ตอนที่ 6 มันคืออะไร(ชุดนอนไม่ได้นอน)

ชาลินีเข้าไปในห้องน้ำพยายามเอื้อมมือรูดซิปด้านหลังชุดแต่งงานแบบปาดไหล่นิ้วเรียวสะกิดออกได้เพียงเล็กน้อยหลังจากพยายามจนเริ่มร้อนเพราะความอุดอู้ในห้องน้ำเลยต้องเปิดประตูไปขอความช่วยเหลือจากสามี

“พี่จอม....หลับหรือยัง....พี่จอม” หน้าสวยชะเง้อหน้าออกมาตรงประตูห้องน้ำ

“ฮืม”

“ช่วยรูดซิปข้างหลังลงให้หน่อย” เธอเดินมาหาเขาที่นอนอยู่และขอความช่วยเหลือ จอมทัพที่เผลอหลับไปแล้วค่อย ๆ ลุกจากเตียงนอนอย่างงัวเงีย

“อ่อยปะเนี่ย”

“อ่อยได้เปล่าล่ะ” เธอสวนกลับยิ้มยั่วยวน เขาถอนหายใจดังเฮือกจะทิ้งตัวนอนต่อเธอรีบหันหลังให้ดู

“เนี่ยมันติดอยู่ตรงเนี้ย น้องเอื้อมมือไม่ถึง” นิ้วเรียวพยายามจะจับซิปรูดลงแต่มันไม่ได้ เขาทำหน้ารำคาญลุกขึ้นยืนช่วยรูดซิปลงให้ “ฟืด” ชุดเจ้าสาวปาดไหล่ร่วงลงอย่างรวดเร็วเกือบถึงเอว

“ว้าย!” ชาลินีหน้าเหวอรีบคว้าชุดมาปิดบังหน้าอก จอมทัพก็รีบเอื้อมคว้าไม่ให้ชุดร่วงด้วยความตกใจจับหมับที่หน้าอกอวบ

“เฮ้ย!” เขาสะดุ้งรีบกระชากมือออกหน้าตาเหลอหลาตาทำอะไรไม่ถูก ชาลินีเขินหน้าแดงรีบวิ่งกลับไปห้องน้ำปิดประตูเสียงดังยกมือขึ้นปิดปากกรีดร้องตื่นเต้นที่เขาจับหน้าอกเธอ ด้านจอมทัพรีบนอนคลุมโปงใจเต้นแรงเป็นครั้งแรกที่จับหน้าอกผู้หญิงเน้น ๆ นิ่ม ๆ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่รู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบแปลก ๆ

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง

จอมทัพยังคงนอนคลุมโปงใจหวิวกระสับกระส่ายจนนอนไม่หลับ ชาลินีเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างประหม่าจากเหตุการณ์เมื่อครู่และชุดที่เธอกำลังสวมใส่เป็นชุดสายเดี่ยวกระโปรงสั้นผ้าซาตินพลิ้วเผยผิวกายขาวเนียนหน้าอกอวบอิ่มและส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน เธอมองจอมทัพที่นอนคลุมโปงอยู่เลยหน้าง้ำเดินไปนั่งบนเตียงนอนเซ็งๆ ป่านนี้เขาคงหลับหนีไปแล้ว ชาลินีนั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ค่อย ๆ เอนตัวลงนอนเขยิบแทรกเข้าไปใต้ผ้านวมผืนใหญ่ที่เขาใช้คลุมตัวแล้วโอบกอดยกแขนขาพาดกายหนาซบหน้าบนอกแกร่งซึมซับไออุ่นสูดดมกลิ่นผู้ชาย

“ร้อน...” เขาขยับตัวเล็กน้อยลากเสียงบ่น

“ร้อนก็เปิดผ้านวมสิ จะคลุมไว้ทำไม” เธอเงยมองอย่างหงุดหงิดก่อนจะดึงผ้านวมที่คลุมออกแล้วยันไปที่ปลายเท้า จอมทัพขมวดคิ้วลุกนั่งไม่พอใจที่อยู่ ๆ มาดึงผ้าออกยังไม่ทันจะง้างปากบ่นก็ต้องตกตะลึงกับชุดที่เธอสวมใส่

“แต่งตัวอะไร?” น้ำเสียงที่คล้ายตำหนิช่างตรงข้ามกับสายตาที่จ้องมองเรือนร่างขาวผุดผ่องหน้าอกอวบอิ่มเซ็กซี่เร้าใจทำกายหนาร้อนวูบวาบเลือดลมสูบฉีดหน้าแดงฝืนกลืนน้ำลายลงคอลำบาก

“เขาเรียกว่าชุดนอนไม่ได้นอน เอาไว้อ่อยสามี....” หน้าสวยยั่วยวนเหลือบมองนิ้วตัวเองเกลี่ยบนอกแกร่งผ่านเสื้อยืดเคลื่อนลงต่ำไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าท้อง จอมทัพหายใจแรงหวั่นไหวเผลอแขม่วเกร็งหน้าท้องนิ้วเรียวไล้ลงไปถึงสะดือความกระสันทำให้เขามีสติรีบปัดมือเธอออก

“ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย นอนดีกว่า” เขารีบหยิบผ้านวมจากปลายเท้าขึ้นมาห่ม สีหน้าเลิ่กลั่กเอนตัวลงนอนหนีอย่างรวดเร็ว ทว่าชาลินีไวไม่แพ้กันรีบตามไปนอนซบอกยกแขนขาพาตัวเขา

“นอนด้วย ได้นอนกอดพี่จอมทั้งคืนเป็นสิ่งที่ลินีใฝ่ฝันมาตลอดยี่สิบปีเลยนะ” น้ำเสียงเธอสดใสมีความสุขทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้คือสิ่งที่เธอฝันมาตลอด เขาเหลือบมองหน้าสวยที่แนบอกแกร่งแล้วอมยิ้มพอดีกับที่เธอเงยมองหน้าหล่อ ๆ ของสามี ทั้งสองสบตากันหวานซึ้ง เธอค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าใกล้แตะริมฝีปากที่ใต้คางสากแผ่วเบาแล้วลากปลายจมูกกดหอมแก้มเขาด้วยความรักก่อนจะเคลื่อนไปยังริมฝีปากหยัก

“ถ้าไม่หยุดซนพี่จะไม่ให้กอด” เขาเหล่มองถอยหน้าหนี ชาลินีชะงักเสียอารมณ์รีบนอนซบหน้าลงบนอกเขาแล้วหลับตาปี๋ จอมทัพยกแขนโอบร่างบางเสียงหัวใจเขาเต้นแรงจนเธอรู้สึกได้และดีใจที่เขาอาจรู้สึกดีมีความสุขเหมือนกัน เธอยิ้มกริ่มในอ้อมกอดของชายที่รักเคลิ้มใกล้หลับขาเรียวที่พาดเอวหนาค่อย ๆ เลื่อนลงไปด้านล่างโดนเป้ากางเกงทำเธอสะดุ้งลุกนั่งหน้าตาเหลอหลา

“อะไร?” จอมทัพมองแปลก ๆ คิดว่าละเมอ

“มีอะไรแข็ง ๆ โดนขาน้อง มันกระตุกด้วย” เธอรีบบอกเขาด้วยความตื่นเต้นอยากรู้เลยจะเปิดผ้านวมออก จอมทัพรีบคว้าผ้านวมปิดไม่ยอมให้เปิด

“อย่าเปิด!”

“มันคืออะไร.........หรือว่า.......พี่จอมป่วยเป็นเนื้องอกต้องผ่าตัด” เธอหน้าตาตื่นของแข็งที่โดนขาเธออาจเป็นอันตรายกับจอมทัพต้องดูให้รู้เรื่องจะได้พาไปรักษาทัน

“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น...กลับไปนอนที่ตัวเองเลย!” เขาเสียงแข็งหน้าเครียดพลิกตัวตะแคงหนี เธอมองแผ่นหลังแกร่งของคนดุด้วยความห่วงใย

“ขอดูหน่อย........” มือเรียวยังดึงผ้านวมชะเง้อดูของแข็ง

“อยู่ห่าง ๆ เลย พี่ง่วง!” จอมทัพเอียงหน้ามาตวาดใส่แล้วงอตัวซุกอยู่ใต้ผ้านวม เธอยิ่งแคลงใจว่าเขามีความลับอะไรซ่อนอยู่ก่อนจะนอนลงอย่างครุ่นคิดพลันนึกได้ว่าอวัยวะเพศชายสามารถยืดขยายใหญ่และแข็งตัวได้ ดวงตาสวยเบิกโพลงอ้าปากค้างอยากจะกรีดร้องดัง ๆ (เขาแข็งตัวเพราะใกล้เธอเหรอเนี่ยแสดงว่าชุดนี้กับการอ่อยของเธอได้ผลน่ะสิ ฮึ ฮึ)....................

เช้าวันรุ่งขึ้น

จอมทัพตื่นขึ้นเพราะเสียงอ้วกโอ้กอ้ากในห้องน้ำ สักพักชาลินีเดินห่อเหี่ยวลากเท้าหน้าซีดตาลอย ๆ ตรงมายังเตียงนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนแรงเส้นเลือดปูดที่หน้าผากลืมตาเพียงครึ่งเดียว จอมทัพรู้ทันทีว่าเธอไมเกรนขึ้นรีบลุกไปหยิบยาหม่องน้ำในกระเป๋ามาบีบนวด ๆ คลึง ๆ ขมับแล้วไล่ไปบนหัวให้ผ่อนคลายความตึง

“เดี๋ยวกินข้าวต้มแล้วกินยานะ”

“เมื่อกี้กินขนมปังรองท้องแล้วกินยา” น้ำเสียงเธอเอื่อยไม่อยากออกแรงพูดมาก

“อ้วกออกมาหมดแล้วหรือเปล่า” เขาได้ยินเสียงเธออ้วกเลยคิดว่ายาอาจจะออกมาด้วย

“ไม่รู้ ไม่กิน อยากนอน” เธอเหวี่ยงหงุดหงิดไม่อยากทำอะไรแค่พูดก็ทำให้กระอักกระอ่วนจะอ้วก

“โอเค นอนพักไปก่อนก็ได้” เขาบีบนวดหัวให้เธอต่อจนเปลือกตาสวยปิดสนิทนอนนิ่ง ๆ เขาถึงปล่อยให้เธอนอนพักแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวลงไปสั่งให้ป้าแช่มทำข้าวต้มไก่ไม่ใส่ผักไม่ใส่กระเทียมเจียวเตรียมไว้ให้เธอกินตอนตื่น

เกือบสิบโมงเช้า

ชาลินีอาการดีขึ้นตื่นมาท้องร้องหิวโหย จอมทัพถือถาดข้าวต้มมาเสิร์ฟให้ถึงบนห้องนอน เขานั่งมองเธอกินข้าวต้มเกือบหมดชามแล้วอมยิ้มยกมือขึ้นลูบหัวเธอแผ่วเบา

“กินได้เยอะแล้ว....” เขาดีใจที่เธอลุกขึ้นมากินข้าวได้แสดงว่าอาการดีขึ้น

“คลายปวดแล้ว แต่ยังตึบนิด ๆ” เธอยิ้มน้อย ๆ ยังปวดหัวไม่ค่อยอยากขยับเขยื้อนทำอะไรเยอะ

“อิ่มแล้วก็นอนพักผ่อน”

“พี่จอมจะไปไหนหรือเปล่า” เธอมองอ้อนคว้ามือเขาไว้ไม่อยากให้ไปไหนวันนี้ไม่มีแรงตาม จอมทัพยกยิ้มรู้ว่าเธอไม่อยากให้ไปหาสายป่าน

“ไม่ไปไหนหรอก นอนพักเถอะไม่ต้องกังวล” เขาเขยิบตัวขึ้นช่วยประคองให้เธอนอนลงห่มผ้าลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนจนเธอหลับไป