ตอนที่หนึ่ง สตรีหรือ2

ตอนที่หนึ่ง สตรีหรือ

‘หลินเจียอิง’ ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างแตกตื่นด้วยไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะตื่นขึ้นในสถานที่ประหลาดซึ่งมีแต่ต้นไม้แลรกร้างห่างไกลความเจริญ

และที่สำคัญคือชายคนแรกที่ได้พบเจอกลับกำลังชักลำท่อนของตัวเองเสพสุขอย่างไม่แยแสความโล่งแจ้งแม้แต่น้อย

หญิงสาวจึงกลัวจนใจเต้นรัวเร่งสับเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

‘ติงฮ่าว’ ซึ่งมาถึงเป็นคนแรกด้วยมีฝีมือการต่อสู้และแข็งแกร่งมากที่สุดกำลังยืนอยู่บนกิ่งไม้สูง สายตาเฝ้ามองหญิงสาวซึ่งวิ่งกึ่งกระโดดด้วยขาที่ก้าวยาวบ้างสั้นบ้างอย่างสะเปะสะปะ

ใบหน้าเล็กหันกลับไปมองด้านหลังแวบหนึ่งและนั่นจึงเป็นจังหวะให้ก้าวพลาดจนต้นไม้ข้างทางเกี่ยวชายเสื้อเอาไว้ทำให้ขาดเป็นริ้ว

หลินเจียอิงตัดสินใจกระโดดข้ามท่อนไม้ที่ไม่สูงนัก แต่พอเท้าลงแตะพื้นกลับลื่นจนต้องใช้มือยันพื้นไว้อย่างหมดสภาพ

แต่ร่างบางกลับไม่ยอมหยุดยังคงลุกขึ้นมาวิ่งต่อทันทีโดยไม่แม้แต่จะปัดฝุ่นหรือใส่ใจความเจ็บปวด

‘ติงซวน’ ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านเตรียมดักรออยู่ด้านหน้าเพื่อเป็นคนเริ่มต้นเจรจา

แต่ยามนี้เขาได้แต่ยืนเอียงคอมองร่างบอบบางซึ่งสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นสะดุดรากไม้ล้มกลิ้งลงไปกับพื้นในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าแดงก่ำ

เมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาเคร่งเครียดเดินตรงเข้ามาหา หลินเจียอิงซึ่งพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือกลับได้แค่หอบหายใจถี่ด้วยความตื่นตระหนก

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?” คำถามแรกของหัวหน้าหมู่บ้านย่อมเต็มไปความสงสัยด้วยหมู่บ้านลึกลับแห่งนี้มีเพียงพวกเขาห้าพี่น้องอาศัยอยู่

และไม่เคยมีผู้ใดโดยเฉพาะสตรีหลุดพ้นจากค่ายกลพิศวงเข้ามาได้นานหลายปีแล้ว

หลินเจียอิงกำลังอ้าปากจะตอบแต่เมื่อหันไปเห็นชายบ้ากามคนเมื่อครู่ซึ่งวิ่งตามมายืนไม่ไกลจึงรีบก้มหัวพร่ำคำขอโทษอย่างละล่ำละลั่ก

"ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่เห็นอะไรเลย! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!"

“นางหมายถึงเรื่องใด? อาหยาง” หัวหน้าหมู่บ้านหันขวับไปถามติงหยางทันที

“ข้าเพียง เอ่อ...ช่วยตนเองนิดหน่อย แล้วนาง...เอ่อ...บังเอิญเห็นเข้า” ติงหยางเกาหัวด้วยความยุ่งยากใจ

ผู้ใดจะคิดเล่าว่ากลางป่าเช่นนั้นจะมีสตรีแปลกหน้าหลุดเข้ามา

ด้วยความช่างเจรจา เขาจึงมักรับหน้าที่ในการออกนอกเขตหมู่บ้านเพื่อนำของป่ามีค่าหรืองานฝีมือไปแลกเปลี่ยนเป็นอาหารและของใช้บางอย่าง

และในเมื่อได้ออกไปด้านนอก จึงถือโอกาสปลดปล่อยตัณหาราคะที่ร้อนรุ่มยังสำนักคณิกา แต่ด้วยมีเงินไม่มาก เมื่อคืนเขาจึงหลั่งน้ำสุขสันต์ได้เพียงคราเดียวก็โดนไล่ออกมา

เมื่อกลับมายังชายป่าจึงอดคิดถึงและหลั่งน้ำกามาอีกคราด้วยกำมือของตนเอง

โดยไม่คิดว่าจะมีสตรีผู้หนึ่งติดตามเข้ามาได้ นั่นย่อมนับเป็นความผิดพลาดที่ไม่อาจให้อภัย ยามนี้ชายหนุ่มซึ่งมักมีรอยยิ้มจึงยิ้มไม่ออก

“ข้าตรวจสอบกลไกของค่ายกลแล้วไม่พบว่ามีการเคลื่อนไหว” ติงฮ่าว ยอดฝีมือที่ผละหายไปครู่หนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยบอก

“เช่นนั้นเหตุใดจึงมีสตรีหลงเข้ามา” คำถามนี้เป็นของ‘ติงหมิง’ ซึ่งเพิ่งมาถึง

“พวกเราควรถามเจ้ามากกว่า อาหมิง ในหนังสือที่เจ้าเคยอ่าน มีเล่มใดบอกไว้หรือไม่ว่าควรทำอย่างไร?” หัวหน้าติงซวนหันไปถามอย่างเป็นงานเป็นการพาให้สายตาทุกคู่หันมาทาง ‘ติงหมิง’ หนอนหนังสือผู้ชอบอ่านท่องตำราจึงมีความรู้กว้างขวางแตกฉานกว่าคนอื่น

“อืม...ก็มีอยู่เล่มหนึ่ง” คำตอบนี้ย่อมเรียกความสนใจ กระทั่งหลินเจียอิงยังแทบหยุดหอบหายใจเพื่อรอฟัง