บทที่2 เงินไม่ใช่งู หนูเอาอยู่แล้ว (1/2)

เข้าสู่เช้าวันใหม่ 

เจ้าดื้อตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายเป็นอย่างมาก ไหนจะเจ็บที่บั้นท้ายแปลกๆนั่นอีก ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่หลับต่อไม่ลง ขยับบิดเอี้ยวตัวเล็กน้อยก็พลันรู้สึกว่าทำไมที่นอนห้องเพื่อนมันแข็งจัง นี่ไอโอมเพื่อนเขาล้มละลายจนขายที่นอนหรูแสนนุ่มขนาดคิงไซต์ทิ้งแล้วซื้อที่นอนไส้กากมะพร้าวราคาถูกมาใช้แทนแล้วหรือนี่ ดวงตาที่ยังคงปิดสนิท สองคิ้วขมวดมุ่นชนเข้าหากันอย่างนึกสงสัย ไม่รีรอให้มากความไปกว่านี้ มือบางยกขึ้นลูบคลำที่นอนที่มันแข็งแปลกๆ บางที่มันก็นิ่ม บางที่มันก็แข็งเป็นก้อน มือบางไล่นับก้อนแข็งที่ล่ะก้อนอย่างช้าๆ หนึ่ง... สอง... สาม... สี่... ห้า...หก.. ร่างบางรีบลืมตาดูภาพตรงหน้าให้แน่ใจว่าเป็นที่นอนไส้กากมะพร้าวอย่างที่เขานั้นจินตนาการไว้ ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด 

"อะ อะ อะ อะ"

เจ้าดื้อกลายเป็นคนติดอ่างไปชั่วขณะ เหมือนลืมภาษามนุษย์ที่เคยพูดก็ใช่ สมองประมวลคิดคำพูดไม่ออก มันคาอยู่ที่คอทำได้แค่เปร่งเสียงอึกๆอักๆออกไป ภาพตรงหน้าร่างบางคือชายหนุ่มรูปงามร่างกายเปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและซิคแพคที่แน่นเปรี๊ยะ! และตอนนี้เขาก็นอนบนร่างแกร่งนั่นอีก โอ้พระเจ้า! ใบหน้าสวยเหม่อลอยอย่างคนสติหลุด ร่างกายนิ่งค้างแข็งทื่อไปชั่วขณะ

"อืม"

ทศกัณฐ์...ชายหนุ่มที่อยู่ใต้ร่างร่างบางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรรบกวนการนอนของเขา ร่างหนาส่งเสียงในลำคอเบาๆเชิงรำคานที่ถูกรบกวน สองคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อรู้สึกตัวว่ามีบางสิ่งหนักอึ้งนั่งทับอยู่บนตัว

นี่มันบ้าอะไรกัน ผีอำรึไง รู้มั้ยว่ากว่าเขาจะได้นอน ก็เมื่อตอนตีสี่นี่เอง 

"เวร!"

เหมือนความทรงจำบางอย่างจะไหลเข้ามาในหัวเขาเป็นฉากๆ ภาพลำเอ็นตอกกระแทกใส่รูฉ่ำสวยอย่างถี่กระทั้น เสียงร้องครวนครางหวานใสที่แสนจะไพเราะ ร่างกายสวยโยกคลอนไปตามแรงกระแทกของเขา ปากบางแดงบวมเจ่อจากการบดจูบ ไหนจะท่าต่างๆที่เดินทำไปทั่วห้องนั่นอีก ร่างหนาดีดตัวขึ้นลุกผึ่ง 

"เหี้ย!"

โครม!

ทันใดนั้นเจ้าดื้อที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนร่างแกร่งก็ถูกคนตัวโตดีดกระเด็นหงายท้องตกเตียงไป ร่างบางร้องโอดครวญลุกขึ้นมาคลำก้นตัวเองเบาๆ พรางซี๊ดปากด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ก้นและเอวเอาจนเสียน้ำตาเล็ด

"อูยย ซี๊ดดด"

เมื่อถูกถีบโดยไม่ได้ตั้งใจจากคนตัวโตก็เหมือนจะเรียกสติให้ร่างบางจำบางอย่างได้ขึ้นมา ภาพที่ร่างบางถูกกระแทกกระทั้นจนตัวโยน ถูกจับเปลี่ยนท่านั้นท่านี้ อุ้มไปตรงนั้นทีตรงนี้ที่ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆเสมือนมวนฟิล์มหนังที่ฉายอยู่ ใบหน้าเห่อร้อนจัดเมื่อนึกถึงสภาพของตัวเองเมื่อคืน มันช่างเร้าร้อน ร่านราคะซะไม่มี! 

นี่เขามีอะไรกับผู้ชายสุดหล่อคนนี้หรือเนี่ย!

"เธอเป็นไรมั้ย!" ร่างหนารีบพุ่งมาพยุงร่างบางไว้ทันที เขาค่อยๆพยุงร่างบางให้ขึ้นมานั่งบนเตียงดีๆ พลันสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้าไปด้วย เด็กน้อยตรงหน้าเขามีใบหน้าที่สวยงามคล้ายผู้หญิง แต่ทว่าดวงตาก็มีความหยิ่งและดื้อรั้นอยู่ มันทำให้เด็กน้อยดูสวยและน่ารักในคราเดียวกัน ผิวพรรณขาวอมชมพูเนื้อเนียนน่าสัมผัส สายตาคมลอบมองต่ำมายังหน้าอกที่มีตุ่มไตสีชมพูก็กลืนน้ำลายลงคอดังอึก

"มะ..มองอะไรตาลุงโรคจิต!" เจ้าดื้อที่หันไปสบกับสายตาโลมเลียของคนตรงหน้าเข้า มือสวยรีบคว้าผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมตัวเองไว้ทันที 

"ก็เธอ...น่ากิน"

​​​​​​น้ำเสียงแหบพร่าและแผ่วเบาเอ่ยตอบร่างบางไปอย่างสติเลื่อนลอย ร่างหนากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก สายตายังคงจับจ้องไปที่ๆร่างสวยตรงหน้าอย่างไม่วางตา ถึงแม้เด็กน้อยจะมีผ้าห่มผืนใหญ่บดบังร่างกายก็เถอะ แต่เขาก็อดมองร่างบางตรงหน้าไม่ได้เลย 

ทำไมกันนะ 

"โว้ย ผมไม่คุยด้วยแล้ว ผมขอตัว ถือสะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น" พูดจบร่างบางก็ลุกไปเก็บเสื้อผ้าตัวเองที่กระจายเกลื่อนกลาดตามห้องขึ้นมาสวมใส่อย่างเงียบเชียบ เขาไม่ได้พูดอะไรกับคนตัวโตอีก ร่างบางกำลังจัดการกับความคิดยุ่งเหยิงของตัวเอง จริงอยู่ที่เขาเครียดที่โดนใครหน้าไหนไม่รู้เอา แต่ก็โกรธหรือโทษผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ เพราะเจ้าดื้อก็จำได้แม่นเลยว่าตัวเองนั้นยื่นมือเข้าไปช่วยคนแปลกหน้านั้นเอง แม้เขาจะเอ่ยปากไล่แล้วก็เถอะ ดื้อก็ยังคงดื้อสมชื่อ จนต้องมาลงเอยกันแบบนี้นี่ไง ร่างบางสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดอันฟุ่งซ่านของตัวเองออกไป ก็เรื่องมันเกิดมาแล้วก็ทำได้แค่ปล่อยผ่านและเดินหน้าต่อไป ไอ้จะให้มาร้องไห้ฟูมฟายมันก็ไม่ใช่นิสัย 

"เดี๋ยวสิ"