ตอนที่ 4 อย่าหาเรื่อง

หมู่บ้านกำลังก่อสร้าง

ชาลินีสวมหมวกเซฟตี้เสื้อยืดกางเกงยีนขายาวรองเท้าผ้าใบพร้อมลงตรวจงานก่อสร้างหมู่บ้านในโครงการที่ร่วมมือกันระหว่างสองบริษัทใหญ่ของครอบครัวเธอและครอบครัวของจอมทัพ

แดดยามบ่ายร้อนเปรี้ยงแก้มเนียนแดงระเรื่อเหงื่อไหลย้อยจากไรผมลงข้างแก้มเสื้อยืดสีขาวชื้นไปด้วยเหงื่อเธอยกพัดลมแบตเตอรี่ขึ้นมาจ่อหน้าเพื่อคลายร้อน สักพักร่มใหญ่ก็มากางบังแดดให้ ชาลินีกำลังจะหันไปขอบคุณลูกน้องที่ช่วยให้ร่มเงาไม่ร้อนจัดเกินไป

“มาทำไมแดดร้อน ๆ เดี๋ยวไมเกรนก็ขึ้นอีกหรอก” จอมทัพเหลือบมองเธอเล็กน้อยแล้วเดินตามหัวหน้าคุมงานที่กำลังแนะเกี่ยวกับความคืบหน้าไปพร้อมกับเธอ

“มาช่วยทำงานไงคะ เห็นช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างไหนจะเรื่องแต่งงานไหนจะเรื่องคนขี้สำออย...” เธอเหล่มองหางตากระแหนะกระแหนคนงานยุ่ง

“ถ้าไม่พาดพิงคนอื่นจะน่ารักมาก”

“ตัดมันให้ขาดสิคะ จะได้ไม่ต้องพูดถึงให้เป็นเสนียดปากด้วย”

“ป่านเขาไม่.........”

“ไม่มีใคร.........ญาติพี่น้องมันมีเยอะแยะมาเกาะผู้ชายของคนอื่นเป็นปลิง พี่ก็โง่ให้มันหลอกอยู่ได้” เธอพูดสวนดักประโยคยอดฮิตที่เขาพูดบ่อยจนเคยชิน

“เพราะพี่รักป่านมาตลอดต่อให้เกาะติดเป็นปลิงดูดเลือดพี่ทั้งตัวก็ยอม” เขาก้มมองหน้าสวยที่แดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะร้อนแดดหรือกำลังจะร้องไห้

“มันไม่มีโอกาสติดตัวพี่ไปตลอดหรอก ลินีจะเอาไฟแช็กลนตัวมันให้ปล่อยเอง” หน้าสวยเชิดขึ้นยียวนก่อนจะสะบัดหน้าเดินกลับไปที่ออฟฟิศช่าง จอมทัพพ่นลมหายใจหันหลังเดินตามเธอ

“เอาร่มไปด้วย” เขายื่นร่มให้พอเธอรับร่มไว้เขาก็เดินกลับไปหาหัวหน้างาน ชาลินีมองเคืองเดินกระทืบเท้าตรงไปยังออฟฟิศช่างที่มีอิ๋วเลขาคนสนิทกำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะรับแขก

“อิ๋วติดต่อเรื่องการแสดงรำไทยของสถาบันที่คุณลินีสั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ” อิ๋วรีบรายงานความคืบหน้าที่เจ้านายสั่งไว้

“คุณครูผู้สอนต้องไปดูแลเด็ก ๆ ด้วยนะ” ชาลินีทิ้งตัวนั่งบนโซฟาถอดหมวกเซฟตี้ออกรับแอร์เย็น ๆ

“ค่ะ อิ๋วแจ้งให้ทราบแล้วว่าคุณสายป่านต้องไปดูแลเด็ก ๆ ที่รำแสดงด้วยตัวเองค่ะ”

“ดีมาก........” เธอยกยิ้มมุมปากสายตาเจ้าเล่ห์ตั้งใจจะให้สายป่านไปที่งานแต่งงานของเธอเพื่อตอกย้ำสถานะของเธอกับจอมทัพนางสายป่านจะได้เลิกวุ่นวายกับจอมทัพสักที..........

วันแต่งงานระหว่างจอมทัพและชาลินี

สถานที่จัดงานภายในโรงแรมระดับห้าดาว ตกแต่งหรูหราประดับด้วยดอกไม้สีขาวนานาชนิดราวกับในเทพนิยายอย่างที่เจ้าสาวชื่นชอบ แขกเหรื่อสวมชุดราตรีสวยสง่าซึ่งล้วนเป็นผู้มีฐานะร่ำรวยทั้งเครือญาติและหุ้นส่วนธุรกิจเข้าร่วมงานกันหนาแน่น เจ้าบ่าวหล่อเนี้ยบกับเจ้าสาวแสนสวยยิ้มต้อนรับแขกอยู่หน้างานพร้อมกับถ่ายรูปจนเมื่อยล้าเจ้าสาวสวมรองเท้าส้นสูงขาแข็งยืนไม่ค่อยไหวเจ้าบ่าวเลยช่วยโอบเอวประคองเธออีกแรง คู่บ่าวสาวดูรักและห่วงใยกันน่ารักน่าเอ็นดูและด้วยฐานะที่ร่ำรวยเหมือนกันทำให้สมกันราวกับกิ่งทองใบหยก หากไม่มีสายป่านมาแทรกกลางชีวิตรักของทั้งคู่จะราบรื่นสวยงามจนใครก็ต้องอิจฉา

ภายในห้องด้านหลังงานเลี้ยงหรู

สายป่านกับเพื่อนครูอีกคนกำลังแต่งหน้าทำผมให้นักเรียนขึ้นแสดง เธอรู้ว่างานแต่งงานนี้เป็นของจอมทัพกับชาลินีเลยมาเพื่อที่จะท้าทายชาลินีที่จงใจแกล้งให้เธอเสียใจที่ต้องมาเห็นชายคนรักแต่งงาน แต่คนอย่างเธอไม่กลัวชาลินีเลยสักนิดและจะเอาคืนให้ร้องไม่ออก

สายป่านสวมชุดราตรีสีขาวสะอาดแต่งหน้าทำผมสวยหวานคล้ายเป็นเจ้าสาวตั้งใจมาแข่งกับเจ้าสาวแสนสวยเพื่อแย่งซีน ขณะที่พาเด็ก ๆ เตรียมตัวด้านหลังเวทีเพื่อขึ้นแสดงก่อนบ่าวสาวกล่าวขอบคุณผู้ร่วมงาน สรียาแม่ของจอมทัพก็เดินปรี่เข้ามาหาแล้วดึงแขนสายป่านให้ไปคุยที่มุมห้อง

“เธอมาที่นี่ทำไม”

“คุณลินีจ้างนักเรียนหนูให้มารำเปิดงานค่ะ” สายป่านยกมือไหว้อ่อนน้อม สรียาหน้าเครียดที่ชาลินีเป็นคนจ้างสายป่านมาแล้วเหลือบมองสายป่านแต่งชุดราตรีสีขาวแต่งหน้าทำผมอย่างกับเป็นสาว

“แล้วนี่แต่งตัวบ้าอะไร”

“หนูแค่แต่งตัวให้เกียรติเจ้าของงานค่ะ ไม่สวยเหรอคะ คุณแม่......” สายป่านตอบหน้าซื่อยิ้มสวยหวาน

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ คนอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ.......ดูแลเด็ก ๆ แล้วรีบกลับไปซะอย่าให้มีเรื่อง” สรียาเสียงขุ่นไม่พอใจก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะนั่งวีไอพี

“บอกสะใภ้แกเถอะว่าอย่าหาเรื่อง” สายป่านเบะปากตามหลังแม่ของชายรักที่เดินห่างออกไป

ช่วงเวลาการแสดง

มีการแสดงก่อนจะให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินเข้ามาในงาน จอมทัพกับชาลินียืนรออยู่หน้าประตูห้องจัดเลี้ยงเพื่อเตรียมเดินเข้างานบนพรมแดงที่จะโรยด้วยกลีบดอกไม้ ชาลินียิ้มกว้างมีความสุขในที่สุดก็ได้เป็นเจ้าสาวของชายที่รักมาตลอดยี่สิบปี

เสียงดนตรีไทยบรรเลงขึ้นพร้อมกับนางรำตัวน้อยขึ้นมาบนเวที จอมทัพกระตุกเล็กน้อยก่อนจะก้มไปมองหน้าเจ้าสาวที่ยืนยิ้มมีความสุข

“อย่าบอกนะว่าจ้างมาเอง”

“ค่ะ”

“ลินีก็ได้ทุกอย่างแล้ว จะแกล้งป่านเพื่อ?” คิ้วเข้มขมวดมองตรงไปบนเวที

“คนของพี่จะได้รู้ตัวว่าไม่ควรแย่งควรสามีคนอื่น” ชาลินีลอยหน้าลอยตาไม่แยแส เขาส่ายหน้าเล็กน้อยควงแขนเธออยู่อย่างนั้นเมื่อการแสดงจบเสียงปรบมือดังขึ้นเสียงเพลงงานแต่งก็บรรเลงเจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินบนพรมแดงมีเหล่าเพื่อน ๆ คอยโปรยดอกไม้ให้ตามทาง สายป่านกำกระโปรงสีขาวจนยับแววตาแข็งกร้าวยืนมองคู่บ่าวสาวกล่าวขอบคุณแขกผู้ร่วมงานอย่างเปรมปรีดิ์ เมื่อบ่าวสาวกล่าวขอบคุณจบกำลังจะไปตัดเค้กที่อยู่มุมเวที สายป่านเหลือบมองเด็กเสิร์ฟถือแก้วไวน์มาหลายใบกำลังเดินมา เธอเลยแกล้งเดินไปชนพนักงานเสิร์ฟจนตัวเองและพนักงานล้มลงพื้นทั้งคู่แก้วตกแตกเสียงดังทำให้ทุกในงานหันมองเป็นตาเดียวกัน จอมทัพหันมองทำท่าจะเดินไปดูแต่ชาลินีกำมือรั้งเขาไว้ สายป่านเขยิบตัวมองรอบงานแล้วมองไปบนเวทีเห็นจอมทัพยังยืนนิ่งเธอเลยเอามือกดลงบนเศษแก้วชิ้นใหญ่เรียกร้องความสนใจ