ตอนที่ 5 ผู้ชายอบอุ่น

ผู้ชายอบอุ่น

คอนโดมีเนียมหรู(หมอปุณณ์)

“เอ่อ...แฟนผมเองครับ พอดีเธอเมา” เสียงทุ้มเอ่ยบอก เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจ้องมองมาที่เขาด้วยใบหน้ามีแต่ความสงสัย ที่เขานั้นอุ้มหญิงสาวหลับอยู่ในวงแขน ซึ่งกำลังจะเดินไปขึ้นลิฟท์พอดี

หลังจากที่เพื่อนของเขาทั้งสองกลับไปก่อนหน้าแล้ว ปุณณกันต์จึงนั่งอยู่ที่ร้านต่อรอจนกว่าถึงเวลาเลิกงานของปาลรพีร์ โดยอ้างว่าเขาจะเป็นคนไปส่งเธอถึงที่พักเอง เพราะอยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้

แต่คนที่ทำงานแทบจนไม่มีเวลาพักผ่อนแบบปาลรพีร์ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถหรูแอร์เย็นฉ่ำ เปลือกตาก็ปิดลงทันทีอย่างง่าย แถมยังหลับลึกเสียจนปุณณกันต์ต้องพามาที่คอนโดของเขาแทน เพราะปลุกเธอเท่าไหร่ เธอก็ไม่ยอมตื่นสักที..

นี่เธอไว้ใจเขามากขนาดนี้เชียวเหรอ ทำไมเธอถึงกล้าหลับลงต่อหน้าผู้ชายที่พึ่งจะเคยเจอหน้ากันแค่ครั้งแรกลงได้ โดยไม่ระวังตัวเองเสียเลย

“หนูครับ” เสียงทุ้มพยายามเอ่ยเรียกและปลุกเธออีกครั้ง เมื่อเขาวางเธอลงที่เตียงกว้างในห้องนอนส่วนตัวของเขาเอง

“อื้อออ อย่ากวนได้ไหมคนจะนอน...” เสียงครางอู้อี้บ่นออกมา เมื่อถูกรบกวนการพักผ่อนของเธอ แล้วหันหน้าหนีทันที

“เฮ้อ...ขี้เซาจัง ตื่นมาอย่าโวยวายใส่พี่ล่ะที่พามาที่นี่” ปุณณกันต์จึงได้แต่ปล่อยให้เธอหลับต่ออย่างสบายใจ แต่เขาก็จัดแจงให้เธอได้นอนในท่าที่สบาย ก่อนที่เขาจะไปทำธุระส่วนตัวของเขาต่อ เพราะนี่ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกที่เขาต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลของครอบครัว เพื่อไปรายงานตัวและเข้ารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการอีกด้วย

ปุณณกันต์สอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่สามารถที่จะข่มตาหลับลงได้ เพราะมีหญิงสาวร่างนุ่มนิ่มนอนบนเตียงเดียวกัน

สายตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีรอยยิ้มแสนหวานที่เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเจอ หญิงสาวหน้าตาธรรมดา เพียงแต่มีเสน่ห์อยู่ภายใต้รอยยิ้มสดใสที่ปรากฏบนใบหน้าทุกครั้ง

“ทำไมหนูถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจพี่ขนาดนี้น่ะสายป่าน” พูดแล้วก็ก้มลมประทับจูบที่หน้าผากมน แล้วทิ้งตัวลงนอน แต่ครั้งนี้เขากลับถือวิสาสะดึงเธอเข้ามากอดแนบอกแกร่ง สูดดมความหอมเฉพาะตัวจนหลับลงไปในที่สุด

*

*

*

รุ่งเช้า

ปาลรพีร์ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้ารอยยิ้มสดใส รู้สึกสบายใจโล่งอกที่ได้หลับสบายมากกว่าทุกคืน แต่ต้องรีบคว้าโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงร้องไปรับสาย

“อืม...ว่าไงนิ้ง” เสียงห้วนเอ่ยถามเมื่อรับสายเพื่อน

[แกอยู่ไหนไอ้ป่าน ไม่มาเรียนหรือยังไง]

“อยู่ห้อง พอดีฉันพึ่งตื่น...” พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อมองรอบ ๆ แล้วกลับพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องพักของเธอ

[เร็ว ๆ ด้วย พวกฉันรอนานแล้วไม่เห็นแกมาสักที นึกว่าไปค้างกับลูกค้าที่ไหนเสียอีก]

“แค่นี้ก่อน ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ เอ่อ...คงไปไม่ทันแล้วล่ะ...”

เมื่อดูเวลาแล้ว ก็ต้องถอนหายใจยาวออกมา เพราะว่าคงจะไปเรียนไม่ทันแล้ว จึงบอกเพื่อน แล้วรีบวางสายทันที

ปาลรพีร์มองสำรวจดูรอบ ๆ ดูอีกครั้งอย่างละเอียดเพื่อความแน่ใจ กลับรู้สึกคุ้นตาในบรรยากาศห้องนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แน่ ๆ ห้องนอนนี้ไม่ใช่ห้องของเธอแน่นอน

“ห้องพี่หมอหรอกเหรอ”

เธอจึงสำรวจมอบดูตัวเองกลับไม่มีอะไรผิดปกติ เพราะเสื้อผ้าชุดที่ใส่เมื่อคืนของเธอ ยังอยู่ครบทุกชิ้นไม่ได้ถูกเปลี่ยนอะไรเลย

สายตามองกวาดดูรอบ ๆ กลับพบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กแปะอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ เธอจึงลงจากเตียงเดินไปทางนั้นทันที

ตื่นแล้ว จัดการตัวเองได้ตามสบายเลยครับ ของใช้หรือเสื้อผ้าของพี่หนูอยากใส่ตัวไหนเลือกได้ตามสบายเลยพี่อนุญาตแล้ว พี่เข้ามาโรงพยาบาลแปปเดียว หวังว่าหนูจะยังไม่หนีพี่ไปไหนน่ะ **หมอปุณณ์**

“อบอุ่นสุภาพบุรุษเสียเหลือเกิน” พูดเช่นนั้นรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้นมาทันที ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัว

“ไหน ๆ วันนี้ก็ไม่ได้เข้าไปมหา’ลัยแล้ว ขออนุญาตเป็นเชฟหนึ่งวันนะคะพี่หมอ”

เธอจึงเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขามาสวมแทน แล้วจึงดินเข้าไปที่ครัวต่อทันที หวังจะประกอบอาหารทานรอไปพลาง ๆ ก่อน เพราะเขาอนุญาตแล้ว แต่ในตู้เย็นกลับโล่ง ไม่มีของสดอะไรเลย นอกเสียไข่ไก่และผลไม้ แล้วเครื่องดื่มหลากหลายชนิด

เธอยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย ร่างสูงก็กลับเข้าพร้อมกับสวมกอดเธอจากทางด้านหลังทันที โดยที่ไม่ได้ส่งเสียงบอกหรือขออนุญาตอะไรเธอเลย

“อุ้ยพี่หมอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ”

“หอมจัง ทำอะไร” ร่างสูงขโมยแก้มเธออย่างถือวิสาสะก่อนจะเอ่ยออกมา

“นี่มันแก้มหนูค่ะ พี่หมอถอยไปก่อน หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เธอหันยกมือขึ้นลูบแก้มที่ถูกเขาขโมยหอม แล้วจึงหน้าไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้ามุ่ยเหมือนเด็ก

“ทำไมไม่โทรสั่งขึ้นมาทาน พี่ไม่ได้ซื้อของสดมาติดไว้เลย” เขาทำเป็นไขสือไม่สนใจในคำพุดของเธอ แล้วจึงพูดเรื่องอื่นออกมาทันที

“หนูอยากทำเอง แต่ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย” เธอเอ่ยบอกถึงจุดประสงค์ เพราะเธออไม่ค่อยชอบทานอาหารเดลิเวอรี่ เธอชอบทำทานเองมากกว่า แล้วอีกอย่างที่นี่ออกจะดูหรูขนาดนี้ ค่าอาหารแต่ละมื้อคงไม่ใช่ถูก ๆ แน่นอน

“ทำไมต้องทำให้เหนื่อยด้วย เดี๋ยวพี่ทำให้เอง” เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ และสายตามีเลศนัย

“พี่หมอ...”

จ๊วบบบ

เป็นจังหวะที่เธอหันหน้ากลับมา หวังจะดุเขา แต่เธอกลับถูกคุณหมอหนุ่มประจูบปากของเธอเสียอย่างนั้น โดยที่เธอไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย

“อึ้ม...” เสียงทุ้มครางออกมาในลำคออย่างพอใจ ก่อนที่ไถลจูบไปตามซอกคอขาวของเธออย่างหลงใหล จนไม่อาจจะหยุดยั้งได้

“อย่าค่ะ” เธอดันอกแกร่งแล้วปรามเขาไว้ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มนัก

“พี่ต้องการหนูน่ะสายป่าน” เสียงแหบพร่าเอ่ยบอก พร้อมกับมองจองสบเข้าไปนัยน์ตาอย่างสื่อความหมาย

“แต่มันไม่เร็วไปหน่อยหรือค่ะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน...”

“ก็เป็นสิ เป็นเสียตอนนี้ หนูอยากเป็นอะไร อยากอยู่ในสถานะไหนบอกพี่มาสิครับ เป็น คนรัก? แฟน? เมียหรือว่าแม่ของลูก?” เขาพูดสวนขึ้นมาทันที ที่เธอจะได้เอ่ยจบ

“พี่หมอ!”

“ครับ”