จูบใต้น้ำ -Ep.19-

Ep.19

(Luck talk)

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ยผู้กอง!!" เสียงไอ้คินตะโกนถามผมหน้าตาตื่นเพราะคงจะตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ว่าแต่มันผมเองก็เหมือนกันครับ คนอื่นๆ ก็ด้วย และตอนนี้พวกผมกำลังลอยอยู่ในทะเลเพราะเรือมันล่ม แต่ถ้าไอ้แดนไม่หักหลบไอ้เรือปริศนาที่คว่ำอยู่ข้างหน้าแล้วเทกระจาดพวกเราแบบนี้ ไม่แน่พวกผมอาจจะเกรียมเป็นไก่ย่างเพราะอาจเกิดการระเบิดได้หากเรือบวกกัน

"นั่นเรือใครอ่ะผู้กองลักษณ์ ตอนเช้าทีมตรวจเช็คไม่เห็นแจ้งเราเลย" ประโยคที่ไอ้ตาร์ถามทำผมขมวดคิ้วหงุดหงิด ไม่แจ้งก็แสดงว่าไม่ตรวจ ไม่ตรวจก็แสดงว่าละเลยหน้าที่ที่รับผิดชอบ!

"ฉันก็ไม่รู้ ส่งสัญญาณเรียกทีมอื่นให้มาช่วยก่อน เรื่องนี้ต้องคุยกันยาว"

"ผู้กอง! แล้วคุณพระพายล่ะครับ!?"

"พระพาย!" ทันทีที่ไอ้แดนตะโกนถาม ปากผมก็พูดชื่อพระพายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หันหาเธอไปทั่ว นั่นสิ พระพายใส่เสื้อชูชีพต่อให้ว่ายน้ำไม่เป็นก็ต้องลอยขึ้นมาเจอทุกคนอยู่แล้ว ชิบ!...ซวยแล้วไง เธอถูกผมล็อคติดกับเรือ!

ผมรีบถอดเสื้อชูชีพออกแล้วดำลงไปในน้ำก่อนจะว่ายเข้าไปใต้เรือที่พลิกคว่ำ แล้วก็ใช่อย่างที่คิดครับ พระพายกำลังพยายามดิ้นออกจากที่นั่ง แต่ว่ามันติดเข็มขัดที่ผมรัดเธอไว้ และแรงดิ้นของเธอก็เริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ คงเพราะเริ่มกลั้นหายใจไว้ไม่ไหว ผมรีบดำน้ำเข้าไปช่วยปลดล็อคเข็มขัดรวมถึงเสื้อชูชีพออก ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเหมือนคนไม่มีสติ ทำยังไงดี ผมพยายามจับใบหน้าเล็กแล้วเขย่าเพื่อให้พระพายรู้สึกตัว แต่ผมร้อนใจกลัวเธอจะตายเลยไม่ทันได้คิดอะไรดึงใบหน้าเธอเข้ามาแล้วประกบปากจูบแบ่งอากาศเข้าไปให้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนใจผมเต้นรัวอยู่ใต้น้ำ แม้ไม่ได้ยินแต่ผมรู้สึกได้ว่าใจมันเต้นแรงมาก พอสัมผัสได้ถึงกลีบปากนุ่มนวลผมก็หลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว หาคำตอบไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้ลอยตัวเข้าไปชิดเธอมากขึ้นแบบนี้ ผมคงบ้าไปแล้วที่รู้สึกดีขณะช่วยชีวิตคน หวังว่าเธอจะยังมีสติไม่หายใจเอาน้ำเข้าปอดไปก่อนหน้านี้นะ

"อื้อออ!" และเหมือนมันจะได้ผลเมื่อร่างบางที่ผมกอดไว้เริ่มดิ้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ผมเองก็ได้แต่เรียนมา ได้ใช้จริงก็พึ่งจะวันนี้เอง

ผมถอนจูบออกมาทันทีที่ตัวเองก็ได้สติขึ้นมาเหมือนกัน ผมคงอินไปหน่อยกับวิธีการช่วยเหลือที่เคยใช้เป็นครั้งแรก ไม่ได้หลงสัมผัสจากริมฝีปากบางนี่หรอก พอเห็นว่าพระพายเริ่มพยายามที่จะขึ้นจากน้ำ ผมเลยช่วยสอดมือเข้าไปใต้วงแขนของเธอทั้งสองข้างแล้วพาขึ้นไปทันที

"เฮือก!! แค้ก!..แค้ก!..แค้ก!" พอขึ้นมาได้เธอก็สำลักน้ำจนใบหน้าและดวงตาแดงรื้น เรียวแขนขาวกอดคอผมแน่นเพราะว่ากลัวจมหรือกลัวอะไรผมก็ไม่แน่ใจ สัมผัสได้ถึงตัวที่สั่นเทาของเธอแล้ว...เธอคงจะกำลังตกใจกับเหตุการณ์เสี่ยงตายเมื่อครู่นี้

"ผู้กอง!!"

"ผู้กองลักษณ์!!" เสียงไอ้คินกับไอ้ตาร์เรียกผมพร้อมกับว่ายน้ำมาหา คงเห็นผมดำน้ำหายไปสักพัก คิดว่าผมจะไปนอนเล่นอยู่ใต้ท้องทะเลหรือไง

"คุณพระพายเป็นยังไงบ้างครับ"

"เกือบ...แค้กๆ เกือบตายน่ะสิคะ เพราะคุณคนเดียวเลย...รัดฉันไว้ทำไม!" เธอตอบไอ้ตาร์แล้วหันมาตีอกผมจนน้ำกระจาย อุตส่าห์ช่วยยังจะมาวีนอีก ปล่อยให้ลอยน้ำเองซะดีมั้ง

"ผมจะรู้ไหมว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แล้วคุณก็ไม่ค่อยจะอยู่เฉยด้วย โทษใครได้ล่ะ?" ขนาดตอนที่นั่งเรือข้ามเกาะมาเธอยังลุกขึ้นยืนจนกระเด็นลงมานั่งตักผมเลย ใครจะรับประกันว่ารอบนี้เธอจะไม่ลุกอีก

"นี่คุณว่าฉันเหรอ!?"

"อย่านะ ไม่งั้นผมปล่อยคุณจริงๆ ด้วย" ผมจ้องหน้าขู่พระพายที่ง้างมือทำท่าจะตีผมอีกรอบ คราวนี้เธอกำมือลงแล้วลดมือลงมากอดคอผมเหมือนเดิม แล้วก็หันหน้าบูดๆ ของเธอหนีผมไปทางอื่น อารมณ์แบบเกลียดปลาไหลแต่กินน้ำแกงหรือเปล่าครับ โกรธผมแต่ก็กอดรัดตัวติดผมแจ

บรื๊นนนน!!

เสียงเครื่องยนต์เรือดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมจึงหันไปมองลูกน้องในทีมที่ขับเข้ามาจอดในระยะห่างที่ปลอดภัย

"ผู้กองลักษณ์ทางนี้ครับ!!"

"มาครับคุณแดนผมช่วย!"

"คุณตาร์เป็นอะไรไหมครับ!"

"ไอ้กอล์ฟ! ช่วยดึงผู้กองลักษณ์กับคุณพระพายขึ้นไปก่อน"

"มาครับคุณนักเขียน!" ไอ้กอล์ฟหันมาช่วยดึงพระพายขึ้นไปบนเรือหลังจากได้ยินเสียงไอ้คินสั่ง ผมกระโดดตามขึ้นไปติดๆ โดยมีคนบนเรือช่วยดึง

ตอนนี้เรือทุกลำอยู่ที่จุดเกิดเหตุกันหมด ทุกคนดูจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะมันรุนแรงถึงขั้นต้องหยุดฝึกภารกิจนี้ไปกระทันหัน โชคดีมากครับที่ไม่มีใครเป็นอะไร โดยเฉพาะคนที่นั่งหอบหายใจทำตาปรืออยู่ข้างๆ ผม

"เมื่อเช้าใครมีหน้าที่ตรวจสอบน้ำและล้อมทุ่นกั้น" ผมตะโกนถามทุกคนที่ยืนอยู่บนเรือ แม้จะยืนอยู่คนละลำแต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครไม่ได้ยินเสียงของผม ละเลยหน้าที่จนทำให้เกิดอันตรายเกือบถึงชีวิตแบบนี้ก็ต้องได้รับโทษตามกฎของหน่วยจู่โจมสีครามคลุมดิน ผมไม่เคยลำเอียงครับ ใครทำผิดไม่ปฏิบัติตามกฎก็ต้องถูกลงโทษไม่ว่าคนคนนั้นจะสนิทกับผมแค่ไหนก็ตาม

"ผมครับผู้กอง!/ผมครับ!/ผมครับ!" เสียงเจ้าหน้าที่สามคนตอบรับพร้อมเพรียงกันพลางชูมือให้เห็นตัว ผมหรี่ตามองตำรวจคนหนึ่งที่พึ่งย้ายมา จำได้ว่าชื่อโดม ก่อนจะไล่มองทั้งสามคนซึ่งพวกนั้นก็ได้แต่ก้มหน้ารู้สึกผิด

"ไม่เห็นเหรอว่ามีเรือคว่ำอยู่?"

"เอ่อ...คือผมแบ่งโซนกันตรวจครับผู้กอง โซนที่ผมตรวจไม่มีสิ่งแปลกปลอมก็เลย...."

"ก็เลยปล่อยผ่าน?"

"ขะ..ขอโทษครับผู้กอง!!" ผมถอนหายใจหันหน้าหนีพวกนั้นที่ก้มหัวขอโทษซ้ำๆ ดูจากสายตาสองคนนั้นแล้ว ดูเหมือนตำรวจใหม่ที่พึ่งย้ายมาจะเป็นคนรับผิดชอบโซนนี้ ผมไม่อยากจับผิดใครแต่ความรู้สึกผมมันบอกว่าตำรวจใหม่คนนี้ทำตัวแปลกๆ บางทีหมอนั่นอาจเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมมั้งครับเลยทำตัวแปลกแยกจากคนอื่นๆ

"หลังจากกลับไปให้วิ่งรอบสนามร้อยรอบ ทำอาหารเช้าหนึ่งอาทิตย์ และล้างห้องน้ำอีกหนึ่งอาทิตย์"

"ครับ!/ครับ!/ครับ!"

"กลับกันเถอะ เราต้องไปเตรียมแผนตรวจสอบเรือที่คว่ำอยู่ว่ามันมาได้ยังไง"

"ครับผู้กองลักษณ์"