พยามยามตัดใจ

หลังจากที่พี่กิจพาผมมาส่งที่บ้านของคุณอาภีม คนงานที่บ้านอาภีมก็พากันมาตอนรับการกลับมาของผม พอผมลงมาจากรถพี่นีก็ได้วิ่งมาเอากระเป๋าของผมเพื่อจะเอาไปเก็บไว้บนห้องของผม และ ป้าพิศ ก็เดินมาหาผม “คุณหนูของป้า ป้าคิดถึงคุณหนูที่สุดเลยค่ะ ตั้งแต่คุณหนูไม่อยู่บ้านหลังนี้ก็เงียบลงทันทีเลยค่ะ”

“ก็มีอาภีมไงครับ”

“โอ้ย!! คุณภีมเหรอค่ะตั้งแต่คุณหนูไม่อยู่ก็ไม่ค่อยได้มาบ้านเลย นานๆจะมาสักครั้งมาปุ๊บก็รีบกลับปั๊บ”

“ไม่หรอกมั้งครับ อาภีมเค้าอาจจะกลับมาตอนที่พวกป้านอนแล้วก็ออกไปแต่เช้าก็ได้ครับ”

“ไม่ค่ะ คุณภีมไม่มาจริงๆค่ะ ยิ่งให้ค้างที่นี่ยิ่งไม่เคยเลยค่ะ ตลอดระยะเวลา 4 ปีมานี่ พวกป้าแทบจะจำหน้าเจ้านายป้าไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ”

“วันนี้ผมกลับมาแล้ว ว่าแต่คุณป้าคนสวยของผมจะทำอะไรอร่อยๆให้ผมทานบ้างมั๊ยน๊าา เย็นนี้”

“แน่นอนเลยค่ะ ป้าต้องทำของโปรดคุณหนูให้คุณหนูของป้าทานแน่นอน ว่าแต่คุณหนูกลับมาเหนื่อยๆขึ้นไปอ่บน้ำและพักผ่อนก่อนดีกว่าเดี๋ยวตอนเย็นป้าให้คนไปปลุก”

“ได้ครับป้า ฟอดดด ชื่นใจจัง ไม่ได้หอมแก้มสาวสวยของผมมานานแล้ว”

“อุ๊ย!! คุณหนูนี่ ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะค่ะ”

ผมเดินขึ้นไปบนห้องแล้วจัดการอาบน้ำอาบท่าและล้มตัวลงนอน ผมหยิบไอแพดขึ้นมานอนเล่นสักพักผมรู้สึกง่วงเลยเอาไอแพดวางไว้ข้างๆตัวแล้วก็หลับไป ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนมีใครมานั่งลงข้างๆตัวผม ผมจึงลืมตาขึ้น ด้วยความตกใจผมจึงรีบลุกขึ้นทันที “คุณอา คุณอาเข้ามาได้ยังไงครับ” อาภีมมองหน้าผมนิ่งๆแล้วก็ยิ้มมุมปากให้ผม “นี่บ้านของอา อาจะเข้าห้องใหนเมื่อไหร่หรือนตอนใหนก็ได้ลืมไปแล้วเหรอ”

“เออ ใช่ ผมขอโทษครับ ว่าแต่คุณอามีอะไรกับผมรึเปล่าครับ ถึงได้เข้ามา”

“ใหนเล่าให้อาฟังหน่อยสิว่าอยู่ที่โน้นตอนเรียนเป็นไงบ้างตั้งแต่ไปอยู่ที่โน้นเราไม่ได้ติดต่อมาเลยนะ อาโทรไปก็ไม่รับ เรียนหนักหรือติดเที่ยว”

“ผมขอโทษครับผมเรียนหนักไปหน่อยเลยไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

แล้วคุณอาก็จับแขนผมเอาไว้

“จะไปใหน ใหนเรามีเรื่องต้องคุยกัน เมื่อตอนมากิจโทรบอกอาว่าเราจะกลับไปอยู่ที่บ้านของเราเหรอ”

“ครับ ผมโตแล้วสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ผมเลยคิดว่าควรจะกลับไปอยู่ในที่ๆของตัวเอง จะได้ไม่ต้องมารบกวนคุณอากับภรรยาคุณอา”

“ถ้าเรื่องนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“แต่ผมว่าเราสองคนไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วครับ ผมขออยู่ในที่ๆของผมเถอะครับคุณอา”

แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำผมยืนร้องไห้อยู่ในห้องนานได้สักพักแล้วจึงออกมา

“เป็นอะไรรึเปล่าทำไมเข้าไปนานจัง”

“เปล่าครับ ผมขอตัวลงไปหาป้าพิศก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวก่อน หันกลับมาคุยกันก่อนสิ ทำมั๊ยเราต้องค่อยหลบหน้าอาด้วยตั้งแต่ก่อนไปเรียนต่อแล้ว และทำไมอยากไปเรียนต่อไม่บอกอา ทำไมต้องไปเอาทุน และนี่ต้องกลับมาทำงานใช้หนี้เค้าอีก”

“ผมเกรงใจ แค่คุณอาเอาผมมาเลี้ยงหลังจากที่พ่อกับแม่ผมเสียผมก็เกรงใจคุณอาแย่แล้วครับบุญคุณของคุณอาครั้งนี้ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงหมด”

“ทำไมต้องพูดเรื่องบุญคุณ ใหนมันเป็นอะไรนักหนา เราคุยกันไม่รู้เรื่องมานานแล้วนะ มีอะไรมาคุยกันหน่อยสิ อย่าเอาแต่เดินหนี”

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอาครับ”

“มานี่ อาขึ้นมาคุยด้วยดีๆทำไมถึงชอบยั่วโมโหอา”

“ผมไม่ได้ยั่วโมโห ผมแค่ไม่อยากอยู่ใกล้คุณอาพอเถอะครับคุณอา ผมขอร้อง”

“นัท อาขอร้องนัทช่วยอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อได้มั๊ย อาอยากกลับมาอยู่กับนัท เหมือนเมื่อก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน นัทรู้มั๊ยว่าอามีความสุขมากนะ”

“ครับผมทราบว่าคุณอามีความสุข แต่สุขในความทุกข์ของคนอื่น คุณอารู้มั๊ยว่าคุณอาเป็นคนที่เห็นแก่ตัว”

“อาเห็นแก่ตัวเรื่องอะไร”

“ผมจอถามหน่อยนะครับ ตอนนั้นคุณอาทำแบบนั้นกับผมเพื่ออะไร คุณอามีผมแค่เป็นที่ระบายอารมณ์ของคุณอาใช่มั๊ยครับ”

“นัท เรื่องนั้นอาขอโทษแต่อธิบายได้นะ”

“คุณอามาพูดอะไรตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วหละครับ ในเมื่อคุณอาแต่งงานไปแล้ว ผมก็ไม่อาจที่จะทำร้ายคนดีๆเพื่อความสุขของตัวเอง เสียดายจังนะครับ เสียดายที่ผมดันไปแอบขอบแอบรักคนเห็นแก่ตัวจนตัวเองต้องมานั่งเจ็บเพียงคนเดียว”

“แล้วนัทรู้ได้ยังไงว่าเราเจ็บคนเดียว อาเองก็เจ็บเจ็บที่มารู้ใจตัวเองช้าเกินไปจนอาต้องเสียของที่อารักมากไป”

“อาหมายความว่าไงผมไม่เข้าใจ”

“อารักเรานะนัทแต่อาเองที่ไม่เคยรู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเลยทำให้เราต้องหนีไปจากอา”

“หึ หึ หึ ผมว่ามันสายไปแล้วหละครับ มารู้ตัวตอนนี้ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”

แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นเพื่อนสนิทผมได้โทรเข้ามา

“Hi Niknut has arrived, sorry I didn't call. per bye”

“ใครโทรมา ดูสนิทกันมากนะ แฟนเหรอ”

“ครับ นิกเป็นแฟนของนัท ครับ ถ้าคุณอาไม่มีอะไรแล้วนัทของตัวก่อนนะครับ”

แล้วผมก็เดินออกจากห้องชงไปที่ครัวเพื่อไปหาป้าพิศ