ตอนที่ 3 ก่อกวน (2)

กัวจือหรานเม้มปากไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาจัดเครื่องมือต่อไป สาวใช้ยกน้ำร้อนมาให้ก่อนพร้อมกับผ้าสะอาด นางจึงนำผ้าชุบน้ำทำความสะอาดแผงอกของเขา เลือดที่แห้งกรังติดแผงอกเขาจึงหายไปจนหมด เหลือเพียงแค่ที่บาดแผลที่ยังไหลอยู่เล็กน้อย กัวจือหรานจึงค่อยอๆ ใช้ผ้าซับไปอย่างแผ่วเบา แม้เขาไม่ส่งเสียงแต่นางรับรู้ได้ว่าเขาต้องปวดแผลอยู่บ้าง แผงอกขาวกำยำมีมัดกล้ามเนื้อสวยงามนี้ไม่ได้ทำให้ใจนางหวั่นไหวแต่อย่างใด ยิ่งเขาเอาแต่จ้อง นางก็ยิ่งต้องตั้งสมาธิทำหน้าที่ของตนต่อไป

สาวใช้ยกอ่างสุราล้างแผลมาพร้อมกับผ้าขาวสะอาดอีกจำนวนหนึ่ง กัวจือหรานใช้ผ้าชุบสุราเช็ดแผลให้เขาไปโดยตรง โจวเฟิงเจ็บจนต้องกัดฟันกรอดพร้อมทั้งถลึงตาใส่นาง เพียงแต่กัวจือหรานไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนเจ็บสักนิด ในเมื่อถามแล้วและเขาไม่ต้องการยาชาเอง นางยังจะห่วงเขาเจ็บอีกทำไม ทำความสะอาดแผลแล้วจึงทาขี้ผึ้งห้ามเลือดให้อีกชั้นหนึ่ง จากนั้นเริ่มวุ่นอยู่กับเข็มและเส้นด้าย นางลนปลายเข็มกับไฟ จากนั้นเริ่มเย็บแผลไปทีละฝีเข็ม ยังคงไม่มองหน้าคนเจ็บอีกเช่นเคย นางทำงานไปเงียบ ๆ เหงื่อซึมตรงขมับ โจวเฟิงเองก็เหงื่อแตกพลั่ก สาวใช้ทั้งสองเห็นแล้วก็ได้แต่ขยับเข้ามาใกล้แต่ไม่กล้าซับเหงื่อให้ ได้แต่มองเจ้านายถลึงตาใส่ท่านหมอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ท่านหมอกลับไม่สนใจเจ้านายของพวกนางสักนิด

จวบจนกัวจือหรานมัดปมครั้งสุดท้ายแล้วถอยออกมาชื่นชมรอยเย็บที่เป็นระเบียบของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองโจวเฟิงที่ยังถลึงตาใส่นาง ตาแดงก่ำราวกับจะลุกเป็นไฟ นางชะงักไปเล็กน้อยจึงนึกขึ้นได้ว่าขณะเย็บแผลนางไม่ได้ให้ยาชากับเขา แน่นอนว่าตอนแทงเข็มดึงด้ายร้อยเนื้อสดๆ ย่อมต้องเจ็บอยู่แล้ว ดีที่เขาแค่ถลึงตาใส่นางไม่ได้ลงไม้ลงมือหรือด่าทอให้นางหวาดหวั่น

กัวจือหรานรีบหันไปมองสาวใช้ทั้งสอง พวกนางรีบเข้ามาเก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย รวมทั้งเสื้อผ้าเปื้อนเลือด นางไม่มองหน้าคนเจ็บอีก นางล้างมือแล้วรีบเก็บของใส่ล่วมยาแล้วถอยออกมา บอกสาวใช้ว่าจะเขียนใบสั่งยา จากนั้นก็เดินตามสาวใช้ออกไป เขียนใบสั่งยาเสร็จก็ได้ยินเสียงสาวใช้อีกคนเรียกแผ่วเบาอยู่ด้านหลัง

“มีอะไรหรือ?”

“ท่านใหญ่เรียกเจ้าค่ะ”

กัวจือหรานส่งใบสั่งยาให้สาวใช้ ในจวนสกุลโจวมีห้องยาอยู่ จึงไม่ต้องกลัวว่าจะต้องออกไปเรียกให้ร้านขายยาเปิดประตูยามวิกาล “น้ำหนึ่งชาม ต้นจนเดือดแล้วยกมาเลย” สั่งสาวใช้เสร็จก็เดินเข้าไปหาโจวเฟิงที่เอนกายอยู่กับหัวเตียง

“ท่านเอนกายลงนอนเถอะ ยาต้มเสร็จเมื่อไรสาวใช้จะยกเข้ามาเลย”

เขาหลุบตาลงเล็กน้อยคล้ายจะอ่อนเพลียก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าค้างคืนที่นี่”

กัวจือหรานเม้มปาก รู้สึกไม่พอใจกับท่าทางของเขาเล็กน้อย “อาการของท่านไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

“ข้าให้เจ้าอยู่ที่นี่ เฝ้าข้าในห้องนี้”

“ข้าเป็นหมอไม่ใช่สาวใช้” กัวจือหรานเถียงทันที นางถูกเขารบกวนการนอนก็มากพอแล้วยังจะให้เฝ้าไข้เขาอีก

โจวเฟิงตวัดสายตาคมกริบมาทันที บรรยากาศในห้องพลันเย็นยะเยือก กัวจือหรานถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว นางเม้มปากมองสบตาเขา เห็นอีกฝ่ายที่ก่อนหน้านี้ใบหน้าซีดเผือดอยู่เล็กน้อยตอนนี้ใบหน้าขาวคมคายกลับแดงก่ำ นางเลิกคิ้วและเดินเข้าไปหา วางฝ่ามือทาบหน้าผากเขาด้วยความเคยชินยามต้องตรวจอาการ หน้าผากเขาอุ่นจัด แน่นอนว่าเป็นเพราะพิษบาดแผล

กัวจือหรานเห็นว่าร่างกายส่วนบนของเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า นางเดินไปหยิบเสื้อที่สาวใช้เอามาวางไว้ให้ จากนั้นก็ใส่เสื้อให้เขาด้วยความชำนิชำนาญ โจวเฟิงตัวแข็งทื่อไปเพราะหากว่าเขาไม่ล้มป่วยจนไม่รู้สึกตัวก็ไม่เคยให้ใครมาแตะต้องหรือถอดและใส่เสื้อผ้าให้มาก่อน เขาเป็นพ่อค้า การจะสนิทสนมกับคนอื่นมากเกินไปย่อมนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดเดา อย่างครั้งนี้ที่เขาเจ็บตัวก็เพราะหญิงสาวที่ถูกส่งมากำนัลเขาคนนั้นตั้งใจมาสังหารเขาให้ต้องตายอยู่บนเตียง เพียงแต่เขามีวรยุทธ์ นางเองก็มีวรยุทธ์ไม่ธรรมดา เขาจึงเพลี้ยพล้ำจนเจ็บตัว

เพียงแต่กับกัวจือหรานผู้นี้นางไม่มีกลิ่นอายสังหาร เขาจึงไม่ได้ระวังตัวกับนางมากนัก จึงทำให้นางแตะเนื้อต้องตัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า สตรีคนนี้ช่างน่าตายนัก

“ท่านก่นด่าข้าในใจก็พอ” เสียงใสกังวานเอ่ยอยู่เหนือศีรษะเขา “จะให้คนช่วยก็พูดจากันดี ๆ จะมาแช่งชักหักกระดูกข้าให้ได้อะไร”

โจวเฟิงชะงักไป เช่นนั้นที่เขาคิดเมื่อสักครู่เขาเผลอหลุดปากไปหรอกหรือ เห็นทีจะเจ็บแผลจนเลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ เขาจึงรีบเอนกายลงนอน นางก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ถึงอก จากนั้นเห็นนางมองซ้ายมองขาวจนไปเจอกับอ่างน้ำพร้อมผ้าสะอาดจึงไปเอามันมาซับใบหน้าและลำคอที่ร้อนผ่าวให้เขา

“จะจ้างสาวใช้ไว้ทำไมกัน” นางอดบ่นอุบอิบไม่ได้ แต่ก็ยังเช็ดเนื้อตัวให้เขาเพื่อคลายร้อน ดีที่เทียบยาของนางเพิ่มตัวยาไปหลายตัว แค่ดื่มติดต่อกันสักสามเทียบอาการเขาก็คงไม่น่าเป็นห่วงอย่างตอนนี้กระมัง เห็นท่าวันนี้นางคงกลับหอราตรีสวรรค์ไม่ได้เสียแล้ว

“ข้าอยากดื่มน้ำ”

กัวจือหรานทำหน้าเฉยชาใส่เขาแต่ก็ยอมไปรินน้ำอุ่นให้หนึ่งจอกชา ป้อนไปถึงปากแล้วเอาจอกชาไปวางที่เดิม เขานอนเงียบไปแล้ว นางก็มองหาที่ทางให้ตัวเอง ไม่นานสาวใช้ยกชามยาเข้ามา โจวเฟิงที่นอนหลับตานิ่งไปแล้วลืมตาขึ้น สองตาแดงก่ำเห็นเส้นเลือดฝอย เขาขยับกายลุกขึ้น รับชามยามาดื่มรวดเดียวหมดไม่ทดสอบความร้อนก่อนด้วยซ้ำ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน