บทที่6 ดูแลเมียหรือเมียดูแล (1/2)

กริ่ง!

เสียงกดกริ่งหน้าประตูทำให้ทศกัณฐ์ที่ยืนรออยู่แล้วรีบเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาใหม่ได้เข้ามา 

"โหบอส เมื่อวานทิ้งผมได้นะ ดึกก็ดึกรถก็หายากฉิบหาย" ทันทีที่ทศกัณฐ์เปิดประตู เหมยเลขาคนสนิทก็เอ่ยปากบ่นเสียงดัง จนคนเป็นเจ้านายต้องยกนิ้วขึ้นมาจรดปากแล้วดุให้ลูกน้องพูดเบาๆเพราะกลัวเด็กน้อยในห้องจะตื่น "ชู่ว มึงเบาๆ เดี๋ยวดื้อตื่น" 

เหมยหุบปากฉับทันที ชายหนุ่มค่อยๆเอามือป้องปากแล้วกระซิบกับเจ้านายตัวเองเบาๆ "เขาอยู่นี่เหรอครับ"

"เออ" คนเป็นนายตอบแค่นั้นแล้วไม่พูดอะไรต่อ มือหนายื่นไปแย่งของในมือลูกน้องแล้วเดินหายเข้าครัวไป 

"บอสอยากทานอะไรครับ เดี๋ยวผมทำให้" เหมยที่เดินตามเข้ามาในครัวด้วยก็ถอดสูทตัวเองออกพร้อมกับถกแขนเสื้อสีขาวพับขึ้นเพราะเวลาทำอาหารจะได้ไม่เปรอะเปื้อน

"ไม่ต้อง กูทำเอง" คนเป็นนายเอ่ยตอบลูกน้องไป มือหนาหยิบเนื้อสัตว์ต่างๆขึ้นมาดู คิ้วเรียวขมวดมุ่นคล้ายจะหงุดหงิดที่แยกไม่ออกว่าอันไหนเนื้อวัวอันไหนเนื้อหมู 

เหมยที่เห็นอาการหงุดหงิดงุ่นง่านของเจ้านายก็เกิดอาการสงสัย ไหนจะไอการกระทำที่จับนู้นทีนี่ที ดูวัตถุดิบนู้นทีอันนี้ที แต่ไม่รู้จักสักอย่างนี่มันอะไรกัน 

"บอสอยากกินอะไร ให้ผมทำให้ดีกว่าครับ" เหมยยังคงตื้อที่จะทำอาหารให้อีกรอบ ทว่าทศกัณฐ์ก็ปฏิเสธเสียงแข็งเช่นกัน 

"ไม่ กูทำเอง กูจะทำให้ดื้อกิน" 

ทันทีที่ได้ยินคำตอบของคนเป็นนายที่กำลังขมักเขม้นในการหาข้อมูลในโทรศัพท์กับวิธีการแยกสีเนื้อวัวกับเนื้อหมูอยู่เหมยก็ต้องตบหน้าตัวเองไปหนึ่งที 

อยากจะทำอาหารให้เขา ยังแยกวัวกับหมูไม่ออกเลยนายกู แล้วไปเปิดโทรศัพท์ทำไมวะนั้น ฉลากหลังถาดมันก็มีบอกอันไหนหมูอันไหนวัว!

"แต่บอสไม่เคยทำนะครับ จะรอดเหรอ" 

เหมยเอ่ยถามนายตัวเองอีกครั้ง เผื่อคนตรงหน้าจะใจอ่อนยอมให้เขาทำแทน

นายของเขาจับแต่ปืนยิงคน จับแต่ปากกาเซ็นเอกสาร ไอเรื่องจับมีดเข้าครัวนั้นเคยซะที่ไหน 

"งานกูยังทำได้เลย กับไอแค่อาหาร"

...

"น่าจะง่าย..."  

ประโยคแรกมั่นใจ ประโยคหลังแผ่วเบา โถบอสกู!