ตอนที่3.ไม่ชอบผู้หญิงที่มีลูกแล้ว

น้องชายของจิณณ์ก็เท่ากับเป็นตัวเขาด้วยเพราะคนทั้งสองใช้ชีวิตเยี่ยงคู่รัก

เมื่อจิณณ์ดูเหนื่อยหน่าย เขาจึงอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

“นิดหน่อย แต่ฉันชินแล้ว”

“ใช่ ฉันว่าถ้าเป็นเรื่องงาน คนเก่งอย่างนายรับมือไหว”

จิณณ์ยิ้มเจื่อน “ก็แค่...” เขาเปิดปาก “ แม่ต้องการให้ฉันแต่งงาน”

“เท่าที่จำได้ แม่นายก็พยายามทำแบบนี้เป็นร้อยครั้งได้แล้วกระมัง” พัลลภว่า

“แต่คราวนี้เอาจริงหว่ะ” จิณณ์ทำหน้าจริงจัง “ถ้าฉันไม่แต่ง แม่จะเรียกนายจุณกลับ...”

เขาสบตานายแพทย์หนุ่มเพื่อนรักด้วยความเห็นใจในความรักต้องห้ามของเขากับน้องชายตัว ก่อนบอก

“แม่จะให้นายจุณแต่งงาน”

แววตาพัลลภวูบหม่นแสงลงทันที

“แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ยอมให้แม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” จิณณ์ยืนยัน

“นายดูซีเรียสกว่าที่ผ่านมา”

“ใช่ เรื่องที่แม่พยายามจะคลุมถุงชนฉันกับนายจุณคราวนี้มันมีเรื่องของผลประโยชน์เข้าไปเกี่ยวข้อง”

“ยังไง”

“แม่อยากเกี่ยวดองกับครอบครัวนักการเมืองใหญ่คนหนึ่ง ลูกสาวคนเดียวอายุอ่อนกว่านายจุณไม่กี่ปียังโสด...”

“แม่นายก็เลยคิดจะจับคู่”

“พ่อของเจ้าหล่อนนั่นสามารถช่วยเรื่องประมูลงานของบริษัทฉันได้”

พัลลภถอนหายใจ

“แต่อย่างที่บอกนั่นล่ะ นายไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว”

“นายจะทำยังไง...”

ยังไม่ทันที่จิณณ์จะตอบ เสียงเคาะประตูห้องทำงานของพัลลภดังขึ้นเสียก่อน เจ้าตัวจึงต้องหันไปทางที่มาของเสียง

พยาบาลแง้มหน้าเข้ามาก่อนรายงาน “คุณปรางมารอพบคุณหมอค่ะ”

“บอกเธอให้รอสักครู่ ”

เมื่อพยาบาลถอยหลังกลับแล้ว จิณณ์จึงหันมาถาม “คนไข้?”

“อืม” พัลลภพยักหน้า “แต่เป็นลูกสาวคุณปรางนะ ไม่ใช่ตัวเธอ”

“ถ้างั้น เดี๋ยวฉันออกไปรอที่ร้านกาแฟด้านหน้าโรงพยาบาลดีกว่า รอให้นายว่างค่อยตามออกไป ไม่ต้องห่วงฉันหิ้วโน้ตบุ๊กมาทำงานด้วย”

จิณณ์บอกเพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นกังวลกับการรอคอยของเขา

ถ้าลองเขาหอบงานมาทำด้วย ก็คงไม่จดจ่อรอคอยพัลลภให้เสียเวลา ทำงานไปด้วยจิบกาแฟเพลินรอ

“โอเค เดี๋ยวเจอกันแล้วค่อยคุยต่อ...”

พัลลภยังอยากรู้ถึง ‘หนทางหนีทีไล่’

จิณณ์ลุกขึ้นเดินกลับออกมาจากห้องทำงานของพัลลภ เขาปิดประตูก่อนหันหลังกลับ

พยาบาลหน้าห้องเห็นแขกของหมอพัลลภกลับออกมาแล้ว เธอจึงเรียกชื่อหญิงสาวที่เป็นแม่ของเด็กหญิงแป้งร่ำผู้ป่วยให้เข้าพบตามนัดกับหมอพัลลภ

จิณณ์เดินสวนกับหญิงสาวคนหนึ่งที่บริเวณหน้าประตู หล่อนไม่ได้ใส่ใจหันมองเขา คงเพราะมัวพูดคุยกับเด็กหญิงที่จูงแขนอยู่ข้างตัว

คงเป็นลูก...จิณณ์เหลือบมอง อย่างนึกเสียดาย

สวยชะมัด...เขาคิด แต่พอบังเอิญได้ยินหล่อนแทนตัวเอง ‘แม่’ กับเด็กหญิงก็ตัดใจได้ทันที

จิณณ์ไม่ชอบผู้หญิงที่มีลูกแล้ว

“บ้าฉิบ” เขาสบถกับตัวเองอย่างนึกตำหนิ ก็อยู่ดีๆไปนึกชอบไม่ชอบผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น ทั้งที่เพิ่งพบครั้งแรก

หนำซ้ำ เจ้าหล่อนคงมีสามีเป็นตัวตนพร้อมลูกสาวตัวน้อย

เขาส่ายหัวไปมาสลัดไล่ความคิดที่ไม่เข้าท่าของตัวเองทั้งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะขณะก้าวผ่านหญิงสาวคนนั้น

...

พัลลภตามจิณณ์ออกมาที่ร้านกาแฟเมื่อเวลาล่วงเข้าบ่ายคล้อย เขาเดินเร็วๆเข้ามาภายในร้านกาแฟห้องแถวเล็กๆติดแอร์เย็นฉ่ำ

ร้านกาแฟร้านเดียวในอำเภอตั้งอยู่ตรงข้ามโรงพยาบาล

นายแพทย์หนุ่มแวะเคาน์เตอร์สั่งลาเต้ปั่นกับขนมเค้กชิ้นเล็ก แล้วเดินตรงมาที่ชายหนุ่มที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวในร้าน

“โทษทีเพื่อน งานยุ่งชะมัด” เขาบอกจิณณ์

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ไม่เป็นไร รอไหว”

ชายหนุ่มปรายตาไปที่หลังเคาน์เตอร์ พัลลภอดมองตามไม่ได้ จึงเห็นสายตาเขินอายของเด็กสาวที่ทำหน้าที่ บาริสต้ากำลังชงกาแฟ สายตาฝ่ายนั้นที่เหลือบมองจิณณ์พร้อมรอยยิ้มสื่อความหมาย เช่นกัน

“ฮะแฮ้ม” พัลลภแกล้งกระแอม ก่อนกระเซ้า “น้อยหน่อย นายจิณณ์ คุกนะโว้ย เกินสิบแปดหรือยังก็ไม่รู้”