CHAPTER 4 ครั้งแรกที่เจอกัน

ห้อง VVIP คฑากับเพื่อนๆ มาฉลองวันคล้ายวันเกิดอายุครบ 30 ปี กว่าจะยอมมาเพื่อนต้องรบเร้า เพราะหน้าที่การงานทำให้เขากลายเป็นเก็บเนื้อเก็บตัว

“ไอ้หมอมึงนั่งทำหน้าเบื่อมากเรามาฉลองกันนะโว้ย คนนี้สาวเพียบอยากได้คนไหนเลือกเลยกูจ่ายเอง” เพลิงที่เป็นเจ้าของผับพูดอย่างสนุก

“มึงยังไม่หยุดทำสันดานแบบนี้อีกเหรอ”

“ไอ้คฑา! กูเป็นเจ้าของผับไม่ใช่พ่อเล้าน้องๆ เขาต้องการเงินกูแค่สนองให้” เพลิงไม่สนใจว่าเพื่อนจะปฏิเสธ คืนนี้เขาเตรียมสาวสวยไว้รอแล้ว

“ทำงานมาเหนื่อยๆ จะมีความสุขก็ไม่มีใครว่าหรอก” อรรควางแก้วเหล้าลงเรื่องผู้หญิงสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องใหญ่

“กูรู้ว่ามึงเรื่องมากเลือกเยอะแต่คืนนี้กูเตรียมสาวน้อยไร้เดียงสาให้” เพลิงยังไม่เลิกตื๊อเขาอยากให้เพื่อนมีความสุขกับค่ำคืนนี้

“ไม่เอา”

“น้องเขาบรรลุนิติภาวะแล้วมีหลายคนมึงลองเลือกก่อน ถือว่าเป็นของขวัญจากกู”

คฑาเลิกพูดชีวิตเขาผ่านอะไรมามากมายการมีครอบครัวสำหรับเขานั้นเรื่องใหญ่ ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด

ประตูเปิดออกตามด้วยสาวสวยหลายคนเดินเข้ามา สายตาของคฑาไปสะดุดตากับสาวน้อยคนหนึ่ง จนเขาละสายตาไม่ได้

อัยย์ญาดารู้สึกประหม่าเพราะไม่เคยถูกบุรุษจ้องมองขนาดนี้มาก่อน กลิ่นหอมของวิสกี้ปนกับควันซิการ์บางเบา ช่วยสร้างบรรยากาศให้ค่ำคืนนี้อบอวลด้วยความผ่อนคลาย

สายตาของเจ้าของวันเกิดกลับไม่ได้สนใจสิ่งใดเท่าร่างบางในชุดเดรสสีแดงเข้มที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ ชงเหล้าให้เขาเงียบๆ

“พี่จะกินอะไรคะอัยจะชงให้” เสียงของอัยย์ญาดา ดังขึ้นเบาๆ ขณะเทโซดาลงบนแก้วที่มีน้ำแข็งเรียงสวย

“อะไรก็ได้” เขายิ้มดวงตายังไม่ละจากเธอแม้แต่น้อย

หญิงสาวไปไม่ถูกอะไรก็ได้ของเขาหมายถึงอะไร เหล้าราคาแพงวางเรียงรายกันซึ่งเธอไม่รู้จัก จึงเลือกเหล้าเทให้เขา

อัยย์ญาดาส่งแก้วให้ เขารับโดยไม่มองแก้วเลยสักนิด สายตายังจ้องที่ใบหน้าเธอราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป

เพื่อนในกลุ่มเริ่มสังเกตถึงความเงียบแปลกๆ ของคฑาปกติไม่เคยเห็นจ้องผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้กลับนั่งนิ่งยิ้มบางๆ อย่างเดียว

“เห้ย ไอ้คฑามึงโอเคป่ะวะ?” เพลิงตะโกนถามจนสาวสวยสะดุ้งไปตามๆ กัน

“อือ” เขาตอบสั้นๆ แล้วหันไปยกแก้วที่หญิงสาวชงให้ขึ้นจิบ ก่อนจะเหลือบมองเธออีกครั้งคราวนี้มีแววละมุนผสมอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“มันมองน้องเขาตลอดเลยนะ มึงว่าไง?” อรรคแอบกระซิบกับเพลิง

อีกคนยิ้มเจ้าเล่ห์ “กูว่าไม่ใช่แค่มองว่ะ มันหลง”

อัยย์ญาดาที่ไม่รู้เรื่องอะไร ยังตั้งใจชงเหล้าให้ชายหนุ่ม ต่ออย่างขยันขันแข็ง มือเล็กขยับอย่างคล่องแคล่วโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของวันเกิดไม่ได้เมาเพราะแอลกอฮอล์ แต่เมาเพราะเธอคนเดียว

คืนนี้คฑามองหญิงสาวไม่วางตา เธอเองก็รับรู้ได้ เพราะเขามองเธอแบบไม่วางตา เล่นเอาอัยย์ญาดาเดินขาขวิด อีกอย่างชุดที่เธอใส่มันค่อนข้างโป๊ทำให้รู้สึกอึดอัด

“สาวๆ มาดื่มด้วยกันสิ” เพลิงชวนสาวๆ มานั่งด้วย คนที่คฑามองสวยน่ารักและขี้อาย แต่ดูมีเสน่ห์น่าค้นหา

เพลิงคะยั้นคะยอให้สาวๆ ที่บริการในห้องดื่มอัยย์ญาดาก็โดนเหมือนกัน เธอดื่มอย่างเสียไม่ได้เธอไม่รู้เลยว่า การมาอยู่ในห้องวีวีไอพีแห่งนี้ คือต้องขายตัวด้วยถ้าแขกพอใจเธอพอใจ ก็ไปนอนด้วยกันได้

เพลิงเห็นว่าหมอคฑาชอบอัยย์ญาดา จึงผลักหญิงสาวให้นั่งลงใกล้ๆ คฑาเป็นครั้งแรกที่เขาคลอเคลียผู้หญิงในผับแห่งนี้ เพราะไอ้คำว่าภาพพจน์ แต่วันนี้อดใจไม่ไหวเธอสวยจริงๆ และเรียกว่าตรงสเปก

“อุ้ย” เธอตกใจเมื่อหนาโอบเอวเธอไว้หลวมๆ

“ชื่ออะไร”

“อัยค่ะ” เธอไม่กล้าจะสบตาเขา เขาหล่อมากจนหัวใจเธอเต้นแรง

“อายุเท่าไรมีแฟนหรือยัง” เขารอคอยคำตอบอย่างใจเย็น

“ถามน้องเขาหรือมึงสัมภาษณ์งานไอ้หมอ! น้องเขาอายุ 19 แล้ว” เพลิงเป็นคนตอบแทนก่อนที่เขาจะรับเด็กเขาทำงานเขาต้องดูอายุก่อน

“คุณเป็นหมอเหรอคะ” บุคลิกดูไม่เหมือนหมอสักเท่าไร

“อืมฉันชื่อคฑา”

ปากตอบแต่มือเริ่มลูบไล้สะโพกงาม เขาไม่ได้อยากเป็นหมอแต่เพราะคุณย่าขอร้อง เขาจึงไม่ขัดพอเรียนจบเขาจึงขึ้นมาบริหารงานที่โรงพยาบาลแทนคุณย่า

ชีวิตที่สมบูรณ์แบบหลายคนเข้าใจแบบนั้น แต่ความจริงทั้งชีวิตเขามีแค่คุณย่าที่เลี้ยงดูเขามาจนโต ให้ความรักเขาจนลืมความรักจากพ่อแม่ไปเลย

“ทำไมมาทำงานที่นี่”

“อัยต้องการเงินค่ะค่าเทอมไม่ใช่ถูกๆ”

“รู้ไหมว่าห้องนี้คือการขาย?”

อัยย์ญาดาขมวดคิ้วมองเขาการขายที่เขาพูดคืออะไร ผู้จัดการบอกแค่ว่าให้มาดูแลแขกเท่านั้น

“ขายอะไรคะ”

“ขายตัว” เขาเงียบมองอาการของหญิงสาว เธอดูตกใจแต่เขารู้ทัน คงจะทำตัวไร้เดียงสาเพื่อเรียกค่าตัวเพิ่ม หากเขาถูกใจเขาพร้อมจะจ่าย

“พี่พูดเรื่องอะไร” เธอเริ่มไม่สบายใจเมื่อเขาพูดแบบนั้น

“ทำงานที่นี่เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว...”

อัยย์ญาดาอยากลุกออกไปจากห้องนี้แต่พี่อี้จ่ายเงินค่าตัวมาให้แล้ว นี่เธอถูกหลอก

“อยากได้เงินก็มาทำหน้าที่ของตัวเองซะ”

“พี่พูดอะไรแบบนั้นได้ยังไง” เสียงของเธอเบาราวเสียงกระซิบที่สั่นไหว

เขาเอนตัวพิงพนักโซฟา แต่ดวงตาของเขายังแน่วแน่ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขามองเธอเหมือนเธอคือสิ่งเดียวที่มีอยู่ในห้องนี้ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่เสียงเพลง ไม่ใช่แก้วเหล้าที่อยู่ในมือ

“ฉันแค่พูดในสิ่งที่คิด” เขาพูดช้าๆ ชัดถ้อยทุกคำ “ตั้งแต่เธอเดินเข้ามา ฉันก็ละสายตาจากเธอไม่ได้เลย”

อัยย์ญาดาเม้มปากแน่น ความร้อนวาบแล่นขึ้นมาบนใบหน้า ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ปะทุขึ้นมาในอกทำให้เธอหายใจติดขัด รู้ดีว่าควรลุกขึ้นแล้วเดินออกไป แต่ขากลับหนักอึ้งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น

“หรืออยากได้เท่าไรฉันพร้อมจ่าย” เขาเอ่ยเบาๆ แต่เสียงจริงจัง

เธอขยับริมฝีปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีคำใดหลุดออกมาความรู้สึกสับสนถาโถม แต่ก็มีบางสิ่งที่ดึงเธอไว้ในวินาทีนั้นแววตาของเขา

“...”

เธอจำคำพูดของพี่ผึ้งที่บอกกับเธอคุยกับเธอหลายครั้ง เรื่องสิทธิ์ในตัวของตัวเอง หากวันนี้เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เหมือนเรื่องขายตัวก็ทำไปเถอะ เพราะรุ่นพี่สาว บ้านจนอยู่ในสลัมพ่อติดยาแม่ขายยากว่าจะผ่านช่วงเวลาเด็กๆ ที่เลวร้ายก็เลือดตาแทบกระเด็น

“ฉันให้เวลาคิดอีก 3 นาที”

“นี่คุณ!” เขาหล่อแต่เขาดูน่ากลัวแต่เธอรู้สึกปลอดภัยยามที่อยู่กับเขา เมื่อมองไปยังเพื่อนๆ ของเขาเธอกลับกลัวในเมื่อชีวิตต้องการใช้เงิน การขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกเงินก็ไม่แปลก