Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 5 จตุรเทพคณะวิศวะฯ
“ไอ้!”
เพื่อน ๆ หันมามองเธอทันที เมื่อมะปรางเผลอตะโกนออกมา คนที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร ถึงกับขำออกมาจนพวกเพื่อน ๆ ของเขาเองก็แปลกใจ
“เป็นอะไรวะมะปราง ตะโกนทำไมตกใจหมด เหยียบอะไรเข้าล่ะ”
“ไม่มีอะไรแค่เดินสะดุดน่ะ เลยอุทานออกมา รีบไปเถอะ”
พวกเธอเดินกลับไปแล้ว แต่คนที่ยังนั่งขำจนน้ำตาเล็ดออกมา ยังมองดูอยู่ จน “ก้องภพ” เพื่อนสนิทของเขาต้องถามออกมา
“มึงเป็นเชี่ยอะไรวะไอ้ตะวัน จู่ ๆ ก็ขำ”
“ไม่มีอะไร แค่ขำน่ะ”
“ขำอะไรของมึง ถึงกับน้ำตาเล็ดขนาดนั้น”
“ไม่มีอะไร แค่ขำคลิปลูกแมวโมโหน่ะ”
“อะไรของมึงวะ”
"กองทัพ" แปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติตะวันไม่ใช่คนเส้นตื้นแบบนี้ อีกอย่างวันนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าแปลก ที่เขายอมมากินข้าวนอกคณะ
“นี่ไอ้ภาวิชญ์มึงบอกกูหน่อยว่า ทำไมเราต้องมากินข้าวคณะมนุษย์ด้วยวะ หรือว่ามึงเกิดถูกใจสาวในคณะนี้”
ก้องภพถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าภาวิชญ์ มองออกไปที่เดียวกับตะวัน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทั้งคู่มองอะไร เพราะรอบ ๆ มีสาว ๆ คณะมนุษย์ที่นั่งมองพวกเขา ดูน่าสนใจมากกว่าสวนหลังคณะเสียอีก
“ไม่มีอะไร เห็นว่าช่วงบ่ายเราต้องไปเรียนตึกใกล้ ๆ ได้ข่าวว่าโรงอาหารนี้อาหารอร่อย ก็เลยชวนพวกมึงมา”
“เออ ก็อร่อยจริงอย่างที่มึงว่า อีกอย่างวิวแถวนี้ก็น่ามองเสียด้วยสิ"
กองทัพยอมรับ และหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องคณะมนุษย์ ที่หันมามองพวกเขา แค่ยิ้มให้พวกเธอก็หันไปหัวเราะคิกคักกันอีกครั้ง
“ไปเถอะ ใกล้ได้เวลาแล้ว”
“อ้าวอะไรวะ ไปแบบนี้เลยเหรอ ยังตกสาวไม่ได้สักคน"
“ไอ้เวรกองทัพ! กูชวนมาแดกข้าว มึงจะมาตกสาวอะไรตอนนี้ มึงหัดเอาอย่างไอ้ตะวันบ้าง”
“เอาอย่างเชี่ยอะไร ทำเป็นเงียบแต่ฟาดเรียบอย่างมันน่ะเหรอ ไม่เอาหรอก กูมันคนชัดเจนโว้ย!”
“ใครบอกว่ากูเป็นคนเงียบ นั่นคิดกันไปเองทั้งนั้น กูก็คนธรรมดา มีอารมณ์แล้วก็อยาก…”
“พอเลยไอ้ตะวัน มึงนี่มัน… ช่วยรักษาภาพพจน์ ของคุณชายผู้เงียบขรึมหน่อยเถอะ”
"ก็เพราะพวกมึงเป็นแบบนี้ไง แล้วจะให้กูทำยังไงวะไอ้ก้อง"
“เอาน่า จตุรเทพอย่างพวกเราแค่เดินก็เท่แล้ว ไม่พูดมากไปหรอกน่า”
"ไปได้แล้ว มึงนั่นแหละพูดมากสุดแล้วไอ้กองทัพ"
“ไอ้เชี่ยวิชญ์ เดี๋ยวเถอะมึง ผมกูเสียทรงหมด”
ตอนเย็น / หน้าคณะมนุษย์ ฯ
“ไปก่อนนะมะปราง”
“กลับดี ๆ ล่ะ บาย”
มะปรางเดินออกมาเกือบคนสุดท้าย เพราะวันนี้เธอต้องไปพบอาจารย์ก่อนกลับ เรื่องงานพรีเซ็นในตอนเช้า เมื่อเดินออกมา เธอก็เริ่มมองไปรอบ ๆ ที่จริงไม่อยากให้ใครเห็น แต่เธอเห็นรถสปอร์ตที่นั่งมาตอนเช้าค่อย ๆ ขับเข้ามาก็ต้องรีบเดิน แต่ไม่ทันจะเดินถึงก็ถูกใครบางคนดึงมือเอาไว้
“มะปราง!”
มะปรางตกใจและหันไปทันที จักกฤษนั่นเอง เขามาดักรอเธอที่หน้าคณะ ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกต
“พี่มาทำอะไรที่นี่”
“ปราง พี่อยากถามว่า…”
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาถามปราง ตอนนี้เรื่องของเรามันจบแล้ว มาทางไหนก็ไปทางนั้นเถอะ ระวังแฟนพี่จะตามมาเอาเรื่อง ฉันไม่อยากมีปัญหา”
“ปรางเดี๋ยวก่อนสิ พี่แค่อยากถามไม่กี่คำ ทำไมปรางต้องรีบด้วยละ หรือว่านัดใครไว้”
“ไม่เกี่ยวกับพี่”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเรา…”
“เราเลิกกันแล้ว มันจบตั้งแต่พี่ไปนอนกับคนอื่นแล้วค่ะ”
“ปรางเองก็มีคนใหม่แล้วเหรอ คนที่มาส่งเมื่อเช้านี้”
คนในรถนั่งมองเหตุการณ์มาสักพักแล้ว เขาเห็นว่าที่คณะไม่มีคนแล้วจึงตัดสินใจเดินออกมาจากรถ เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่าย จะไม่ยอมปล่อยมะปรางง่าย ๆ เพราะตอนนี้ทั้งคู่คุยกันอยู่หน้าคณะ
“ปรางบอกว่าเสียใจเพราะพี่ แต่ทำไมจู่ ๆ ก็มีคนใหม่แล้วละ เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอปราง เรื่องพี่กับตาล มันแค่ความผิดพลาดแค่ครั้งเดียว ถ้าปรางยกโทษให้พี่ เรามาเริ่มใหม่กันได้นะ”
“ไม่ค่ะ! ในเมื่อปรางเลือกแล้ว พี่ก็ควรจะเลิกยุ่งกับปรางได้แล้ว”
“พี่ไม่เชื่อหรอกว่าปรางจะลืมพี่ได้ เราคบกันมาตั้งสองปีนะปราง... พี่ว่าเรา...”
“มะปราง!”
“พี่ตะวัน”
มะปรางหันไปมองคนที่เดินเข้ามาหาเธอ แม้ว่าจะดูนิ่งแต่ก็ทำให้คนที่จับแขนเธออยู่ ชะงักลงได้แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“นายเป็นใคร”
“ปล่อยมือมะปราง”
เธอหันไปมองจักร ที่ยังจับมือเธอแน่น และสลับหันมามองตะวันซึ่งกำลังเดินเข้ามา
“จะปล่อยดี ๆ ไหม เธอเจ็บจนแขนเป็นรอยแล้ว”
จักรหันมามองมะปราง ที่ทำหน้าเบ้เพราะเจ็บ เขารีบปล่อยทันที ตะวันจึงคว้าแขนเธอ และดึงให้มาอยู่ด้านหลัง มะปรางตกใจแต่ก็เกาะหลังเขาเอาไว้แน่น
“ผู้หญิงไม่เล่นด้วยยังจะตามตื๊อเขาอีก ไม่อายบ้างเหรอ”
“นายเกี่ยวอะไรด้วย ฉันกับเธอ…”
“แค่แฟนเก่า ผมไม่สนหรอก”
“แล้วนายเป็นใคร”
“อยากรู้จริงเหรอ”
“ปราง! เขาเป็นใคร คนคณะวิศวะไม่มีใครจริงใจสักคน ทำไมถึงกล้าไปคบกับเขา”
“พี่เองก็นอกใจปรางไม่ใช่เหรอคะ พี่จักรอย่าลืมสิว่า เราเลิกกันเพราะอะไร”
“ปราง! มันไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่เมาแล้วพลาดแค่ครั้งเดียว...”
“โถ ๆ พ่อคนดี บอกเมาแล้วพลาดก็ไม่เลวแล้วเหรอ อย่ามายุ่งกับปรางอีก ไม่งั้นเจอดีแน่”
“นี่แฟนกู”
“ไม่ใช่แล้ว ตอนนี้ปรางเป็นแฟนกู ไอ้หมาขี้แพ้!”
“พอที!”
มะปรางเดินออกมา เธอจับแขนตะวันเอาไว้แน่นแม้จะสั่น จักรรีบหันไปคุยกับเธอ ก่อนที่จะหมดโอกาส
“ปราง พี่อธิบายได้”
“กลับไปเถอะพี่จักร ไม่ได้ยินเหรอคะว่าปรางกับพี่ตะวัน… ระ เราคบกันอยู่ ถึงยังไงเรื่องของเราสองคน ก็กลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”
“ปราง! เป็นไปไม่ได้…”
“ทำไมละคะ พี่ไม่เชื่อเหรอ”
“จะให้เชื่อได้ยังไง ตอนเราคบกันมะปรางคลั่งรักพี่ขนาดไหนใคร ๆ ก็รู้ จะมาบอกว่ารัก…มะปราง! นั่นทำอะไรน่ะ!”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
