ตอนที่ 3 ชอบก็จีบ

ชอบก็จีบ

Night Club

“สายป่าน เดี๋ยวคืนนี้ดูแลแขกที่ห้องวีไอพีสามแทนใบปอด้วยน่ะ” ณิชา สาวใหญ่ที่เป็นผู้จัดการของสถานบันเทิงแห่งนี้ เอ่ยบอกเมื่อปาลรพีร์เดินออกมาจากห้อง ที่แต่งตัวเสร็จแล้วพร้อมทำหน้าที่ของเธอพอดี

“ป่านหรือค่ะ ป่านกลัวว่า...” เธอทำหน้างุนงงขึ้นมาทันที เพราะรู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย เมื่อรู้ว่าจะต้องขึ้นไปบริการลูกค้าในห้องวีไอพี

ปกติแล้วเธอจะได้อยู่แค่โซนธรรมดาข้างล่างเท่านั้น แต่นาน ๆ ทีจะได้ขึ้นไปด้านบน นอกเสียจากว่าในคืนนั้นพนักงานประจำห้องวีไอพีไม่ได้มาทำงาน

ปาลรพีร์เคยไปทำงานแทนอยู่ครั้งสองครั้ง เธอบอกเลยว่าเธอเข็ด เพราะลูกค้าที่ชั้นวีไอพีแต่ละคนไม่ธรรรมดากันทั้งนั้น มีแต่คนมีภูมิฐานฐานะร่ำรวยกันที่มาใช้บริการ ถึงจะให้ทิปหนัก แต่ก็ต้องเปลืองตัวใช้เล่น แถมบางคนออกไปทางหื่นกามชอบลวนลามอีกด้วย

“ป่านทำได้...พี่เชื่อแบบนั้น สู้ ๆ จ้า ท่องเอาไว้จ้ะว่าลูกค้าคือพระเจ้า” ณิชาพูดอย่างให้กำลังใจ เพื่อช่วยเพิ่มความมั่นใจให้แก่เธอ เพราะณิชาดูแล้วว่าปาลรพีร์นี้แหละเหมาะที่สุด

“ค่ะ”

“ลูกค้าห้องนี้ทิปเยอะ แถมเปย์หนักด้วยน่ะ” ผู้จัดการเอ่ยบอกอีก เพื่อเพิ่มความมั่นใจลบอาการเต้นเต้นของเธอให้น้อยลง

“...” เธอได้แต่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ กลับไปให้แก่ผู้จัดการ เพราะรู้ดีว่าต้องเจอกับบอะไรบ้าง กว่าจะได้เงินทิปนั้นจากลูกค้ามา มันไม่ใช่เรื่องง่าย

“ไปได้แล้วจ้า เดี๋ยวลูกค้ารอนาน”

ทางด้านของคนด้านบนที่อยู่ภายในห้องวีไอพีนี้นั้น กำลังนั่งใช้ความคิด มาขอคำแนะนำจากคนที่เคยมีประสบการณ์ทางด้านความรักมาก่อน

“ทำไมถึงชวนมาที่นี่ว่ะ ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ” ปุณณกันต์เอ่ยขึ้นมาทันที อย่างไม่สบอารมณ์ที่ถูกชวนมาในสถานแห่งนี้ด้วย ทั้ง ๆ ที่อื่นก็มีเยอะ

“นั่ง ๆ ไปเถอะน่า คืนนี้กูเลี้ยงเอง ถือว่าเป็นการต้อนรับการกลับมาอยู่บ้านเกิดอย่างถาวรของมึง” พิรัชต์ เอ่ยบอกพร้อมกับวางแก้วเครื่องดื่มลงเมื่อพึ่งจะยกขึ้นกระดกไปหมาด ๆ

สถานที่แห่งนี้ คือสถานที่ที่ทำให้พิรัชต์ได้พบรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นพนักงานในร้านแห่งนี้ และบริการประจำที่ห้องนี้ด้วย มีนามว่า ‘ใบปอ’ เหตุนี้เองพิรัชต์จึงเลือกมาที่นี่ เพื่อที่จะได้เจอหน้าเธอด้วย...

“ทำหน้าอมทุกข์อะไรนักหนาไอ้หมอ” พัสกร เพื่อนอีกคนที่มาด้วย ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้นมา เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ของปุณณกันต์

“ชอบก็จีบ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย” พิรัชต์เอ่ยเข้าประเด็นทันที เมื่อนึกถึงเรื่องตอนเย็นที่ปุณณกันต์โทรศัพท์มาปรึกษาตน

“จะ จีบอะไร” รู้ดีว่าเพื่อนหมายถึงอะไร ปุณณกันต์รีบเอ่ยปฏิเสธไว้ก่อน เพราะกลัวว่าจะเสียฟอร์ม ที่จู่ ๆ คุณหมอผู้เก่งกาดฉลาดรอบรู้ทุกเรื่อง มาปรึกษาเรื่องความรักกับเพื่อน

“ก็เรื่องที่มึงโทรฯมาเล่าให้กูฟังเมื่อตอนเย็นไง” พิรัชต์เข้าเรื่องทันที เมื่อเห็นท่าทีของปุณณกันต์เฉยชากลัวที่จะเสียฟอร์มต่อหน้าพวกเขา

“กูพึ่งเจอกันครั้งแรกเองน่ะเว้ย จะให้กูไปจีบน้องเขาเลยเหรอ” ปุณณกันต์ยังไม่กล้ายอมรับ จึงมีท่าทีที่เฉยชาเก็บอาการไว้อยู่

“ที่มึงลากสาวขึ้นเตียง มึงเจอกันไม่ถึงห้านาทีเสียด้วยซ้ำ” พิรัชต์สวนขึ้นทันควัน เมื่อเห็นอาการใจเสาะของปุณณกันต์ พลอยให้นึกเปรียบเทียบระหว่างคนที่จะต้องเป็นฝ่ายเข้าหาเองกับคนที่เข้ามาหาพวกเขาก่อน

พอจะต้องเป็นฝ่ายเขาหาเองแบบนี้แล้วกลับไม่กล้า พอต้องการปลดปล่อยแทบจะไม่ต้องพูดอะไรเลยมันก็ลากเขาขึ้นเตียงเสียแล้ว ไม่ใช่แค่ปุณณกันต์เองที่เป็นแบบนี้ พิรัชต์เองก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเช่นกัน

“มันคนละเรื่องกันไหมว่ะไอ้พีท” ปุณณกันต์หันไปมองหน้าคนที่พูดประชดเขา ด้วยสายตาพร้อมเอาเรื่องที่นอกประเด็น

“กูชักอยากจะเห็นหน้าแม่สาวน้อยคนนั้นจังว่ะ ว่าเป็นคนแบบไหนกันทำให้มึงเสียอาการไม่เป็นตัวเองแบบนี้ได้” พัสกรแทรกขึ้นมาบ้าง หลังจากที่นั่งฟังเพื่อนทั้งสองคุยกัน ก็พอจะรู้แล้วว่าหมายถึงเรื่องอะไร เพราะว่ารู้จักกันมานานจึงรู้จักนิสัยของกัน

“ขออนุญาตนะคะ”

ยังไม่ทันทีเจ้าของต้นเรื่องจะได้เอ่ยอะไรขึ้นมา เสียงหวานฟังดูลื่นหูก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะของทั้งสามหนุ่มเสียก่อน พร้อมกับร่างบางสวยปรากฏตัวทันที

“เชี่ย!” พัสกรสบถออกมาทันที เมื่อเห็นเจ้าของเสียงหวานเข้ามาภายในห้องที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ ทำไม่คืนนี้ไม่ใช่เด็กไอ้พีท

ส่วนปุณณกันต์นั้นมองจ้องร่างบางตาแทบไม่กระพริบ และเป็นพิรัชต์เองที่มองสำรวจด้วยใบหน้าที่มีแต่ความสงสัยที่เห็นเธอมาอยู่ที่ห้องนี้

“ใบปอล่ะครับ” พิรัชต์ถามร่างบางออกไปทันที เมื่อเห็นว่าเธอคนนี้ไม่ใช่พนักงานประจำห้องนี้

“คืนนี้พี่ใบปอลาค่ะ ผู้จัดการเลยให้หนูมาดูแลห้องนี้แทน” ปาลรพีร์ถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเอ่ยตอบคนที่ถาม

“ครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญน้องตามสบายไม่ต้องเกร็ง” พิรัชต์พยักหน้าอย่างรับรู้ แต่ก็ไม่อาจจะคลายความกังวลลงได้ เมื่อได้ยินว่าใบปอสาวสวยประจำห้องนี้ลางาน

“เอ่อ...” ปาลรพีร์มองหน้าทั้งสามก่อน เพราะไม่รู้ว่าควรจะไปนั่งลงในตำแหน่งใด

“มานั่งตรงนี่สิ!” ปุณณกันต์พูดพร้อมกับยื่นมือยาวออกไปดึงแขนของเธอให้มานั่งลงข้าง ๆ กับตน ท่ามกลางสายตาความงุนงงของเพื่อนทั้งสอง

“ใช่คนนี้หรือเปล่า?” พิรัชต์ที่นั่งใกล้กัน กระซิบพูดกับหมอหนุ่มทันที เมื่อเห็นปฏิกิริยาและเริ่มจับต้นชนปลายได้

“รู้แล้วก็ช่วยเงียบปากมึงด้วย” ปุณณกันต์พูดเสียงลอดไรฟันขู่คนที่ถามออกไป

“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ที่ได้เจอน้องเขาในคืนนี้ มอมเหล้าลากขึ้นเตียงเลยไหม” พิรัชต์จึงออกความเห็นออกมา แต่ก็ไม่คิดที่จะทำเช่นนั้นหรอก เพียงแค่ต้องการแกล้งปุณณกันต์ให้เสียอาการ

“ไอ้เลว!!!” เขาตวาดเสียงด่าทอพิรัชต์ออกไปทันที ที่มีความคิดทุเรศแบบนี้

“กูแค่แนะนำ” พิรัชต์ยังคงเอ่ยแหย่

“ค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวเหยื่อจะรู้ตัว หนีไปเสียก่อน” เสียงเรียบนิ่งพูดออกมาด้วยใบหน้าที่รอยยิ้มเจ้าแผนการผุดขึ้น

“หึ บริการน้องเขาดี ๆ ล่ะ” ทำให้พิรัชต์ต้องแค่นหัวเราะออกมา ที่แท้มันก็เสือร้ายเจออาหารสุดโปรดปรานดี ๆ นี่เอง