บทที่3 เจ้าหนี้หัวคว...(2/2)

"มึง..."

"หาให้ทันนะจ้ะ เพราะถ้าไม่....มึงตาย"

กล่าวจบพวกมันสองคนก็เดินออกไป ทิ้งให้ดื้อยืนทำอะไรไม่ได้อยู่คนเดียว ร่างบางทรุดตัวลงนั่งอย่างคนสิ้นหวัง เบ้าตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาใส เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาเป็นระยะ สองมือสวยยกขึ้นปกปิดใบหน้าที่แสดงความอ่อนแอของตนไว้ โอมที่เห็นเพื่อนตัวน้อยเป็นอย่างนั้นก็อดที่จะดึงร่างบางมาโอบกอดไว้ไม่ได้

"ดื้อ เอาเงินกูไปจ่ายพวกมันเถอะนะ" ร่างสูงเสนอเพื่อนรักหวังช่วยอีกครั้ง ทว่าร่างบางก็ยังคงปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลเดิม

"กูไม่เป็นไรมึง กูไม่อยากยืมเงินเพื่อนจริงๆ"ใบหน้าเล็กส่ายระรัว ปากบางเบะคว่ำลงตอบเพื่อนกลับไป 

เมื่อรู้ถึงความดื้อดึงของเพื่อนตัวน้อย เขาก็ขี้เกียจจะเซ้าซี้อะไรอีก ทำได้แค่กอดปลอบเพื่อนรักที่ร้องไห้ในอ้อมกอดอย่างเงียบๆอย่างนั้น 

ทำได้อีกเรื่องก็คือ ไปขอให้พี่โยเจ้าของพับที่ไอดื้อทำงานอยู่เพิ่มเงินเดือนให้มัน

.

.

.

.

.

.

.

"เรื่องที่กูให้ไปทำเป็นไงบ้าง"

ภายในห้องทำงานที่บรรยากาศอึมครึมปรากฏชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน สายตายังคงจดจ้องเอกสารผ่านเลนส์กระจกแว่นที่สวมใส่ นิ้วแกร่งเคาะโต๊ะเป็นจังหวะรอฟังลูกน้องรายงานเรื่องที่เขามอบหมายให้ทำ 

"คุณชนนกันต์มีหนี้พนันที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้อยู่หนึ่งล้านครับ"

"อืม" 

ร่างหนาตอบรับในลำคอเบาๆ ก่อนจะถอดแว่นออกพรางใช้มือนวดขมับเบาๆเพื่อไล่ความเมื่อยล้าออกจากหัว ร่างหนาเอนหลังพิงกับพนัก ดวงตาหลับพริ้มแสดงความผ่อนคลายจากการนวดคลึงขมับไปได้สักพัก ทันใดนั้นสายตาคมก็ลืมขึ้น เหลือบมองลูกน้องให้พูดรายงานเรื่องของเด็กน้อยที่เขาเอาแต่คิดถึงต่อได้แล้ว

"แต่ที่ตรวจสอบคือพวกมันปลอมแปลงเอกสารโกงครับ"

ทันทีที่พูดจบเหมยเลขาคนสนิทพ่วงอีกตำแหน่งก็คือลูกน้องมือซ้ายของทศกัณฐ์ก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากอีกครั้ง  บรรยากาศภายในห้องเจ้านายเขาตอนนี้มีแต่ความขุ่นมัวลงอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่ที่เขารายงานเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่บอสให้ตามสืบ บอสก็มีอารมณ์แบบที่เห็นนี้ทันที 

ทำให้เหมยอดสงสัยไม่ได้เลยว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร เมื่อคืนบอสก็ไม่ได้ให้เขาไปคุ้มกันอย่างที่เคยทำ แค่คืนเดียวที่ห่างเจ้านายไปเขารู้สึกเหมือนตกข่าวอะไรไปอย่างนั้นแหละ

"มึงไปจัดการซะ" เสียงเย็นเยียบน่ากลัวถูกเอ่ยออกมา ฟันกรามขบกันแน่นจนเป็นสันข่มอารมณ์โกรธที่อ้ายอีตัวไหนก็ไม่รู้บังอาจมาทำให้เด็กน้อยของเขาต้องใช้ชีวิตลำบาก

อยากจะไปตัดหัวไอพวกเหี้ยด้วยมือของตัวเขาเองเสียจริงๆ

"ครับบอส"

เหมยก้มหัวให้คนเป็นนายอีกครั้ง ก่อนจะก้าวออกจากประตูห้องไป  

ด้วยความที่เป็นลูกน้องมานาน ถึงแม้จะแค่ประโยคคำสั่งสั้นๆเหมยก็รับรู้ได้ว่าควรทำอะไร เขามุ่งตรงไปยังบ่อนพนันที่หมายทันที