ตอนที่ 3 รักใครมากกว่า

ภายในห้องคนไข้

จอมทัพช่วยให้สายป่านนอนลงแล้วห่มผ้าให้ เธอยิ้มน้อย ๆ สีหน้าอ่อนเพลีย เขาหันไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงคนไข้แล้วหันหลังเดินไปที่ประตูห้อง

“คุยงานในห้องก็ได้นะคะ” สายป่านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขาจะเดินออกจากห้อง จอมทัพหันมองสีหน้าเรียบเฉย

“พี่จะไปดูลินี ร้องไห้แล้วขับรถจะอันตราย......” พูดจบเขาก็เปิดประตูห้องเดินออกไปทันที สายป่านขมวดคิ้วแววตาแข็งกร้าวมือกำผ้าห่มแน่นทั้งสองข้าง ปากบอกว่าไม่สนไม่รักนางคู่หมั้นไม่เคยอยู่ในสายตาแต่การกระทำตรงข้ามทุกอย่างแม้เขาจะต่อว่าคู่หมั้นแรง ๆ เพราะงี่เง่าเอาแต่ใจ ทว่าสายตาเขาไม่เคยแสดงว่าเกลียดคู่หมั้นจริง ๆ สักที…….

หน้าห้องคนไข้

จอมทัพกดโทรศัพท์ติดต่อว่าที่เจ้าสาวไม่รู้ว่าเธอจอดรถที่ชั้นไหนป่านนี้คงนั่งร้องไห้ฟูมฟายจนตาพร่าเขาไม่อยากให้เธอขับรถตอนนี้ เสียงโทรศัพท์ของชาลินีดังขึ้นต่อเนื่องเธอก้มมองโทรศัพท์ในมือขึ้นชื่อพี่จอมยิ่งเสียใจร้องไห้หนักคิดว่าเขาคงโทรตามมาด่า ด้านจอมทัพได้ยินเสียงโทรศัพท์ของว่าที่เจ้าสาวเขารีบเดินไปตามเสียงซึ่งดังมาจากบันไดหนีไฟ

เขาเดินมาถึงประตูทางหนีไฟแล้วชะเง้อดูผ่านกระจกบานเล็กมองหาว่าที่เจ้าสาวและก็เจอเธอนั่งซบหลังปานเทพอยู่กายบางตัวโยนทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้แต่ในเมื่อมีคนปลอบโยนแล้วเขาก็ไม่ต้องห่วง เท้าหนักก้าวถอยหลังเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยช้า ๆ เมื่อเข้ามาในห้องผู้ป่วยสายป่านแกล้งนอนหลับหรี่หางตามองจอมทัพที่นั่งหน้าเครียดหงุดหงิดหัวเสียบนโซฟาใกล้ ๆ เตียงคนไข้ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาถึงไม่ไปดูแลว่าที่เจ้าสาวแต่ที่แน่ ๆ เขาไม่ได้กลับมาเร็วเพราะเป็นห่วงเธอและท่าทางอาการแบบนี้มักเป็นหลังจากที่เถียงกับชาลินี.....

ยี่สิบปีก่อน

หมู่บ้านแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ บ้านเดี่ยวสองชั้นกว้างขวางมีพื้นที่บริเวณและสวนโดยรอบมูลค่ากว่าห้าล้านถือว่าเป็นผู้ที่มีฐานะในระดับหนึ่ง สายป่านเป็นลูกสาวครูสมรและครูวันชัยพ่อแม่เป็นข้าราชการทั้งคู่ สายป่านเป็นเด็กหญิงอายุเจ็ดขวบผิวขาวหน้าตาน่ารักยิ้มหวานเป็นที่ชื่นชอบของคนในหมู่บ้านและพี่ ๆ นิติ รถตู้รับส่งนักเรียนจะพาสายป่านมาส่งไว้กับนิติก่อนเพราะพ่อแม่กลับมาจากสอนหนังสือที่โรงเรียนรัฐบาลไกลกว่ามารับไม่ทัน สายป่านเลยต้องเล่นกับพี่ที่นิติวันละครึ่งชั่วโมง วันหนึ่งเธอก็ได้เจอกับจอมทัพวัยเก้าขวบมานั่งเล่นที่นิติด้วยกันและรู้ภายหลังว่าเป็นลูกชายเจ้าของโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่เธออาศัย เด็กทั้งสองเล่นด้วยกันจนสนิทสนม วันหนึ่งชาลินีเด็กหญิงหน้าสวยตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะคิ้วตาจมูกปากสวยได้รูปไร้ที่ติ พ่อแม่ของชาลินีมาที่โครงการเนื่องจากเป็นหุ้นส่วนกันชาลินีเดินเล่นเจอสายป่านเลยเข้าไปเล่นด้วยกันสนุกสนานพอจอมทัพมาและเล่นกับสายป่านโดยไม่สนใจชาลินี ๆ เลยโมโหเข้าไปกระชากแขนจอมทัพที่เล่นทรายกับสายป่าน

“พี่จอมต้องเล่นกับลินี”

“พี่เล่นกับป่านทุกวัน ลินีอยากเล่นด้วยก็เล่นสิ” จอมทัพเงยมองรู้ว่าชาลินีเอาแต่ใจเลยพยายามพูดอย่างใจเย็น

“ไม่พี่จอมต้องเล่นกับลินีคนเดียว” ชาลินีเท้าเอวมองเคืองไม่ยอม

“อย่าเกเรสิลินี” สายป่านลุกขึ้นเดินเข้าไปหาแตะแขนเพื่อน ชาลินีสะบัดแขนออกมองอย่างฉุนเฉียว

“ไม่ต้องยุ่งไม่รู้เหรอว่าลินีกับพี่จอมเป็นคู่หมั้นกัน คู่หมั้นก็หมายถึงพี่จอมเป็นของลินีคนเดียว”

“พอแล้วถ้ายังเกเรก็กลับไป พี่ไม่ชอบ!” จอมทัพลุกขึ้นจ้องหน้าคู่หมั้นตัวน้อยที่ก่อเรื่อง ก่อนจะจับมือสายป่านพากันไปเล่นที่อื่น

“พี่จอม ๆ” ชาลินีมองตามเบะปากร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ไม่เป็นผลพี่จอมไม่หันมามองเลยสักนิด

ความอิจฉาของชาลินีปะทุขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งโตเข้าสู่วัยสาวรู้เรื่องความรักและหวงจอมทัพมาก วันหนึ่งทั้งสามคนสวมชุดว่ายน้ำลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำของหมู่บ้าน ในขณะที่จอมทัพขึ้นไปเข้าห้องน้ำอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายทางด้านนอกเขารีบออกจากห้องน้ำเห็นชาลินีกับสายป่านตะเกียกตะกายอยู่ที่น้ำลึกกลางสระ ทันใดนั้นเขาพุ่งกระโจนลงสระว่ายน้ำไปช่วยสายป่านพามาเกาะที่ขอบสระจากนั้นก็ว่ายน้ำกลับไปช่วยชาลินีแต่เธอว่ายน้ำกลับมาเองเสียก่อนทำให้จอมทัพงงว่าว่ายน้ำได้ทำไมไม่ว่ายน้ำกลับเข้าขอบสระตั้งแต่แรก

เมื่อขึ้นมาบนฝั่ง ชาลินีขอบตาแดงน้ำตารื้นเดินมาต่อว่าจอมทัพที่นั่งดูแลสายป่านที่ขอบสระ

“ทำไมพี่ไม่ช่วยลินีก่อน” ชาลินีมองตัดพ้อเสียใจที่เขาเลือกช่วยคนอื่นก่อน

“ลินีว่ายน้ำเก่งแต่ป่านว่ายน้ำไม่แข็ง”

“ไม่จริงพี่ห่วงป่านมากกว่าลินี!”

“พี่เห็นลินีดูแลตัวเองได้ไง สุดท้ายลินีก็กลับเข้าขอบสระเอง” จอมทัพหงุดหงิดที่เธอหลอกว่าแกล้งจมน้ำ

“พวกเราพนันกันไว้ว่าพี่จะรักใครมากกว่า เลยแกล้งจมน้ำพร้อมกันแล้วพี่ก็ทำให้รู้ว่าพี่ไม่ได้รักลินีเลย” ชาลินีน้ำตาไหลก้มมองหน้าสายป่านที่เงยมองแววตาใสซื่อ

“พนันบ้าอะไรกัน!” เขาหน้าเครียดมองสองสาวอย่างขุ่นเคือง

“ลินีอยากเล่นป่านเลยไม่ขัด.....ขอบคุณนะคะที่รักป่าน” สายป่านหน้าเสียหลบตาลงแล้วเอ่ยขอบคุณเขาเพื่อเย้ยชาลินีเกมนี้เธอก็ชนะขาดลอย

“แหวะ” ชาลินีเบะปากหมั่นไส้ก่อนจะก้มลงไปผลักสายป่านที่นั่งอยู่ให้หงายหลังตกลงสระน้ำ

“ตู้ม!” สายป่านตกลงไปในสระน้ำ จอมทัพหน้าเหวอหันไปมองสายป่านที่สามารถดีดตัวขึ้นเหนือน้ำได้แล้วหันไปมองชาลินีที่เดินหนีไปหน้าเฉย

“ทำไมนิสัยแบบนี้นะ.....เฮ้อ.........” จอมทัพมองคู่หมั้นอย่างหนักใจนิสัยแย่ ๆ ช่างต่างกับรูปร่างหน้าตาสวย ๆ ของเธอเสียจริง

ปัจจุบัน

ช่วงกลางดึก

ภายในห้องนอนหรูของชาลินี

เธอนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียหลังจากร้องไห้อย่างหนัก เสียงข้อความดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟวาบ เสียงดังติ้ง ติ้ง ๆ ดังต่อเนื่อง ทำให้เธอรู้สึกตัวเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างกาย ดวงตาสวยหรี่มองหน้าจอแสงจ้าปรับสายตาไม่ทัน ข้อความที่เข้ามาคือจอมทัพส่งรูปภาพมาให้ คิ้วเรียวขมวดกดดูข้อความรูปภาพเด้งขึ้นหลายสิบภาพเป็นรูปจอมทัพลองชุดเจ้าบ่าวหลายสิบชุดหลากหลายสีส่งมาให้เธอดู ชาลินีตาสว่างนอนหงายอมยิ้มเขี่ยหน้าจอโทรศัพท์เปิดรูปว่าที่เจ้าบ่าวสุดหล่อที่พึ่งทะเลาะเมื่อตอนบ่าย

ข้อความจากจอมทัพ “ชอบชุดไหน”

“พี่ใส่ชุดไหนหล่อ”

ข้อความจากชาลินี“ไม่หล่อสักชุด”

ข้อความจากจอมทัพ “พรุ่งนี้บ่ายไปลองให้ใหม่”

ข้อความจากชาลินี“ทำไมต้องตอนบ่าย”

ข้อความจากจอมทัพ “ไปส่งป่านก่อนแล้วไปลองชุด”

ข้อความจากชาลินี “...........”

ข้อความจากจอมทัพ “ป่านไม่มีใคร.....”

ข้อความจากชาลินี “แค่นี้แหละ”

ชาลินีวางโทรศัพท์ลงอย่างขุ่นเคืองข้ออ้างที่เขามีประจำคือสายป่านไม่มีใคร สายป่านน่าสงสาร พี่รักสายป่านก็ต้องดูแล คำพูดคุ้นหูที่เธอได้ยินมาตลอดเน้นย้ำว่าสายป่านสำคัญสำหรับเขามากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ลดความพยายามหรอกในเมื่อรักเขามากเธอก็ต้องได้ครอบครองเขาคนเดียว