บทนำ (1)

“เออสิ วันนี้วันวาเลนไทน์ แกไม่รู้เรอะ” คนเป็นเพื่อนไม่ได้แปลกใจเพราะอีกฝ่ายนั้น นอกจากงานและงานที่ทำอยู่ ก็ไม่เห็นว่าจะสนใจอะไร เห็นใจร้ายแบบนี้เถอะ แต่ดวงนารีมันแรงนัก สาวๆ ใจกล้าพร้อมดาหน้าเข้ามาหาเป็นกองทัพ ที่แสบคือไม่ว่าใครขอคบมันไม่เคยปฏิเสธเขาสักราย แต่ก็ไม่มีใครคบมันรอดเกินเดือนซักรายเช่นกัน คนเมื่อกี้ได้ข่าวว่าเข้ามาตรฐานตามเกณฑ์เดือนหนึ่งเป๊ะเลย

“ถามจริงเถอะ ไม่รักไม่ชอบเขา ทำไมถึงไม่บอกไปดีๆ วะ แกเองก็ไม่มีใครที่ชอบนี่หว่า หรือมี?”

คนถูกถามปรายตามองออกไปนอกหน้าต่างกรุกระจกใส ใต้ต้นไม้ร่มรื่นนั่นมีคู่รักกำลังมอบของขวัญและดอกกุหลาบให้แก่กันเนื่องในวันแห่งความรักอย่างหวานชื่น

เหมือนเช่นครั้งหนึ่งในอดีต เขาเคยได้รับจากใครคนหนึ่งในวันแห่งความรัก แต่ทว่าเขากลับทำทุกอย่างพังลงด้วยความอวดดีอย่างโง่งม จนทำให้ใครคนนั้นหายหน้าไปจากชีวิตจนถึงวันนี้

ป่านนี้ยัยนั่นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เวลาผ่านไปนับสิบปีแล้ว เธอคงโตเป็นสาวอายุพอๆ กับผู้หญิงที่เพิ่งตะโกนบอกเลิกใส่หน้าเขาไปเมื่อครู่ล่ะมั้ง แต่เธอคงลืมเขาไปแล้ว หรือไม่ก็คงมีคนรักที่ไม่งี่เง่าเหมือนเขา คนที่รักเธอมากและไม่ใช่คนใจร้ายอย่างพี่ชายข้างบ้านคนนี้

“เป็นอะไรไปวะ นิ่งไปเลย คิดถึงใครอยู่ หรือว่าคิดถึงสาวคนไหน หืม...นี่อย่าบอกนะว่าแกแอบมีเมียซุกไว้”

“ไอ้เวรนัฐ แกไม่มีการมีงานทำหรือไงถึงมานั่งเซ้าซี้ฉันอยู่ได้”

“ไม่มีโว้ย แต่วันนี้ฉันมีนัดกับสาว”

“สาวที่ไหนอีกล่ะ” ถามไปแกนๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“สาวคนนี้แกก็รู้จักนะ รู้จักมานานแล้วด้วย” นัฐ หรือนัฐพล แกล้งยั่วให้อีกฝ่ายใคร่รู้ “แถมยังเคยสารภาพรักเขาในวันวาเลนไทน์ จำได้ไหม”

“อืม งั้นแกก็รีบไปเหอะ ฉันจะได้ทำงานต่อซักที หนวกหู”

“เฮ้ย ไม่อยากรู้หน่อยเหรอว่าใคร” คนอยากบอกเอะอะขัดใจ

“ไม่อยาก”

“ไอ้...ไอ้เพื่อนบ้า คอยดูนะฉันจะฟ้องยัยน้ำให้หมดว่าแกใจร้ายแค่ไหน”

“ยัยน้ำ?”

“ก็น้องสาวฉันไงวะ แกจำไม่ได้เหรอ คนที่แกเอาคุกกี้วาเลนไทน์ไปให้เขาเมื่อตอนมอห้าไงวะ”

ภาพสาวน้อยนางรำคนงามแห่งชมรมนาฏศิลป์ของโรงเรียนมัธยมที่เขาเคยเรียนผุดขึ้นในความทรงจำ

“อ๋อ...”

“ไอ้เวรเอ๊ย ริอ่านจะมาเป็นน้องเขยฉันแต่ดันลืมน้องสาวฉันเนี่ยนะ ทีฉันยังไม่เคยลืมน้องสาวแกเลย”

จิรายุสะดุดลมหายใจตัวเอง ดวงตาคมกริบวูบไหว

“พูดแล้วก็คิดถึงตอนเด็กๆ เนอะ ที่เราสี่คน ฉันแกยัยน้ำแล้วก็น้องดรีมอยู่ด้วยกัน ผ่านไปตั้งสิบปีแล้ว แกว่าน้องเขาจะมีแฟนหรือยังวะ”

เพล้ง!

คนพูดชะงักทันพลัน พลางหันไปมองแก้วกาแฟที่ตกสู่พื้นแตกกระจายด้วยฝีมือเพื่อนรัก แวบหนึ่งเขาเหมือนจะเห็นรอยบางอย่างในดวงตาคมจัดคู่นั้น มันทั้งดุกร้าวและปวดร้าวลึก

“เป็นอะไรไปวะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันเพิ่งนึกได้ว่าต้องรีบกลับบ้านแล้ว อ้อ แก้วนั่นฉันฝากนายตามแม่บ้านมาจัดการทีละกัน ขอตัวก่อนนะ”

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิวะไอ้จิม อะไรของมันวะ พิลึกคนจริง พูดไม่ทันจบเลย”

คนถูกบ่นเดินดุ่มๆ ไม่สนใจ หากในสมองเขากำลังครุ่นคิดถึงใครบางคนที่เขาควรลืมไปนานแล้วพร้อมกับความสัมพันธ์ที่แตกกระจายเหมือนแก้วกาแฟที่เขาเพิ่งทำมันแตกไปเมื่อครู่

แต่ทว่ายังลืมไม่ได้สักที หรือไม่ก็คงเป็นเขาที่ไม่ยอมลืม...เธอ!