บทที่1 กล้าขึ้นเสียงหรอ!

ห้อง 402

"เธอ... ตามหลังเขามานะ หึ..เราจะปกป้องเธอเอง

("คิ๊กกก~~โอเครๆ)

".......

"เธอๆ ...ขอเลือดหน่อย

("ได้เลยค่ะพี่~)

"พี่อามไปกินข้าวกัน?

"แปปดิเล่นเกมอยู่

"มันสายเเล้วป่ะพี่ เล่นตั้งเช้าเเล้ว ดาหิวนะ?

"แปปนึงรอก่อน... กำลังมันส์อย่าพึ่งขัด

"........

"จิ๊!!!เธอ~~เราบอกว่าให้ตามหลังเราไง 

("ค่ะะหนูลืม)

"ห้ามลืมอีกนะน้องๆ~

"เห้ออ!!!.....

หญิงสาวสุดจะทนกับเเฟนหนุ่มรุ่นพี่ที่ไม่เอาไหนสะเหลือเกิน... วันๆเอาเเต่เล่นเกมจนไม่เป็นอันทำอะไร..วันนึงมี24ชั่วโมงเเฟนเธอเล่นเกมไปแล้ว20.... เล่นเกมไม่เท่าไหร่เเต่เธอเเค่รู้สึกหมั่นไส้หน่อยๆเวลาที่เเฟนของเธอไปคุย อี้อ้อ กับผู้หญิงที่อยู่ในเกมนั่น

"พี่อาม" รมิดากดเสียงต่ำลง ให้เเฟนตัวเองสนใจเเต่เปล่าเลย  เเฟนหนุ่มรุ่นพี่กับทำเฉยชากับเธอ อีกทั้งไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยซ้ำ

"พี่อาม!!! ดาหิวนะ!!!"

"ก็บอกว่าแปปนึงไงวะ!!...น่าลำคาญชิบหายเลย!!!" แหนหนุ่มรุ่นพี่ตะเบงเสียงใส่แฟนสาวอย่างไม่สบอารมณ์โดยที่ไม่นึกถึงจิตใจคนฟังเลยว่าจะรู้สึกยังไง

"นี่กล้าขึ้นเสียงใส่...งี้หรอ?" รมิดายืนขึ้นชี้หน้าเเฟนหนุ่มก่อนที่มืออีกข้างก็ไม่ปล่อยว่างนำมาวางไว้ที่เอว.... 

มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่พี่ภาคเล่นเกมคือไม่เอาอะไรทั้งนั้น...เเละตัวเธอเองก็ทนอยู่ได้ ตอนนี้ความอดทนเริ่มหมดขีดจำกัดเเล้ว รอเเค่เวลาประทุเพียงเท่านั้น

"ก็เออดิว่ะ!!...จะอะไรนักหนาล่ะจุกจิกหน้าลำคาญ... ขอได้ป่ะวะเวลาเล่มเกมอย่ามายุ่ง"  น้ำเสียงเเละการพูดไม่ได้หน้าฟังเอาสะเลย เเถมนิ้วมือนั่นก็ยังกดที่หน้าจอยิกๆ 

"จะใช้ชีวิตอยู่กับเกมตลอด24ชั่วโมงไม่ได้ป้ะ... ทุกวันนี้พี่อยู่กับเกมมากกว่าอยู่กับดาอีก... 

"เอาดิๆ ตีเลยๆ .. น้องๆมาทางนี้หน่อย" ไม่มีทีท่าว่าเเฟนหนุ่มรุ่นพี่ จะสนใจเเฟนสาวรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างหน้าเลยสักนิด

"พี่อาม" รมิดากดเสียงต่ำลง เพื่อจะให้เเฟนหนุ่มสนใจ เเต่เปล่าเลย.. เเค่เงยหน้า แฟนเธอยังไม่ทำ

ฟรึ่บ!!!

"เฮ้ยๆๆๆ... ปัดโถ่ตายเลยเเม่ง"" อามสบทออกมาเสียงดังพร้อมกับเขวี้ยงโทรศัทพ์รุ่นเเพงไปบนที่นอนอย่างไม่ใยดี .. อีกทั้งลุกขึ้นมาประจันหน้าเเฟนสาวตัวเล็กอีก 

"อะไรนักหนาวะ!"

"บอกแปปนึง... แปปนึงไม่เข้าใจไง?

น้ำเสียงเเข็งตะคอกใส่แฟนสาวรุ่นน้องอย่างเอาเเต่ใจ

"ดาบอกกี่รอบล่ะ..เล่นให้พักบ้างดิ"

"เเต่ก็ไม่มีพักอ่ะ"

"24ชั่วโมง พี่แม่งเล่นไป20ชั่วโมงล่ะ"

"เวลาไหนพี่จะว่างวะ..วันๆ พี่อยู่เเต่กับผู้หญิงในเกมมากกว่าดาอีก!!"

สาวเจ้าก็สุดจะทนเช่นกัน ในเมื่อเขาเองก็ไม่เกรงใจเธอในฐานเเฟน เธอเองก็ไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจเเล้วเหมือนกัน

"อย่างี่เง่า..ขอร้อง รำคาญจะต้องการอะไรอีกอ่ะ"

" ไปกินเหล้ากับเพื่อนก็ด่า"

" เล่นเกมก็ว่า... ต้องทำไงให้ถูกใจอ่ะ"

"นี่เป็นแฟน..ไม่ใช่ลูกนะเว้ย!"

ทั้งสองยืนเถียงกันยิ่งนานก็ยิ่งจะบานปลาย..พอมาถึงจุดอิ่มตัวเเล้ว รมิดาเองก็ไม่ใช่คนที่ยอมคนเหมือนกัน... จะเป็นยังไงก็ให้มันเป็นไปเลย...

"ก็เพราะเเฟนไง!"

"แต่พี่เเม่งไม่เคยทำหน้าที่เเฟนที่ดีได้เลย..ตั้งเเต่คบมา!!"

"ยังไง!...เอาก็เอาทุกวันเรื่องเซ็กส์ พี่ก็ว่าพี่จัดเต็มนะ"

"เหอะ!!...."

 ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำทุเรศๆแบบนี้ออกจากปากคนที่เธอเรื่องเป็นเเฟน ทำไมเรื่องบนเตียง ต้องเอามาเป็นขออ้างของการทะเลาะด้วยเธอไม่ชอบเลย

"พูดอะไรออกมา.... คิดแบบนี้หรอวันๆ "

"ดาไม่ได้เอาเรื่องเซ็กส์มาสำคัญเว้ย!ดาหมายถึงเรื่องอื่นๆ ที่คนเป็นเเฟนกันเขาปฎิบัติ"

"จิ๊!!!จะเอาไง " (เกาหัว)**

ชายหนุ่มที่เริ่มเกิดอาการลำคาญมือนั้นก็อยู่ไม่สุข 

"เอาใจไม่ถูกว่ะ ..รีบพูดดิ้!!..จะเล่นเกมต่อ"

"โอเครได้... งั้นเราเลิกกันนับตั้งเเต่วันนี้ นาทีนี้..วินาทีนี้... เเละก็ตอนนี้!!.. เชิญพี่เล่นเกมต่อของพี่เถอะ"

"!!!!

"ดาไม่กวนล่ะ... 

ร่างเล็กทำถ้าจะเดินออกเเต่ก็ถูกมือหนาของรุ่นพี่นั้น คว้าเอาไว้เเน่น.. ด่อนที่รมิดาจะสะบัดมืออกอย่างไม่ใยดี

"ดา!!!"

"มึงอย่างี่เง่าได้ป่ะวะ""!

น้ำเสียงเเละ อิริยาบถของรุ่นพี่เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งเห็น ธาตุแท้

"นี่กล้าขึ้นมึงกูใส่ดางั้นหรอ!!!"