บทที่4 เมียข้า ใครอย่าแตะ(1/2)

"มึงจะเข้าไปที่พับเลยมั้ยไอดื้อ"โอมถามเพื่อนตัวน้อยที่ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้สักพักแล้ว ดวงตาสวยแดงก่ำ ใต้ตามีการบวมช้ำเล็กน้อยถ้าไม่สังเกตุดีๆก็มองไม่เห็น 

"อื้อ วันนี้กูต้องขึ้นร้องเพลงยันดึกเลย พี่โยทักแชทมาบอกเมื่อกี้ว่าพี่เมย์ลาป่วย" เจ้าดื้อทำงานเป็นนักร้องที่พับของโยพี่ชายที่รู้จักของโอม  ปกติร่างบางจะร้องแค่ช่วงค่ำแล้วช่วงดึกจะมีพี่เมย์กับนักร้องอีกคนร้องต่อ ทว่าเมื่อสักพักพี่โยทักมาบอกว่าพี่เมย์ไม่สบายขอหยุดหนึ่งวันขอให้ดื้อร้องเพลงช่วงดึกด้วยเดี๋ยวมีค่าจ้างพิเศษเพิ่มให้ ซึ่งร่างบางก็ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว ดีสะอีกจะได้ได้เงินเยอะๆ 

"งั้นก็ไปพร้อมกันกับกูเลยแล้วกัน"

"โอเค"

.

.

.

.

แสงไฟสีเสียงมากมาย ผู้คนต่างเบียดเสียดเต้นกันอย่างเมามันส์ ผู้หญิงผู้ชายมากหน้าหลายตาต่างมารวมตัวกันที่นี่เพื่อระบายความเศร้าให้หมด บ้างก็มาเพื่อหาเสพสุขให้สมสบาย 

ส่วนเจ้าดื้อนั้นไม่ได้หาความสุข ไม่ได้มาระบายความเศร้า เขานั้นมาหาเงินเพื่อไปชดใช้หนี้ที่พ่อแม่สร้าง 

เมื่อร่างบางกับโอมเพื่อนสนิทมาถึงพับxx พวกเขาก็เข้าไปยังด้านในทันที เมื่อเห็นพี่โยกำลังคุยงานกับลูกน้องอยู่ด้านหลังร้าน ทั้งสองจึงรีบเข้าไปสวัสดีทันที

"หวัดดีพี่"

"อ้าวไอดื้อไอโอม ดีเว้ย ไปเลยมึงไอดื้อ ไปเปลี่ยนชุดขึ้นร้องเพลง"

"ครับพี่"

ร่างบางจึงขอตัวไปเปลี่ยนชุด รอไม่นานเจ้าดื้อก็ออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพับครึ่งแขน กระดุมสามเม็ดด้านบนถูกปลดออกให้ดูเซ็กซี่นิดๆ สวมใส่กางเกงขายาวรองเท้าผ้าใบสีดำคุมโทน ใบหูมีจิวเพชรปลอมเม็ดเล็กประดับอยู่ ส่งผลให้ลุคร่างบางตอนนี้คือหล่อเหมือนเพลย์บอยที่เดียวเชียว

ถึงจะบอกว่าแค่ร้องเพลงก็เถอะ แต่การแต่งตัวดีๆมันก็เป็นการดึงดูดลูกค้าได้มากเหมือนกัน โดยเฉพาะร่างบางที่มีฐานลูกค้าประจำมากพอสมควร

"โอโหเพื่อนกู สวยชิบหายเลยว่ะ" โอมที่เห็นลุคเพื่อนตัวน้อยก็อดชมไม่ได้ ถึงแม้จะเห็นบ่อยทุกครั้งที่ร่างบางขึ้นร้องเพลง แต่ก็อดชื่นชมไม่ได้จริงๆ สายตาที่มองร่างบางมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความภูมิอกภูมิใจที่มีลูกสาวหน้าตาดีก็ไม่ปาน 

"หล่อเถอะไอเหี้ย ให้เกียรติกระดุมที่ปลดออกสามเม็ดของกูด้วย" ดื้อเถียงทันควัน โซแบดขนาดนี้มาบอกเขาสวยได้ยังไง 

ไม่เถียงให้มากความอะไรต่อ ร่างบางก้าวขึ้นเวทีหนีสายตาแซวจากเพื่อนรักทันที 

"สวัสดีครับลูกค้าที่นะ..."

กรี๊ดดดดดด 

ยังไม่ทันจะกล่าวทักทายดีๆ เสียงกรี๊ดของลูกค้าสาวๆก็ดังขึ้นระงม อย่าว่าแต่สาวๆเลย หนุ่มๆก็กรี๊ดเสียงดังไม่แพ้กัน ทุกคนต่างให้ความสนใจไปที่คนบนเวทีทันที 

"แหม คิดถึงผมกันใช่มั้ยครับเนี่ย"

'ใช่จ้าาา วิ้ดวิ้วว' 

"เจอกันแทบทุกวันไม่เบื่อเหรอครับ"

'ไม่เบื่อเลยครับน้องดื้อ คิดถึงจังครับ วู้วว'

"ฮ่าๆๆ งั้นผมจะเริ่มร้องเพลงให้ทุกคนฟังล่ะนะครับ"

กรี๊ดดดดด 

มือบางยกไมค์ขึ้นจ่อริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงอันไพเราะร้องเพลงให้ลูกค้าที่น่ารักได้ฟัง ทุกคนต่างเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงใสไพเราะนั่น เปรียบเสมือนหูของพวกเขานั้นได้เคลือบทองคำไปเสียแล้ว