ผะ ผะ ผะ ผี!

ฉันพยายามเดินหาทางหลบเลี่ยงไปเรื่อย จนมาหยุดที่สวนกลางคฤหาสน์แห่งนี้ บรื๋อออ บรรยากาศตรงนี้ดูวังเวงมิใช่เล่น ฉันยืนกอดแขนตัวเองเพราะอากาศหนาวเบาๆ ปะทะเข้ามาที่ตัวฉัน ฉันมองไปรอบข้างด้วยความหวาดระแวง บรรยากาศอย่างกับฉากในหนังผีเลย ฉันนึกในใจแล้วสายตาก็ไปปะทะกับอะไรบางอย่าง วินาทีนั้นทุกอย่างหยุดนิ่งฉันหายใจไม่ทั่วท้อง ขนลุกชันไปทั้งร่าง หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะหางตาของฉันดันไปเห็นบางสิ่งสีขาวๆ โบกพลิ้วไปมาที่ตรงกลางตึกของชั้นสาม คฤหาสน์นี้ถูกสร้างเป็นรูปตัวยู ซึ่งสวนที่ฉันกำลังยืนคือตรงลานกว้างตรงกลางตึกจึงสามารถมองเห็นทั่วทั้งตึก ตึกนี้มีสามชั้น บริเวณที่เขาใช้จัดงานคือชั้นแรกฝั่งทางปีกซ้ายทั้งหมด และแน่นอนชั้นสองและสามถูกปิดไฟเอาไว้หมด ฉันหันไปมองเพื่อพิสูจน์อีกครั้งแต่ก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ตอนนี้ขาฉันแข็งไปหมดไม่สามารถก้าวออกไปจากตรงนี้ได้แม้ว่าฉันจะกลับเข้างานไปเรียบร้อยแล้ว

ฉันไม่มั่นใจหรอกว่าสิ่งที่เห็นนั่นคืออะไรแต่ความรู้สึกมันบอกว่าฉันเจอดีเข้าแล้ว นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันเจอสิ่งเร้นลับอะไรแบบนี้ ไม่นับตอนที่ไม่เรียนที่อเมริกาสมัยวัยรุ่น ตอนนั้นฉันอาบน้ำอยู่ซึ่งห้องน้ำของฝรั่งจะมีประตูสองชั้นแล้วฉันก็ล็อคประตูไว้ทั้งสองชั้น ชั้นแรกคือประตูทางเข้าห้องน้ำ พอเข้าไปจะเจออ่างล้างหน้าใหญ่ๆ สองอ่าง ส่วนอีกปะตูอยู่ด้านหลังเป็นประตูเข้าห้องอาบน้ำที่มีอ่างอาบน้ำและชักโครก วันนั้นฉันจำได้ว่ากำลังอาบน้ำอยู่ ก็มีเสียงคนมาทำจะเปิดประตูแบบเร่งอยากเข้าห้องน้ำดังขึ้นมา ตอนนั้นฉันไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าหลานวิ่งมาจะเข้าห้องน้ำ แต่แล้วความคิดทั้งหมดก็หยุดนิ่งเมื่อคิดได้ว่าฉันล็อคทั้งสองประตูแล้วนี่นา และนั่นก็คือเหตุการณ์เรื่องเร้นลับครั้งแรกของฉัน แต่ฉันไม่ชัวร์เพราะไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่คราวนี้น่ากลัวกว่าเดิมฉันว่าฉันเห็นจริงๆ นะ

“มาทำอะไรตรงนี้” เฮือก ฉันสะดุ้งพร้อมกับตัวเย็นยะเยียบไปโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจเพราะกำลังตกอยู่ในพวัง ฉันไม่ตอบกลับไปและไม่แม้จะหันไปมองเพราะกลัวว่าหันไปอาจจะเจอของดี จนกระทั่งต้นเสียงค่อยๆเดินข้ามาใกล้และหยุดลงข้างๆ ฉัน หางตาฉันเห็นว่าเป็นร่างผู้ชายคนนึงมายืนอยู่และเขามีไอความอุ่นออกมาจากตัวทำให้ฉันทำใจดีสู้เสือค่อยๆ หันไปมอง

“เฮ้ออออ” พอเห็นหน้าเขาชัดๆ ฉันก็ถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เขาคือพี่ครีสนั่นเอง

“ถอนหายใจยาวเชียว” เขาแซวฉันพร้อมส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ยามค่ำคืนมาให้

“นี่พี่จริงๆ ใช่ไหม” ฉันถามเพื่อความชัวร์

“ใช่สิจะเป็นใครละครับ”

“คือว่าฉัน...” ฉันกำลังจะเอ่ยปากเล่าอะไรบางอย่าง แต่ก็เหลือบไปตรงชั้นสามก่อนจะตัดสินใจลากพี่ครีสกลับเข้าไปในงาน ฉันจับแขนเขาไว้แล้วลากเข้างานอย่างไว พอมาหยุดที่มุมหนึ่งในงานฉันก็เล่าทุกอย่างให้เขาฟังด้วยสีหน้าซีเรียส เขาต้องหาว่าฉันเพ้อแต่ฉันจะเล่าไม่สนหรอกนะ ฉันไม่ยอมเก็บความน่ากลัวนี้ไว้คนเดียวแน่นอน

“จริงๆ นะไอย์เห็นที่ชั้นสาม ตรงกลางนั่น” ฉันทำสายตามองไปทางทิศที่ฉนเจอของดีให้เขามองตามไป แปลกที่เขาก็มองตามและตั้งใจฟังฉันมาก ไม่ขัดจังหวะ หรือ หาว่าฉันตาฝาดเลยซักนิด

“เขาคงเป็นเจ้าของเก่าแก่ของที่นี่นั่นแหละ”

“พี่หมายความว่ายังไง”

“ที่นี่มันเป็นตึกเก่า แค่มารีโนเวทใหม่ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะเห็นอะไรแบบนั้นบ้าง”

“พี่กำลังจะบอกว่าที่ไอย์เห็นคือของจริงเหรอคะ”

“ครับ คงจะเป็นแบบนั้นละ” ขนฉันลุกขึ้นมาอีกรอบแบบอัตโนมัติพร้อมรีบวางแก้วในมือลง หนาวมากหนาวมือไปหมด พอพี่ครีสเห็นอาการแปลกไปของฉันเขาก็เข้ามาใกล้ขึ้นพร้อมประคองฉันไว้อย่างอ่อนโยน เขาโอบไหล่ฉันไว้แล้วถามตลอดว่าไหวหรือป่าว ไม่รู้ทำไมพออยู่กับเขาฉันจะสัมผัสได้ถึงไอของความอบอุ่นและห่วงใย

“ว่าแต่เธอยอมเรียกพี่ว่า พี่ครีสแล้วสินะ” เขาพูดขึ้นเบาๆ แต่ด้วยความแนบชิดฉันก็ได้ยินชัดเจน จริงสิฉันเผลอเรียกเขาว่าพี่ครีส ไปจริงๆ แบบไม่ทันรู้ตัว

“แล้วสรุปว่าพี่ชื่อคิส หรือ ครีส ละคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย

“ก็ได้หมดครับแล้วแต่ใครจะเรียกอะไร”

“แบบนี้ก็ได้เหรอคะ”

“ได้สิ โดยเฉพาะกับน้องไอย์จะเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น” คำพูดนี้ทำฉันขนลุกขนพองมันทั้งน่าพิศวงและอบอุ่นไปพร้อมๆ กัน

“ยัยไอย์!” เสียงมิวนิคดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ฉันและพี่ครีสหันไปมองพร้อมกัน

“แหม่ แหม่”

“แหม่อะไรยะ”

“มีความโอบกอดด้วยนะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นพอดีฉันไปเจอเรื่องลี้ลับมาว่าจะเล่าให้แกฟัง คือว่า...”

“ค่อยเม้าพรุ่งนี้ ฉันจะกลับแล้วนะแกก็ร่ำลาผู้ชายของแกซะ”

“โอ้ย! อย่าพูดอะไรแบบนั้น” ฉันเริ่มหงุดหงิดกับการหยอกล้อที่ไม่เป็นเรื่องของเพื่อนสาว “แกรีบกลับจังแต่ก็ดีเพราะว่าฉันก็ไม่อยากอยู่แล้ว บรื๋อ”

“งั้นก็ปะ”

“แกไปส่งฉันบนห้องได้มั้ย นอนกับฉันด้วยเลยก็ได้ไม่ก็ไปส่งที่บ้าน วันนี้ฉันไม่อยากนอนคอนโด”

“คงจะไม่ได้วะ ฉันมีธุระ ขอโทษนะ ไว้พรุ่งนี้จะไปนอนด้วย”

“ธุระแบบไหน”