บทที่1 คนดีมีผัว (2/2)

สองขาเรียวกำลังจะก้าวขาไปที่ประตูลิฟต์ก็ต้องหยุดชะงัก  หางตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายที่ดูท่าทางมึนเมากำลังพยายามกดรหัสประตูอยู่ ร่างสูงจิ๊จ๊ะในลำคอแสดงอาการหงุดหงิดที่กดรหัสผ่านไม่ถูกสักที   ร่างบางจะไม่สนใจเลยถ้าไม่เห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าถือคีย์การ์ดไว้ในมือ 

แล้วทำไมไม่ใช้คีย์การ์ดว่ะนั่น 

เห็นแล้วมันขัดใจจนต้องหมุนตัวกลับไปหาเป้าหมายคือชายหนุ่มตัวสูงที่มีอาการกระสับกระส่ายแปลกๆ มือบางแย่งคีย์การ์ดจากคนตัวโตมาไว้ในมือ ก่อนจะทาบลงไปที่ประตู 

ติ่ด 

เขาเปิดประตูให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้เข้าห้องตัวเองได้สักที เห็นแล้วก็สงสาร คงจะเมามายจนไม่มีสติสตางค์เลยสินะ คีย์การ์ดอยู่ในมือแท้ๆแต่ดันยืนกดรหัสผิดๆถูกๆอยู่ได้

"อ่าส์ ขอบคุณครับ ฮ้า"

ทศกัณฐ์กล่าวขอบคุณเด็กน้อยตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เมื่อร่างบางเห็นอาการไม่ดีของคนตรงหน้าก็อดเป็นห่วงกันในฐานะมนุษย์คนเมาด้วยกันไม่ได้ จึงอาสาช่วยประคองคนตัวโตเข้าห้องนอนอย่างทุลักทุเล เพราะตัวเองก็เมาไม่ต่างกัน 

"มาๆ เดี๋ยวโผมช่วยไปห้องนอนเองง~"

"อึ่ก"

คนตัวโตพยายามพลักร่างบางให้ออกห่างจากตัวเขาทว่าไม่เป็นผล เด็กน้อยตรงหน้าก็ยังดื้อที่จะประคองร่างหนาส่งเข้าห้องนอนให้ได้ ถึงจะบอกว่าพยายามพลักออกแต่จริงๆเขากลับพยายามเข้าใกล้มากกว่า ยาเริ่มออกฤทธิ์แรงขึ้น เขายิ่งควบคุมสติไม่ได้ เขาไม่ได้อยากให้คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างเด็กนี่ต้องมาซวยเพราะเขาเลย 

"เธอกลับไปเถอะ ปล่อยฉันไว้ตรงนี้ อึ่ก"

ร่างหนาพยายามดึงสติกลับมาให้ได้มากที่สุด ก่อนจะเอ่ยปากไล่เด็กน้อยตรงหน้าให้รีบออกจากห้องเขาไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่อะไรๆมันจะสายไปมากกว่านี้ 

ไอใจดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่ใจดีกับคนแปลกหน้าอย่างเขาเนี่ยะ เด็กนี่จะแย่เอาได้นะ!

"ได้งายๆ ช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้สุดซิ~"

ร่างบางยังคงดื้อดึง พยายามประคองคนตัวโตด้วยความทุลักทุเลเพื่อพาเข้าห้อง

ขณะนั้นเองคนตัวโตที่ถูกร่างบางประคองตัวอยู่ จมูกก็ดันไปได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่จากตัวเด็กน้อยข้างๆ สติที่มีน้อยนิดนั้นขาดผึ่งทันที

พรึ่บ

ทันทีที่ถึงเตียงนอนคนตัวโตก็จับร่างบางเหวี่ยงลงเตียงนอนแล้วขึ้นคร่อมทันที สายตาหยาดเยิ้มจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความปรารถนาราคะ ตอนนี้สติของเขามันไม่หลงเหลืออยู่แล้ว มีเพียงแค่ต้องการอยากกระสันจะปลดปล่อยอยู่เต็มเปี่ยม มือแกร่งจับล็อคแขนบางนั้นไว้แน่น ใบหน้าคมเข้มค่อยๆก้มลงไปกระซิบที่หูร่างบางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ปากหนาขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ ลิ้นร้อนโลมเลียตั้งแต่หลังหูลากมาถึงต้นคอ ทำให้คนใต้ร่างต้องหดคอหนีเพราะความเสียวสยิว

"อ๊ะ!"

"ฉันบอกเธอให้กลับไปทำไมไม่ฟัง"

ณ ตอนนั้นร่างบางรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ที่ไม่เชื่อฟังคนแปลกหน้าที่บอกให้ตนกลับไป เขาน่าจะยอมเชื่อคนตัวโตสักนิด เพราะสายตาของร่างหนาที่มองมายังเขามันไม่ดีเอาสะเลย สายตาของเขามันเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายที่จ้องจะขย้ำเหยื่อตรงหน้าอย่างไรอย่างนั้น 

วันนี้โชคท่าจะไม่ดีเข้าให้แล้วไอดื้อ