Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2 สตรีไร้สมอง!
“รายงานพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงของทหารนอกกระโจมดังขึ้น ท่านอ๋องจึงสั่งให้เข้ามา หมอหลวงที่พึ่งเข้าไปตรวจอาการของฟ่านถิงเฟย เดินเข้ามาพร้อมกับแจ้งท่านอ๋องให้ทราบ ถึงอาการป่วยของนาง
“ว่าอย่างไรท่านหมอ นางจะทนได้อีกนานแค่ไหน จะรอดพ้นคืนนี้ไปได้หรือไม่”
“ทูลท่านอ๋อง คิดไม่ถึงเลยว่า คุณหนูฟ่านจะสามารถผ่านพ้นช่วงเวลาที่เลวร้ายมาได้ ตอนนี้ไข้ของนางลดลงแล้ว อีกทั้งยังสามารถลุกขึ้นมาได้ ราวกับไม่เคยป่วยมาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ”
“อะไรนะ! หมายความว่าอย่างไร จางหมิงเจ้าเคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ มาก่อนหรือไม่”
“ท่านหมอ ท่านแน่ใจหรือ ท่านตรวจอาการของนาง ดูแน่แล้วหรือ”
“กุนซือหลิว ข้าน้อยมั่นใจ ชีพจรของคุณหนูฟ่านคงที่ มั่นคงเหมือนกับคนปกติ อีกอย่างไข้ที่สูงจู่ ๆ ก็ลดลงจนเกือบเป็นปกติ เรื่องนี้ท่านสามารถไปตรวจสอบได้”
“ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง”
“เดี๋ยวก่อนสิซานเฉิน รอข้าด้วย”
หลิวจางหมิงรีบวิ่งตามท่านอ๋อง ไปที่กระโจมของฟ่านถิงเฟย ที่อยู่ไม่ห่างจากกระโจมของเขามากนัก เมื่อเปิดเข้าไปก็พบว่า นางกำลังให้สาวใช้เปลี่ยนชุดให้ และกำลังรวบผมอยู่
“ว้าย! ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”
ฟ่านถิงเฟยตกใจ และเริ่มทำตัวไม่ถูก นางรู้ว่าท่านอ๋องผู้นี้ ไม่ชอบที่นางมาที่นี่ แต่เมื่อหันไปเห็นสีหน้าที่หล่อเหลา แม้ว่าจะดูดุดันไปบ้าง แต่สายตาคมกริบที่จ้องมาที่นาง กลับทำให้ฟ่านถิงเฟยตกอยู่ในภวังค์
‘หล่อวัวตายควายล้มอะไรได้ขนาดนี้ล่ะนี่ ดูสายตานั่นสิ ใบหน้านี่พระเจ้าสั่งปั้นมาหรืออย่างไรกันนะ แล้วดูชุดแม่ทัพนั่นสิ หล่อสุด ๆ ไปเลย’
“คุณหนูฟ่าน”
“เอ่อ… ถวายบังคม ท่านอ๋อง”
ท่าทางเงอะงะของอีกฝ่าย ทำให้ท่านอ๋องยิ่งรู้สึกกริ้วมากขึ้น นี่นางถึงกับเอาแต่จ้องใบหน้าของเขา จนลืมมารยาทในการทักทายไปเสียสิ้น
‘สตรีไร้สมอง ไม่มีมารยาท ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!’
“ลุกขึ้น!”
“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง คุณหนูเจ้าคะ”
“อ้อ.. ขอบคุณ ไม่สิ ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง”
เมื่อลุกขึ้นมาได้ นางก็รีบมานั่ง และยกน้ำขึ้นมาดื่มทันที ท่านอ๋องได้แต่จ้องด้วยความกริ้ว เขาจะทนไม่ไหว กับความไร้มารยาทนี้เสียแล้ว
“พอได้แล้ว!”
“ฮึก! อะ อะไรกันนี่ แค่ดื่มน้ำก็ห้ามหรือ เอ่อ… ขอโทษเจ้าค่ะ เอ๊ย ไม่สิ เพคะ”
“น่ารำคาญ!”
แคก แคก แคก
“เอาน่าข้าเอง คุณหนูฟ่าน เห็นท่านหมอบอกว่า อาการของเจ้าเริ่มดีขึ้นแล้ว ข้าขอตรวจอาการเจ้าสักหน่อยได้หรือไม่”
“ท่านเป็นใครกัน”
“จริงสิลืมแนะนำไปเลย ข้าหลิวจางหมิง เป็นที่ปรึกษาของท่านอ๋อง”
“จะตรวจก็รีบ ๆ เข้า ข้าไม่มีเวลาทั้งวันหรอกนะ”
เสียงตะคอกนั้น ทำเอาทุกคนในกระโจมตกใจ แม้แต่ถิงเฟยที่พึ่งจะหลงใหล กับความหล่อของท่านอ๋อง ก็เริ่มนึกไม่ชอบใจ และหันไปมองหลิวจางหมิงอีกครั้ง
“ขอบคุณท่านหมอหลิว แต่ข้าไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ยังเหลือแค่อาการเจ็บคอ หากได้ดื่มยารักษาอาการระคายคอ และยาแก้ปวดอีกสองชุด ก็หายดีเป็นแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างไข้ข้าลดลงไปแล้ว และตอนนี้…”
“หุบปาก!”
ถิงเฟยแทบจะสำลัก และไอออกมา เมื่อได้ยินเสียงที่ดุดันของท่านอ๋องตะคอกออกมาอีกครั้ง นางไม่เข้าใจว่า เหตุใดท่านอ๋องผู้นี้ ถึงเอาแต่ตะคอกนางตลอดเวลาเช่นนี้
“เจ้าเป็นหมอ หรือว่าจางหมิงเป็นหมอกันแน่”
“ก็แค่บอกอาการที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้ แล้วมันผิดอันใดกันเล่า ท่านนี่ก็แปลกคน หากหมอจะตรวจ ก็ต้องสอบถามอาการของคนไข้ก่อนอยู่แล้ว ว่าแต่ท่านเล่า เป็นหมอหรือเป็นท่านอ๋องกันแน่”
“ฟ่านถิงเฟย!”
“ตะคอกทำบ้าอะไรนักหนา มีอำนาจมากเลยงั้นหรือ เป็นอ๋องแล้วอย่างไร ยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน ก็แค่มังกรน้อยที่รับคำสั่งพ่อมาอีกที ทำวางท่าใหญ่โตไปได้ พวกคลั่งอำนาจ”
“บังอาจ! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้”
“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้ว นางพึ่งจะหายป่วย อาจจะยังยับยั้งสติไม่ได้ ท่านออกไปก่อนดีหรือไม่ ข้าจะตรวจนางเอง”
“ยับยั้งสติไม่ได้เพราะพิษไข้งั้นหรือ เจ้าเห็นข้าโง่หรืออย่างไร นางจงใจยั่วโทสะข้า พวกเจ้าออกไปให้หมด!”
“ไม่เอาน่าซานเฉิน”
“ข้าบอกให้ออกไป!”
จางหมิงและสาวใช้เนี่ยฝู ต้องรีบออกจากกระโจมทันที สายตาของทั้งคู่ หันมามองสบตากัน ราวกับหมายจะให้อีกฝ่ายล้มลงต่อหน้า เดิมทีนิสัยเดิมของถิงเฟยในชาติก่อน ก็ไม่ยอมใครอยู่แล้ว และเกลียดที่สุดก็คือ คนที่ชอบวางอำนาจ อย่างคนตรงหน้าในตอนนี้
“ฟ่านถิงเฟย เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่า กำลังพูดอยู่กับใคร”
“ท่านอ๋องเมืองหลิงโจว องค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นเฉิน จวินซานเฉิน แล้วอย่างไร ท่านยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครงั้นหรือ ถึงได้ถามคนอื่น”
“เจ้าควรกลับไปเมืองหลวงทันที ถ้าไม่อยากตายเพราะถูกข้าสั่งลงโทษโบย ให้ตายคาค่ายทหารแห่งนี้!”
“เอะอะก็สั่งลงโทษ พวกชอบวางอำนาจ คิดว่าใหญ่มาจากไหน”
จวินซานเฉินที่โกรธจัด เดินมาบีบรัดต้นคอระหงตรงหน้า แรงบีบแม้จะไม่ทำให้นางขาดอากาศหายใจ แต่ก็ทำให้ตกใจ
“ฟ่านถิงเฟย เจ้าอย่าคิดว่ามีราชโองการแล้ว ข้าจะไม่กล้าฆ่าเจ้านะ ก็แค่แมลงตัวหนึ่งที่บินเข้ามาในค่าย หากกล้าทำความวุ่นวายละก็ ข้า…”
นางใช้มือบีบรัดไปที่ข้อมือของอีกฝ่าย กระชับให้แน่นกว่าเดิมอย่างท้าทาย
“เช่นนั้นก็ลงมือ ฆ่าข้าเสียเลยสิท่านอ๋อง ในเมื่อตอนนี้ ก็ไม่มีใครอยู่มิใช่หรือ”
“อย่าได้ท้าทายความอดทนของข้า....”
“ข้ารู้ว่าที่นี่ ท่านเป็นใหญ่ที่สุด มีอำนาจมากล้นจน…เฮือก!”
ดาบคมกริบพาดมายังลำคอระหงของนาง เงาสะท้อนนั้นส่องไปยังดวงตาพยัคฆ์ที่เลือดเย็น นี่เองที่คนเรียกเขาว่า มัจจุราชแห่งหลิงโจว สายตาที่โหดเหี้ยมไร้ความปรานี
“ลองพูดอีกคำสิ แล้วจะรู้ว่า ข้ากล้าฆ่าเจ้าหรือไม่”
หัวใจของหญิงสาวสั่นระทึก แต่นางที่เคยผ่านค่ายสงครามชายแดน ที่มีทั้งปืน ระเบิดและอาวุธที่ร้ายแรงกว่านี้ มีหรือจะกลัวเพียงแค่ดาบของเขา นางขยับคอเข้าไปจนชิดดาบที่คมกริบ สายตาพยัคฆ์ไหววูบลงเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่า นางจะกล้าก้าวเข้ามา
“เช่นนั้นก็เชิญท่านอ๋องลงทัณฑ์เถิด หากว่ามันจะทำให้พระองค์คลายโทสะนี้ลงได้”
สายตาของนางทำเขาหยุดชะงัก เขารู้จักฟ่านถิงเฟยดี นางเป็นคนรักสวยรักงาม และกลัวตายที่สุด เป็นสตรีที่น่ารำคาญ เหมือนแมลงที่บินอยู่รอบตัวเขา แต่กลับตบไม่ได้ แต่บัดนี้ สายตานิ่งที่แน่วแน่ ที่จ้องกลับมาที่เขานั้น ทำให้ท่านอ๋องลังเล
“หากท่านไม่กล้า เช่นนั้นข้าเอง”
นางขยับเข้าไป แต่เขาดึงดาบกลับมาก่อน ลำคอระหงขาวเนียนมีรอยแดง และเริ่มมีเลือดออก ไม่คิดเลยว่านางจะใจเด็ดถึงเพียงนี้
“เจ้าไม่กลัวตายแล้วหรืออย่างไร กล้าดีเช่นไรถึงทำเช่นนี้”
“ไม่ว่าชาติไหน ก็ไม่มีใครต้องการ แล้วจะ…."
เสียงของนางเริ่มแผ่วเบา พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมา ทำเอาหัวใจพยัคฆ์ ของจวินซานเฉินหวั่นไหว ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฟ่านถิงเฟย นี่เจ้าเป็นอะไร”
"จะอยู่… ไปทำไม ไร้ประโยชน์…”
“ฟ่านถิงเฟย!”
ท่านอ๋องเอื้อมมือเข้าไปรวบร่างบาง ของฟ่านถิงเฟยเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะล้มลง ไอร้อนเริ่มแผ่ซ่านออกมาจากตัวของนาง ทำให้เขารู้ว่า ฟ่านถิงเฟยยังไม่หายดี
“เหตุใดยังมีไข้อยู่ ไหนบอกว่าไข้ลดลงแล้วมิใช่หรือ ฟ่านถิงเฟย เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”
ท่านอ๋องตัดสินใจอุ้มนาง ไปที่เตียงพักในกระโจม เมื่อวางร่างบางลง เขาก็เริ่มพินิจใบหน้า ที่แทบจะไร้สีเลือดของนาง และรอยแผลที่คอ
“ฟ่านถิงเฟยรักตัวกลัวตาย และกลัวเสียรูปโฉมที่งดงามที่สุด แต่เหตุใดวันนี้ ทั้งท่าทางและสายตาของนาง จึงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน”
ท่านอ๋องหยิบผ้าสะอาด มาเช็ดแผลที่คอของนาง โชคดีที่เขาชักดาบกลับมาได้ทันเวลา มิเช่นนั้นนางคงจะ….
“อือ… อย่าไปตรงนั้น ที่นั่นมีระเบิด”
“อะไรนะ เจ้าพูดว่าอะไร ระเบิดหรือ”
“รุ่นพี่ อย่าไปตรงนั้น!”
“ฟ่านถิง…อุ๊บ!”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
