CHAPTER 5 ยอมเป็นเด็กของคุณ

“2 แสน! ค่าความบริสุทธิ์ของเธอฉันขอซื้อ” เป็นครั้งแรกที่คิดว่าจะนอนกับผู้หญิงแบบนี้

อัยย์ญาดาคิดจะปฏิเสธแต่พอคิดถึงค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนรวมถึงค่าเทอมอีก ทำให้หญิงสาวได้ตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน

ในความเป็นจริงอัยย์ญาดาคิดว่า หากจะมอบความบริสุทธิ์ของเธอให้กับใครเธอก็ขอเงินเยอะหน่อยวันข้างหน้าจะได้ไม่เหนื่อย

“ไม่พอใจเหรอหรือจะเอาเท่าไร” เขาเห็นเธอเงียบจึงถามอีกครั้ง

เพลิงกับอรรคเห็นทั้งสองนั่งคุยกันหน้าเครียด ให้มาฉลองวันเกิดแต่เหมือนคฑาจะฆ่าเด็กสาวมากกว่า ใบหน้าเคร่งขรึมเหมือนโกรธใครมาชาติหนึ่ง

“ไอ้คฑามึงทำอะไรน้องเขาวะ”

“อย่าเสือกแดกเหล้าไป” คฑาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

เพลิงเลยเงียบปล่อยให้เพื่อนจัดการชีวิตตัวเองไป เขาเลยพาสาวๆ ไปแทงสนุกที่อยู่มุมห้องแทน

“ว่ายังไง”

“คุณมีเงินเยอะใช่ไหม” อัยย์ญาดาคิดว่าถ้ามันจะช่วยให้เธอรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้ เธอก็พร้อมจะยอมรับมัน เธอรู้ว่าเขาเป็นคุณหมอคนที่ดูสุภาพสะอาดสะอ้าน และน่าจะไม่ใช่คนประเภทที่ทำร้ายใครอย่างซาดิสม์

“ฉันรวยมีทรัพย์สินเป็นของตัวเอง”

“อัยจะขายความบริสุทธิ์ให้ขอเงินให้สมน้ำสมเนื้อ”

แล้วเธอก็แทบจะหมุดพื้นหนี เพราะสายตาของหมอคฑาที่มองมามันเดาไม่ถูกว่าเขาคิดอย่างไร และรอยยิ้มของคุณหมอที่แสนจะเย็นชา

คฑาเหยียดยิ้มแววตาของเขาบ่งบอกถึงความพอใจ ต่อให้จ่ายแพงแค่ไหนหากเขาพอใจ อาจจะจ่ายให้เยอะกว่าที่ตกลงกัน

“ขอ 5 แสนได้ไหมคะ” พูดแล้วอยากแทรกแผ่นดินหนี

“5 แสนทำอะไรเป็นบ้าง คืนเดียวเรียกซะเยอะ”

“คุณหมายความว่า...”

“มาเป็นเด็กของฉัน ฉันจะให้รายเดือนมีกฎคือห้ามท้อง ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเรา ทำแค่หน้าที่บนเตียง อีกอย่างห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนในระหว่างที่อยู่กับฉัน”

อัยย์ญาดาซึ่งเข้าใจดีเพราะทั้งสองไม่ใช่คู่รักกัน อยู่กับเขาเธออาจไม่ต้องลำบาก คิดแล้วเวทนาตัวเองไม่น้อยที่ชีวิตไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหน

“ตกลงค่ะอัยจะเป็นเด็กของคุณ”

“ฉันกลับแล้ว” หมอขอตัวจากเพื่อนๆ และเขาพาเธอไปยังห้องนอนวีไอพี อัยย์ญาดารู้สึกประหม่าแต่ยอมเดินตามเขาเข้ามาในห้อง

คฑาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนั่งอยู่บนเตียงมองสาวน้อยที่กุมหน้างุดไม่กล้าสบตากับเขา

“มานั่งข้างๆ ฉัน” เขาตบเตียงเรียกให้มานั่งกับเขา

“อายุยังไม่ถึง 20 ทำไมเลือกจะทำแบบนี้” คืนนี้เขาแค่สงสารหากเขาไม่ทำแบบนี้ หญิงสาวคงจะถูกขายต่อให้ชายที่มีครอบครัวแล้ว

“อัยไม่มีทางเลือกค่ะ” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้

“พ่อแม่ไปไหนถึงปล่อยให้มาทำงานแบบนี้”

“ฮึก~” เธอร้องไห้ออกมา เจ็บปวดเวลาที่คนอื่นถามถึงครอบครัว

คฑาตกใจว่าเขาถามอะไรผิดไปตรงไหน พอเขาเงียบหญิงสาวยิ่งร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม

“ฉันถามอะไรผิดไป”

“อัยไม่มีพ่อแม่ค่ะ โตมากับบ้านเด็กกำพร้า”

เขาจึงเข้าใจทุกอย่างชีวิตที่ต้องดิ้นรนตามลำพัง คงเหนื่อยและเหงา ขนาดที่บ้านเขามีทุกอย่างยังรั้งพ่อกับแม่ไม่ได้

“คุณรู้ไหมว่าอัยอยากดอกพ่อแม่แค่ไหนชีวิตที่โดดเดี่ยวไม่มีครอบครัวให้กลับไปหามันทรมานแค่ไหน”

คฑาเข้าใจทุกอย่างเพราะชีวิตเขาก็เป็นแบบนั้น ไม่ต่างจากอัยย์ญาดา เขายกมือขึ้นวางลงที่ศีรษะของหญิงสาวปลอบประโลมเพื่อให้เธอหายเศร้า

“ฉันจะจ่ายเงินให้เอาเลขบัญชีมา”

เธองุนงงว่าจ่ายเงินค่าอะไรตอนนี้ก็ยังไม่ได้ใช้งานเธอเลย ยังไม่ทันจะได้ทำงานของตัวเองเขาก็พาเข้ามาในห้องนี้

“เอาเลขบัญชีมาแล้วเอาไปใช้หนี้ให้หมดจะได้แยกย้ายไปพักผ่อน” ชีวิตรันทดเหลือเกินเขาไม่กล้าทำร้ายเธอเลย

“คืออะไรคะ?” เขาไล่เธอกลับงั้นหรือ

“ฉันสงสารจะจ่ายเงินให้ส่วนเรื่องที่เคยตกลงกันฉันยกเลิก”

“จริงเหรอคะ” อัยย์ญาดาดีใจที่ไม่ต้องตกเป็นของเล่นของเขา แต่อีกใจนึกเสียดายเพราะวันข้างหน้าหากไม่มีเงิน คงต้องกลับมาทำแบบนี้อีก

เธอรีบบอกเลขบัญชีจะได้ออกไป พอเห็นยอดเงินเด้งเข้าถึงกับตกใจกับตัวเลข

เงินโอน 200,000.00บ เข้าบ/ชx499999 08/04@02:08

“เงินค่าอะไรคะเยอะจัง”

“ค่าตัวคืนนี้ที่มาดูแลฉัน”

“แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ชงเหล้าให้แก้วเดียวได้เงินถึงสองแสน จะมีใครใจป๋าขนาดนี้บ้าง ให้แล้วหวังว่าเขาคงไม่ทวงคืน

“ฉันรวย”

“ให้แล้วห้ามมาทวงคืนนะคะ” ไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายคืนหรอก

“ก่อนจะแยกย้ายฉันจะขออะไรสักหน่อย”

นั่นไงไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี ทุกคนต้องหวังสิ่งตอบแทนทั้งนั้น คิดว่าคืนนี้จะรอด

“ขออะไรคะ”

“เธอรู้มั้ย…” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ริมฝีปากโค้งนิดๆ อย่างนึกอะไรบางอย่าง “ฉันแค่อยากรู้ว่ามันจะหวานแค่ไหน ถ้าได้ลองจูบเธอ”

“อ๊ะ”

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบร่างสูงก็คว้าเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ และกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากลมหายใจของเขา

มือของเขายกขึ้นมาประคองข้างแก้มเธออย่างแผ่วเบาเย็นนิดๆ จากไอแอร์ แต่กลับทำให้ใจเต้นแรงกว่าเดิมหลายเท่า

“ถ้าเธอไม่ว่าอะไร” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอ จังหวะระหว่างคำพูดเต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ได้

แล้วเขาก็โน้มลงช้ามั่นคงราวกับให้เวลาเธอตัดสินใจแต่เธอไม่ได้ขยับไม่ได้ผลักเขาออก ไม่ได้พูดอะไรสักคำและนั่นคือคำตอบ

ริมฝีปากของเขาประกบลงมาอย่างนุ่มนวล ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีความรุนแรงมีเพียงความอยากรู้ ที่ค่อยๆ ละลายกลายเป็นรสสัมผัสบางเบาลึกซึ้ง

หวานอย่างที่เขาคิดไว้หรืออาจจะมากกว่านั้น

ริมฝีปากของเขายังคงแนบกับเธอในความเงียบงันนั้น ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนอัยย์ญาดาเบิกตากว้างหัวใจเธอเต้นรัวเสียยิ่งกว่ากลองสงคราม

มันอุ่นมันนุ่มและมันก็ทำให้เธอลืมหายใจไปชั่วขณะ

แต่ทันใดนั้นความเป็นจริงก็ไล่ตามทันเธออย่างรวดเร็ว เธอไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น เธอไม่ควรรู้สึกแบบนี้มือเล็กยกขึ้นทุบอกเขาเบาๆ แต่หนักแน่นพอจะส่งสัญญาณว่าเธอกำลังขาดอากาศหายใจ

เขาชะงักลมหายใจเขาติดขัดเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกด้วยท่าทีสงบเสียงหายใจของเขาหนักกว่าปกติ แต่แววตาที่มองเธอยังคงนิ่งลึก

อัยย์ญาดาหลบตารีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว มือยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองด้วยความสับสนปนหวั่นไหว

“ไหนว่าจะไม่ทำ” เธอพูดเบาๆ แต่เสียงสั่นเล็กน้อย

“ขอโทษแต่ฉันก็แค่อยากรู้จริงๆ ว่าเธอจะหวานแค่ไหน” เขาย้ำคำเดิม แต่คราวนี้น้ำเสียงอ่อนลงเหมือนรู้ว่าคำพูดนั้นได้ทำให้บางอย่างสั่นไหว

เธอกัดริมฝีปากแน่นไม่รู้ว่าความร้อนวูบที่แผ่ขึ้นมาบนแก้มเกิดจากความโกรธ หรืออย่างอื่นกันแน่

“กลับไปได้แล้วอย่ามาทำงานแบบนี้อีก”

ก่อนที่อัยย์ญาดาจะออกไปมีสายโทรเข้ามากลางดึกเสียก่อน จนเขาต้องกดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้