ตอนที่ 2 ถูกใจตั้งแต่แรกเจอ

ถูกใจตั้งแต่แรกเจอ

“เธอ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกไว้ เมื่อเห็นเธอกำลังเก็บอุปกรณ์หลังจากที่ทำความสะอาดทุกซอกพื้นที่ห้องของเขาเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ค่ะ” เธอขานรับแล้วหันหน้าไปหาเขา มองเขาด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม

“ชั่วคราวหรือทำประจำ”

“...” เธอหน้าเหวอขึ้นมาทันที เมื่อเจอเขาถามออกมาแบบนี้ เพราะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องใด

“ฉันหมายถึง เธอรับงานแม่บ้านเป็นประจำ หรือแค่ชั่วคราว” ปุณณกันต์จึงขยายความหมายในสิ่งที่เขาพูด ว่าเขาหมายถึงเรื่องใด หน้าเหวอถอดสีแบบนี้คงจะคิดถึงเรื่องอย่างว่าสินะ

“ชั่วคราวค่ะเพราะฉันต้องมีเวลาอ่านหนังสือสอบด้วย” เธอจึงบอกเขาออกไปตามตรง เมื่อเขาหมายถึงเรื่องใด รู้สึกล่องอกอยู่ไม่น้อยที่เขาหมายถึงเรื่องงานแม่บ้านของเธอ

“ขยันดีนี้ แล้วผู้ปกครองไม่ส่งเสียหรือยังไง ถึงต้องออกมาทำงานแบบนี้ หรือว่าผู้ปกครองยังรู้” เขาตั้งคำถามกับเธอเสียยาว เพราะดูจากรูปลักษณ์ผิวพรรณของเธอก็เหมือนลูกคนมีฐานะอยู่

“คือ...”

“ชื่ออะไร” เขาจึงเปลี่ยนเรื่องถามทันที เมื่อไม่ได้คำตอบในสิ่งที่ถามออกไป

“...” เธอจ้องมองเขานิ่ง นี่เขาอยากจะรู้ชื่อเธอไปทำไมกัน เธอเป็นแค่แม่บ้านรับจ้างทำความสะอาดเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าถูกใจตกหลุมรักเธอเข้าน่ะ เธอก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอก หากว่าเขาไม่ส่งสายตามองสำรวจเธอทุกระเบียบนิ้วแบบนี้ หรือว่าเขากลัวเธอจะขโมยของของเขา

“เธอชื่ออะไร ฉันจะได้เรียกถูก” เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้ง

“สายป่านค่ะ”

“อายุ เรียนสาขาอะไร รายได้เท่าไหร่” ถามคำถามที่ยาวลึกเกี่ยวกับเธอออกไปอีกครั้ง แล้วทำไมเขาถึงอยากรู้เรื่องของเธอขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยเสียจริง

“แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไมค่ะ” เธอถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเข้าถึงสอบประวัติเธอยาวแบบนี้ แล้วคนอื่น ๆ ที่เคยมาทำความสะอาดที่ห้องเขาจะถูกสอบประวัติแบบนี้ไหม

“...” สายตาคมตวาดมองเธออย่างคาดโทษทันที ที่เธอเอ่ยออกมาแบบนี้ นี่เธอไม่เกรงกลัวเขาเลยหรืออย่างไร

“อายุ 20 ปีเรียนบริหารอยู่ปีสองค่ะ รายได้ไม่แน่นอนค่ะ ขึ้นอยู่ที่ความขยัน” เธอจึงยอมบอกเขาออกไปตามตรง เมื่อเจอสายตาคมที่มองเธอแบบบนี้

ปาลรพีร์ ปานวัฒน์ หรือ สายป่าน สาวนักศึกษาบริหารปีสอง อายุ 20 ปี ชีวิตไม่ได้หรูหรา อยู่สุขสบายเหมือนลูกคนรวย เธอต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ถึงแม้ว่ามารดาของเธอจะแต่งงานมีครอบครัวกับคนมีฐานะมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยแบมือขอรอใช้แต่เงินของท่าน

“ฉันจะจ้างเธอมาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดประจำที่นี่ เธอจะสะดวกไหม ส่วนเรื่องเงินเดือนเรียกมาได้เลยตามที่เธอต้องการ” เขาเข้าประเด็นในสิ่งที่อยากพูดทันที

“...” เธอได้แต่ทำหน้างง เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าเสนองานให้เธอแบบนี้ มีแต่เธอที่วิ่งหางานจนหัวหมุน แต่นี้เขากลับมาเสนอให้เธอเอง โดยที่เธอไม่ได้ร้องขออะไรเลย

“เธอแค่มาทำความสะอาดห้องนี้ในช่วงที่ฉันไปทำงาน หรือเอาเวลาที่เธอสะดวกในแต่ละวันก็ได้” เขาจึงเอ่ยบอกรายละเอียดอีกที เมื่อเห็นว่าเธอดูท่าทางจะสนใจ

“ขอคิดดูก่อนได้ไหมค่ะ”

“นี่นามบัตรฉัน ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็ติดต่อมา ด่วนที่สุดภายในเย็นวันพรุ่งนี้” เขาจึงยื่นนามบัตรของเขาให้แก่เธอ เมื่อเธอยังไม่ได้รับปาก และขอเวลาไปตัดสินใจ

“ค่ะ”

“กลับไปได้แล้ว นี่ค่าจ้างพิเศษที่เธอทำเสร็จก่อนเวลา” เขาจึงยื่นซองขาวที่ภายในนั้นบรรจุธนบัตรไว้ปึกหนึ่งให้แก่เธอ

“...” เธอมองในสิ่งที่เขายื่นมาให้ แต่ไม่กล้ารับ เพราะดูจากสายตาแล้วน่าจะหลายใบมากพอสมควร นูนเสียขนาดนั้นเป็นใครจะดูไม่ออก เขาคงไม่เอาอะไรยัดไว้ให้มันนูนหรอก

“รับสิ!” เขาส่งสานตาขู่ เมื่อเห็นว่าเธอไม่กล้ายื่นมือมารับในสิ่งที่เขายื่นให้

ปาลรพีร์ยืนลังเลอยู่นาน กว่าที่จะตัดสินใจยื่นมือไปรับอย่างซองขาวนั้นอย่างจำใจยอม เพราะเห็นว่าตัวเองเสียเวลาอยู่ที่นี่นานมากแล้ว เธอต้องไปทำงานที่ไนท์คลับต่ออีก จึงไม่กล้าที่จะต่อรองหักหานน้ำใจเขา

“อ้อ...”

“มีอะไรหรือค่ะ” เท้าเล็กชะงักนิ่งทันที หลังจากที่กำลังก้าวไปได้เพียงแค่สองก้าวเท่านั้น

“ไม่มี ออกไปได้แล้ว”

ปาลรพีร์จึงตัดสินใจต้องหมุนตัวกลับไป แล้วเดินออกไปจากห้องของเขาทันที เมื่อเขาบอกว่าไม่มีอะไรที่จะพูดกับเธอ

“แม่ง โคตรสวยเลยว่ะ” ใจแกร่งเต้นแรงผิดจังหวะ และสบถออกมาทันที เป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกกับเพศตรงข้ามขนาดนี้ เพราะปกติแล้ว เขาไม่เคยเสียอาการเมื่ออยู่กับผู้หญิง ขนากมีความสัมพันธ์กันเขายังไม่มีความรู้สึกอ่อนไหวขนาดนี้ เลยเสียจากอยากปลดปล่อย

“อาการนี้มันอาการตกหลุมรักเหรอว่ะ?” ร่างสูงได้แต่ถามตัวเองออกมา พร้อมกับยกมือขึ้นทาบที่อกข้างซ้ายที่เต้นราวจะประทุออก

“แล้วต้องทำแบบไหนถึงจะได้เจอเธออีก”

“ตายห่าแล้วไอ้ปุณณ์ ใช้ชีวิตโสดมาตั้งนาน ไม่เคยมีอาการแบบนี้” เขาได้แต่ก้นด่าตัวเองออกมา เมื่อเก็บอาการไม่อยู่

ปุณณกันต์หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาต่อสายหาคนที่ต้องการขอคำปรึกษาทันที เมื่ออาการของเขาตตอนนี้ไม่ปกติใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย แต่ดีที่เธอจับสังเกตุเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเสียอาการมากขนาดไหน

ส่วนทางด้านของปาลรพีร์เอง เมื่อประตูปิดลง เธอก็ถอนหายใจออกอย่างโล่งอก ฝามือเล็กที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเพราะอาการประหม่านั่นเองที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงมากกว่าทุกครั้ง

“เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้ป่านเอ้ย” เธอเอามือทาบที่อกข้างซ้าย พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เพราะรู้สึกโล่ง

“หล่อ แต่ทำตัวบ้าอำนาจที่สุด” พูดพร้อมกับหันหน้าไปทางประตู

ปาลรพีร์หยิบนามบัตรที่เขาให้เธอขึ้นมาดูทันที พร้อมกับต้องขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าสภานะของเขาที่ไม่ธรรมดา

“นายแพทย์ปุณณกันต์ เขาเป็นหมอหรอกเหรอ? นามสกุลคุ้นมากเลยแฮะเหมือนเคยได้ยินที่ไหน???”

“ช่างเถอะ ไปทำงานของเราต่อดีกว่า”

“เงินจ๋ารอป่านก่อนน่ะ”

เธอรีบสลัดความคิดสงสัยทั้งหมดในตอนนี้ทิ้ง แล้วรีบสาวเท้าออกจากจุดนั้นทันที เพราะมีสิ่งที่สำคัญกว่ารอเธออยู่ในค่ำคืนนี้