CHAPTER 6 เปลี่ยนใจแล้ว

อัยย์ญาดารีบออกมาจากห้องนั้นแต่ยังไม่ทันเปิดประตูเสียงของเขาดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาว

“ฉันขอซื้อความบริสุทธิ์ของเธอ” เขาก้าวสามขุมเข้ามา และคว้าเอวเธอมากอดไว้ ก่อนจะลากกันไปที่เตียงกว้าง

“ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรอัยแล้ว”

“เป็นของฉันคนเดียวดีกว่าต้องตกเป็นของเสี่ยแก่ๆ เลือกเอา” เขายื่นคำขาดที่เขาต้องเปลี่ยนใจเพราะสายโทรเข้าจากคุณย่ากลางดึก โดยความประสงค์ของท่านคือจะให้เขาหมั้นหมายกับอภัสรา ซึ่งเป็นหมอในโรงพยาบาลของเขาและครอบครัวทั้งสองสนิทกัน

หากเขามีผู้หญิงข้างกายก็จะมีไม้กันหมา อภัสราจะได้ไม่กล้ามาวุ่นวายกับเขาอีก

อัยย์ญาดาคิดหนักหากเป็นนางบำเรอของเขาอาจจะดีกว่าต้องมาทำงานในที่สุ่มเสี่ยงแบบนี้

“อัยขอเงินเดือนแสนและสัญญาของเราคือจนกว่าอัยจะเรียนจบ”

“ฉันไม่มีปัญหาและที่สำคัญห้ามเธอตั้งท้องลูกของฉัน เพราะฉันไม่ชอบเด็ก”

“ตกลงค่ะ” เธอกัดปากตอบตกลงแต่คงไม่พลาดตั้งท้องขึ้นมาหรอก แค่ไม่กี่ปีก็ต้องแยกย้ายกัน

“ผู้หญิงบางคนก็ทำเพื่อเงินจริงๆ”

อัยย์ญาดาละอายแก่ใจแต่เพื่อเงินก็ต้องทำ ยังไม่ทันเงยหน้ามามองเขา คฑาผลักเธอลงไปนอนที่เตียงกว้างตามด้วยขึ้นคร่อมเธอ

“อ๊ะ”

เสียงหอบหายใจหนักดังแผ่วเบาในความเงียบของห้อง ร่างทั้งสองแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างให้ลมหายใจแทรกผ่าน ดวงตาของเขาจ้องมองเธอราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ในใจ ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ จนริมฝีปากแทบแตะกัน

“พร้อมใช่ไหม” เขากระซิบเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยแรงปรารถนา

ริมฝีปากของเขาก็แนบลงบนริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและลึกซึ้ง ความอ่อนโยนถูกแทนที่ด้วยความหิวกระหาย ทุกจังหวะของจูบเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ปะทุขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ มือของเขาเลื่อนไปตามแผ่นหลังของเธอ ลูบไล้อย่างรุกรานและโหยหา ในขณะที่เธอก็โอบรัดเขาแน่นไม่แพ้กัน ราวกับต้องการให้ช่วงเวลานี้ไม่มีวันจบลง

จูบนั้นไม่ใช่แค่การสัมผัส แต่มันเป็นเหมือนสงครามของอารมณ์ ความรู้สึกที่เก็บกดระเบิดออกมาผ่านการแตะต้องเพียงเล็กน้อย แต่กลับทิ้งแรงสะเทือนใจมหาศาล...

“เธอเป็นของฉันตั้งแต่คืนนี้”

เสียงหัวใจของทั้งคู่ดังประสานกันในความเงียบ ร่างกายของเธอสั่นน้อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้เร่งเร้า กลับแนบกายลงข้างเธอ โอบกอดเธอไว้แน่น แค่สัมผัสผิวต่อผิวหัวใจต่อหัวใจ

ความอ่อนโยนของเขาเหมือนละลายกำแพงทั้งหมดที่เธอเคยตั้ง เธอเอื้อมมือไปแตะแก้มเขา นิ้วมือไล้ไปตามแนวกราม ก่อนจะดึงเขาลงมาหา

เมื่อริมฝีปากแนบกันอีกครั้งคราวนี้จังหวะช้าลง ลึกซึ้งกว่าเดิม มือของเขาเลื่อนสัมผัสตามแนวเอวเธออย่างนุ่มนวล ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความตั้งใจและเคารพ ไม่เร่งรีบ แต่มากพอจะทำให้เธอหลงอยู่ในอ้อมแขนนั้นอย่างไม่อยากให้เช้าเลย

อัยย์ญาดาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของเขา จนไม่รู้ว่าเสื้อผ้าหลุดออกจากตัวไปตั้งแต่ตอนไหน เหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองคน

“อ๊ะ คุณจะทำอะไร” เธอร้องห้ามเมื่อเขาแหวกขาเธอออกกว้างและหมุดใบหน้าเขาไประหว่างขา จนเธอต้องปิดมันไว้

“ฉันแค่อยากเช็คของ”

ลิ้นอุ่นร้อนสัมผัสกลับกลีบดอกไม้สีสวยก่อนจะลากลิ้นไปมา และดูดเลียเม็ดเสียวจนแดงเถือก ยิ่งเขาได้ยินเสียงหวานครางออกมาเขายิ่งได้ใจ

หญิงสาวดิ้นไปมาเมื่อถูกรุกรานเข้ามาอย่างหนัก คนด้อยประสบการณ์กลับพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายของเขาลอยมาแตะจมูกเธอ ผสมผสานกับกลิ่นกายตามธรรมชาติ สร้างความรู้สึกมึนเมาและเคลิบเคลิ้ม เธอซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของเขาสูดกลิ่นนั้นเขาเต็มปอด

ความบริสุทธิ์ยกให้เขาไปเธอไม่เสียใจ เมื่อเสียงครางเงียบลงกลายเป็นเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ คฑาจ้องมองหญิงสาว ความรู้สึกของเขาตีกันวุ่นวายไปหมด

เขาไม่เคยนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงคนไหน แต่อัยย์ญาดาเป็นครั้งแรกที่เขายอมหลับนอนด้วย

คฑาพาหญิงสาวมาที่เพ้นท์เฮาส์ของเขาและบอกข้อตกลงระหว่างที่อยู่ร่วมกัน เขาคิดว่าอัยย์ญาดาคงไม่มีปัญหาอะไร

“ฉันจะโอนเงินให้ทุกเดือนและบัตรเครดิตเอาไส้ใช้ยามจำเป็น” เขายื่นบัตรเครดิตให้หญิงสาว

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

“เธอไม่ใช่คนไข้อย่ามาเรียกว่าคุณหมอ”

“พี่หมอคฑา” อันนี้เธอประชดเขา เธอมองไปรอบๆ ห้องชาตินี้คงไม่มีปัญญาซื้อเพ้นท์เฮาส์ราคาแพงขนาดนี้

“อย่าลืมว่าเป็นเจ้าของและไม่มีสิทธิ์หึงหวง” เรื่องนี้เขาจริงจังมาก

“อัยเข้าใจแล้วค่ะ อัยมีหน้าที่แค่รองรับอารมณ์ของคุณ” ย้ำอยู่ได้

อัยย์ญาดานอนหงายอยู่บนเตียงผืนเดิม กลิ่นกายของเขายังไม่จางไปจากผิวของเธอเลยแม้แต่น้อย หยดน้ำตาเล็กๆ ไหลลงข้างแก้มอย่างเงียบงัน ขณะที่แผ่นหลังของหมอคฑาหันให้เธอ เขากำลังนั่งอยู่ริมเตียง จุดบุหรี่สูบช้าๆ โดยไม่แม้แต่จะหันมามอง

เขาไม่เคยกอด ไม่เคยปลอบ ไม่เคยถามว่าเธอรู้สึกอย่างไรหลังจากนั้น

เธอหลับตาแน่นพูดกับตัวเองในใจนี่มันผิด ผิดตั้งแต่แรก แต่เราก็ทำไปแล้วช่างมันสิ ต่อจากนี้จะตั้งใจเรียน จะมีอนาคตที่ดี จะไม่ปล่อยให้สิ่งเหล่านี้ลากเราจมไปกว่านี้

ทุกครั้งที่เขาเข้ามาสายตาคมกริบคู่นั้น ริมฝีปากเย็นชา เสียงแหบต่ำเมื่อเอ่ยเรียกชื่อเธอมันทำให้อัยใจเต้นแรงจนตั้งสติไม่ได้ มือของเขาที่เคลื่อนไปตามร่างเธอแม้จะไร้ความอ่อนโยน แต่กลับตราตรึงยิ่งกว่าสิ่งใด

เธอตกหลุมรักเขาเข้าเต็มเปาทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีวันรักตอบทั้งที่รู้ว่าสำหรับเขา เธอเป็นเพียงของเล่นที่ไม่มีค่าในชีวิตจริง

เธอเคยคิดหนีแต่สุดท้ายก็กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหัวใจเธอเสพติดไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้ บทรักของหมอคฑาไม่เคยอ่อนโยนไม่เคยหวาน แต่มันเร่าร้อนจนทำให้เธอเผลอลืมหายใจ

ยกเว้นแค่ไม่กี่วันในรอบเดือนที่เขาจะไม่แตะต้องเธอเลยแม้ปลายนิ้ว

วันนั้นเธอถึงได้รู้ ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการ เธอแต่ต้องการเพียงร่างกายที่ตอบสนองเขาได้ทุกค่ำคืน

อัยย์ญาดากลืนน้ำลายลงคอ เจ็บปวดแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ หลายเดือนที่เธออยู่กับเขาอยู่กับคนไร้หัวใจอย่างหมอคฑา

“วันนี้ไม่กลับไม่ต้องรอ”

“กลับไปนอนบ้านเหรอคะ” เธอกำลังติดกระดุมให้เขา ต้องชะงักเมื่อเขาตอบกลับมา

“ใช่และจะไปงานเลี้ยงต่อคุณย่านัดเจอกับยาหยี”

ยาหยีที่เขาพูดถึงคือหมออภัสราว่าที่คู่หมั้นในอนาคตของเขา ซึ่งอัยย์ญาดาทราบดีเพราะเขาเคยเล่าให้ฟัง ไม่ต่างกับว่าตอนนี้กำลังตกเป็นเมียเก็บของเขา

“ถ้าคุณหมั้นสัญญาเราก็จะจบใช่ไหมคะ”

“คงเป็นแบบนั้น” เขามองอัยย์ญาดาที่ติดกระดุมเสื้อของเขาด้วยมือที่สั่นเทา เขายังไม่ตอบตกลงเรื่องงานหมั้นในเร็วๆ นี้แน่นอน

“ดูแลตัวเองด้วยฉันไปก่อน”

“เมาอย่าขับรถนะคะ” เธอพยายามฝืนยิ้มให้เขา พอเขาออกไปเธอแอบร้องไห้คนเดียวทุกอย่าง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรักเขา

“ฮึก” เธอต้องรีบหาเงินและยืนให้ได้ด้วยขาของตัวเอง หากวันไหนเขาแต่งงานเธอจะได้รีบออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้