สับสนในความรู้สึก -Ep.21-

Ep.21

(Phraphai talk)

"คุณลักษณ์..." ฉันเอื้อนเอ่ยเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่หน้าเต็นท์เพราะเห็นเงาดำของเขาอย่างชัดเจน ฉันแอบสับสนนะคะ ไม่รู้ว่าอีตาผู้กองน้ำแข็งเป็นคนยังไงกันแน่ ถามว่าฉันจำเรื่องใต้น้ำได้ไหม ฉันจำได้ทุกอย่างค่ะ และจุดที่จำได้ขึ้นใจคือตอนที่เขาจูบฉัน แต่ตอนนั้นมันไม่มีเวลาให้ตื่นเต้นจริงๆ ได้แต่ภาวนาท่องคาถาตามประสาคนที่ชอบเพ้อเจ้อไปวันๆ อย่างฉัน ขอให้มีชีวิตรอดออกไปจากตรงนั้นก็พอ

"ฉันรู้นะคะว่าคุณยังไม่ไปไหน" ชิ! ทำเป็นหันมามองฉันแต่ยังยืนนิ่งไม่ตอบรับ คงจะให้ฉันคิดว่าเขาไปแล้วน่ะสิ ฉันเห็นหรอกย่ะ! "แค้กๆ" ดันมาอ่อนแอให้เขาเห็นจนได้ แค่จมน้ำไม่ถึงนาทีแกก็ป่วยเลยเหรอยัยพระพาย!

ครืดด!

"มีอะไร" สุดท้ายก็ต้องยอมรูดซิบก้มหัวเข้ามาพูดกับฉันสินะ

ฉันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองหนักแบบนี้นะ

"ผมบอกให้คุณพักผ่อนไง" ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อจู่ๆ อีตาผู้กองก็เข้ามานั่งประคองฉันให้ลุกขึ้น เมื่อกี๊เขายังยืนอยู่หน้าเต็นท์อยู่เลย เข้ามาตอนไหนไม่ให้ซุ่มให้เสียง

"ยายังไม่ออกฤทธิ์มั้งคะฉันเลยยังไม่ง่วง"

"ตัวคุณยังร้อนอยู่ ไม่ควรออกไปข้างนอกนะ"

"....." เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องกะพริบตาปริบๆ มองเขา ก็อยู่ๆ เขาก็เอามือมาอังหน้าผากฉัน ขนาดร่างกายฉันมันอ่อนแรงขนาดนี้แต่ใจก็ยังเต้นแรงให้เขาได้ "ฉันแค่อยากถามเรื่องเรือค่ะ"

"อ่อ เรือคนร้ายเมื่อคืนก่อนน่ะไม่มีอะไรหรอก"

"อ๋อ.." ฉันพยักหน้าให้ ที่แท้ก็เป็นของพวกโจรลักพาตัวคริสติน่านี่เอง

"หรือผมจะส่งคุณกลับไปรักษาตัวที่หน่วยดี แบบนั้นผมจะได้ไม่ต้องกังวล เรายังต้องอยู่ที่นี่อีกคืน อากาศเย็นแบบนี้คงไม่เหมาะกับคนป่วยอย่างคุณ" อยู่ดีๆ อีตาผู้กองน้ำแข็งก็หันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่จริงจังราวกับพึ่งนึกได้

"ไม่นะคะ! ฉันทนได้ กินยาไปแล้วช่วงเย็นๆ ก็น่าจะดีขึ้นแล้วค่ะ" ฉันรีบส่ายหน้าไม่ยอม ฉันไม่ได้ป่วยปางตายขนาดนั้นสักหน่อย แต่สีหน้าที่เป็นกังวลของเขาตอนนี้ฉันจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะว่าเขาเป็นห่วง หรือกลัวหน่วยจู่โจมสีครามคลุมดินจะเดือดร้อนอย่างที่คุณแดนพูด

"แล้วถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอีกล่ะ ใครจะดูแลคุณ ปล่อยคุณไว้ที่นี่คนเดียวแบบคืนก่อนเหรอ?"

"ฉันเข้าใจพวกคุณนะคะ" ฉันเอื้อมมือไปจับข้อมือหนาไว้ เพราะกลัวเขาจะส่งฉันกลับก่อนอย่างที่พูด จริงๆ อยู่ที่นี่มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร ฉันรู้สึกสนุกและเข้าใจพวกเขามากขึ้นกว่าเมื่อก่อน อย่างน้อยถ้าฉันค่อยยังชั่วไว้ทำอาหารให้พวกเขากินอีกสักมื้อสองมื้อก็ยังดี "ฉันอยู่ที่นี่...ได้เห็นการฝึกที่ยากลำบากของพวกคุณ แล้วก็เหตุการณ์ฉุกเฉินที่อันตรายถึงชีวิต พวกคุณเลือกที่จะไปปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ลังเล ฉันสัญญาว่าจะเขียนเรื่องของพวกคุณให้คนทั้งประเทศเห็นถึงความเสียสละของพวกคุณให้ได้ค่ะ"

"ขอบใจนะ"

"....." ฉันจ้องหน้ากับผู้กองลักษณ์แบบตาไม่กะพริบเลยค่ะ เขาไม่ได้จ้องฉันแบบเย็นชาอย่างที่เคยทำ ฉันเองก็ถอนสายตาละไปจากเขาไม่ได้เลย เหมือนถูกเสน่ห์ของเขาสะกดไว้ทุกทาง จนใบหน้าของฉันและเขาใกล้กันมากกว่าเดิม และใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนจมูกของเขาแตะโดนที่ปลายจมูกของฉัน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสถานการณ์ของเราทั้งคู่ตอนนี้คือเรากำลังจะจูบกัน

"ผู้กองลักษณ์ครับ!!"

พรึบ!

พรึบ!

ฉันสะดุ้งผงะออกจากความใกล้ชิดชวนหลงไหลนี่ทันทีแล้วล้มตัวนอนคลุมโปง กรี๊ดดด!!..นี่ฉันกับเขาจะจูบกันอีกแล้วเหรอ? และไม่ใช่แค่ฉันที่สะดุ้ง อีตาผู้กองน้ำแข็งก็ได้สติถอยหลังไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ต่างอะไรจากฉัน ก่อนที่เขาจะรีบคลานออกไปจากเต็นท์โดยที่คุณตาร์เดินมาถึงหน้าเต็นท์ฉันพอดีเลยค่ะ

"ผมจะมาบอกว่า...เดี๋ยวตอนสิบเอ็ดโมงผมจะกลับมาทำกับข้าวนะครับ ผู้กองอยู่ที่นี่ก็...ช่วยๆ เตรียมของรอผมหน่อย แหะๆ"

"แกวอมาบอกฉันก็ได้ ไม่เห็นต้องวิ่งมาให้เหนื่อย"

"เอ่อ...คือผมลืมวอไว้ใต้ต้นไม้หน้าเต็นท์เราน่ะครับ ประเด็นคือกลับมาเอาวอด้วยครับ"

"ถ้าลืมอีกรอบฉันจะให้วิดพื้นสักร้อยครั้ง"

"มะ..ไม่ลืมแล้วครับ! ไม่ลืมแล้วครับ! ผมไปเอาวอก่อนนะครับสิบเอ็ดโมงเจอกัน"

ฉันได้ยินเสียงคุณตาร์วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง ฉันค่อยๆ เปิดผ้าห่มแอบดูก็พบว่าผู้กองลักษณ์ยังคงยืนอยู่หน้าเต็นท์ฉันอยู่ค่ะ ฉันเห็นเขาเพราะเขายังไม่ได้รูดซิบปิดเต็นท์ให้ฉัน ว่าแต่...เขายืนคิดอะไรอยู่นะ ลองเรียกเขาดูสักหน่อยดีกว่า

"คุณลักษณ์คะ"

"คุณนอนพักผ่อนเถอะ ผมขอออกไปตรวจรอบๆ ค่ายก่อน" เขาตอบขึ้นมาทันทีหลังจากที่ฉันเรียก จากนั้นเขาก็เดินออกไปราวกับกำลังหนีหน้าฉัน ชิ! เขินอยู่ล่ะสิ คุณต้องยอมรับนะว่าแพ้ให้กับเสน่ห์ของฉัน ว่าแต่...ฉันเองก็เขินไหม และดูเหมือนฉันเองจะคิดไปไกลกว่าหมอนั่นซะอีก

(Luck talk)

ผมเดินมาที่ครัวแล้วตักน้ำกินไปประมาณสามแก้วรวด ทำไมร่างกายมันร้อนลุ่มแบบนี้ ผมไม่เคยมีปัญหากับความรู้สึกตัวเองมาก่อนเลย ทำไมเมื่อกี๊ถึงหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมรู้สึกยังไงกับยัยนั่นกันแน่ ตอนรู้ว่าเธอป่วยผมก็รู้สึกกระวนกระวายใจ ตอนอยู่ใกล้ใจก็ดันเต้นแรง ความรู้สึกสั่งร่างกายให้ใกล้ชิดกับเธอตลอด ให้ตาย! เมื่อกี๊ผมเกือบจูบเธอไปแล้ว

"เฮ้ออ!" ผมนั่งลงบนขอนไม้แล้วถอนหายใจทิ้งมองไปรอบๆ ตอนนี้ทุกคนคงกำลังฝึกกันอยู่ มือถือก็ไม่มีสัญญาณ จะโทรหาพี่รามก็ทำไม่ได้ ผมคงต้องออกไปเดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆ ค่ายจริงๆ สินะ ถึงจะเลิกฟุ้งซ่านได้ ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วออกตรวจรอบๆ ทันที ตรวจสอบสัญลักษณ์ตามต้นไม้ที่เราแต้มสีเอาไว้ รวมถึงหลักเขตกั้นว่ายังอยู่ครบทุกจุดไหม เราจะปล่อยให้มันหลุดหายไม่ได้ครับ เพราะมันคือตัวบ่งบอกถึงความปลอดภัยของทุกคน

จนกระทั่งสิบโมงครึ่ง ผมกลับมาที่ค่ายเหมือนเดิม เท้าผมหยุดชะงักทันทีที่เห็นพระพายนั่งอยู่ที่เต็นท์ครัว ไม่สิ ผมกลัวอะไรกัน ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบสร้างแต่ปัญหา และเธอมักจะสร้างปัญหาตลอด ผมควรขีดเส้นตายกับพระพาย แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเส้นตายมันกลายเป็นเส้นเกิด เพราะช่วงนี้ผมมักจะมีความรู้สึกใหม่ๆ เกิดขึ้นกับตัวเองตลอด ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

"คุณลักษณ์คะ!"

(Phraphai talk)

ผู้กองลักษณ์เงยหน้ามองมาที่ฉันด้วยแววตาหวาดหวั่นเพียงแวบสั้นๆ เขายืนก้มหน้าคิดอะไรคนเดียวอยู่ตรงนั้น แล้วทำไมต้องทำท่าทางตกใจเสียงของฉันด้วย นี่อย่าบอกว่าเห็นฉันแล้วจะไม่เดินเข้ามา ไม่จริงนะ เขาคงไม่คิดอะไรกับฉันจริงๆ ใช่ไหม แม้ฉันอาจจะเผลอคิดกับเขาไปแล้วนิดหน่อยก็ตาม แต่คนที่เป็นน้ำแข็งยุคดึกดำบรรพ์อย่างเขาน่ะเหรอจะละลายให้ผู้หญิงเจ้าปัญหาอย่างฉัน

"ผมบอกให้คุณนอนพักผ่อนไง หรืออยากจะให้ผมส่งกลับจริงๆ?" หมอนั่นเดินทำหน้าดุมาหาฉันที่ครัว ทำหน้าเย็นชาใส่ฉันอีกแล้ว เป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนแล้วมันจะตายหรือไง

"ฉันหลับไปตื่นนึงแล้ว ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาก ได้ยินคุณตาร์บอกว่าจะกลับมาเตรียมอาหารกลางวันตอนสิบเอ็ดโมง ฉันก็เลยอยากมาช่วยคุณเตรียมของ..."

"มาช่วยผมหรือมารอเจอไอ้ตาร์กันแน่?" หมอนั่นพูดแขวะโดยไม่ได้มองหน้าฉันค่ะ เพราะเขากำลังหยิบจับอาหารสดในกล่องดู ฉันเนี่ยนะจะมารอเจอคุณตาร์ เหอะ! จะว่าไปหมอนี่ก็ดูจะไม่มีประสบการณ์ด้านความรักจริงๆ นั่นแหละค่ะ เพราะถ้ามีประสบการณ์จริงเขาคงจะดูฉันออกตั้งนานแล้วว่าฉันแอบหวั่นไหวให้เขา ก็ดี! ฉันจะได้ไม่ถูกเขาต่อว่าหรือพูดหักหน้าต่อหน้าคนอื่น เพราะถ้าเขารู้เขาคงจะปฏิเสธฉันอย่างเลือดเย็นเลย

"ฉันแค่อยากช่วยทุกคน เกี่ยวอะไรกับคุณตาร์ด้วยล่ะ!" ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เขาหยิบผักออกมาเตรียม ฉันก็เดินไปหยิบนู่นหยิบนี่มาเตรียมเหมือนกัน แต่ร่างกายฉันมันยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ จะเดินเร็วหรือว่าลุกนั่งเร็วๆ ไม่ได้ และฉันก็รู้ว่าคุณลักษณ์คอยมองฉันอยู่เป็นระยะ ไม่รู้ว่ามองเพราะห่วงหรือกลัวฉันสร้างความวุ่นวายกันแน่ คิดจะเดาใจเขาทีไรก็ผิดคาดตลอด อ่านการกระทำเขาไม่ออกจริงๆ ค่ะ