ตอนที่ 2 ว่าที่เจ้าบ่าวหาย

ร้านเว็ดดิ้งสตูดิโอ

ชาลินี เข้าไปลองชุดเจ้าสาวสีขาวเรียบหรูประดับด้วยคริสทัลชวาลอฟสกีจากฝรั่งเศส ผมลอนสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบเก็บเผยต้นคอเรียวและเนินไหล่ขาวเนียน หน้าสวยผุดผ่องเรียวเล็กปากนิดจมูกหน่อยดวงตาโฉบเฉี่ยวเหมาะกับเธอที่มีความมั่นใจไม่ยอมใครและดูสวยร้ายโดยเฉพาะในสายตาของว่าที่เจ้าบ่าว เธอไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติที่เขาชอบเลยสักนิดเขาชอบผู้สวยหวานอ่อนโยนน่าทะนุถนอมความประหม่านิด ๆ ของหญิงสาวอ่อนแอทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองต้องปกป้องคุ้มครองนั่นทำให้เขาดูมีค่าและยิ่งใหญ่ที่สุดในครอบครัว ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองไม่มีความอ่อนหวานนุ่มนวลและยังแก่นเซี้ยวมาตั้งแต่เด็ก

ผ้าม่านสีขาวของห้องแต่งตัวเปิดออก ว่าที่เจ้าสาวสวยละมุนงามสง่าส่งยิ้มหวานให้กับแม่ เพื่อนและว่าที่เจ้าบ่าว ทว่าสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้ากลับไม่มีว่าที่เจ้าบ่าวอยู่ตรงนั้น

“พี่จอมยังลองชุดไม่เสร็จหรือคะแม่” ชาลินีเอ่ยถามแม่ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ เธอแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนชุดนานกว่าผู้ชาย เขาควรลองชุดเสร็จแล้วมานั่งรอเธอแต่ก็ไร้เงา แม่ของเธอยืนอึกอักกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“แม่....นิ้ง” เธอมองหน้าแม่กับเพื่อนสาวที่หน้าเจื่อนทำให้รู้ว่าเขาไม่อยู่ที่นี่

“จอมรีบไปทำธุระจ้ะ ลินีสวมชุดนี้สวยมาเลย หนูสั่งไว้สามชุดใช่ไหมไหนลองให้แม่ดูซิ” แม่ยิ้มแห้งกวาดสายตามองชุดแต่งงานที่ลูกสาวสวมใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่อง ด้านนิ้งเพื่อนสนิทปิดปากเงียบไม่กล้าพูดต่อหน้าแม่กลัวจะหาว่าเสี้ยมกัน

“พี่จอมไปหามันใช่ไหมคะ?”

“ช่างเถอะลูก ชุดเจ้าบ่าวไม่ซับซ้อนพี่เขาใส่อะไรก็หล่อ.......”

“ค่ะแม่ หนูขอตัวไปเปลี่ยนชุดอื่นก่อนนะคะ” หน้าสวยหม่นเศร้าหลบตาลงเดินเลี่ยงกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด แม่ถอนหายใจตามนิสัยของลูกสาวไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่

ภายในห้องแต่งตัว

พนักงานหยิบชุดแต่งงานอีกชุดมาเตรียมไว้ให้ ชาลินียังไม่ลุกไปเปลี่ยนชุดกำลังนั่งพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์หานักสืบที่จ้างไว้ให้ติดตามว่าที่สามี ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรมันเป็นการก้าวก่ายเขาแต่ด้วยความหึงหวงเลยทำให้เธอหน้ามืดทำอะไรไม่คิด

ข้อความจากชาลินี “พี่จอมไปไหน”

ข้อความจาก นักสืบเงา “โรงพยาบาล.......ห้องพิเศษ.........”

เมื่อได้เห็นสถานที่ดวงตาโฉบเฉี่ยวก็แข็งขึ้นเธอเงยมองกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้ามองสีหน้าแววตาตัวเองที่ร้ายกาจเหมือนตัวร้ายในละคร เธอเองไม่ได้อยากร้ายตามราวีเขาเป็นอีบ้าแต่คนอย่างเธอก็ไม่ชอบให้ใครทำเหมือนเหยียบหัวเธอได้เหมือนกัน

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

ชาลินีสวมชุดเจ้าเดินเข้ามาในโรงพยาบาลผู้คนต่างหันมองเหลียวหลัง บางคนแอบถ่ายรูป เธอยืนรอลิฟต์สีหน้าเรียบเฉยรู้ว่ามีคนแอบถ่ายก็ไม่สนเพราะใจมุ่งไปหาว่าที่เจ้าบ่าวและว่าที่เมียน้อยของเธอ

เมื่อขึ้นมาชั้นบริการ ร่างระหงเดินตรงไปยังห้องที่นักสืบบอกแล้วเปิดพรวดเข้าไปทันที เธอมองสายป่านนอนหน้าซีดอยู่บนเตียงคนไข้และว่าที่เจ้าบ่าวนั่งอยู่ข้างเตียง

“โห......บังเอิญจังเลยเนอะป่วยวันที่พี่จอมต้องลองชุดแต่งงานกับว่าที่เมียของเขา!” ชาลินีจ้องสายป่านตาเขม็ง จอมทัพรีบลุกเดินอ้อมปลายเตียงเพื่อมาห้ามว่าที่เจ้าสาวไม่ให้หาเรื่อง

“ป่านไม่ได้แกล้งนะแพ้อาหารไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไป” สายป่านสีหน้าอิดโรยเสียงอ่อนคล้ายจะหมดแรง นั่นไม่ทำให้ชาลินีรู้สึกสงสารเลยสักนิดเพราะมันคือการแสดงเดิม ๆ ที่เธอเห็นจนชินตา

“สำออย ไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไปหรือว่ารู้ว่ามันเป็นพิษเลยกินกันแน่ อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันกี่ครั้งแล้วที่เสแสร้งทำหน้าซื่อตาใสเพื่อป่วนฉันกับพี่จอม”

“ลินีนั่นแหละที่คอยตามป่วนพวกพี่ สร้างแต่ปัญหาเป็นอะไรมากไหม!” จอมทัพดึงแขนว่าที่เจ้าสาว เธอหันมองขุ่นเคืองหายใจแรงโมโหที่เขาโทษแต่ว่าเป็นความผิดเธอ

“ที่ตามเหวี่ยงตามป่วนก็เพราะพวกพี่ทำอะไรไม่เห็นหัวลินีไง!”

“พี่กับป่านรักกันก็ต้องดูแลกัน ถ้าไม่พอใจก็ล้มงานแต่งงานไปสิ!” เขาจ้องมองตาเขม็งเบื่อหน่ายที่เธอตามติด

“ไม่! ลินีไม่ล้มเลิกงานให้พวกพี่มีความสุขด้วยกันหรอก เรื่องอะไรจะต้องเสียใจคนเดียว ถ้าลินีไม่มีความสุขพวกพี่ก็ต้องไม่มีความสุข ทนอยู่ในสภาพเมียน้อยรอกินน้ำใต้ศอกไปเถอะ” หน้าสวยแข็งกร้าวสะบัดหน้าไปแสยะยิ้มเยาะเย้ยสายป่านคล้ายว่าเธอเหนือกว่าทั้งที่ในใจอ่อนไหวและรู้ตัวว่าไม่มีอะไรที่เธอจะทำให้เขารักเหมือนคนรักของเขาได้

“จะทำลายความรักของพวกเราไปถึงไหน” เขาเสียงแข็งหงุดหงิดกับความดื้อรั้นไร้ซึ่งความอ่อนโยนของว่าที่เจ้าสาวเต็มที

“จนกว่าพวกพี่จะทรมานเหมือนที่ลินีเป็นมาตลอดยี่สิบปี” หน้าสวยเชิดขึ้นนึกถึงความพยายามทำให้เขารักและมีเธออยู่ในสายตามาตลอดยี่สิบปีที่หมั้นกันเธอไม่เคยชายตาแลผู้ชายคนไหนนี่หรือคือสิ่งที่ตอบแทนที่รักมั่นคงเพียงเขา ร่างระหงสั่นเทาขอบตาสวยร้อนผ่าวฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าชายโฉดหญิงชั่วให้พวกเขาเย้ยหยันเธอได้

“เห็นแก่ตัว” นัยน์ตาคมฉายชัดถึงความไม่พอใจ

“พวกพี่เห็นแก่ตัวก่อน ทำไมลินีต้องยอม....” เธอฝืนเน้นคำพูดก่อนจะสะบัดหน้าดึงแขนตัวเองออกมาจากมือหนาแล้วรีบเดินหนีไป จอมทัพปิดเปลือกตาถอนหายใจหนักระหว่างที่เขากำลังเครียดสายป่านแอบกระตุกยิ้มสะใจแล้วแสร้งทำหน้าอ่อนแรงขยับตัวร้องโอดโอยเรียกร้องความสนใจ จอมทัพลืมตามองมารีบเข้าไปช่วยเธอขยับตัว............

ด้านชาลินีหน้าแดงก่ำรีบเดินจ้ำไปยังบันไดหนีไฟ ทรุดตัวนั่งลงบนขั้นบันไดร้องไห้อย่างหนักมือเรียวปิดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าผากและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเป็นแบบนี้

สักพักเสียงประตูบันไดหนีไฟเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกำยำของชายหนุ่มขาวตี๋สวมแว่นและชุดกาวน์ยืนมองมาทางเธอที่นั่งหันหลังให้ประตู เขายืนมองเธอตัวสั่นเทาภายใต้ชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดเธอควรมีความสุขที่จะได้แต่งงานกับชายที่รักไม่ใช่เศร้าเสียใจเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ปานเทพเดินเข้าไปนั่งขัดสมาธิหันหลังชนกับหลังของเธอ