ตอนที่ 9 ขอพื้นที่หายใจ

“เพื่อน...ที่แม่รักมาก” เสียงหวานขาดช่วงจุกในอกพลางกระชับกอดให้ความอุ่นใจลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขน ออโต้ล้อมมือน้อย ๆ กอดเอวซบหน้าแนบอกแม่หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ออโต้กระชับกอดเป็นห่วงไม่อยากให้แม่กลัวเรื่องที่ฝันร้าย..........

รุ่งเช้าวันต่อมา

โรงเรียนอนุบาล

ฟ้าเดินหาวหน้าตาอึน ๆ รับบทผู้ปกครองมาส่งออโต้ที่โรงเรียนเพราะกมลเนตรไม่สบายลุกมาส่งลูกไม่ไหว

“เรียนเล่นให้สนุกนะออโต้ ตอนเย็นน้าจะมารับ”

“ครับผม” ออโต้รับคำหน้าระรื่นโบกไม้โบกมือให้กัน ฟ้าโบกมือลาหลานแล้วหันหลังกลับแต่ดันชนผู้ปกครองคนอื่นที่อยู่ด้านหลัง

“ขอโทษค่ะ” ฟ้าตกใจดีที่ไม่ได้โดนลูกสาวของผู้ปกครองคนนั้นไปด้วย

“ไม่เป็นไรครับ” เสียงทุ้มนุ่มลึกสะท้อนถึงความหล่อ ฟ้าเหลือบมองเจ้าของน้ำเสียงหล่อเหลาอย่างที่คาดคิด ณดลยิ้มให้เล็กน้อยเดินผ่านฟ้าพาลูกสาวไปส่งเข้าอาคารเรียน

“หน้าคุ้น ๆ เพื่อนตอนประถมหรือเปล่านะ” ฟ้านิ่วหน้าครุ่นคิดคุ้นหน้าคนหล่อแต่นึกไม่ออกว่าใครจึงหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้งแล้วรีบหันกลับเดินหนีเพราะเขามองมาทางตัวเอง....

โรงงานกระดาษทิชชู

ณดลเข้ามาทำงานในออฟฟิศหลังส่งลูกสาวไปโรงเรียนหวังได้เจอกับรักครั้งเก่าแต่ต้องผิดหวังที่เธอไม่ได้มา

ภายในห้องทำงานกว้างล้อมรอบด้วยกระจกบนชั้นลอยมองเห็นโรงงานผลิตและพนักงานทำงานกันขะมักเขม้น ณดลเซ็นเอกสารต่าง ๆ ให้กับเลขาเสร็จก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ดูรายงานยอดขายออนไลน์ทุกช่องทางและขายส่ง นิ้วแกร่งเลื่อนเลือกไฟล์งานควบคู่ไปกับการเปิดไฟล์รูปภาพความทรงจำที่ยังฝังลึกในใจ

รูปภาพสาวน้อยกลางสายฝนฝีมือการถ่ายภาพของเขายังคงอยู่ในไฟล์คอมพิวเตอร์ทุกเครื่องส่วนตัวของเขามาตลอดเจ็ดปี ช่วงเวลาจากลาสิ่งที่เยียวยาจิตใจเขาได้นอกจากลูกสาวตัวน้อยก็ยังมีรูปภาพของรักแรกและรักเดียวที่ยังพอให้เขามีความอดทนอยู่ต่อไปได้

“แก๊ก” ทิชายิ้มหวานสวมชุดกระโปรงระบายลูกไม้หวานละมุนเปิดประตูเข้ามาในมือถือถ้วยกาแฟมาเสิร์ฟให้สามี

“จอยไปไหน?” เขาเอ่ยถามหาเลขาที่ควรเอากาแฟเข้ามาให้ไม่ใช่ทิชา

“อยู่หน้าห้องค่ะ ทิชาอยากเอาใจสามีเลยอาสาชงกาแฟมาให้เอง”

“เสร็จแล้วก็เชิญ” เขาปรายตามองนิ่งถอนหายใจเบา ๆ ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากพูดคุยหรือเห็นหน้าภรรยาเลยด้วยซ้ำ

“ทำอะไรอยู่เหรอคะ?” หน้าสวยโน้มลงดูหน้าจอว่าเขากำลังทำอะไรแต่ไม่ทันได้เห็นหน้าจอเพราะเขารีบกดปิดหน้าจอดำมืด

“ดลไม่ชอบให้ใครวุ่นวาย!”

“แหม.....ขอดูแค่นิดเดียวหรือว่ามีความลับอะไร”

“ขอพื้นที่ว่างให้ดลหายใจสูดอากาศบริสุทธิ์ได้เต็มปอดบ้างเถอะ”

“ทิชาไม่ได้เป็นมลพิษนะ”

“สำหรับดล ทิชาเป็นอย่างนั้น” เสียงทุ้มนุ่มลึกสายตาคมเย็นชาทำร้ายใจของภรรยาให้บอบช้ำ

“เราจะคุยดีกันบ้างได้มั้ย ทำไมดลต้องรังเกียจทิชาด้วย!”

“จะมาโวยวายอะไรกับสิ่งที่ทิชารู้คำตอบดีมาตลอดว่าเพราะอะไร”

“...รู้สิ รู้ว่าดลผิดไม่ยอมปรับตัวไม่เปิดใจให้ทิชา ความสัมพันธ์ของเรามันแย่ลงเรื่อย ๆ เพราะดลเห็นแก่ตัว!” แววตาสวยแข็งกร้าวหน้าแดงพรั่งพรูอึดอัดกับท่าทีหมางเมินของสามีมาเนิ่นนาน

“เท่าที่ทนอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแค่ไหน ความอดทนของคนมีขีดจำกัดอย่าบีบให้ดลบ้าแล้วทิ้งทุกอย่างไม่เอาอะไรเลย!” หน้าเข้มเรียบเฉยกระตุกมุมปากเยือกเย็นหัวใจเขามันแหลกสลายเพราะผู้หญิงตรงหน้าที่ทำให้เขากับหญิงคนรักต้องเจ็บปวด

“อ้างโน่นอ้างนี่หาเรื่องทิ้งเพื่อกลับไปหาอีนั่น ห้าปีที่ผ่านมามันคงไปแย่งผัวใครเขาเป็นสิบแล้วมั้ง สันดานเมียน้อยหน้าด้านชอบแย่งผัวคนอื่น!”

“อายไม่เคยแย่งใครและดลก็มีอายเป็นเมียแค่คนเดียว!” หน้าเข้มขึงขังปกป้องอดีตรัก ทันทีที่พูดจบฝ่ามือเล็กก็ฟาดตบแก้มสากอย่างแรง

“เห็นหัวเมียที่ยืนหัวโด่อยู่นี่บ้างไหม!” ทิชาตวาดลั่นน้ำตาไหลเสียใจเกินทน ทว่าความเศร้าโศกของเธอไม่สามารถทำให้เขารู้สึกเห็นใจ

“ก็แค่เมียยัดเยียดอย่าก้าวก่ายทำตัวเป็นเจ้าชีวิต ไม่ชอบ!” เขาฉุนเฉียวคว้าแขนทิชาฉุดดึงให้เธอไปยังประตูแล้วเหวี่ยงออกนอกห้องไม่ไยดี

“ดล!” ทิชาหันขวับตวาดด้วยความโมโหกลับถูกเขาชี้หน้าตะคอกไล่

“ไป!” เสียงทุ้มแข็งกร้าวเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทิชากับเลขาผงะตกใจและสะดุ้งพร้อมกันเมื่อณดลปิดประตูกระแทกดังลั่นไม่ไว้หน้าใคร

ทิชาเนื้อตัวสั่นเทากัดริมฝีปากเลือดซิบการทะเลาะกันซ้ำ ๆ ในเรื่องเดิมของเขาและเธอต่อเนื่องมาหลายปีและเธอจะเจ็บปวดทุกครั้งกับความจริงที่ว่าสามีไม่เคยลืมคนรักเก่าได้เลย จอยเงยมองภรรยาของเจ้านายอย่างเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าวันนี้ทำอะไรเจ้านายถึงโมโหฟิวขาดได้ขนาดนี้

ภายในห้องทำงาน

ณดลหัวเสียเท้าเอวแหงนหน้ามองฝ้าหงุดหงิดอัดอั้นอยากตะโกนระเบิดอารมณ์ออกมาดัง ๆ จากที่อดทนอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ไหวเป็นทุนเดิม พอได้เจอกับคนรักเก่าและเด็กชายที่เขาเชื่อมั่นว่าเป็นลูกของตัวเองยิ่งกระตุ้นให้ความอดทนลดน้อยลงแทบไม่เหลืออยากทิ้งทุกอย่างที่แบกไว้แล้วกลับไปหาคนรักที่ไม่ว่านานแค่ไหนความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็ไม่เคยจางหายไปจากใจ........