ตอนที่ 5 [N&Z] จากลาชั่วนิรันดร์

ณ งานพระราชทานเพลิงศพ พลตำรวจเอก ณัฐวุฒิ เลิศไพศาลสกุล ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ

ผ่านมาห้าวันแล้วกับพิธีสวดอภิธรรม วันนี้เข้าสู่งานพระราชทานเพลิงศพของพ่อ...วีรบุรุษในเครื่องแบบ ภายในงานเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ผมและแม่ต้องคอยรับแขกผู้ใหญ่ตลอด ช่วงเวลาที่ดูยุ่งๆ ทำให้ผมลืมความเศร้าโศกไปได้บ้าง และตอนนี้เป็นเวลา 16.00 น. ได้ดำเนินมาถึงพิธีแล้ว

ผมและบรรดาญาติพี่น้องที่รับราชการ ทุกคนต่างสวมชุดขาวข้าราชการ มายืนเรียงแถวคู่ขนานอย่างพร้อมเพรียง ไม่นานนักพิธีพระราชทานเพลิงศพก็เริ่มดำเนินขึ้น...

…

ณ ปัจจุบัน

ผมกับเพื่อนๆ ใช้เวลาดื่มและคุยกันร่วมสามชั่วโมง จนตอนนี้เกือบห้าทุ่มแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้านพักผ่อนสักที ขณะที่ผมกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางทางผมไว้

"พี่นักรบ" เสียงสาวน้อยเอื้อนเอ่ย ขณะที่ผมใช้สายตาจับจ้องไปที่คนตรงหน้า

ผมพินิจพิเคราะห์เธออยู่สักพัก ผมรู้จักเธอคนนี้ แต่ตอนนี้ผมแค่รู้สึกเมานิดหน่อย ทำให้สติผมลางเลือนไปบ้าง จนกระทั่งการใช้ความคิดของผมนำพาความเงียบเข้าปกคลุม เธอจึงตัดสินใจพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"พี่จำหนูได้ไหม หนูคือ..."

"นีน่า" แน่นอนว่าผมจำเธอได้

นีน่า...สาวน้อยน่ารักวัยสิบห้าปี ชื่อของเธอคือ นางสาวณัฏฐนิช เลิศไพศาลสกุล เด็กคนนี้คือน้องสาวต่างแม่ของผม

"ฮือๆ...พี่...ให้หนูไปอยู่กับพี่ได้ไหม หนู ฮึกๆ หนูไม่อยากอยู่กับแม่แอนนี่แล้ว ฮือออๆ" นีน่าระเบิดร้องไห้ออกมาจนผมตกใจ น้ำตาใสๆ ไหลอาบพวงแก้มทั้งสองข้าง ผมจึงรีบเดินเข้าไปปลอบเธอทันที

"นีน่า เกิดอะไรขึ้น ค่อยๆ พูด" ผมยื่นมือขวาไปลูบที่หัวเธออย่างแผ่วเบา เป็นสัญญาณว่า...ผมยังอยู่ตรงนี้กับเธอ

"แม่...แม่...นับวันแม่แอนนี่ ยิ่งน่ากลัวขึ้นทุกวัน ฮึกๆ นีน่า...ไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว"

"แม่ น่ากลัวยังไง"

"ฮือออ แม่...เขาเล่นของคุณไสย"

สิ่งที่นีน่าพูดออกมา ผมไม่ตกใจเลยสักนิด ก็สิ่งที่ผมได้เห็นจากพ่อก่อนท่านสิ้นลม มันชัดเจนมากแล้วว่าท่านโดนของต่ำเล่นงาน และผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นฝีมือของแอนนี่ แต่ที่ผมไม่ไปหาเรื่องหาความเธอ เพราะเห็นแก่นีน่าเนี่ยแหละ นีน่าเหลือแม่เพียงคนเดียวที่เป็นที่พึ่ง แม้พ่อจะทิ้งเงินไว้ให้ลูกสาวคนเล็กได้เรียนต่อ แต่หากแอนนี่...แม่ของนีน่าใช้เงินไปในทางที่ผิด เงินที่พ่อผมทิ้งไว้ อาจหมดลงสักวัน และนีน่าจะกลายเป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุด

"เอาอย่างงี้ คืนนี้เรากลับกับพี่ ไปนอนที่บ้านพี่"

"แต่แม่ของพี่...ท่านจะโกรธหนูไหม หนูเป็นลูกสาวของเมียน้อย ฮึกๆ" นีน่ายังสะอื้นคร่ำครวญ จริงๆ แล้ว...แม่ของผมทราบเรื่องแอนนี่กับนีน่ามาได้สักพักใหญ่ๆ ละ แต่แม่ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกับพ่อ เพราะเห็นพ่อป่วยหนัก จึงได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไร

"แม่พี่...ท่านใจดี ท่านไม่โกรธหรือเกลียดนีน่าหรอก ทำใจให้สบาย"

"ก็ได้ค่ะ"

ผมพานีน่าขึ้นรถ Audi e-tron สีดำ และผมก็ขับมุ่งตรงไปยังบ้าน ระหว่างเราสองคนพี่น้องกำลังนั่งอยู่ในรถ ผมก็ชวนนีน่าคุยเพื่อลดบรรยากาศที่ตึงเครียดลง

"ทำไมถึงรู้ว่าพี่อยู่ที่ผับ"

"นีน่าไปที่ สน. ตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว และก็แอบสะกดรอยตามพี่"

"ทำไมไม่เข้ามาทักพี่ ก่อนที่พี่จะเดินเข้าผับ"

"นีน่าไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของพี่ เลยให้พี่ดื่มให้เสร็จก่อนดีกว่า"

"แล้วแม่ไม่ตามหาหรอ ที่เราหายตัวมาแบบนี้"

คำถามนี้ของผม ทำนีน่านิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย

"นีน่า ถ้าไม่สะดวกใจ ก็ไม่ต้องตอบพี่หรอกนะ"

"แม่เขา...ไม่สนใจนีน่าหรอกค่ะ นีน่าจะอยู่หรือหายไป แม่ไม่เคยรู้หรอก" และคำตอบที่น้องสาวผมพูดออกมา ก็ทำให้ผมรู้สึกจุกอกทันที ผมเกิดมาอยู่ท่ามกลางความรัก รายล้อมไปด้วยคนที่คอยเอาใจใส่ ขณะที่นีน่า...เด็กผู้หญิงที่แสนบอบบางกลับต้องอยู่กับสิ่งแวดล้อมที่รายล้อมไปด้วยความเกลียดชัง

"นีน่า คืนนี้ไปนอนบ้านแม่พี่ก่อนละกัน"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ตั้งแต่พรุ่งนี้...พี่จะพาเราไปคอนโดของพี่ ถ้าเราชอบ เราก็ย้ายไปอยู่ที่นั่นได้เลย"

"จริงหรอคะ" นีน่าทำท่าทางดีใจอย่างออกหน้าออกตาทันที

"ดีใจขนาดนั้นเลย?"

"ที่ไหนก็ได้ค่ะ ที่ไม่ใช่ที่บ้าน นีน่าเชื่อว่า...นีน่าจะมีความสุขได้ค่ะ หากอยู่ไกลแม่และไกลบ้านหลังนั้น"

"อืม"

ผมใช้เวลาขับรถกลับบ้านเพียงสิบห้านาที ตอนนี้ผมมาถึงบ้านแล้ว และเหมือนเคย คุณหมอรสา...แม่ของผมยังคงนั่งรอผมที่โซฟาในห้องรับแขก ท่านไม่ยอมขึ้นบ้านไปนอน หากลูกชายสุดที่รักยังไม่ถึงบ้าน

"กลับบ้านถูกด้วยหรอสารวัตร"

"โธแม่...กลับถูกสิครับ"

"กลับมาซะดึก แม่คิดว่าจะไปนอนคอนโดเสียอีก"

"วันนี้วันศุกร์ ผมต้องกลับมานอนกับแม่สิครับ"

"นั่นใคร" แม่ถามขึ้นมาทันทีที่เห็นนีน่าเดินตามผมเข้ามา

"นีน่าไงครับ"

"สวัสดีค่ะคุณหมอรสา" นีน่ายกมือไหว้แม่ผม และย่อขาลงจนเข่าแทบจะติดพื้น

"นีน่า...ลูกสาวของพ่อเราอีกคนใช่ไหม"

"เอ่อ...ใช่ครับ"

"ได้เจอสักทีนะ ฉันได้ยินชื่อเธอกับแม่เธอมาหลายปีละ"

"เอ่อ...คืนนี้หนูขอมานอนพักที่นี่สักคืนนะคะ"

"อ้าว แล้วมานอนที่นี่ แม่เธอไม่ว่าหรือไง"

"แม่หนู...ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ" นีน่าตอบกลับมาด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

"แม่ครับ นีน่าจะนอนแค่คืนนี้ และพรุ่งนี้เป็นต้นไป นีน่าจะไปอยู่คอนโดผมครับ"

"เป็นผู้หญิงวัยรุ่น จะอยู่คนเดียวได้ยังไง มันอันตราย ถ้าเธอยังไม่พร้อมกลับบ้าน ก็มาอยู่ด้วยกันที่นี่"

"ได้หรอคะ" นีน่าแสดงท่าทางดีใจออกมาจนเห็นได้ชัด

"ได้สิ หาววว...ฉันง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะ นักรบพานีน่าไปนอนห้องรับรองก่อน พรุ่งนี้แม่จะให้แม่บ้านจัดห้องให้"

"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอรสา"

"จ้ะ" ขณะที่แม่กำลังก้าวเท้าเดินขึ้นชั้นสองเพื่อตรงไปยังห้องนอนของท่าน

"เออนี่...นีน่า ต่อไปนี้เลิกเรียกฉันว่าคุณหมอรสาได้แล้ว...เรียกฉันเหมือนที่พี่ชายเธอเรียกละกัน"

"อะไรนะคะ" นีน่าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินทันที

"ได้ยินแล้วนี่...ต่อไปนี้....เรียกฉันว่าแม่"

___________________________________