ตอนที่ 7 [N&Z] วันที่เราพบกัน

Zhu Li talk

ฉันเดินขึ้นมาบนห้องนอน เมื่อการเจรจาบนโต๊ะอาหารจบสิ้นลง ทุกอย่างจบลงด้วยดี ฉันพลางคิดในใจ...สุดท้ายแผนของฉันก็สำเร็จ ฉันวางแผนไว้ล่วงหน้าว่าจะไปประเทศไทย ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าป๊าต้องยอมเพราะประเทศไทยเป็นบ้านเกิดของป้าไพลิน ป้าไพลินมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ของม๊า และก็เป็นไปตามคาด...สุดท้ายป๊าก็ยอมให้ฉันไป

"ก๊อกๆ"

"ซูลี่...ม๊าเข้าไปนะจ๊ะ"

"เข้ามาได้เลยค่ะม๊า"

เมื่อม๊าเปิดประตูเข้ามา ฉันก็ส่งยิ้มหวานให้ท่านทันที

"ยิ้มอะไรจ๊ะคนสวย ม๊ารู้น้า...เป็นแผนของหนูใช่ไหม"

"แผนอะไรคะ ม๊าพูดอะไรก็ไม่รู้...หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่ะ" ฉันแสร้งหันหน้าหนีม๊าไปอีกทาง เพราะตอนนี้ฉันหยุดอมยิ้มไม่ได้เลย

"หนูเป็นลูกสาวของม๊า ทำไมม๊าจะไม่รู้ว่าหนูกำลังคิดทำอะไรอยู่...ประเทศไทยเป็นบ้านเกิดของป้าไพลิน มีหรอที่ม๊าจะไม่รู้ว่าหนูเลือกไปประเทศไทยเพราะอะไร"

"ก็เพราะโอกาสได้ไปสูงไงคะ" ฉันหันไปตอบม๊าทันที

"นั่นไง ม๊าว่าละ" ม๊าหยิกพวงแก้มฉันเบาๆ ด้วยความรักใคร่เอ็นดู ฉันจึงโผเข้ากอดม๊าไว้แนบแน่น ราวกับเป็นเด็กน้อยของม๊าเสมอ

"ม๊ามีของจะให้หนูด้วยนะ"

"อะไรหรอคะ"

ม๊าหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันเป็นสร้อยคอที่มีรูปจี้ตัว Z ซึ่งมัน...สวยน่ารักมากๆ ฉันเห็นแล้วชอบเลย

"ม๊าใส่ให้นะ"

"ค่ะ"

ฉันใช้มือรวบผมตัวเอง เพื่อให้ม๊าสวมสร้อยให้ฉันสะดวกยิ่งขึ้น เมื่อสร้อยถูกสวมใส่เรียบร้อย ฉันก็เดินไปที่หน้ากระจก และมองดูตัวเองจากเงาสะท้อน แหม่...ฉันนี่ก็สวยใช้ได้เลยนะ

"ขอบคุณนะคะม๊า สร้อยสวยมากเลยค่ะ ม๊าซื้อจากไหนมาหรือคะ"

"มีคนให้ม๊ามาจ้ะ"

"ป๊าหรือคะ"

"ไม่ใช่จ้ะ"

"งั้นก็...หนุ่มที่เคยตามจีบม๊าใช่ไหมคะ" ฉันเอ่ยแซวม๊าเพราะรู้ว่าสาวๆ ม๊าของฉันสวยปานนางฟ้า ต้องมีหนุ่มๆ หมายปองเยอะแน่นอน

"ก็...ใช่แหละมั้งจ๊ะ"

"ยังไงคะ ม๊าเล่าให้หนูฟังเลย หนูอยากรู้" ฉันรีบลงไปนั่งข้างๆ ม๊าทันที เพราะอยากรู้เรื่องของม๊าตอนที่ท่านยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น

"ตอนที่ม๊าเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ม๊าได้ไปเที่ยวประเทศไทยกับลุงซีห่าวและป้าไพลิน ทำให้ม๊าได้พบผู้ชายคนหนึ่งจ้ะ"

"ผู้ชายไทยหรอคะ"

"ใช่จ้ะ"

"หล่อไหมคะ"

"หล่อจ้ะ แต่น้อยกว่าป๊าของซูลี่นะ"

แหม พบคนคลั่งผัวแล้วหนึ่ง...ฉันแอบแซวม๊าในใจ ก็ม๊าคลั่งรักป๊ามาก ส่วนป๊าก็คลั่งรักเมียไม่แพ้กันเลย

"ผู้ชายคนนั้นจะเรียกว่าเป็นรักแรกของกันและกันก็ไม่เชิง เราสองคนถูกใจกัน ได้คุย ได้ไปเที่ยวกัน แต่มันก็จบลงที่เท่านั้น ไม่ได้สานสัมพันอะไรกันต่อ และม๊าก็แต่งงานกับป๊าของหนู เรื่องก็มีแค่เท่านี้แหละจ้ะ"

"โห เรื่องสั้นจัง และผู้ชายคนนั้นไม่เสียใจหรอคะที่ม๊าแต่งงานกับป๊า"

"ไม่รู้สิจ้ะ เพราะเราจากกันด้วยดี ม๊าเห็นเพียงรอยยิ้มที่จริงใจของเขาที่มอบมาให้ ม๊าเลยไม่รู้ว่าเขาเสียใจหรือเปล่า"

"เขาชื่ออะไรหรือคะ"

"เขาชื่อนักรบจ้ะ"

ฉันฟังแล้วเงียบไปสักพัก ม๊ายังดีที่ได้มีความรักช่วงวัยรุ่น ได้ลองรัก ได้ลองเจ็บ แต่ฉันสิ...จะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบนั้นบ้างไหม เฮ้อ...คิดแล้วเศร้า สงสัยได้แก่ตายอย่างโดดเดี่ยวทั้งที่ยังไม่มีผัว

"เออซูลี่ ม๊าโทรหาลุงซีห่าวแล้วนะ ช่วงที่หนูปิดเทอม และจะเดินทางไปเที่ยวที่ไทย ให้โทรบอกลุงล่วงหน้าก่อนสามวัน ลุงจะเดินทางไปรอที่ไทยก่อนและจะพาหนูเที่ยวเองจ้ะ"

"ดีจังเลยค่ะ ได้ไปเที่ยวแล้ว ซูลี่มีความสุขจังค่ะ"

"ม๊าก็มีความสุขที่เห็นหนูมีความสุขนะลูก"

"เอ่อม๊าคะ...ม๊าต้องกำชับป๊านะคะ ว่าห้ามให้บอดี้การ์ดหรือคนของป๊าแอบติดตามหนูเด็ดขาด"

"จ้า ม๊ากับป๊าไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะยังไง...บอดี้การ์ดของลุงกับป้าก็เยอะอยู่แล้วจ้ะ"

"อะไรนะคะ นี่หนูไปเที่ยวต่างประเทศ ยังต้องเจอสถานการณ์เหมือนตอนที่อยู่จีนอีกหรอคะ เฮ้อ...อิสระของหนูจะมีบ้างไหม"

"มีสิจ๊ะ...ป้าไพลิน นิสัยเหมือนหนู ม๊าเชื่อว่า ป้าจะจัดการทุกอย่างให้หนูมีความสุขกับทริปครั้งนี้แน่นอนจ้ะ"

ฟังแล้วค่อยสบายใจหน่อย ฉันพอรู้มาว่าป้าไพลินเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เก่ง และเด็ดขาด ที่สำคัญแอบหัวขบถเหมือนฉันด้วย ก็คือดื้อ...ชอบแหกกฏเนี่ยแหละ

…

สองเดือนผ่านไป

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย เวลา 20.00 น.

ฉันเดินทางมายังประเทศไทยเพื่อท่องเที่ยวช่วงปิดเทอม เป็นทริปก่อนที่ฉันจะต้องขึ้นเรียนชั้นมัธยมปลาย ตอนนี้เครื่อง landing ลงภาคพื้นดินของไทยเรียบร้อย

ฉันเดินออกมายังด้านนอก และกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาลุงกับป้า

"ไหนป้ากับลุงเนี่ย" ฉันพึมพำขณะยืนรอลุงกับป้า แต่แล้ว...ฉันก็เหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ผู้ชายยืนถืออยู่ "Zhuli Wang"

ทำไมตานั่นถึงเขียนชื่อฉันแบบนี้ ปกติคนจีน เขาต้องเอานามสกุลขึ้นก่อนสิ

"นี่คุณ...มารอรับ หวัง ซูลี่ อยู่ใช่ไหม" ฉันเดินตรงเข้าไปหาเขา และเอ่ยปากถามเขาทันที

ผู้ชายคนนั้นขยับแว่นตาดำที่ตัวเองสวมใส่อยู่ และใช้สายตามองลอดช่องแว่นออกมา

แม้ใบหน้าจะถูกปิดด้วยแว่นเพียงบางส่วน แต่ฉันมองออกเลยว่า...ผู้ชายคนนี้หล่อไม่เบา สูง หุ่นดี ทำเอาสาวๆ แถวนั้นหันมองตรงมาที่เขาเป็นตาเดียว

"ใช่...คุณคือซูลี่ หวัง ใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ และลุงซีห่าวกับป้าไพลินไม่มาหรอคะ"

"ลุงกับป้าของคุณติดธุระกะทันหัน ผมจึงต้องมารับคุณแทน"

"คุณเป็นบอดี้การ์ดของลุงซีห่าวใช่ไหมคะ"

"ไม่ใช่...ผมเป็นเพื่อนของป้าคุณ ผมชื่อ...นักรบ"

ชื่อคุ้นจัง ฉันพลางคิดในใจ และฉันก็นึกออกทันที ผู้ชายคนนี้คือคนรักเก่าของม๊านี่เอง

เมื่อความเงียบเข้าปกคลุม เขาจึงถอดแว่นออกและมองตรงมาที่ฉันอย่างพินิจพิเคราะห์

ให้ตายเถอะ ใบหน้าของเขา หล่อเป็นบ้า ไม่แปลกใจเลยที่ม๊าจะตกหลุมรักเขา และแน่นอน...เขาเองก็ตกหลุมรักม๊าเช่นกัน ก็ทั้งเขาและม๊าช่างหล่อและสวยเหมาะสมกันเสียเหลือเกิน

"ซูลี่ ซูลี่" เสียงเรียกของเขา ทำฉันหลุดจากภวังค์

"คะๆ"

"คุณยืนแข็งทื่อเลย ไม่สบายหรือเปล่า"

"เอ่อ...ป่าวคะ"

"งั้นกลับเถอะ ผมจะพาคุณไปหาอะไรทานก่อน และค่อยไปส่งคุณที่บ้านลุงกับป้า"

"ค่ะๆ"

…

Nakrop Talk

สี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น

"ฮัลโหล" ผมกดรับสายทันทีที่เห็นหน้าจอมือถือปรากฏชื่อไพลิน เพื่อนรักของผมที่โทรเข้ามา

[นักรบ เรามีเรื่องให้นายช่วย]

"มีเรื่องอะไรว่ามาเลย"

[วันนี้หลานสาวของเราจะเดินทางมาที่ประเทศไทย แต่เรากับพี่ซีห่าวติดธุระกะทันหัน ไปรับหลานไม่ได้ เราไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากนาย นายช่วยไปรับหลานให้หน่อยได้ไหม]

"ได้สิ กี่โมง"

[ประมาณสองทุ่มที่สุวรรณภูมินะ]

"โอเค หลานคนไหน ชื่ออะไร"

[หลานเราชื่อ ซูลี่]

"ซูลี่....ลูกสาวซีซวนใช่ไหม"

[ใช่ๆ เราฝากนายด้วยนะ ไปรับหลานให้เราหน่อย และพามาส่งที่บ้านเรา สักตอนสามทุ่ม]

"ได้ โอเค"

[ขอบใจมากนะ]

"อืม ยินดี"

หลังจากที่วางสายจากไพลิน ผมก็นั่งคิดถึงวันที่ซีซวนเจ็บท้องคลอดลูก ผมเป็นคนที่อยู่ตรงนั้น...เคียงข้างสองคนแม่ลูก วันนี้ผมจะได้พบคุณแล้วนะซูลี่ ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทย

_________________________________