บทที่ 4 ตามนัด

ตอนเช้าเธอลงมาดูร้านด้วยอาการนอนไม่เต็มอิ่ม เมื่อคืนอินทิรานอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน ออเดอร์ขนมล้นหลามเช่นเคย ขนมที่ขายดีที่สุดและขึ้นชื่อของร้านหอมหวานก็คือ ‘ขนมตาล’

ขนมตาลสดใหม่จากเตาทำจากลูกตาลแก่แท้จากจังหวัดเพชรบุรี เนื้อนุ่ม หอมฟู รสชาติหวานมัน ไม่ใส่วัตถุกันเสีย

ทำสดใหม่ทุกวันไม่มีค้างคืน แถมบางวันไม่มีวางขายหน้าร้านเพราะโดนจองเต็มหมด

อินทิราเคยคิดจะขยายการผลิตเพิ่ม แต่เมื่อคำนวณเงินทุนในตอนนี้เธอคิดว่าอีกสักพักใหญ่ ๆ น่าจะดีกว่า ไม่อยากทำอะไรเกินตัว

“วันนี้พี่มีธุระ ฝากปิดร้านด้วยนะ”

“ได้ค่ะพี่ทิราเดี๋ยวหนูเอาเงินไปฝากให้นะคะ”

อินทิราเงยหน้าขึ้นมาจากเตาขนมเวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่าย เธอจึงบอกเด็กในร้านให้ช่วยกันปิดร้าน

ส่วนตัวเธอนั้นคงต้องรีบขึ้นบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ตามนัดสำคัญในช่วงค่ำ

หญิงสาวตีรถจากระยองเข้ากรุงเทพฯ เมื่อเข้ามาในเมืองแล้วก็ใช้เวลาไปมากกว่าปกติเพราะเส้นทางด้านหน้าที่จะเข้าไปยัง GlowPer Club

ทั้งที่ก็ปาไปสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนถนนเส้นที่เธอใช้อยู่ยังคงหนาแน่นไปด้วยรถราที่สัญจรไปมา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่อินทิรากำลังดูเส้นทางในโทรศัพท์มือถือ ด้านหน้ามีทางแยกที่สามารถพาไปทางลัดได้

อินทิราจึงเปิดสปีกเกอร์โฟนและกดรับสาย

“ค่ะ…”

“คุณทิราอยู่ไหนแล้วครับ”

“อีกสิบนาทีน่าจะถึงร้านค่ะ”

“ช่วงก่อนถึงหน้าร้านรถจะติด เข้าซอยข้าง ๆ น่าจะเร็วขึ้นอีกหน่อยครับ...นายไม่ชอบคนผิดเวลานะครับ”

อินทิราตัดสินใจเลี้ยวไปตามทางที่ลูกน้องของคีรินบอก และมันก็เป็นทางเดียวกับในแผนที่ แต่ก็นั่นแหละ...แทนที่จะเร็วขึ้นกลับกลายเป็นเธอเลี้ยวผิดซอย

อินทิราต้องอ้อมไปยังถนนอีกฝั่งและวนกลับมาที่เดิม จากที่สายอยู่แล้วกลับกลายเป็นว่าเธอสายไปชั่วโมงกว่า

“ที่จอดเต็มครับ” เคราะห์ซ้ำกรรมซัดไม่รู้ว่าก้าวเท้าข้างไหนออกมาจากบ้าน

คืนนี้เป็นคืนวันเสาร์แน่นอนว่าลูกค้าของ GlowPer Club เรียกว่าทะลักออกมาด้านนอกประตูร้าน

กว่าจะฝ่าเข้ามาในลานจอดรถได้ก็ร่วมครึ่งชั่วโมง มาถึงลานจอดรถที่จอดก็เต็ม ซ้ำเติมกันไปอีก

อินทิราหมุนนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ตอนนี้เธอผิดนัดไปชั่วโมงกว่า คงไม่มีอะไรจะแก้ตัวได้แล้วนอกจากยอมรับ

“แล้วไปจอดตรงไหนได้คะ” หญิงสาวเอ่ยปากถามเด็กรับรถอย่างมีความหวัง เธอดั้นด้นมาที่นี่ก็เพื่อจะตกลงเรื่องราวต่าง ๆ กับคีรินให้มันชัดเจน

“คุณผู้หญิงขับไปตรงนั้นนะครับ มียามอยู่เดี๋ยวเขาจะพาไปจอด” เด็กรับรถยังพูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำก็วิ่งไปรับรถคันอื่นต่อ

สิ่งที่อินทิราเห็นมันไม่ได้น่าแปลกใจอะไร สำหรับรถสปอร์ตคันหรูป้ายแดงพวกนั้น…กลับมีที่จอด แต่รถเธอกลับไม่มี

“เต่าของแม่ก็ไม่ได้เก่าสักหน่อย”

เต่า คือรถซีดานที่อินทิราเก็บเงินซื้อเมื่อสามปีก่อน มันก็ไม่ได้เก่า แต่ก็ไม่ได้ใหม่ ถ้าต้องเทียบกับรถคันราคาเท่าบ้านหลังหนึ่งอย่างรถพวกนั้น

อินทิราพาเจ้าเต่าของเธอขับไปตามทางที่เด็กรับรถบอก และก็มีเด็กรับรถอีกคนยืนรออยู่จริงแถมยังวิ่งนำหน้ารถที่เธอไปด้วย

หญิงสาวมองการกระทำของเด็กรับรถอย่างงุนงง เพราะนานทีปีหนเธอจะได้รับบริการที่ดีแบบนี้จากพนักงานรับรถ ทั้งที่รถยนต์ของเธอไม่ใช่ซูเปอร์คาร์ราคาแพงพวกนั้น

ทั้งโบกรถให้อย่างสุภาพ ดูซ้ายดูขวาให้เธอครบทุกด้าน เมื่อจอดเสร็จแล้วยังมาค้อมศีรษะให้พร้อมกับเตรียมจะเปิดประตูรถยนต์ให้กับเธอ

“คุณผู้หญิงทำอะไรเสร็จก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมรอเดินไปส่งด้านหน้าร้าน” อินทิรารู้สึกว่ามันแปลก เธอกดกระจกลงหยิบธนบัตรสีแดงส่งให้พนักงานรับรถคนนั้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” เธอไม่ได้อยู่ฟังว่าพนักงานคนนั้นพูดว่าอะไร แต่ก็ปิดกระจกและยังไม่กดเปิดล็อกประตู

เธอยังคงเปิดหาอะไรในกระเป๋าคลัชใบเล็กที่พกมาด้วย แต่หางตาก็เหลือบสายตามองออกไปนอกรถยนต์อยู่ตลอด

จนเมื่อเห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มาจอดรถยนต์ในลานจอดเดียวกันกับเธอ อินทิราก็ใช้โอกาสนั้นลงจากรถยนต์และติดสอยห้อยตามมากับพวกเขาด้วย

หนึ่งสิ่งที่อินทิรามีคือการระวังตัวอยู่เสมอ และในขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาเดินทิ้งท้ายไปกับกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้น ก็มีผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนั้นเอี้ยวตัวหันมามองเธอและยิ้มให้

“มาเที่ยวเหรอครับ” ผู้ชายคนเดิมในกลุ่มนั้นชะลอฝีเท้าจากที่เดินนำหน้ากลับกลายเป็นว่ารั้งท้ายมาเดินอยู่ข้าง ๆ กัน

“ค่ะ…” เธอตอบออกไปตามมารยาท แต่ก็ชะลอฝีเท้าลงจนคนข้าง ๆ คงรู้สึกได้ เขายิ้มกว้างทั้งยังตั้งใจมองเธอมากกว่าเดิม

“เพื่อนอยู่ข้างในเหรอครับ หรือเพิ่งมามีโต๊ะหรือยัง...”

ผู้ชายคนนี้แสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากทำความรู้จักกับเธอ แต่อินทิราไม่ได้ตอบคำถามเขา เธอเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเหลือบสายตามองหน้าจอโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในมือ

Rrrr Rrrr

อินทิราหยุดเดินและรีบกดรับสาย หญิงสาวบอกตำแหน่งที่อยู่กับลูกน้องคีรินไป ก่อนจะมองขึ้นไปด้านบน

ตึกตัก ตึกตัก

ทั้งที่ไม่เห็นใครสักคนในครรลองสายตา แต่หลังกระจกที่ติดฟิล์มสีดำสนิทบนชั้นสามของไนต์คลับนั้น เธอกลับรู้สึกเหมือนกับกำลังโดนจ้องมองอยู่

“คุณทิราครับ…” ไม่ต้องปล่อยให้รอนาน คุณบูมก็ปรากฏตัว

อินทิราหันไปค้อมศีรษะเล็กน้อยให้กับผู้ชายที่เดินมาจากลานจอดรถกับเธอ และรีบเดินไปหาลูกน้องของคีรินที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้าไนต์คลับด้านหลัง

“VIP ซะด้วยน่าสนใจดี”