CHAPTER 3 แขกวีไอพี (เล่าย้อนอดีต 3-8)

ไนต์คลับ X

อัยย์ญาดาเด็กสาววัย 19 ปี ฐานะไม่สู้ดีปัจจุบันศึกษาคณะเภสัชศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดัง เติบโตมากับบ้านเด็กกำพร้า

วันนี้เธอมาทำงานพิเศษแทนเพื่อน เพราะว่าเพื่อนทำงานที่นี่ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกัน พี่ผึ้งบอกว่าที่นี่มีแต่คนรวยๆ เท่านั้นที่เข้ามาใช้บริการ

ผู้จัดการชื่อว่าพี่อี้รับหญิงสาวเข้ามาทำงานเพราะเห็นว่าหน้าตาดี อนาคตจะขายให้คนรวยราคาคงดีไม่น้อย

เธอมีรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม ผิวขาวเนียนละเอียดราวกับกลีบดอกไม้แรกแย้ม ท่วงท่าการเดินอ่อนโยน นุ่มนวล ราวกับสายลมในยามเช้า

แต่ภายในกลับซ่อนความเข้มแข็งที่ไม่อาจมองเห็นจากภายนอก ดวงตากลมโตเป็นประกาย เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น แม้จะอ่อนโยนแต่ก็เด็ดเดี่ยว

ใบหน้าของเธอสวยสง่าราวกับภาพวาด จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอิ่มสีธรรมชาติที่แทบไม่ต้องเติมแต่ง เส้นผมยาวสลวยพลิ้วไหวตามลม ราวกับมีชีวิตของตัวเอง ทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน ผู้คนแทบต้องหยุดหายใจ เพียงเพื่อจะมองเธอให้นานขึ้นอีกสักนิด

อัยย์ญาดานั่งก้มหน้าอยู่ที่มุมโต๊ะในห้องพักพนักงานหลังร้าน ดวงตาของเธอคล้ายคนเหม่อลอย ขอบตาแดงเรื่อจากความเครียดที่สะสมจนเริ่มกัดกินหัวใจ

เงินค่าเทอมต้องจ่ายภายในสัปดาห์นี้ และเงินก้อนที่ยืมพี่ผึ้งมาชั่วคราวก็เริ่มถูกทวงถาม น้ำเสียงของพี่ผึ้งเมื่อวานยังคงสะท้อนอยู่ในหูเธอ

“ถ้าไม่มีจริงๆ ก็ต้องบอกตรงๆ นะอัยพี่ไม่ได้ใจร้าย แต่พี่ก็มีภาระเหมือนกัน”

เธอเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

ขณะเดียวกันประตูห้องพักเปิดออกช้าๆ เสียงทุ้มต่ำของพี่อี้ ผู้จัดการร้านดังขึ้นเขาเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม ดวงตาใต้กรอบแว่นจับจ้องเธอราวกับอ่านใจออก

“เห็นเธอเครียดๆ มาหลายวันแล้วนะพี่มีงานพิเศษรายได้ดีมาก ถ้าเธอสนใจบอกพี่ได้นะ” เขาวางแฟ้มบางๆ ไว้บนโต๊ะหน้าเธอ

“งานอะไรคะ?” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

พี่อี้ยิ้มบางๆ แววตาหาใช่ความเอ็นดู แต่มากไปด้วยเจตนาแฝงเร้น

“พี่มีลูกค้าวีไอพีที่ต้องการบริการพิเศษ แค่เธอไปนั่งเป็นเพื่อนดื่มพูดคุย รับรองว่าไม่มีอะไรเกินเลยถ้าเธอไม่ยอมตัวเลขนี่พี่เสนอให้” เขาเขียนตัวเลขบนโพสต์อิท แล้วเลื่อนให้เธอช้าๆ

อัยย์ญาดามองดูตัวเลขนั้น ‘สองหมื่นห้า’ เธอเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้มันคือจำนวนที่เกินกว่าที่เธอหาได้ภายในสองวันนี้

“ถ้าสนใจพี่จะพาไปคืนนี้เลย ห้องVVIP” เขายิ้มพยายามหลอกล่อ “งานง่ายๆ สวยอย่างเธอแค่นั่งเฉยๆ ก็ได้เงินแล้ว”

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอกำกระโปรงแน่นสมองเต็มไปด้วยความลังเล ความจำเป็นกระแทกเข้ากับศักดิ์ศรีราวกับพายุสองฝั่งที่ปะทะกัน

“ตกลงค่ะอัยจะไปแต่ขอเวลานิดหนึ่งค่ะ”

“ตามสบายแต่งตัวแต่งหน้าให้สวยๆ นะ” พี่อี้เดินออกมาแขกในห้องนั้นกระเป๋าหนักมาก หากมีคนถูกใจอัยย์ญาดาเขาจะได้ส่วนแบ่งเยอะพอสมควร

ผึ้งเดินเข้ามามองหนาอัยย์ญาดาที่นั่งทำหน้าเศร้า คงคิดหนักเรื่องเงิน เธอไม่ได้อยากเร่งรัดแต่ทุกคนมีภาระเหมือนกัน

“แต่งหน้าแต่งตัวสวยจะไปไหน”

ผึ้งมองอัยย์ญาดาในค่ำคืนนี้ หญิงสาวสวมเดรสผ้าไหมซาตินสีแดงเข้ม ทรงเข้ารูปเว้าช่วงเอวและแหวกอกลึกพอให้เห็นเนินอกเนียนอย่างพอดิบพอดี สายเดรสบางเฉียบตกลงบนไหล่ขาวนวลเหมือนกลีบดอกลิลลี่ ผิวของเธอสะท้อนกับแสงไฟสีทองนวลของห้องจนดูราวกับมีประกายในตัวเอง

ด้านล่างของเดรสแหวกสูงถึงต้นขา เผยเรียวขาเนียนยาวอย่างไม่ต้องพยายาม เสริมด้วยรองเท้าส้นเข็มสีดำเงา เสริมบุคลิกให้เธอดูสูงเพรียว สง่าราวนางพญา

ลิปสติกสีแดงเบอร์กันดีที่ขับริมฝีปากให้ดูเย้ายวนจนยากจะละสายตา

“พี่อี้จะส่งไปบริการห้อง VVIP ค่ะ” เธอตอบไปด้วยความไม่รู้ว่าสิ่งที่ว่าคืออะไร

“เธอจะบ้าไปแล้วเหรอรู้ไหมว่าต้องทำงานแบบไหน” ห้องนั้นสำหรับไฮโซที่รักความเป็นส่วนตัว ผู้หญิงที่ถูกส่งขึ้นไปไม่พ้นเรื่องบนเตียง

“อัยตัดสินใจแล้วค่ะ” ความจนมันน่ากลัวกว่าสิ่งใด

“ตัดสินใจแล้วก็แล้วไป” เธอสงสารรุ่นน้องเลยชวนมาทำงานด้วยกัน อัยย์ญาดาเป็นคนสวยแขกมักเรียกหญิงสาวไปบริการบ่อยๆ บางครั้งถึงขั้นมีเรื่องกันเพราะแย่งกันจีบหญิงสาว

“จบงานอัยจะโอนเงินนะคะ”

“พี่ถามเธออีกครั้งแน่ใจใช่ไหมว่าจะทำ”

“ค่ะ อัยอยากทำเห็นพี่อี้บอกว่าได้เงินดี” แค่ชงเหล้านั่งพูดคุยกับแขกไม่เห็นมีอะไรน่ากลัว

ผึ้งถอนหายใจเด็กน้อยไร้เดียงสาเกินกว่าจะอยู่ที่นี่ ไม่เหมือนเธอที่ทำงานอยู่ที่ไนต์คลับมาหลายปีแล้ว อย่างที่คนว่าศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ ชีวิตต้องพึ่งพาด้วยเงิน

มีเงินโลกจะใจดีเรามากขึ้น

“อัยเธอเป็นเด็กดีเป็นคนสวย เชื่อไหมว่าถ้าสวยโลกจะใจดีกับเธอมากขึ้น”

“พี่ผึ้งจะพูดอะไรคะ?” เธอไม่ค่อยเข้าใจว่ารุ่นพี่กำลังสื่อถึงอะไร

“ขอให้เธอเจอคนที่รักเธอจริงๆ” ผึ้งได้แต่อวยพรให้คนหลงเสน่ห์และมอบความรักให้อัยย์ญาดาด้วยความจริงใจ อย่าไปเจอผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

“จำไว้นะเรามีศักดิ์ศรีห้ามไปเป็นน้อยใครเด็ดขาด!”

“ค่ะอัยจะจำไว้” ต่อให้รักมากแค่ไหนก็ไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครเด็ดขาด

.

“พี่อี้หลอกอัยไปทำงานที่ห้อง VVIP ทำไม” ผึ้งเข้ามาโวยวาย

“ปล่อยไว้ก็เสียของเปล่า”

เขาเองไม่ได้บังคับให้ไปทำ เด็กมันเต็มใจไปเองแต่แค่พูดไม่หมดว่าต้องทำอะไรบ้าง

“พี่ได้บอกไหมล่ะว่าในห้องนั้นเขาต้องทำอะไรบ้าง”

“โอ๊ย เลิกโวยวายแทนเจ้าตัวเขาได้แล้วศักดิ์ศรีมันกินได้ที่ไหน” วันนี้ไปเสนอให้แขกว่ามีเด็กสาววัยบริสุทธิ์มานำเสนอ เสี่ยกระเป๋าหนักต่างพากันรุมแย่ง จนมาถึงไฮโซหนุ่มหล่อที่ยอมรับข้อเสนอและจ่ายราคาไม่อั้นตามตกลง

“พี่มันใจร้าย” ผึ้งต่อว่าผู้จัดการ

“เสียเวลาฉันพาน้องมันไปส่งก่อน” มาทำงานถึงไนต์คลับแต่ไม่ยอมหายตัว กะเทยปวดหัวมากถ้าเขามีกีเหมือนผู้หญิง เขาจะรับแขกทุกวัน

ไม่รู้จักของเล่นไฮโซเสียแล้ว

“ทำตัวให้น่ารักเข้าใจไหม แขกสั่งให้ทำอะไรก็ทำห้ามปฏิเสธ ยิ้มเข้าใจใช้ความสวยมัดใจเขา”

“ทำไมต้องทำแบบนั้นคะ?” แค่ไปชงเหล้าทำไมต้องใช้ความสวยจับผู้ชาย

“เพื่อเงินไงย๊ะ”

“ได้ค่ะแค่นี้ใช่ไหมที่ต้องทำ” เรื่องแค่นี้เธอทำได้สบายอยู่แล้ว

“ทำตัวให้มันกร้านโลกหน่อย อย่าทำเหมือนเด็กเดี๋ยวเขาหาว่าพรากผู้เยาว์มา”

อัยย์ญาดาพยักหน้ารับเธอจะต้องได้เงินมาใช้หนี้พี่ผึ้ง จะอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

“จบงานอัยจะได้เงินเลยใช่ไหม”

“เอาเลขบัญชีมาจะโอนให้ก่อน” งานนี้เขารับเงินมาแล้ว บอกเลยราคาดีมากแต่เขาโอนให้อัยย์ญาดาแค่ตามที่บอกไว้

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยกมือไว้ผู้จัดการเห็นยอดเงินแล้วดีใจ สามารถต่อชีวิตให้เธอได้อีกหลายวัน อัยย์ญาดาเดินตามเขาไปและหยุดอยู่หน้าห้อง

“โชคดีจบงานแล้วกลับได้เลย” พี่อี้รีบเดินออกมาหวังว่าความซวยคงไม่มีเยือนเขาหรอก ในห้องนั้นมีแต่หนุ่มอนาคตไกล รวมถึงเจ้าของโรงพยาบาลและเป็นอาจารย์หมอที่สาวๆ อยากทอดสะพานให้