ตอนที่ 7 “เป็นเขาหรอกหรือ!”

สีหน้าของท่านอ๋องที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน ทำเอาหัวใจของถิงเฟยเต้นแรงไม่หยุด นางรีบเดินกลับเข้าไปในกระโจมด้วยใบหน้าร้อนผ่าว และเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำ ซึ่งมีเนี่ยฝูที่เตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“โอ้โห ไม่ได้อาบน้ำอุ่น ๆ เช่นนี้มานานแล้ว สบายยิ่งนัก”

“ท่านอ๋องสั่งให้ทหารยาม นำฟืนที่ห้องครัวมาให้ เพื่อจะต้มน้ำอุ่นให้คุณหนูเลยนะเจ้าคะ นี่มันยอดไปเลย คุณหนูท่านเก่งมากเลย สามารถผ่าคนเป็น ๆ ได้ แล้วยังช่วยชีวิตเขาได้อีกด้วย”

“ก็แค่บังเอิญเท่านั้น อืม…. ยอดไปเลย น้ำอุ่นนี่แช่แล้วสบายตัวยิ่งนัก ขอบใจนะเนี่ยฝู”

“เห็นทหารหน้ากระโจมบอกว่า ท่านอ๋องดูแลท่านอย่างใกล้ชิด ทั้งเปลี่ยนผ้าคลุมหน้าให้ และคอยซับเลือดและเหงื่อให้ท่าน ตลอดการรักษา จริงหรือไม่เจ้าคะ”

“เฮือก!”

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ ข้าตกใจหมดเลย”

“เป็นเขาหรอกหรือ!”

“เขา ใครหรือเจ้าคะ นี่ท่าน… เป็นอะไรไป เหตุใดจึงตกใจถึงเพียงนี้”

ถิงเฟยไม่คิดมาก่อนเลยว่า ผู้ที่เปลี่ยนผ้าคลุมหน้าให้นางสองครั้ง และคอยยืนซับเหงื่อและเลือดให้ จะเป็นท่านอ๋อง เพราะตอนที่ลงมือผ่าตัด ก็ไม่ได้สนใจว่า ผู้ใดเป็นคนทำให้ คิดมาตลอดว่าเป็นเนี่ยฝู แต่ลืมไปว่านางออกมาหลังจากที่ไปส่งผ้า และน้ำอุ่นตั้งแต่ก่อนที่จงลงมือผ่าตัดแล้ว

“เขาน่ะหรือจะทำเช่นนั้น”

“เอ่อ คุณหนูนี่ท่าน ไม่รู้หรอกหรือเจ้าคะ แต่ว่าทหารที่อยู่หน้ากระโจม เป็นคนพูดเองนะเจ้าคะ เรื่องนี้ข้าคิดว่าไม่ผิดแน่”

“บ้าเอ๊ย!”

ถิงเฟยนั่งลงไปในอ่างน้ำอุ่นอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด ไม่คิดมาก่อนเลยว่า ท่านอ๋องจะเป็นคนที่ดูแลนาง ตลอดเวลาในการผ่าตัด

“คุณหนู นี่ท่านกำลังอายอยู่หรือเจ้าคะ”

“พูดบ้า ๆ น่า ข้าเหนื่อยมากเลย ตาพร้อมจะปิดอยู่แล้ว กว่าผมจะแห้งอีกนานไหม”

นางล้างตัวเสร็จแล้วก็รีบมานั่งที่เตียง รอให้เนี่ยฝูเช็ดผมที่แห้งจนเสร็จก็เผลอหลับไปทันที เพราะความอ่อนเพลีย พร้อมกับความฝัน ที่เห็นเพียงใบหน้า และสัมผัสที่อ่อนโยนของใครบางคน กำลังเรียกนางอยู่….

เช้าวันถัดมา

“ถิงเฟย…. เนี่ยถิงเฟย….”

"อือ…เฮือก! ท่าน!"

นางตกใจเมื่อเห็นว่า สัมผัสที่อ่อนโยน และน้ำเสียงแผ่วเบาในฝันนั้นไม่ใช่แค่ความฝัน เมื่อลืมตาขึ้นมา จวินซานเฉินก็มานั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงของนาง

“ท่านอ๋อง! เหตุใดจึงมาที่นี่แต่เช้า”

“ขอโทษที่ต้องมาปลุกเจ้า แต่จางหมิงบอกว่า ตอนนี้หานลี่เริ่มรู้สึกตัวแล้ว ดูเหมือนว่า…”

“ข้ารู้แล้ว ๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ เอ่อ… ท่านออกไปก่อนสิ ข้าจะรีบแต่งตัว"

“เอ่อ เช่นนั้น ข้าจะรออยู่ข้างนอก”

ถิงเฟยหลับตาแน่น เมื่อท่านอ๋องเดินออกไปแล้ว

“บ้าเอ๊ย! เหตุใดจึงโผล่มาแบบนี้ คงมิได้เผลอละเมอเรื่องแปลก ๆ ออกไปหรอกนะ”

ถิงเฟยได้แต่อาย และรีบลุกขึ้นจากเตียง เนี่ยฝูเดินเข้ามาและช่วยนางแต่งตัว

“รวบผมขึ้นให้หมดเถอะเนี่ยฝู ข้าทำอะไรไม่ค่อยสะดวกน่ะ”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เมื่อนางแต่งตัวเสร็จและเดินออกมา ก็พบว่าท่านอ๋องยืนรออยู่หน้ากระโจม เมื่อหันมาก็นึกแปลกตา กับเสื้อผ้าและทรงผม ที่ดูทะมัดทะแมงของนาง ผมหางม้ารวบสูง เผยให้เห็นคอระหงและใบหูขาวเนียน ทำให้ท่านอ๋องลอบกลืนน้ำลายลงไป

“ข้าพร้อมแล้ว รีบไปกันเถอะเพคะ”

“ตามข้ามาทางนี้”

“ท่านอ๋องเพคะ”

“ว่าอย่างไรหรือ”

“ท่านพอจะเล่าอาการ ของใต้เท้าผู้นั้นให้ข้าฟังได้หรือไม่ หลังจากที่ฟื้นแล้ว”

“อ้อ ก็ไม่มีอะไร เห็นว่ามีไข้สูง ตอนนี้ท่านหมอให้ยาลดไข้ไปแล้ว ส่วนบาดแผล เป็นเรื่องที่เขาไม่กล้าทำ จางหมิงเองก็ไม่ถนัดเรื่องนี้ พวกเขาเลยให้ข้ามาตามเจ้าน่ะ"

“เข้าใจแล้ว น่าจะอักเสบสินะ”

"ว่าอย่างไรนะ"

“เปล่าเพคะ จริงสิท่าน…ว้าย!”

นางหันไปกะทันหัน ไม่ทันรู้ตัวว่าท่านอ๋องเดินตามมาติด ๆ จึงเผลอชนเขาเข้าเต็มแรง ท่านอ๋องคว้ารอบเอวบางของนางไว้ได้ ดวงตากลมโต สีหน้าตกใจ ทำเอาหัวใจของท่านอ๋องเต้นแรงอีกครั้ง

“ระวังหน่อยสิ มีอะไรก็ว่ามา อย่าตื่นเต้น”

“ข้าอยากจะได้เครื่องมือที่ใช้เมื่อคืนนี้ แล้วก็…”

“น้ำอุ่น ผ้าสะอาด สุราฤทธิ์แรง ใช่หรือไม่”

“ด้ายกับเข็ม และกรรไกรด้วยเพคะ”

“ได้ ข้าจะให้คนรีบจัดเตรียมให้เจ้า”

"ขอบพระทัยเพคะ"

ท่านอ๋องค่อย ๆ ดันนางให้เดินกลับไปดี ๆ และพาไปที่กระโจมของจางหมิง ซึ่งมีร่างของหานลี่ นอนพักอยู่บนเตียงอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อถิงเฟยมาถึง นางก็ให้จางหมิงถอดเสื้อของเขาออก เพื่อจะตรวจดูแผลผ่าตัดเมื่อคืนนี้

“แผลไม่มีการติดเชื้อ นี่ท่านฝังเข็มเพื่อระงับอาการปวดให้เขาหรือ”

"เอ่อ คือว่าข้าได้ยินเสียงเขาครวญครางเมื่อคืนน่ะ แล้วพอดื่มยาลดไข้ไป ก็ยังไม่หยุด ข้าก็เลยฝังเข็มให้เขาหลับไปน่ะ"

“มีเลือดคั่งอยู่ เพราะปิดกั้นทาง ข้าจะเจาะเลือดออกก่อน”

“เลือดคั่งงั้นหรือ นี่เจ้าคงจะไม่เปิดแผลที่ผ่าหรอก ใช่หรือไม่”

“ไม่ต้อง ใช้แค่เข็มเจาะออกมาก็พอ ดูเหมือนว่าตอนที่ท่านฝังเข็มระงับความปวด จะไปปิดทางไหวเวียนเลือด ทำให้เลือดเข้าไปเลี้ยงหัวใจไม่ได้ เจาะออกก็จะดีขึ้น”

“เอ่อ งั้นหรือ… ท่านหมอ ท่านฟังที่นางพูดแล้ว ท่านเข้าใจกี่ส่วน”

หลิวจางหมิงยิ้ม และรีบหันไปถามหมอหลวงอวี้ ที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ เขารีบส่ายศีรษะทันที ท่านอ๋องได้แต่ยกมือขึ้นมา พลางทำท่ากระแอม แต่ที่จริงแล้วเขาแอบยิ้ม ให้กับคำที่ฟ่านถิงเฟยพูดออกมายาวเหยียด แต่กลับไม่มีใครเข้าใจเลยสักคน แม้แต่ตัวเขาเอง

“เช่นนั้นเจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่มหรือไม่”

“ต้นกกที่อยู่ริมแม่น้ำ”

“ว่าอย่างไรนะ เจ้าจะเอาต้นกกมาทำสิ่งใดหรือคุณหนูฟ่าน”

“ลำต้นเล็กมันเป็นปล้อง ที่นี่ไม่มีสายยาง ไม่มีเข็มหลอดใหญ่ที่จะใช้ได้ ต้นกกริมแม่น้ำมีลักษณะเป็นปล้อง สามารถใช้แทนได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว จะรีบให้คนไปตัดมาเดี๋ยวนี้”

ไม่นานเมื่อได้ต้นกกขนาดเล็กมาแล้ว ถิงเฟยก็เริ่มทำการรักษา โดยใช้เข็มเล่มเล็ก เจาะไปที่ผิวหนังที่ดำคล้ำบริเวณใกล้ ๆ กับแผลผ่าตัดทันที

“เอ่อ… คุณหนูฟ่าน เจ้าแน่ใจนะว่าจะทำ ข้าแค่กลัวว่า หากเจ้าแทงไม่ถูกจุด อาจจะทำให้เสี่ยวหาน อาการแย่ลงไปกว่าเดิมน่ะ”

“เมื่อคืนเขาร้องครวญคราง จากอาการเจ็บปวดแผล หลังจากฤทธิ์ยาหมด ท่านก็เลยฝังเข็มให้เพราะรำคาญมิใช่หรือใต้เท้าหลิว ที่เลือดเขาคั่งตรงหน้าอก ส่วนหนึ่งก็เพราะท่านนั่นแหละ”

ท่านอ๋องหันมามองหน้าหลิวจางหมิง ซึ่งเขาหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้ท่านอ๋อง โดยที่ไม่กล้าเถียง เพราะสิ่งที่นางพูด ล้วนแต่เป็นความจริง

"เอ่อ อะแฮ่ม คือเมื่อคืนข้าแทบจะไม่ได้นอนเลยจริง ๆ ก็เลยคิดว่าเขาน่าจะทรมาน จึงได้ช่วยฝังเข็มให้ ใครจะไปคิดว่าจะมีอาการข้างเคียงเล่า เอาเถอะ ๆ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ออกความเห็นแล้ว เชิญคุณหนูฟ่านเลย"

“ให้ข้าช่วยหรือไม่”

“ไม่ต้องเพคะ ข้าทำเอง”

ท่านอ๋องเดินมามองดู ฟ่านถิงเฟยไม่เพียงไม่ต้องการความช่วยเหลือ แต่ท่าทางของนาง ยังดูชำนาญมากกว่าหมอหลวงของเขาเสียอีก ตอนนี้ทุกคนได้แต่ยืนมอง วิธีการรักษาของนาง เมื่อถิงเฟยเริ่มลูบไปที่บาดแผลและกดบริเวณที่มีรอยคล้ำ

“สี่สิบห้าองศาจากตรงนี้ เจาะและต้องรีบรีดเอาเลือดที่คั่งออกมา เอาล่ะจะเริ่มเจาะแล้ว สหาย....ท่านคงจะต้องทนเจ็บอีกเล็กน้อย อดทนเอาไว้ก่อนนะ”