บทที่5 เมียป่วย(2/2)

เมื่อมาถึงคอนโดที่หมาย เขาค่อยๆเปิดประตูช้อนอุ้มร่างบางไว้ ก่อนจะก้าวเดินเข้าประตูลิฟต์ไปยังห้องของตัวเอง 

"อื้อ"

ทศกัณฐ์ค่อยๆวางร่างบางลงบนที่นอนนุ่ม เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเล็กน้อย ร่างกายสวยบิดเร้าไปมาเนื่องจากรู้สึกไม่สบายตัว 

"เหนียว  ตัว" เสียงแหบเอ่ยออกมาอย่างติดขัดเพราะรู้สึกเจ็บคอ ใบหน้าสวยชุ่มไปด้วยเหงื่อ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ความปวดแล่นปราดเข้ามาในหัวจนต้องกัดฟันกรอด 

"เดี๋ยวเฮียเช็ดตัวให้" สรรพนามถูกเปลี่ยนให้สนิทขึ้นโดยพละการ ทว่าร่างบางก็ไม่มีแรงจะโต้แย้งอะไรเหมือนเคย 

ทศกันฐ์หายออกไปข้างนอกห้อง ในมือมีกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กถือไว้ สองขายาวก้าวมายังร่างบางที่นอนทำหน้านิ่วเนื่องด้วยไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวอยู่ ก่อนจะค่อยๆวางกะละมังลงไว้หัวเตียง มือหนายื่นไปปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออกทีล่ะเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวนวลสวยถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยแดงที่เขาทำไว้  ก่อนจะพลิกตัวเพื่อถอดเสื้อออกไป ร่างสูงเลื่อนมือลงปลดซิบกางเกงขายาวของคนตัวเล็ก พลันจับถอดออกพร้อมกับกางชั้นในตัวจิ๋วนั้นออกไป 

"อื้อ หนาวครับ" เสียงแหบแห้งกล่าวบอกคนที่ถอดเสื้อผ้าของตน สองแขนเล็กโอบกอดตัวเองเอาไว้หวังเพิ่มความอบอุ่น

"หืม เมื่อกี้ยังเหนียวตัวอยู่เลย" ทศกัณฐ์กล่าวอย่างไม่จริงจังนัก เขาหยิบผ้าชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดค่อยๆบรรจงเช็ดใบหน้าสวยที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะพิษไข้แล้ว จากนั้นก็ค่อยๆเช็ดตามแขนไล่มาตามตัวหน้าอกบางที่กระเพื่อมตามแรงหายใจก่อนจะมาหยุดตรงกลางกลายขนาดพอดีกับเจ้าตัว มือหนาค่อยๆใช้ผ้าขนหนูลูบไล้เช็ดอยู่นั้นซ้ำๆจนคนตัวเล็กร้องประท้วงในลำคอเบาๆ ร่างสูงจึงยอมละมือออกแล้วไปเช็ดส่วนอื่นต่อแทน 

"อื้อ"

เมื่อเช็ดตัวให้ร่างบางเสร็จ ร่างหนาก็เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของตนเองที่อยู่ในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ร่างบาง ด้วยความที่ขนาดตัวของเขาและร่างบางต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เมื่อใส่เสื้อเชิ้ตของเขาเพียงตัวเดียวก็เพียงพอต่อการปิดบังร่างกายสวยทั้งตัวได้มิด

"กินยาก่อน" ทศกัณฐ์หยิบยาขึ้นมาเตรียมป้อนให้เด็กตรงหน้า ทว่าเมื่อเจ้าดื้อได้ยินคำว่ายาก็ส่ายหน้าระรัว พลันเบี่ยงหน้าหนีมือของร่างหนาไม่ให้สามารถป้อนยาได้ 

"ดื้ออย่าดื้อครับ จะได้หาย"

"อื้อ ไม่" 

เมื่อร่างบางไม่ยอมกินดีๆ ร่างหนาเลยจับยาเข้าปากตนเอง มือข้างหนึ่งจับแขนเล็กสองแขนนั้นล็อคไว้เหนือหัว ส่วนมือแกร่งอีกข้างจับล็อคใบหน้าสวยไว้พร้อมกับออกแรงบีบคางเล็กนั่นเบาๆ ทำให้ปากเล็กเผยออกทำให้คนตัวโตสามารถประจบจูบใช้ลิ้นร้อนส่งยาเข้าไปได้ ลิ้นตวันดุนยาเข้าไปในปากจนคนใต้ร่างต้องยอมกลืนยาลงไปอย่างห้ามไม่ได้ 

"อื้อ อ๊ะ มันขม"

"ดื่มน้ำก่อน" ร่างหนายอมผละออกแล้วค่อยๆประคองร่างบางให้ดื่มน้ำได้สะดวก

ร่างบางดื่มน้ำตามที่คนตัวโตบอก ก่อนที่จะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม ดวงตาหลับพริ้มด้วยความเหนื่อยล้าจัด ยาเริ่มออกฤทธิ์ส่งผลให้เจ้าดื้อเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง

ทศกัณฐ์ยังคงนั่งเฝ้าร่างบางอยู่อย่างนั้นไม่ยอมไปไหน พอเวลาล่วงเลยผ่านไปได้สักพัก ร่างหนาจึงลุกยืนขึ้นเต็มความสูงและก้าวเดินหายไปในห้องน้ำ เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที ร่างหนาก็ออกมาในสภาพตัวเปียกท่อนล่างถูกพันด้วยผ้าขนหนูปกปิดไว้ ผมสีดำเปียกลู่ไปตามกรอบหน้า ร่างหนาสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมตัวเอง ถึงแม้มีเครื่องเป่าผมแต่เขาก็ไม่อยากใช้ เพราะไม่อยากให้คนที่กำลังหลับอยู่ต้องตื่นขึ้นมาได้ เมื่อเช็ดได้สักพักผมก็เริ่มแห้งดี ร่างหนาจึงก้าวเดินไปเปลี่ยนชุดโดยใส่แค่กางเกงเนื้อผ้านิ่มแค่เพียงตัวเดียว ร่างกายด้านบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่สวยงามถึงแม้จะอายุจะเข้าเลขสามแล้ว แต่ถ้าคนอื่นที่ไม่รู้อายุจริงก็มักเข้าใจผิดเสมอว่าเขาอายุแค่ยี่สิบกลางๆ 

เมื่อแต่งตัวจัดการความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จ ทศกัณฐ์ก็เดินมาหยุดที่เตียงที่มีเด็กน้อยหลับตาพริ้มอยู่ ก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นเตียงเอนตัวลงนอนข้างๆร่างบาง แขนแกร่งค่อยๆสอดเข้าไปใต้ร่างบางก่อนจะดึงเข้ามาไว้แนบอกของตัวเอง ปากหนาพรมจูบตั้งแต่ศรีษะ หน้าผากไล่มาถึงจมูกและจบลงที่ริมฝีปากเล็กนั่นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยกระซิบบอกฝันดีให้เด็กน้อยที่ไม่ได้ยินออกไป แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างบางไป 

ฝันดีครับ