บทที่ 1 เหล่าโอปป้าคลั่ง

"เหล่าโอปป้าคลั่งมาแล้วรีบกลับบ้านกันเถอะ!"

"อะไรคือโอปป้าคลั่งเหรอพวกแก"

สาวน้อยในชุดนักเรียน ม.ปลายที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าคณะนิติศาสตร์มหาลัยชื่อดังของประเทศเงยหน้าจากจอไอแพดมาถามเพื่อนด้วยความมึนงง

"เดียวโทรเล่าให้ฟังคืนนี้ ตอนนี้ไม่ทันแล้วรีบเก็บของแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านด่วน"

สาวน้อยม.ปลายหลังจากแยกตัวจากกลุ่มเพื่อนแต่ยังไม่ทันได้ไปไหนเพราะยืนรอแท็กซี่ไปส่งบ้านที่เรียกเอาไว้ในแอป ทำให้เธอเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังยืนอยู่ริมฟุตบาทหน้าร้านกาแฟชื่อดังที่รวมตัวอ่านหนังสือกับเพื่อน อยู่ๆ ก็ล้มลงกระแทกพื้นเพราะถูกวิ่งเข้ามาซนอย่างแรงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

"โอ๊ยเจ็บจังเลย"

ยังไม่ทันได้มองคนซนแท็กซี่ที่เรียกเอาไว้ก็โทรเข้ามาทำให้เธอจำเป็นต้องรับโทรศัพท์ อยู่ๆ ร่างบางก็โดนกระชากให้ลุกขึ้นยืนโดยที่คนกระชากเป็นผู้ชายใส่ชุดช็อปวิศวะติดกระดุมต่ำทำให้เห็นรอยสักกลางหน้าอกที่โผล่ขึ้นมาดูน่ากลัว

"เธอเรียกรถคันนี้มาเหรอว่ะ ขึ้นไป"

ยังไม่ได้ตอบรับอะไรเขาก็ผลักเธอเข้าไปในรถแท็กซี่แล้วเขาก็ตามขึ้นมาด้วย

"ออกรถเลยครับ!"

อ้าว!อยู่ๆ มาขึ้นรถคันเดียวกันเขาจะฆ่าเธอไหม ร่างบางขยับตัวชิดประตูรถอีกฝั่งด้วยความหวาดกลัวเพราะเห็นปืนสีดำเงาที่เหน็บอยู่ข้างเอวโผล่ออกมาเพราะเขาขยับมานั่งในรถทำให้เสื้อเปิดขึ้นสูงจนมองเห็น...

"จะจะไปไหนเหรอคะ" เธอกลั่นใจเปล่งเสียงถามออกไปพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแล้วแต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี

"แล้วเธอล่ะปักมุดให้รถไปส่งที่ไหน" ผู้ชายตัวใหญ่ขมวดคิ้วสายตาเขามองมาเหมือนจะต่อยเธออยู่แล้วยิ่งทำให้ร่างบางสั่นกลัวมากขึ้นแทบจะเปิดประตูวิ่งหนีลงจากรถที่กำลังติดไฟแดงอยู่ตอนนี้

"บะบ้านหนูค่ะ" ถึงใจของสาวน้อยม.ปลายจะอยากวิ่งลงหนีออกไปจากแท็กซี่คันนี้แค่ไหนก็ตามแต่ในความเป็นจริงนั้นเธอกับไม่อาจทำได้อย่างที่ใจนึกคิดเพราะกลัวเขามากความกล้าไม่มีเหลืออยู่แล้วตอนนี้

"หนูเหรอว่ะ หมายถึงชื่อเธอเหรอเชยชะมัดยากเลยว่ะหึ" ขนาดท่าทางเหมือนจะขบขำยังน่าขนลุกเลยงื้อพ่อค่ะแม่ค่ะช่วยแตงโมด้วยหนูกลัวตาย

"..."

"เอ้าเงียบทำไมคุยด้วยไม่มีปากเหรอ!" เสียงตะคอกของเขาทำเอาเธอถึงกับน้ำตาคลอเบ้าอยากจะร้องไห้ออกมาตอนนี้เลยแต่ก็ต้องฮึบเอาไว้

"น้องใจเย็นหน่อย พูดกับแฟนเพราะๆ หน่อยระวังจะได้นอนนอกห้องนะหนุ่ม จากประสบการณ์ตรงของพี่ผู้หญิงงอนนี้ง้อยากชะมัดเลยนะ" พี่คนขับแท็กซี่ที่นั่งเงียบฟังอยู่นานพูดขึ้นมา

"ผู้หญิงแม้งก็งี่เง่าน่ารำคาญแบบนี้แหละครับพี่แต่ผมมีวิธีกำหลาบพี่ไม่ต้องห่วง เอ่อหน้าเซเว่นข้างหน้าให้ผมกับแฟนหน่อยแล้วกันนะครับ รถผมจอดไว้ที่นั้น" ร่างบางน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั่นไม่อยู่ด้วยความกลัวอยู่ๆ เขาก็บอกให้แท็กซี่จอดรถ จะโล่งใจที่แยกกันได้แล้วใช่ไหม...

"นี้ค่าโดยสารครับ" เขาจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้วเปิดประตูลงไปแต่ไม่ได้ไปแค่เอายังจะยื่นมือมาดึงข้อมือของเธอให้ลงจากรถไปด้วยกับเขา

ร่างบางพยายามขืนตัวแต่ก็ต้านแรงของคนตัวโตที่สูงร้อยแปดสิบในขนาดที่ตัวเธอสูงแค่ร้อยหกสิบสองเซนติเมตรไม่ได้จนทำได้แค่เลยตามเลยจะเรียกให้คนรอบข้างช่วยก็กลัวปีนที่เหน็บอยู่ข้างเอวของเขามากเกินกว่าจะกล้าขัดขืน

เขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่รถยุโรปแต่งซิ่งสีดำติดฟิล์มหนาจนมองไม่เห็นข้างในเปิดประตูรถแล้วผลักให้เธอเข้าไปนั่งในรถแล้วเขาก็วิ่งมานั่งฝั่งคนขับพร้อม ออกรถทั้งที่เธอยังไม่ทันได้รัดเข็มจัดจนเกือบหัวทิ่ม

"ฮัลโหล เอ่อกูออกมาแล้ว"

"ได้กระทืบมันสิน่าจะเดี้ยงนอนติดเตียงเป็นเดือนได้อยู่สะใจซิบหาย แม้งชอบกวนตีนกูนักมันคงคิดว่ากูไม่กล้าหึ!" จากที่กำลังจะพูดขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป พอได้ยินคำว่าเขากระทืบคนจนบาดเจ็บนอนติดเตียงก็ไม่กล้าจะพูดอะไรได้แต่ภาวะนาให้ตัวเองกลับบ้านโดยสภาพครบสามสิบสองก็พอจะตอนไหนก็ชั่ง

"เอ่อๆ คืนนี้เจอกันที่สนามแข่ง" เขากดวางสายแล้วหันหน้ามามองเธอขนาดที่รถหยุดติดไฟแดง

"นี้ยัยน้องหนู บ้านเธออยู่ไหน" เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงฉุดเฉียวติดจะเหมือนรำคาญใส่เธอ

"มะไม่ต้องไปส่งกลับเองได้ค่ะ" เธอกลั่นใจตอบรับเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้าอารมณ์แบบอยากร้องไห้มากแม่จ๋าแต่หนูร้องไม่ออกเพราะความกลัวเขาขึ้นสมอง

"ปกติพูดติดอ่างอย่างงี้เหรอว่ะ" เขาขมวดคิ้วใส่เธอ ใบหน้าหล่อคมจ้องเขม็งมองเธอดุๆ

"เปล่าค่ะ"

"เปล่าก็พูดดีๆ สิว่ะ แล้วตกลงบ้านเธออยู่ไหนฉันจะไปส่ง" ด้วยความกลัวเธอเลยต้องรีบบอกที่อยู่ให้กับเขาโดยเร็ว

"ก็แค่นี้" เขากระซากเกียร์แรงจนตัวเธอจะปลิวไปซนกับกระจกหน้ารถแต่โชคดีที่ตอนนี้รัดเข็มขัดแน่นหนาแล้วได้แต่กำเข็มขัดเอาไว้แน่นด้วยความหวาดกลัวแต่กระโปรงนักเรียนก็เปิดขึ้นสูงจนทำให้มองเห็นหัวเข่าทั้งสองที่มีแผลจากการล้มกระแทกพื้นมีเลือดซึมออกมา จากที่กลัวเขาทำให้เธอไม่รู้สึกเจ็บแผลอยู่นานแต่ตอนนี้ที่มองเห็นบาดแผลของตัวเองความเจ็บปวดก็จี๊ดขึ้นมาจนต้องเบ้ปากด้วยความทรมาน

"เธอได้แผลเหรอตอนล้ม" เขาถามขึ้นเพราะมองมาที่ต้นขาของเธอที่กระโปรงเปิดขึ้นสูงจนเห็นขาอ่อนอยู่ตอนนี้

"ค่ะ" เธอตอบเขาไม่กล้าโวยวายเพราะเขาน่ากลัวเกินกว่าจะกล่าวโทษหรือร้องขอความรับผิดชอบถ้าเธอไม่อยากถูกฆ่าหมกรถตอนนี้

"อืมเดียวถึงแถวบ้านเธอแล้วจะทำแผลให้" เธอไม่กล้าพูดขัดเขาทำได้แค่เงียบไปตลาดทางจนถึงสวนสาธารณะในหมู่บ้านของเธอ

"ลงไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวนั้นเดียวทำแผลให้" เขาบอกยังไงก็ได้แต่ทำตามเหมือนหุ่นยนต์เพราะความกลัวเขาขึ้นสมอง

"เจ็บซี๊ดดดด!" เขาเอาสำลีจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลสีฟ้าเช็ดแผลที่หัวเข่าอย่างแรงมือโคตรหนักจนทำเอาน้ำตาเธอไหลแหมะทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่กล้าด่าเขากลัวเขาซักปีนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมายิงเพราะโมโหเธอ

"เสียงครางน่าเอาซะมัด..."

"เมื่อกี้พี่ว่าไงนะคะ" เสียงบ่นงึมงำเบาๆ จนแทบจะไม่ได้ยินของเขาทำให้เธอถามออกไปด้วยความสงสัยเพราะได้ยินไม่ค่อยชัดว่าเขาพูดอะไรกับเธอกันแน่

"เปล่าไม่มีอะไร เอ้าเสร็จแล้วบ้านหลังไหนไกลไหมจะให้ขับรถไปส่งถึงหน้าบ้านเธอเลยหรือเปล่าว่ะ" เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้เธอเผลอเงยหน้ามองตามด้วย เอ้าจากทีแรกเขาดูเถื่อนๆ น่ากลัวแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงดูหล่อเท่ห์แบบดิบๆ เถื่อนๆ อย่างนี้ ไม่ได้ๆ ปกติเธอชอบหนุ่มตี๋ใส่แว่นทรงเด็กเรียนไม่ใช่แบบนี้นี่น่าหยุดคิดเลยนะยัยแตงโมเน่าจะบ้าไปแล้วเหรอ

"ไม่ต้องค่ะ เดินไปเองได้บ้านห่างจากสวนสาธารณะไม่กี่หลังเองไม่ไกล" เมื่อตั้งสติไม่หลงไปกับลุคหล่อแบดบอยโหดๆ ของคนตรงหน้าได้แล้วก็รีบโบกมือปฏิเสธแล้วลุกขึ้นฝืนความเจ็บที่หัวเข่าอยู่บ้างเดินกลับบ้านเองโดยด่วนอยู่ใกล้เขาแล้วรู้สึกอันตรายทั้งกับร่างกายและหัวใจไปแล้วพี่คนนี้...

"เดียว! ขอไอจีเธอหน่อยดิ๊" เขาดึงข้อมือของเธอเอาไว้ที่กำลังเดินห่างออกมา

"เอ่อมะ" กำลังจะปฏิเสธ

"เอามาเร็ว!" มันไม่ใช่ประโยคขอร้องสักนิดในน้ำเสียงแต่เป็นประโยคคำสั่งเสียงเข้มข่มขู่เหมือนจะต่อยเธอตอนนี้เสียให้ได้ คำว่าไม่ถูกกลืนลงคอแล้วรีบบอกเขาที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์

"กดรับเดียวนี้" เธอตั้งค่าเป็นส่วนตัวจำต้องกดรับฟอลไอจีของเขา

"กดติดตามกับฉันด้วย" เขาบอกเสียงเข้มเหมือนคนรู้ทันว่าเธอจะไม่กดติดตามเขากลับแน่ๆ ทำให้เธอจำต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าผ้าที่สะพายเสริมกระเป๋านักเรียนแบบถือกดรับและฟอลโล่ไอจีเขากลับอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ฉันไดเรคมาก็ตอบข้อความให้ไวอย่าปล่อยค้างคืนไม่งั้นฉันจะมาบุกถึงห้องนอนของเธอแน่" เขาขู่เธอก่อนที่จะเดินขึ้นรถขับออกไปทันที

เธอรู้สึกว่าชีวิตกำลังจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ถึงใจอยากจะหลีกเลี่ยงจากเขามากแค่ไหนแต่ไม่สามารถที่จะทำได้แล้วตอนนี้