ตอนที่ 8 คุณตามฉันมา

หลายวันผ่านไป

ตลาดนัดในเต็นท์ขายอาหารใกล้ที่อยู่อาศัยย่านหลักสี่

พ่อค้าแม่ค้ากำลังจัดร้านค้าเตรียมค้าขายในยามเย็นลูกค้าเลิกงานมาจับจ่ายใช้สอย กมลเนตรจัดวางผักสลัดแยกไว้เป็นช่อง ๆ มีน้ำสลัดหลายสูตรให้ลูกเลือกวางเป็นแถวเรียงหน้ากระดานบนโต๊ะขายของอย่างขะมักเขม้น ณดลมาเที่ยวตลาดและถ่ายรูปร้านอาหารที่น่าสนใจพลางสอดส่ายสายตามองหาสาวน้อยกลางสายฝนคนนั้น

“แชะ แชะ” เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นรัว ๆ กมลเนตรหันขวับมองเห็นชายโรคจิตคนนั้นก็ชักหน้าขึงขัง

“คุณตามฉันมา!”

“ใครตามคุณ ผมมาเดินเที่ยวตลาด” คิ้วเข้มเลิกขึ้นหน้ามึนไม่ยอมรับ กายบางถอนหายใจไม่เชื่อคำพูดของเขา

“จะบอกว่าบังเอิญมาเจอกันงั้นสิ”

“อาจเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราเจอกันก็ได้นะ”

“ดูละครมากไปมั้ง”

“วันนั้นผมสนใจคุณเลยเข้าหาไวไปหน่อยขอโทษด้วยที่ทำให้ระแวง”

“ตอนนี้ฉันก็ระแวง” สายตาสวยกวาดมองสำรวจชายหนุ่มหล่อเข้มหน้าคมแต่งกายสะอาดดูดีนาฬิการองเท้าผ้าใบดูมีราคาแต่ก็ยังไม่น่าไว้ใจสำหรับเธอ

“คุณไม่ไว้ใจผมเพราะเรายังไม่รู้จักกัน ผมชื่อณดล เธียรอภิวัฒนัน อายุ 25 ปี เติบโตเมืองไทยไปเรียนต่อเมืองสิบปีและพึ่งกลับมาบ้านเกิดไม่กี่วัน ผมไม่ได้ติดต่อเพื่อนเก่าและไม่รู้จักใครนอกจากญาติ งานอดิเรกชอบท่องเที่ยวถ่ายรูปเล่นดนตรีออกกำลังกายและโสดสนิท อยากรู้จักกับคุณ” ณดลยืนตรงแนะนำตัวเสียงดังราวกับยืนรายงานหน้าชั้นเรียน พี่ป้าน้าอาร้านข้าง ๆ ต่างหัวเราะชอบใจความแปลกของชายหนุ่ม กมลเนตรหน้าเหวอไม่เคยเจอใครอย่างเขามาก่อน

“ฉันมีแฟนแล้ว ไม่อยากรู้จักคุณด้วย”

“โสดจ้า เลิกกับแฟนเป็นอาทิตย์แล้ว” ป้าอรรีบตะโกนข้ามร้านหัวเราะกับแม่ค้าข้าง ๆ กันคิกคัก

“ป้า.....”

“อันนี้บัตรประชาชนกับพาสสปอร์ตยืนยันตัวตนเผื่อช่วยให้คุณเชื่อถือผมมากขึ้น” ณดลหยิบบัตรประชาชนและพาสสปอร์ตยื่นให้เธออย่างบริสุทธิ์ใจ กมลเนตรก้มมองของในมือเขาแล้วเหล่มองกองเชียร์รอบข้างก่อนจะหยิบบัตรประชาชนกับพาสสปอร์ตของเขามาดู ซึ่งป้าอรกับพี่เดือนก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้รีบเดินข้ามเต็นท์มาสุมหัวมุงดูกันตาเป็นมัน

“ดูไว้นะทุกคน ถ้าหนูเป็นอะไรไปก็คนนี้แหละนะทำร้ายหนู” คิ้วเรียวขมวดไม่สบอารมณ์พลางเงยมองเคืองไม่รู้ว่าเขามาดีหรือร้าย ณดลยิ้มอ่อนแววตาประกายแต่กมลเนตรไม่ค่อยชอบคนหูตาแพรวพราวดูเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจ

“เอาน่า ถ้าโจรหล่อขนาดนี้พี่ก็ยอมให้ปล้นนะ” พี่เดือนอมยิ้มบิดตัวเขิน ป้าอรสะกิดแขนหยอกเย้า

“ปล้นใจเหรอจ๊ะ”

“กลับเตรียมของขายกันเลยจ้ะ พี่ ๆ ป้า ๆ” กมลเนตรลากเสียงยาวแหย่อย่างหมั่นไส้ แม่ค้าร้านข้าง ๆ ก็หัวเราะร่วนไม่หยอกกันเล่นเป็นประจำ ณดลยืนยิ้มขำตามไปด้วยแต่ต้องหน้าเจื่อนเมื่อเห็นสายตาพิฆาตของเธอมองมาจึงถอยร่นห่างออกจากร้านของเธอ

ช่วงเย็นก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

ลูกค้าทยอยมาเดินตลาดซื้อของกินหลากหลาย ณดลยืนถ่ายรูปมองความวุ่นวายอยู่ตรงกันข้ามเต็นท์ของหญิงสาวและคอยหลบผู้คนที่เดินผ่านไปมา

“ไปยืนร้อนขวางคนอื่นเขาทำไมล่ะพ่อหนุ่มเข้ามาหลบในร้านนี่มา” ป้านิ่มร้านขนมไทยกวักมือเรียกน้ำเสียงเอ็นดู

“ขอบคุณครับป้า” เขายกมือไหว้รีบเดินดุ่มเข้าไปอยู่ในเต็นท์ของป้านิ่ม ด้วยความหล่อเหลาออร่าโดดเด่นร้านขนมที่มีลูกค้าประปรายกลายเป็นมีสาวน้อยสาวใหญ่มายืนรุมซื้อกันเต็มหน้าร้าน

“ลูกชายมาช่วยขายของเหรอป้า” ลูกค้าประจำเอ่ยขึ้น

“ลูกค้าเข้ามาหลบร้อน” ป้านิ่มอมยิ้มหันมองไปทางณดล

“เป็นดาราหรือเปล่าคะ?”

“ไม่ได้เป็นดาราครับ” ณดลยิ้มแห้งเขินสายตาของสาว ๆ ที่จับจ้องและชื่นชมความหล่อของเขาไม่ขาดปาก

ณดลเลยแก้เขินด้วยการช่วยป้านิ่มหยิบจับขายของจากงก ๆ เงิ่น ๆ กลายเป็นคล่องขึ้นขายดิบขายดีเพราะพ่อค้าหล่อ กมลเนตรยืนมองจากร้านตรงกันข้ามขายของไปเหลือบมองชายหนุ่มไปซึ่งเขาก็คอยลอบมองเธอเช่นกัน……

ปัจจุบัน

กมลเนตรนิ่วหน้าเครียดนอนหลับกระสับกระส่ายเหงื่อไหลโซมหน้าสวยอยู่บนที่นอน ในห้วงความฝันจดจำวนเวียนอยู่กับภาพเดิม ๆ ที่ปวดใจ

“ถ้าเขากรีดข้อมือเรียกร้องความสนใจได้ ดลก็ทำได้!” ณดลคว้ามีดปอกผลไม้ข้าง ๆ ง้างกรีดข้อมือตัวเอง

“ดลอย่า!” กมลเนตรตาเบิกกว้างโผเข้าไปห้ามแต่เหมือนไร้เสียงวิ่งเอื้อมมือไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงความเสียใจเจ็บปวดเป็นห่วงคนรักทำให้เธอแทบคลั่งก่อนจะสะดุ้งเฮือกลืมตาตื่นภายในห้องนอนด้วยหัวใจเต้นแรงราวจะหลุดจากอก

“แม่เป็นอะไร?” ออโต้นั่งกอดเข่าเหลือบมองประหม่าบ่อยครั้งที่แม่ละเมอคนชื่อดล ออกมาแต่แม่มักจะยิ้มดูมีความสุขนอกจากครั้งนี้ที่แม่ดิ้นรนไขว่คว้าอะไรบางอย่างจนออโต้กลัว หน้าซีดหันมองเนือย ๆ เห็นลูกกลัวเลยเขยิบตัวขึ้นมาโอบกอดปลอบโยน

“แม่ฝันร้ายขอโทษที่ทำให้กลัวนะลูก”

“ใครคือดลเหรอแม่?”