บทที่ 2 ท้องได้สองเดือนแล้ว

ลูกศรรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวเหมือนคนผ่านสนามรบมาจะขยับตัวลุกขึ้นก็แทบไม่ไหว

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มไม่คุ้นหูของคนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ดังขึ้นเหนือหัวของลูกศร

"อาเธอร์" เมื่อสมองประมวลเหตุการเมื่อคืนที่งานเลี้ยงรุ่นจนมาจบที่บนเตียงนี้ของเธอและเขาอย่างที่เห็น

"ใช่ฉันเอง ว่าแต่เธอชื่ออะไรฉันยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย" คนตัวสูงถามผู้หญิงที่เขานอนด้วยความไม่ได้ตั้งเมื่อคืน

"ระเราชื่อลูกศร" ลูกศรรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าวมันต้องแดงแน่แค่คิดก็อายแทบแทรกแผ่นดินแล้ว

"เรียนคณะแพทย์ปีเดียวกันเหรอทำไมไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย" อาเธอร์มองหน้าเธออย่างพิจารณา

"ใช่ค่ะ แต่ปกติเราใส่แว่นตอนนี้ไม่ใส่เธอคงไม่คุ้นหน้าได้"

"ก็คงจะเป็นอย่างนั้น" คนตัวสูงยักไหล่ด้วยความไม่แคร์เท่าไหร่ ส่วนลูกศรได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ อย่างทำตัวไม่ถูกจะลุกขึ้นแล้วไปแต่งตัวเพื่อออกจากห้องกลับหอพักแต่รู้สึกว่าจะลุกขึ้นเองไม่ไหวตอนนี้

"คือว่ารบกวนพยุงเราไปห้องน้ำหน่อยได้ไหม" อาเธอร์พยักหน้ารับแล้วลุกออกจากเตียงเพื่อพยุงลูกศรตามที่เธอเรียกร้อง

"ได้เดินไหวแน่นะ" ลูกศรพยักหน้ายืนยันว่าเธอไหวแล้วค่อยๆ ก้าวขาสั่นๆ เดินเข้าห้องน้ำเอง พอเข้ามาในห้องน้ำก็สำรวจร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่คนด้านนอกทำเอาไว้โดยเฉพาะหน้าอกที่มีทั้งรอยมือและรอยริมฝีปากจนทำให้รู้สึกหน้าร้อนด้วยความเขิน

"ตั้งสติแล้วรีบแต่งตัวกลับหอได้แล้วลูกศร" พอเตือนตัวเองและเรียกสติได้แล้วลูกศรก็อาบน้ำแต่งตัวโดยใส่ชุดเดิมเมื่อคืนให้เรียบร้อยแล้วออกมาเจออาเธอร์ที่นั่งสูบบุหรี่รออยู่หน้าระเบียงห้องพัก

"เรากลับก่อนนะอาเธอร์" ลูกศรบอกคนที่อยู่ร่วมห้องมาตลอดทั้งคืน

"เดี๋ยวก่อนคุยกันก่อน" อาเธอร์บี้บุหรี่ให้ดับแล้วทิ้งจากนั้นก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของลูกศรีหยิบกระเป๋าตังเอาเงินสดที่มีในกระเป๋ามายื่นให้ลูกศร

"อะไร" ลูกศรมองด้วยความไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงว่าอะไร

"เงินนี้เราอยากให้เป็นการขอบคุณกับเรื่องเมื่อคืน"

"ไม่เอาเราไม่ได้ขายตัว" ลูกศรฉุดจัดเขากำลังทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงขายบริการซึ่งทำให้เธอไม่พอใจขึ้นมาแล้ว

"แบบว่าอย่าพึ่งเข้าใจผิดคือว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกเธอนะ แต่ว่าเราอยากให้เธอรับเอาไว้จริงๆ เพื่อความสบายใจของเรา" ลูกศรมองเงินที่ยื่นมาตรงหน้าแล้วผลักมือเขาออกหากจากตัว

"เราก็สบายใจที่จะไม่รับเหมือนกัน"

"โอเคตามใจเธอก็ได้ แต่ว่าตามที่ตกลงกันเมื่อคืนเราต่างไม่ผูกมัดกันนะ" อาเธอร์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

"ตกลงไม่ผูกมัดถือว่าเมื่อคืนเกิดขึ้นจากความผิดพลาดไม่มีความรู้สึกอะไรมาเกี่ยวข้องระหว่างเราสองคน"

"อืมตามนั้น" พอเราสองคนตกลงที่จะให้เป็นอย่างที่คุยกันเมื่อคืนก็ต่างแยกย้ายกันกลับจากห้องพักนั้น

พอถึงหอพักอันคุ้นเคยน้ำตาเจ้ากรรมที่สู่อดกลั่นมาได้ตั้งนานก็ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ปากบอกรับได้แต่พอเอาเข้าจริงลูกศรก็รู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและสายตาที่ไม่มีความรู้สึกอะไรของผู้ชายที่เธอได้แต่แอบชอบและมองอยู่ห่างๆ มาหลายปี

"ทำใจซะเถอะลูกศรยังไงผู้หญิงหน้าตาธรรมดาอย่างเธอก็คงไม่ได้เป็นคนรักกับหนุ่มหล่อเพอร์เฟคอย่างอาเธอร์หรอก ขนาดเสียตัวให้เขายังมองเธออย่างว่างเปล่าเลยตัดใจจากคนที่อยู่สูงเกินเอื้อมได้แล้วยัยลูกศร" เมื่อเตือนสติตัวเองดังๆ และร้องไห้ออกมาจนพอใจแล้วลูกศรก็นอนหลับให้ร่างกายได้พักก่อนตื่นมาสู้กับความจริงตรงหน้าต่อไป

เพราะเป็นการเสียตัวครั้งแรกและหลายครั้งทำให้ร่างกายของเธอบอบช้ำจนไข้ขึ้นลุกออกไปไหนไม่ไหว จนโทรหาเพื่อนสนิททั้งสามคนกว่าเพื่อนจะมาถึงก็อาการแทบแย่จนต้องนำตัวส่งโรงพยาบาลดีที่ไม่ป่วยจนช็อกไปถือว่าโชคยังดี

กว่าจะหายป่วยเป็นอาทิตย์ที่ต้องนอนโรงพยาบาลก็มีเพื่อนทั้งสามคนวนเวียนกันมาเฝ้าเพราะลูกศรเป็นเด็กต่างจังหวัดครอบครัวอยู่ไกลไม่ได้ขึ้นมาดูแล

จากเหตุการณ์วันนั้นเพื่อนทั้งสามต่างรู้สาเหตุก็พากันรู้สึกผิดที่บังคับให้ลูกศรดื่มแอลกอฮอล์จนเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

"พวกแกทั้งสามคนไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้วถือว่าเป็นประสบการณ์ในชีวิตอย่างมัวแต่โทษตังเองเลยตอนนี้ลูกศรก็หายดีแล้วแข็งแรงมาก" ลูกศรปลอบใจเพื่อนสนิททั้งสามคนที่นั่งกันอยู่ในห้องสมุด

"เฮ้อขอบใจที่แกให้อภัยพวกฉัน" พอแน่ใจว่าลูกศรไม่โกรธแล้วเพื่อนๆ ทุกคนก็ต่างผ่อนคลายความกังวลลง

ใครจะคิดว่าเวลาผ่านไปร่วมสองเดือนจะทำให้ลูกศรที่ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แม้กระทั้งจะเดินผ่านเห็นหน้ากันกับอาเธอร์ก็ตามจนกระทั้งวันหนึ่งที่ฝึกงานอยู่ในวอร์ดเด็กลูกศรก็เกิดหน้ามืดทำให้อาจารย์และรุ่นพี่วุ่นวายกันหมดและผลตรวจออกมาว่าลูกศรท้องได้สองเดือนแล้ว!

"หนูท้องเหรอคะอาจารย์หมอ" เสียงแผ่วเบาอย่างไม่อยากให้เรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

"ค่ะนักศึกษา เธอท้องได้เกือบสองเดือนแล้ว" อาจารย์หมอตอบอย่างสงบแม้ในใจจะตกใจไม่ต่างกับนักศึกษาที่อยู่ในความดูแลของตัวเอง

"จะทำยังไงดี" ลูกศรอุทานขึ้นมาอย่างกักกลุ้มกับเรื่องที่ไม่คาดคิดที่เธอกำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่ตอนนี้

"แฟนเธอรู้ไหม อาจารย์ว่าควรจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับผู้ชายด้วยก่อนจะตัดสินใจยังไงก็ตาม" อาจารย์แพทย์แนะนำเด็กในความดูแลของตัวเองอย่างใจเย็น

"ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะ หนูขอตัวก่อนลาละค่ะ สวัสดีค่ะ" ลูกศรยกมือไหว้ลาอาจารย์หมอที่เป็นคนตรวจและเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาดูแลเธอในวอร์ดเด็กตอนนี้

พอเดินออกมาจากห้องตรวจก็คิดไม่ออกด้วยเรื่องราวที่ไม่คาดคิดว่าอยู่ๆ ตัวเองจะตั้งท้องขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์คนรักกับพ่อเด็กในท้องอย่างนี้แล้วควรจะบอกเขาไหมเอายังไงต่อดียัยลูกศร

"ลูกศรเป็นยังไงบ้างชะนีอยู่ๆ ทำไมเป็นลมได้หรือเป็นโรคร้ายอะไรไหมเพื่อนสาวแว่น" ปอนพูดขึ้นเพราะมันฝึกงานอยู่วอร์ดเดียวกันกับลูกศรพอดี

"ฉันท้องกับอาเธอร์ได้สองเดือนแล้ว" ลูกศรบอกกับเพื่อนอย่างไม่ปิดบังเพราะเพื่อนสนิททั้งสามรู้เรื่องราวดีทั้งหมดที่เกิดขึ้นดี

"ตายแล้ว!"

"ยังไม่ตายแต่กำลังจะมีเด็กเกิดมา" ลูกศรพูดขึ้นอย่างร่องลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมีทั้งความเครียดและกังวลทั้งเรื่องท้องและเรื่องเรียนต่อในตอนนี้และอนาคตที่สร้างมาจะเป็นยังไงไหนจะครอบครัวที่รออยู่

"แกต้องไปบอกอาเธอร์จะเอายังไงก็ต้องร่วมกันตัดสินใจถึงแม้พวกแกจะไม่ได้เป็นแฟนกันและเด็กก็เกิดจากความผิดพลาดในคืนเดียวก็ตาม"

"เอางั้นเหรอ" ลูกศรที่ถูกเพื่อนและอาจารย์บอกมาแล้วก็เหมือนคนกำลังถูกยุยงแกลมบังคับทำให้ตัดสินใจได้ในที่สุด

"แต่ฉันไม่รู้จะติดต่อเขาไปอย่างไง"

"ฉันมีเบอร์เขาเดียวนัดให้เคยราวบอร์ดเดียวกัน"

"ขอบใจแกมากปอน"

"แกก็อย่าพึ่งคิดมากเอาไว้คุยกันต่อหลังเลิก" จากนั้นพวกเราสองคนก็ไปทำหน้าที่ฝึกงานกันต่อไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ก้มหน้าเรียนต่อให้จบสู้มาจนปีสุดท้ายแล้วถอยไม่ได้แล้วเพราะความแอบกลัวในคำตอบของอาเธอร์ เธอเลยอยากให้เวลายืดออกไปนานกว่านี้แต่ไม่รู้ว่าความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นไปได้ ทำให้ตอนนี้ลูกศรนั่งอยู่ในร้านคาเฟ่กับอาเธอร์

"เธอมีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ" อาเธอร์ได้รับข้อความจากเพื่อนของลูกศรทำให้เขาต้องมานั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ

"เราท้องได้สองเดือนแล้ว" ลูกศรพูดเสียงเบาแทบจะกระซิบได้ดังก้องในความรู้สึกของอาเธอร์