ตอนที่ 7 เยือนเรือนหอ

เสียงโทรศัพท์สั่น อืด อืด ที่ข้างหัวเตียงฝั่งที่ชาลินีนอนหลับทำให้เธอสะดุ้งตื่นกะพริบตาถี่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาแนบหู

“ค่ะ” เสียงเธองัวเงียคิดว่าแม่โทรมาหา

“พี่จอมอยู่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์!” เสียงปลายทำให้ชาลินีถึงกับตาสว่างโมโหที่สายป่านโทรมาเธอ เพื่อถามถึงสามีของคนอื่นราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของ

“ตามผัวคนอื่นผ่านเมียเขาเนี่ยนะ” เธอตอบกลับอย่างหัวเสียเหลือบไปมองรอบห้อง

“บอกให้เขารับโทรศัพท์ด้วย!”

“ไม่บอก พี่จอมหลับอยู่เมื่อคืนหนักไปหน่อยไม่อยากกวน” ริมฝีปากยกยิ้มแกล้งหลอกให้สายป่านสติแตกคิดไปเองแล้วกดตัดสายทิ้งไปดื้อ ๆ

“อีบ้า!” สายป่านพยายามโทรกลับไปหาชาลินีอีกแต่ไม่มีสัญญาณคล้ายปิดเครื่อง เธอกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบสายตาหลุกหลิกคิดหาทางเอาชนะให้ได้

ชาลินีอมยิ้มสะใจ ค่อย ๆ เขยิบตัวลุกไปอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง เธอเดินลงบันไดกวาดสายตามองหาจอมทัพรอบบ้านก่อนจะได้กลิ่นยำปลาร้าโชยมาทำน้ำลายสอเลยเดินปรี่เข้าไปที่ห้องครัวแทน

“หูย น่ากินจังค่ะป้าแช่ม” เธอจ้องมองยำทะเลจานใหญ่น่ากินจนท้องร้อง

“คุณจอมบอกว่าให้ทำเตรียมไว้ให้คุณผู้หญิงค่ะ” ป้าแช่มอมยิ้มหยิบจานช้อนวางเตรียมไว้ให้คุณผู้หญิงของบ้านที่ทำท่าเหมือนจะนั่งกินในห้องครัว

“รู้ใจตลอด.......” เธอนั่งลงหยิบช้อนส้อมตักยำรสแซ่บกินทันทีหลังจากที่ไมเกรนขึ้นในตอนเช้าเธอต้องกินของอ่อน ๆ ไม่ทอดไม่คาวแต่ถ้าช่วงบ่ายอาการดีขึ้นจะอยากกินอาหารรสจัดโดยเฉพาะยำซึ่งจอมทัพรู้ดีว่าเธอชอบแบบไหน

“พี่จอมหายไปไหนคะ?”

“น่าจะอยู่ที่สวนข้างบ้านนะคะ” ป้าแช่มมองผ่านกระจกในครัวไปยังข้างบ้านที่เป็นซุ้มไม้ยื่นออกจากสวนไปใกล้กับสระว่ายน้ำเพื่อเป็นมุมนั่งเล่น เธอชะเง้อมองตามปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ กินอิ่มก่อนเดี๋ยวจะออกไปหาสามี

ผ่านไปสักพัก

เมื่อท้องอิ่ม ชาลินีเดินออกมาข้างบ้านหาจอมทัพที่อยู่ตรงซุ้มไม้ขนาดใหญ่วางโต๊ะเก้าอี้สีขาวเอาไว้สำหรับนั่งเล่นสบาย ๆ เธอเดินเข้ามาใกล้เห็นเขากับลุงพร้อมนั่งก้มหน้าก้มตาวางต้นไม้ลงดินที่ขุดไว้หลายหลุมเป็นทางยาว และเห็นว่าต้นกล้าที่วางอยู่หลายต้นเป็นใบของดอกมะลิเธอรู้เพราะชอบลอยดอกมะลิในน้ำดื่ม ซึ่งหากรับมาจากที่อื่นอาจไม่สะอาดจึงปลูกไว้ที่บ้านพ่อแม่หลายต้นและจอมทัพก็ปลูกไว้ตั้งแต่เริ่มสร้างเรือนหอสี่ต้น

“ตื่นแล้วเหรอ กินยำหรือยัง” เขาหันมองภรรยายืนยิ้มอยู่ข้างหลัง

“กินเรียบร้อยค่ะ ตรงนี้จะปลูกดอกมะลิเพิ่มหมดเลยเหรอคะ พี่ปลูกไว้ตรงนั้นให้แล้วนี่”

“ปลูกไว้เยอะ ๆ จะได้ผลัดกันเก็บดอก ลินีจะได้มีดอกมะลิสะอาด ๆ ไปลอยในน้ำดื่มตลอดไง” หน้าหล่อชุ่มไปด้วยเหงื่ออากาศร้อนเป็นงานเคยชินเพราะเขาต้องตรวจงานแต่การลงมือขุดดินลงต้นไม้ไม่ใช่สิ่งที่เขาทำบ่อยนัก

“น่ารักที่สุด....” เธออมยิ้มเขินมองต้นมะลิที่วางเรียงกัน สักพักเสียงกดออดหน้าบ้านก็ดังถี่ จอมทัพ ชาลินีและลุงพร้อมหันมองไปทางประตูรั้วที่อยู่ไกล ๆ พร้อมกัน

“กดรัวขนาดนั้นออดพังกันพอดี” ลุงพร้อมบ่นพึมพำก่อนจะลุกเดินขึ้นไปที่รั้วบ้าน

“ใครมา?”

“น่าจะแม่ ๆ ของพวกเรา” จอมทัพหันไปวางต้นไม้ลงดินต่อเหงื่อไหลหยดลงดิน

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณแม่จะกดออดถี่ทำไมแค่บีบแตรรถทีเดียวก็ได้แล้ว” เธอเดินไปหยิบกล่องกระดาษทิชชูบนโต๊ะถือไปนั่งซับเหงื่อให้สามีเขากระตุกยิ้มเล็กน้อยมือก็กลบดินใส่ต้นกล้า

“คุณสายป่านมาหาคุณจอมครับ” เสียงของลุงพร้อมทำสองสามีภรรยาชะงัก

“กดเปิดรั้วเลยลุง” เขาหันมองหน้าภรรยาเล็กน้อยก่อนจะวางมือเดินไปที่ก๊อกน้ำล้างหน้าล้างแขนรอต้อนรับ ชาลินีลุกขึ้นพรวดเดินหน้างอเข้าไปในบ้าน สายป่านขับรถเข้ามาในรั้วบ้านตรงมาหาเขาด้วยความร้อนใจ

“ป่านโทรหาแต่พี่ไม่รับสายเลยเป็นห่วงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงและสีหน้าให้ดูเหมือนไม่เหวี่ยงทั้งที่โมโหจนหัวเสีย

“พี่กำลังลงต้นไม้ที่สวนเลยวางโทรศัพท์ไว้ในบ้าน” เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดแขนและใบหน้า สายป่านมองร่างกายที่ชุ่มเหงื่อและเสื้อผ้าเปื้อนดินถึงได้รู้ว่าชาลินีโกหกว่าเขานอนหลับเพราะเมื่อคืนทำอะไรเหนื่อย

“เข้าไปนั่งพักในบ้านก่อนสิ” เขาเอ่ยชวนแล้วเดินนำเข้าไปในเรือนหอ สายป่านกวาดมองรอบบ้านด้วยความอิจฉาเมื่อไหร่ที่เขาสองคนหย่ากันเธอจะไม่มีทางมารับของเหลือจากชาลินีเด็ดขาด เรือนหอของเธอต้องเป็นบ้านหลังใหม่ที่กว้างใหญ่และราคาแพงกว่านี้

จอมทัพเข้ามาบ้านมองหาภรรยาที่เพิ่งเดินนำเข้ามาว่าหายไปไหนก่อนจะเดินไปบอกป้าแช่มให้นำน้ำดื่มออกมาเสิร์ฟแขก

“ลินีล่ะครับ” เขาเอ่ยถามป้าแช่มไม่รู้ว่าเธอเดินงอนไปไหน

“ป้ายังไม่เห็นคุณผู้หญิงเดินเข้ามาเลยค่ะ” ป้าแช่มตอบตามตรงเพราะอยู่แต่ในห้องครัวไม่เห็นว่าคุณผู้หญิงเดินเข้ามาตอนไหน สายป่านยืนมองรูปภาพแต่งงานที่กลางบ้านขนาดใหญ่ได้ยินคำว่าคุณผู้หญิงก็เบะปากแค่คุณผู้หญิงในนามอีกไม่นานก็ถูกเขี่ยทิ้ง

ระหว่างที่จอมทัพกับสายป่านนั่งบนโซฟาดื่มน้ำเย็น ๆ ยังไม่ทันจะพูดอะไรกัน จอมทัพก็เงยหน้าตาค้างมองภรรยาที่กำลังเดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขามันใหญ่คลุมช่วงตัวเธอได้ทั้งหมดแต่มันสั้นอวดเรียวขาขาวที่มองจากตรงที่เขานั่งเกือบเห็นอะไร ๆ ที่มากกว่านั้น จอมทัพใจเต้นรัวจ้องมองภรรยาไม่วางตาสายป่านขมวดคิ้วหันไปมองข้างหลังเห็นชาลินีแต่งตัวแบบนั้นก็หมั่นไส้รู้ว่านางแกล้งยั่วให้โมโห

“อ้าวป่าน มาถึงเรือนหอจะแสดงความยินดีให้ฉันกับพี่จอมเหรอ ขอโทษที่เสียมารยาทนะพอดีที่นี่เป็นเรือนหอของคู่ผัวตัวเมียข้าวใหม่ปลามันฉันเลยต้องแต่งตัวเตรียมพร้อมรับมือสามีตลอด.....” ชาลินีลากเสียงพูดเดินนวยนาดตรงไปหาสามีแล้วนั่งลงบนตักแกร่งคล้องลำคอหนาทันที