ผิดที่ไม่รู้ใจตัวเอง

ภีม ภควัฒน์ เดชเดชา…….

“แสบจริงๆเด็กคนนี้ ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อจัง”

“555 คุณภีมอยากรู้เหรอครับ ว่าทำไมคุณหนูเดี๋ยวนี้ถึงดื้อ”

“อือ ทำไม นายรู้เหรอกิจ”

“ครับ ก็เพราะคุณภีมนั้นแหละครับที่ทำให้คุณหนูเป็นแบบนี้”

“ฉันเนี่ยนะเป็นคนทำ ฉันไปทำอะไรเค้า มีแต่เค้า อ่ะที่ทิ้งฉันไปเรียนต่อตั้งหลายปี”

“เฮ้ย!! คุณภีมนะคุณภีม ก็คุณนั้นแหละที่เป็นคนทำให้คุณหนูเป็นแบบนี้”

“ฉันทำอะไรว่ะกิจ นายบอกฉันสิว่าฉันไปทำอะไรให้เค้า เค้าถึงได้เอาแต่หนีฉัน ทั้งๆที่ฉันคิดถึงเค้าตลอดเวลาที่เค้าไม่อยู่”

“เพราะคุณหนูเข้าใจว่าคุณภีมแต่งงานแล้วไงครับ คุณภีมทำไมไม่บอกความจริงกับคุณหนูไปหละครับ ว่าคุณกับคุณมลไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็ไม่ได้แต่งงานกันด้วย”

“เออ ใช่ฉันเองที่เป็นคนผิด ผิดที่ไม่รู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก แถมยังทำร้ายเค้าทั้งกายและจิตใจอีก ฉันนี่มันโคตรชั่วเลยเนอะ ถ้าวันนั้นฉันรู้ใจตัวเองแล้วตัดสินใจบอกกับที่บ้านเค้าก็คงไม่หาผู้หญิงมาให้แต่งงานกับฉัน”

“คุณภีมอย่าโทษตัวเองเลยครับ ผมว่าตอนนั้นที่คุณภีมบอกเรื่องนั้นไปมันก็ดีเหมือนกันนะครับ”

“ดียังไงว่ะกิจ เมียฉันต้องมาหนีฉันไปเนี่ยเหรอเรียกว่าดี”

“ดีสิครับ คุณภีมก็จะได้รู้ว่าคุณหนูรักคุณภีมหรือเปล่า และอีกอย่างคุณภัมก็ได้รู้ใจตัวเองว่ารักใคร”

“มันก็จริงอย่างที่นายพูด”

“แล้วนี่คุณภีมจะบอกความจริงกับคุณหนูเมื่อไหร่เหรอครับ”

“อีกสักพัก แต่ไม่นานหรอก”

“อย่าปล่อยนานไปนะครับ ผมดูแล้วคุณหนูมีแต่คนอยากเข้าใกล้นะครับ แล้วยิ่งเดี๋ยวนี้เรื่องเพศสภาพเป็นเรื่องที่ยอมรับแล้วด้วย ผมเตือนแล้วนะครับ”

“ขอบใจมากนะกิจ นายแมร่งเป็นเพื่อนที่ปรึกษาได้ดีจริงๆ ฉันคิดไม่ผิดที่ไว้ใจคนอย่างนาย”

“รีบทานข้าวเถอะครับเดี๋ยวบ่ายนี้มีประชุมอีก”

ผมนั่งกินข้าวจนเสร็จก็กลับเข้าออฟฟิศแล้วขึ้นลิฟต์ไปข้างบนทันที เพื่อเตรียมตัวเข้าประชุม

ได้เวลาเลิกงาน….

“คุณภีมครับ วันนี้คุณภีมจะให้ผมไปส่งที่

ใหนครับ บ้านหรือคอนโด”

“บ้านดีกว่า จะได้รับลูกนัทกลับไปด้วย”

“คุณหนูกลับไปกับเพื่อนแล้วแล้วผมจะจะจะไปไปที่แผนกที่ชื่อภพแล้วครับ”

“กลับไปแล้ว ดีเนอะ ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวกันเลยใช่สิเค้าโตแล้วเลยไม่เคยเห็นหัวฉัน”

“หึงก็ว่ามา”

“กิจ!!!! จะกลับมั๊ยบ้าน อ่ะ”

“พูดแทงใจดำหน่อยก็ไม่ได้หงุดหงิดขึ้นมาเชียว”

“พูดมากน่ารำคาญ”

แล้วผมก็เดินออกจากห้องมาทันทีโดยไม่รอกิจ กิจรีบวิ่งตามมา

พอผมกลับถึงบ้านก็ลงรถแล้วตรงเข้าบ้านทันที

“ป้าพิศ ป้าพิศ ลูกนัทกลับมาถึงรึยังครับ”

“คุณหนูยังมาไม่ถึงเลยค่ะ อ้าว แล้วคุณหนูไม่ได้กลับมากับคุณภีมเหรอค่ะ”

“เปล่าครับ เค้ากลับกับเพื่อนเค้าที่ทำงานครับ”

“ตายแล้วคุณหนู เพื่อนคุณหนูจะไว้ใจได้เหรอค่ะ ไม่ได้แล้วพิศต้องโทรหาคุณหนูก่อน”

แล้วป้าพิศก็กดโทรศัพท์โทรหาลูกนักทันที

พิศ : คุณหนู อยู่ใหนแล้วค่ะ”

ลูกนัท : ผมอยู่กับเพื่อนครับ ป้าพิศมีอะไรรุเปล่าครับ

พิศ : พอดีป้าเห็นว่าคุณภัมมาถึงแล้วแต่ไม่เห็นคุณหนูป้าเลยอดเป็นห้วงไม่ได้ อ่ะค่ะ

ลูกนัท : คุณอากลับมาแล้วเหรอครับ แล้วเค้าบ้นอะไรผมรึเปล่าครับ

พิศ : ไม่ค่ะมาถึงก็แค่ถามว่าคุณหนูถึงรึยัง ป้าเลยตอบว่ายังคุณภีมก็เดินขึ้นห้องไปเลยค่ะ

ลูกนัท : เค้ากลับบ้านเหรอครับ ใหนป้าบอกว่าเค้าไม่ค่อยได้กลับไงครับ

พิศ : ป้าก็แปลกใจเหมือนกันค่ะ แต่ไม่กล้าถาม ว่าแต่คุณหนูจะกลับถึงบ้านกี่โมงค่ะ

ลูกนัท : ใกล้ถึงแล้วครับ

พิศ : ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปเตรียมตั้งโต๊ะก่อนนะค่ะ

ลูกนัท : ครับป้า

แล้วป้าพิศก็วางสายไป ผมจึงเดินขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมากินข้าว