เริ่มงานวันแรก

หลังจากกลับมาไทยแล้วขอคุณอากลับไปอยู่ที่บ้าน คุณอาอนุญาตแต่มีข้อแม้ว่าผมต้องเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัทของคุณอา เพราะพ่อของผมมีหุ้นส่วนอยู่ด้วยครึ่งนึง ถ้าผมไม่ตกลวคุณอาก็จะไม่ให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่ผม

และวันนี้ก็เป็นวันที่ผมเริ่มงานวันแรก คุณอาให้ผมไปเป็นผู้ช่วยคุณดนัย แผนกการตลาด เพื่อจะได้เรียนรู้งาน ผมได้เจอกับภพ พนักงานของแผนกนี่ ทุกคนในแผนกไม่มีใครรู้ว่าผมเป็อะไรกับคุณอาภีม และ ผมเองก็ไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกัน ผมเดินเข้ามาในแผนก “สวัสดีครับ ผมมาขอพบคุณดนัยครับ”

“อ๋อ เดี๋ยวผมพาไปครับ นายใช่คนที่จะมาเป็นผู้ช่วยพี่นัยป่ะ”

“ใช่ครับ”

“นายชื่ออะไรเหรอ”

“เราชื่อลูกนัท”

“ว้าย!! ตายแล๊ว ชื่อเพราะจุง เราชื่อนาจนะ”

“พี่ชื่อส้มจ๊ะ ส่วนเจ้าคนที่จะพาเราไปหาพี่นัยชื่อภพ”

“ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะครับ ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“จ้า พี่ว่าเราเข้าไปพบพี่นัยก่อนดีกว่าแล้วค่อยออกมาคุยกัน”

“ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ตามเรามา”

แล้วภพก็พาผมมาที่ห้องๆนึงแล้วเคาะประตู

“เข้ามาได้” ภพเปิดประตูเข้าไปแล้วบอกกับหัวหน้าตัวเองทันที “พี่นัย น้องที่เค้าจะมาเป็นผู้ช่วยพี่มาแล้วครับ ผมพามาส่งให้แล้วครับ”

“ขอบใจมาก นายออกไปก่อน พี่มีเรื่องคุยกับเค้าหน่อย”

“ครับพี่ ลูกนัทเราไปก่อนนะ เสร็จแล้วตามไปที่โต๊ะนะ”

“ครับ”

“เชิญนั่ง ครับคุณลูกนัท ท่านประธานได้โทรมาบอกผมเอาไว้แล้วครับ”

“ดะ เดี๋ยวครับ คุณดนัยไม่ค้องเรียกผมว่าคุณหรอกครับ เรียกผมว่าลูกนัทพอครับแล้วก็ทำกับผมเหมือนกันที่ทำกับทุกคนด้วยนะครับ ผมมาทำงานที่นี่เป็นผู้ช่วยคุณเท่ากับว่าผมเป็นพนักงานคนนึงเหมือนกับทุกคนครับ และอีกอย่างคือ ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของผมว่าผมเป็นใครงั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณช่วยแนะนำงานให้ผมด้วยครับ”

“ได้เลยครับ”

แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

“ครับคุณอา ผมทำได้ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”

แล้วผมก็วางสายทันที และพี่นัยก็พาผมมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ และฝากให้ภพเป็นคนสอนงานผม และพอพวกเราทำความรู้จักกันเสร็จภพก็เริ่มสอนผมจนเที่ยงผมกับภพก็เตรียมตัวจะลงไปกินข้าวกัน พอกำลังจะเดินออกกันไป พี่กิจคนสนิทของคุณอาก็เดินเข้ามา “คุ คุณ เอ๊ย ลูกนัท พี่มารับไปทานข้าว”

“พอดีนัทนัดกับเพื่อนๆไว้แล้วครับพี่กิจ พี่กิจไปกิจตามสบายเลยครับ”

“ลูกนัท ทำไมนายไม่ชวนคุณกอจไปกินข้าวด้วยกันเลยหละ”

“เออ เออ เราไม่ชอบกินข้าวกับคนอื่นที่ไม่ได้ทำงานด้วยกัน”

“หรอ เค งั้นตามใจ เราไปกันเถอะ” แล้วทุกคนก็พากันเดินไปรอลิฟต์เพื่อจะลงไปกินข้าว และระหว่างรอลิฟต์ อยู่ๆก็มีตัวอะไรไม่รู้บินเข้าตาผม ภพเลยอ่สาดูให้ ประจวบเหมาะกับลิฟต์มาจอดและเปิดออก ข้างในมีอาภีมอยู่ในนั้นด้วย และเพื่อนๆผมก็ทำความเคารพ และก็พากันเข้าไปยืนทำตัวลีบๆอยู่ด้านใน เพราะวันนี้ท่านประท่านดันมาใช้ลิฟต์พนักงานซะงั้น และพอผมเข้ามาภพก็ทำหน้าที่ดูว่าตัวอะไรเข้าตาผมต่อ

“พ่วง!! อะไม่มีแล้ว ไม่ต้องกลัวนะภพอยู่กับลูกนัทตลอด”

“ขอบใจนะ”

“เอ่อ จริงสิ ลูกนัทพักอยู่แถวใหนเหรอ”

“เราอยู่แถวสาทรอ่ะ ภพมีอะไรหรือเปล่า”

“อุ้ย!! อยู่ที่เดียวกันเลย เอางี้ตอนเย็นเรากลับบ้านพร้อมกัน และ ตอนเช้าเราไปรับลูกนัทที่บ้านแล้วเรามาทำงานด้วยกันดีกว่า”

“จะดีเหรอ เราเกรงใจ”

“กิจ เดี๋ยวแกกินข้าวเสร็จไปเอาของคุณหนูมาไว้ที่บ้านของฉันให้หมด อย่างให้เหลือแม้แต่อย่างเดียว ฉันไม่อนุญาตให้กลับไปอยู่คนเดียวแล้ว”

ผมได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโมโหคุณอาทันที ผมรู้ว่าคุณอาตั้งใจพูดเสียงดังให้ผมได้ยิน และพอลิฟต์เปิดผมลืมตัวรีบเดินออกจากลิฟต์แล้วไปชนกับคุณอาอย่างแรงจนคุณหน้าทิ่มเล็กน้อย ผมไม่หันไปขอโทษแต่เพื่อนๆของผมหันไปขอโทษแทนผมเพราะคิดว่าผมคงไม่รู้ว่าคุณอาเป็นใคร จะมีก็แต่พี่กิจที่ยืนหัวเราะเบาๆ