ตอนที่สอง มิติหฤหรรษ์2

ตอนที่สอง มิติหฤหรรษ์

“ทำไมต้องเลือก อย่างไรก็ต้องกลับไปอยู่แล้ว”

(ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมื่อถึงเวลาเจ้าอาจจะไม่อยากเลือก) เสียงในหัวส่งเสียงหัวเราะเหมือนกำลังเย้ยหยันขณะหลินเจียอิงหันกลับมามองผู้ชายทั้งห้าคนซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า

อืม...หน้าตาดี จัดว่าหล่อ หล่อมากทีเดียว

แล้วรูปร่างแต่ละคน เอ่อ...ยังมองไม่ชัด แต่...แต่งตัวแปลกจัง

มิติหฤหรรษ์หรือ?

คงเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งกระมัง

ชายหนุ่มทั้งห้าต่างมองใบหน้าของหญิงสาวซึ่งเดี๋ยวอ้าปาก เดี๋ยวขมวดคิ้วด้วยสายตาสำรวจตรวจตราเช่นกัน

หมู่บ้านแห่งนี้เป็นที่เก็บซ่อนของสำคัญนั่นก็คือ ‘อัญมณีแห่งอายุ’ ซึ่งถูกเก็บไว้ในถ้ำลับที่มีแต่พวกเขาห้าคนที่รู้

ด้วยตัวหมู่บ้านหลบเร้นอยู่หลังค่ายกลซึ่งถูกสร้างโดยผู้นำรุ่นก่อนซึ่งไร้ทายาท พวกเขาทั้งห้าจึงถูกเก็บมาเลี้ยงจนเติบโตและได้รับการสั่งสอนให้ปกป้องของสำคัญด้วยชีวิต

ที่ผ่านมาแม้จะมีกลุ่มคนพยายามฝ่าด่านค่ายกลเข้ามามากเพียงใด แต่ไม่เคยมีผู้ใดเข้ามาจนถึงด้านใน ยกเว้น...สตรีประหลาดผู้นี้

“อืม...เจ้าแน่ใจนะ ว่านางไม่ใช่คนที่ถูกส่งมาขโมยของสำคัญของพวกเรา” ติงซวนในฐานะหัวหน้าและมีอายุมากที่สุดย่อมหวาดระแวงหญิงสาวแปลกหน้าจนไม่อยากเข้าใกล้และส่งสายตาจับผิดอยู่โดยตลอด

“นางกลัวจนตัวสั่นเพียงนั้น จะใจกล้าทำการใหญ่ได้อย่างไร” ติงหยางรีบแก้ตัวแทนเมื่อเห็นสายตาน่าสงสารส่งมา

“เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้พลั้งเผลอเปิดค่ายกลเอาไว้” ติงซวนยังซักไซ้ด้วยไม่เชื่อว่าจู่ๆ จะมีหญิงสาวโผล่มาเช่นนี้

“ข้าย่อมไม่กล้าสะเพร่าเพียงนั้น เมื่อครู่อาฮ่าวเองก็ไปสำรวจดูแล้วไม่พบความผิดแปลก พี่ใหญ่ อย่าได้ระแวงมากเพียงนั้นเลย” ด้วยจำเป็นต้องออกไปด้านนอกอยู่บ้างและติงหยางมักชื่นชอบกับหน้าที่นี้ด้วยเป็นคนช่างเจรจา หัวหน้าติงซวนจึงขบเม้มปากหยุดการซักถามด้วยไม่อยากให้เขารู้สึกน้อยใจ

“ชุดของนางประหลาดมาก” ติงหมิง ผู้ชอบคิดวิเคราะห์มองเสื้อผ้าที่คล้ายจะรัดกุมแต่กลับบางเบาเห็นเนื้อหนังมังสาวับๆ แวมๆ

ชุดของพวกเขาสิประหลาด

หลินเจียอิงอดส่งสายตาค้อนขวับกลับไปไม่ได้ นางถูกส่งมาโดยไม่รู้ตัวจะมีเวลาพอที่จะเปลี่ยนชุดได้อย่างไร

ชุดที่ใส่อยู่นี่ก็เป็นเพียงเสื้อกับกางเกงนอน แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังไม่มี แล้วเมื่อครู่ยังเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้จนกลายเป็นเศษผ้าไปแล้ว

หญิงสาวซึ่งยังกองอยู่บนพื้นดินด้วยสภาพมอมแมมมองอย่างไรก็ไม่เหมือนสตรีที่เหมาะสมผู้ซึ่งจะมอบความสุขให้กับพวกเขา

ติงฮ่าวซึ่งไม่ค่อยพูดจาจึงเสนอ

“เอาล่ะ อาหมิง ในเมื่อเจ้ามั่นใจว่านางเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้พวกเรา เช่นนั้นก็พานางไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถิด มอมแมมอย่างกับ...”

สายตาหาเรื่องของหญิงสาวตวัดฉับมองไปทางชายหนุ่มที่ถือดาบเล่มใหญ่อย่างไม่พอใจ

แต่เมื่อเห็นเขากวัดแกว่งดาบในมือจึงรีบก้มหน้าหลบสายตาขณะติงหยางและติงหมิงก้าวเดินมาใกล้เพื่อช่วยพยุงร่างบอบบางให้ลุกขึ้น

“แม่นาง เจ้าชื่ออะไรหรือ?”

“หลินเจียอิง”