ตอนที่ 2 หมอหญิงประจำจวนสกุลโจว (2)

แม่นมคนนี้ย่อมต้องสำรวจกัวจือหรานอย่างละเอียดและรวดเร็ว จากนั้นใบหน้าก็นิ่งสนิท ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เชิญนางเข้าห้องไป เดินผ่านโถงหน้า ทะลุไปด้านหลังที่เชื่อมกันด้วยระเบียงทางเดินยาวเหยียด จากนั้นก็มาถึงห้องนอนใหญ่ ที่ว่าใหญ่นั้นใหญ่จริง ๆ ห้องของกัวจือหรานในหอราตรีสวรรค์สักสิบห้องถึงจะพอเทียบห้องนอนของเจ้าของเรือนหลังนี้ได้ ฟังว่าเป็นสะใภ้รอง แล้วเรือนสะใภ้ใหญ่จะใหญ่โตสักแค่ไหนกัน

บนตั่งนอนริมหน้าต่างมีหญิงชรานั่งเท้าแขนข้างหนึ่งกับหมอนกลมใบใหญ่ ข้างกันคือหญิงวัยกลางคน การแต่งกายและกิริยามารยาทของทั้งสองย่อมแน่ชัดว่าเป็นเจ้าบ้าน

“กัวจือหรานคำนับฮูหยินผู้เฒ่าโจว โจวฮูหยิน”

“แม่นางกัวเป็นหมอในโรงหมอสกุลซุนหรือ” โจวฮูหยินเอ่ยขึ้นก่อน

“เจ้าค่ะ ท่านหมอซุนคืออาจารย์ของข้า”

“อายุยังไม่ถึงยี่สิบกระมัง”

“สิบแปด” จริงๆ นางสิบแปดย่างสิบเก้าแล้ว อีกสี่เดือนก็วันเกิดนางแล้ว

“ร่ำเรียนวิชาแพทย์มานานเท่าไร”

“แปดปี” กัวจือหรานรู้ว่าสตรีทั้งสองไม่ใคร่เชื่อมือนางมากนัก นั่นเพราะนางอายุน้อย ซ้ำถูกเชิญให้มาตรวจโรคให้หญิงมีครรภ์ นั่นเพราะทายาทสืบสกุลแต่ละสกุลย่อมมีความสำคัญต่อความก้าวหน้าของสกุลไปนับสิบปีร้อยปี จะให้หมอสักคนมาดูแลย่อมต้องวางใจให้ได้เสียก่อน

“คนก็มาแล้ว จะตรวจก็รีบตรวจ” เสียงทุ้มต่ำดังอยู่ด้านหลังกัวจือหราน น้ำเสียงทุ้มเย็นแต่ฟังออกว่าเข้มงวดไม่น้อย

กัวจือหรานหันกลับไปมอง บุรุษหน้าตาหล่อเหลาคมคาย ร่างกายสูงใหญ่ ผิวขาวจัดอยู่ในอาภรณ์สีเทาอมดำทำจากผ้าต่วนราคาแพง กลิ่นอายมีอำนาจ สายตาเยียบเย็น ในมือข้างหนึ่งถือตำราเรื่องแปลกพิสดารที่หาซื้อได้ตามร้านหนังสือทั่วไป เขาจับตามองกัวจือหรานนิ่ง แค่เห็นการแต่งกายด้วยชุดบุรุษสีน้ำเงินเข้มเก่าคร่ำคร่าแสนเฉิมเชยของนางแล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก เดิมทีเขานั่งอยู่ที่มุมห้องนานแล้ว เห็นนางเดินเข้ามาพร้อมล่วมยาก็นั่งมองนางตอบคำถามมารดาของเขาเงียบ ๆ

“คำนับนายท่านโจว” กัวจือหรานไม่รู้ว่าเขาคือโจวเฟิงหรือโจวหลิน จึงเรียกเช่นนี้นับว่าไม่ผิดนัก

“เข้าไปเถอะ” โจวฮูหยินไม่ซักถามอะไรอีก

แม่นมผิงจึงเดินนำกัวจือหรานไปที่ห้องส่วนใน มีฉากหยกบังตาอยู่ เมื่อเดินอ้อมฉากกั้นจึงเห็นสามีภรรยาประคองกอดกันบนเตียง คนเป็นสามีหน้าตาละม้ายบุรุษด้านนอก กัวจือหรานจึงเข้าใจทันที คนด้านนอกนั้นต้องเป็นโจวเฟิงแน่นอน ส่วนคนที่อยู่บนเตียงกับสตรีตั้งครรภ์คือคุณชายรองโจวหลิน สกุลโจวสายหลักมีบุตรชายสองคน บุตรสาวหนึ่งคน นางออกเรือนไปแล้ว

โจวหลินหันมามองกัวจือหรานทั้งที่มือหนึ่งยังโอบภรรยา อีกมือลูบท้องนูนของนางเบา ๆ จากนั้นก็มองเลยไปทางแม่นมผิง

“แม่นางกัวจากโรงหมอสกุลซุนเจ้าค่ะ”

โจวหลินพยักหน้า ลุกขึ้นจากเตียงแล้วประคองภรรยาให้เอนหลังกับหมอนใบใหญ่ ตัวเขาถอยออกมาเปิดทางให้กัวจือหราน แม่นมผิงยกม้านั่งมาให้ นางนั่งลง เปิดล่วมยา วางหมอนใบเล็กรองมือให้เหอเซียงหรือก็คือสะใภ้รองสกุลโจว ข้อมือขาวผ่องภายใต้อาภรณ์งดงามสีชมพูผ่ายผอมมากจนน่าตกใจ กัวจือหรานมองใบหน้าซูบตอบของนาง เห็นขอบตาคล้ำ สีหน้าซีดเหลือง

นิ้วขาวตัดเล็บสั้นแตะลงบนข้อมือผ่ายผอม นางหลุบตาลงต่ำตั้งใจจับสัญญาณของร่างกาย เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงดึงมือกลับ เห็นเหอเซียงเฝ้ารอคำพูดของนางอยู่แต่ไม่ได้เอ่ยปากถาม

“ข้ามีเรื่องจะถามฮูหยินสักหน่อย”

“เชิญถาม” เสียงแหบแห้งตอบกลับมา

“ฮูหยินคงคลอดบุตรติดกันไม่น้อยกว่าสองถึงสามครั้ง”

เหอเซียงชะงักไปแต่ก็ยอมเอ่ยปากตามตรง “ข้ามีบุตรสาวสามคน อายุห่างกันหนึ่งปี”

กัวจือหรานพยักหน้า “การมีบุตรตั้งแต่อายุน้อยก็ถือว่าทำร้ายร่างกายไปสามส่วน การคลอดบุตรโดยไม่เว้นระยะห่างกันเลยคือการทำร้ายร่างกายอีกสามส่วน ร่างกายบอบช้ำยังไม่ได้ฟื้นฟู ครรภ์นี้จึงไม่มั่นคง ทารกสูบพลังชีวิตมารดาไม่น้อย... ที่พวกท่านเชิญข้ามาเพราะอยากให้ช่วยหาทางรักษาทารกในครรภ์นี้ไว้กระมัง” นางเอ่ยจบก็หันไปมองโจวหลิน

“เป็นเช่นนั้น” เขาพยักหน้ารับ สีหน้าเคร่งเครียด “ไม่ขอปิดบังเจ้า สกุลโจวหาหมอมารักษาอาการเซียงเซียงทั้งนอกและในเมืองแล้ว ล่าสุดท่านหมอซุนมา เขาก็พูดเช่นเดียวกับเจ้า เขาจึงแนะนำเจ้าให้พวกข้ารู้จัก”

“ท่านอาจารย์ย่อมรู้ขีดความสามารถของข้า แม้ข้าอายุยังน้อย แต่โรคของสตรีก็รักษามามากกว่าใครในโรงหมอสกุลซุน ไม่นับว่าเก่งกาจ แต่ก็ได้เจอโรคสตรีมาไม่น้อย” กัวจือหรานหันไปหาเหอเซียง “แม้ครรภ์นี้จะไม่มั่นคงนัก แต่อายุครรภ์แปดเดือนแล้ว อย่างแรกที่ต้องทำคือบำรุงกำลังมารดาพร้อมกับดื่มยาป้องกันการแท้ง

บุตร ข้ารับรองว่าฮูหยินของท่านจะสามารถคลอดบุตรออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่ทว่ามีเรื่องดีย่อมมีเรื่องร้าย” กัวจือหรานเหลือบตามองโจวหลินแล้วเอ่ยต่อ “ฮูหยินของท่านนางไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว”

สิ้นเสียงกัวจือหราน อีกสามคนที่อยู่ตรงนั้นนิ่งเงียบไปนาน จนกระทั่งโจวหลินขยับไปนั่งที่ขอบเตียง กอดภรรยาเอาไว้ “เป็นข้าผิดต่อเจ้า บุตรสี่คนก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องตั้งครรภ์อีกแล้ว”

“ท่านพี่...”

สามีภรรยากอดกันแน่น กัวจือหรานจึงถอยออกมา นางหันไปทางแม่นมผิง “ข้าจะเขียนใบสั่งยา”

แม่นมผิงพยักหน้าแล้วเดินนำนางออกไปยังห้องส่วนหน้า ยังมีอีกสามคนที่รออยู่ รังสีกดดันมีมากกว่าสามีภรรยาในห้องคู่นั้นหลายเท่านั้น

“อาการสะใภ้รองของข้าเป็นอย่างไร” โจวฮูหยินนับว่าเป็นอีกคนที่ร้อนใจมาก

“ไม่นับว่าดี แต่ยังมีทางเยียวยา ทว่าว่าหลังจากนี้ฮูหยินของท่านรองไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว”

“หมอคนอื่นก็พูดเช่นนี้” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเสียงต่ำ ท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนัก