮียเมฆสำหรับทุกอย่างแล้วก็เรื่องเมื่อตอนเย็นที่เคลียร์ให้ผมอย่างสะอาดหมดจด"

"คนกันเองไม่ต้องเกรงใจไอ้เซฟน้องรัก" เซฟหนุ่มนักแข่งชื่อดังยกมือไหว้ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ทำให้เขาสุขสบายจากเด็กยากจนเกเรที่เกิดในสลัมอยู่กับแม่สองคนไม่มีรู้ว่าใครคือพ่อ ตั้งแต่รู้จักเฮียเมฆที่เป็นศิษย์เก่าวิลัยช่างที่เขาเคยเรียนสมัยป.ว.ช.เขาได้รับความเอ็นดูและแนะนำการหาเงินเริ่มจากงานทางสีเทาเกือบดำแล้วนำเงินเหล่านั้นมาต่อยอดเงินเป็นงานทางสุจริตเป็นส่วนใหญ่แล้วตอนนี้จนสามารถสร้างฐานะร่ำรวยมีเงินเก็บและทรัพย์สินในชื่อตัวเองหลายสิบล้านในวัยเพียงยี่สิบเอ็ดปี

"ไม่มีเฮียผมคงไม่มีวันนี้หรอกครับ"

"อย่าด้อยค่าตัวเองขนาดนั้นไอ้เซฟมึงเป็นคนเก่งทุกด้านไม่ว่าจะการเรียนหรือการทำงาน หมัดมวยการใช้อาวุธก็ไม่เป็นรองใคร กูกับเตี่ยต่างหากที่โชคดีได้มึงมาเป็นลูกบุญธรรมและน้องชาย นับว่าครอบครัวกูได้เพชรมาครอบครองในมือ"

"ขอบคุณเฮียเมฆที่ให้โอกาสผมเสมอมาครับ"

"ใกล้ถึงเวลาลงแข่งแล้วไปทำหน้าที่ให้เต็มที่ กูเชียร์อยู่ข้างบน" เฮียเมฆและเหล่าลูกน้องเดินจากไปทิ้งให้หนุ่มนักแข่งดาวเด่นในคืนนี้เตรียมตัวลงสนามแข่ง

เซฟมองตามหลังหนุ่มรุ่นพี่ที่นับถือกันยิ่งกว่าพี่น้องที่คลานตามกันมาจากท้องแม่เสียอีกแล้วก้มมองโทรศัพท์มือถือที่มีรูปสาวน้อยม.ปลายที่เขากำลังจีบเหมือนกำลังขอกำลังใจจากเธอ นึกถึงแววตาสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าเล่นเอาเขาใจอ่อนยวบให้กับเธอโดยไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ตลอดห้าปีที่ผ่านมากว่าจะมีวันนี้ที่สามารถสร้างฐานะจนร่ำรวยขึ้นมาได้เขาสู้ผ่านอะไรมาสาหัสเกินกว่าคนในวัยเดียวกันจะเคยเจอมาแต่ก็ผ่านมันมาได้จนถึงทุกวันนี้