จมน้ำ -Ep.18-

Ep.18

เช้าวันต่อมา

เช้านี้ทุกคนเติมพลังด้วยข้าวเหนียวหมูปิ้ง และตอนนี้ทุกคนก็กำลังเข้าแถวอยู่รอบกองไฟที่มอดดับสนิทไปแล้ว โดยมีผู้กองลักษณ์ตะโกนอะไรก็ไม่รู้เพราะฉันฟังไม่เข้าใจ ส่วนตัวฉันตอนนี้กำลังจดบันทึกข้อมูลเรื่องเมื่อวานค่ะ อ๊ะ! นั่น...พวกเขาแยกย้ายกันแล้ว ฉันรีบปิดสมุดบันทึก เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นอีตาผู้กองน้ำแข็งกำลังเดินมาทางนี้พอดี คือฉันนั่งอยู่บนขอนไม้ใกล้เต็นท์อีตานั่นน่ะ ไม่รู้ว่ามาหาฉันหรือกลับมาเอาอะไรที่เต็นท์กันแน่ สรุปคือเขาเดินมาหาฉันค่ะ

"พวกเราต้องไปฝึกในทะเลวันนี้ ต้องขึ้นสปี๊ดโบ๊ท จำลองเหตุการณ์จับผู้ร้ายทางน้ำ มีโขดหินให้คุณได้นั่งจดบันทึกและดูเหตุการณ์พอดี อาจจะไกลหน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ได้ไงคะ! ให้ฉันขึ้นเรือไปกับคุณด้วยสิ ฉันจะต้องดูและฟังพวกคุณสั่งงานกันอย่างใกล้ชิด ไว้ฉันจำรายละเอียดมาเขียนสรุปตอนฝึกเสร็จก็ได้" ให้ฉันนั่งอยู่ชายทะเลมันจะไปได้เรื่องได้ราวอะไร เห็นแค่เรือแล่นไปแล่นมาฉันก็คงจะเขียนได้แค่เรือแล่นไปซ้ายไปขวาเท่านั้นแหละ

"แต่มันอันตราย ยิ่งคนอย่างคุณยิ่งไม่!..."

"ฉันสาบานว่าฉันจะนั่งเงียบๆ ทำตามคำสั่งคุณทู๊ก...อย่างค่ะ!" ไม่พูดเปล่า แต่ฉันชูสามนิ้วให้อีตาผู้กองลักษณ์ดูเลยค่ะ ขอร้องล่ะ~ ฉันอยากขึ้นไปดูพวกเขาจริงๆ นะ เขากำลังทำหน้าลำบากใจค่ะ แต่เปอร์เซ็นต์ที่ฉันจะได้ขึ้นเรือมีเก้าสิบเลยฉันมั่นใจ

"ก็ได้ แต่! ถ้าคุณไม่ฟังผมล่ะก็...ผมจะจับคุณโยนขึ้นฝั่งโดยไม่มีข้อแม้"

"ค่ะ!" ฉันรีบยืนรับปากฉีกยิ้มกว้างจนจะถึงหู ก็คนมันดีใจอ่ะเนาะ

และแล้วฉันกับเจ้าหน้าที่ทุกคนก็มาถึงริมทะเล ชายทะเลตรงนี้มันคนละที่กับตอนที่ฉันมาค่ะ ฉันแอบๆ ถามคุณคินมาแล้วว่าทำไมขามาเราไม่มาจอดเรือลงฝั่งนี้เพราะมันใกล้ที่ที่เราตั้งค่ายมากกว่าฝั่งโน้น แต่ก็ได้คำตอบมาว่าตรงนี้โขดหินเยอะ เอาเรือเข้ามาจอดไม่ได้ แต่วันนี้น้ำขึ้นเยอะมากจึงสามารถฝึกทางเรือฝั่งนี้ได้ และนั่นก็คือการคาดคะเนที่แม่นยำของอีตาผู้กองน้ำแข็งที่รู้ว่าน้ำจะขึ้นจะลงตอนไหน

"นี่ครับคุณพระพาย"

"ห๊ะ? อ๋อ..ขอบคุณค่ะ" ฉันเองที่กำลังมองธงอะไรบางอย่างที่ถูกปักอยู่ไกลๆ ต้องสะดุ้งหันกลับมามองคนตรงหน้านั่นก็คือคุณแดน ก่อนจะรับเสื้อชูชีพมาจากเขา และดูเหมือนว่าทุกๆ คนก็จะได้เหมือนกันค่ะ

"รีบใส่เถอะครับ เดี๋ยวจะโดนดุ"

"ค่ะๆๆ" พอคุณแดนกระซิบเตือน ฉันก็รีบสวมเสื้อชูชีพทันทีค่ะ แล้วคุณแดนก็เดินไปเข้าแถวของตัวเองเพราะเขาแจกให้ฉันเป็นคนสุดท้าย หืม! เสื้ออะไรทำไมมันใส่ยากใส่เย็นเหลือกัน สายไหนล็อคกับสายไหนล่ะเนี่ย อันนี้ถูกหรือเปล่านะ ไม่สิ ผิดเส้น!...

"ถ้ารอคุณใส่จนเสร็จก็คงจะบ่ายสามโมงพอดี" ฉันถูกอีตาผู้กองน้ำแข็งบ่นพร้อมๆ กับที่เขาเข้ามาแย่งสายล็อคจากมือฉัน

"อ๊ะ!" อีตาบ้าหนิ! จะกระชากตัวฉันเข้าไปเพื่อ...เพื่อ...เพื่อเอ่อ.... ฉันค่อยๆ เหลือบตาหนีไปมองด้านข้างแล้วเม้มปากไว้อย่างประหม่า ก็หมอนี่เล่นจับสายล็อคกับตัวล็อคแล้วดึงเข้าหาตัว ไอ้ฉันที่สวมเสื้ออยู่เลยถูกดึงเข้าไปชิดแผงอกกำยำนั่น และที่ฉันต้องพ่ายแพ้ทำตัวประหม่าอยู่ตอนนี้ก็เพราะใบหน้าหล่อเนียนใสไร้ที่ติอยู่ห่างจากหน้าฉันแค่คืบเดียวเอง มิหนำซ้ำยังทำหน้านิ่งใช้สายตาเย็นชาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉันด้วย ไม่หลบยังไงไหวคะ! จากที่กลัวจะถูกเขาเคลือบตัวให้เป็นน้ำแข็ง ตอนนี้ฉันต้องเปลี่ยนเป็นกลัวละลายแทน อรั๊ยยย~ ทำหน้านิ่งอย่างเดียวไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทำหน้าหล่อให้ใจฉันเต้นแรงด้วย

พอฉันนิ่งไป เขาก็จัดการล็อคสายคาดให้ฉันครบทุกจุด แล้วหันไปหาคุณพี่ตำรวจที่ยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ

"เรือมีอยู่ห้าลำ ขึ้นลำละห้าคน ฝึกตามแผนที่เราคุยกันไว้ อย่าออกนอกเส้นทาง!"

"รับทราบ!"

"เริ่มปฏิบัติการฝึกได้!"

".....!"

หลังจากได้ยินคำสั่ง คุณพี่ตำรวจทุกคนก็ยกมือขึ้นชิดหน้าผากเป็นการรับคำสั่ง จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปขึ้นเรือที่ถูกจัดไว้ เอิ่ม...แล้วฉันล่ะ?

"แล้วคุณพระพายล่ะครับผู้กองลักษณ์?" ดีมากค่ะคุณตาร์ที่ถามแทนฉัน

"ให้เธอไปกับเรา" พูดจบอีตาผู้กองมาดเข้มก็เดินนำทีมไปที่เรือ คุณตาร์ก็พยักหน้าเรียกฉันหงึกๆ ฉันเลยรีบวิ่งตามพวกเขาไปค่ะ

หืม~ จะว่าไปก็รู้สึกมึนๆ เหมือนกันค่ะ คลื่นแรงมาก ฉันที่ถูกสั่งให้นั่งเฉยๆ อยู่ตรงกลาง โยกขึ้นโยกลงตามแรงคลื่นที่ซัดมาจนดาวจะขึ้นหัวฉันอยู่แล้ว

"เราจะเริ่มกันในอีกห้า...สี่...สาม...สอง...เริ่มปฏิบัติการฝึกไล่ล่าผู้ร้ายทางน้ำ!!"

(รับทราบ!)

ตอนนี้เรือสตาร์ชออกตัวมุ่งออกกลางทะเลแล้วค่ะ เหมือนว่าจะมีเรือลำนึงถูกจัดให้เป็นเรือคนร้าย ส่วนอีกสี่ลำทำการไล่ล่า โดยที่อีตาผู้กองลักษณ์เป็นคนประสานงานกับเรือลำอื่น คุณแดนทำหน้าที่ขับเรือ คุณตาร์กับคุณคินและพี่ตำรวจอีกคนถือปืนพร้อมยิงตลอดเวลา ส่วนฉัน...ก็นั่งจดจำและรอลุ้นเสมือนเข้ามาอยู่ในหนังแอคชั่นอย่างไรอย่างนั้นเลย

"กอล์ฟๆ ไปดักทางทิศเหนือ!"

(รับทราบครับผู้กองลักษณ์!)

"ไปดักทางทิศตะวันออก!"

"ครับผู้กองลักษณ์!" เสียงคุณแดนรับคำสั่งจากหัวหน้าทีมอย่างอีตาผู้กองลักษณ์อย่างจริงจัง ก่อนจะหักหัวเรือไปตามทิศทางที่ถูกสั่งในทันที

ไม่อยากจะพูดแต่ก็ขอพูดเถอะ ฉันก็ไม่ได้ดื้อขนาดนั้นไหม ทำไมอีตาผู้กองน้ำแข็งต้องล็อคฉันไว้กับที่นั่งด้วย จะยืดตัวมองเรือลำอื่นก็ลำบาก แต่จะว่าไป...มันก็มันส์อยู่นะคะ ลุ้นและตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลาเลย เอ๊ะ! ว่าแต่นั่นอะไรเหรอ? เหมือนท้องเรือเลย แต่เรือใครจะมาคว่ำอยู่ตรงนั้น หรือว่าฉันมองผิด?

"ข้างหน้านั่นคืออะไรเหรอคะ?" สงสัยคนเดียวไม่ได้ซะด้วยสิ ปากฉันก็ไวแบบนี้แหละ ต้องหาคนมาไขข้อสงสัยให้ได้ แหะๆ จริงๆ ฉันก็แค่พวกอยากรู้อยากเห็นนั่นแหละค่ะ

"อะไรเหรอครับคุณพระพาย" คุณคินหันมาขมวดคิ้วถามแล้วมองตามสายตาฉันไปด้านหน้า

"ผู้กองลักษณ์ระวังครับ!" ดูเหมือนว่าคุณพี่ตำรวจที่ฉันไม่สนิทด้วยจะรู้แล้วว่ามันคืออะไร แล้วที่บอกให้ระวังนี่คือ...มันอันตรายเหรอ!?

"แดนหักเรือหลบ!"

พรึบ!

"กรี๊ดดดด!!!" ฉันกรี๊ดจนสุดเสียงเมื่อหัวเรือถูกหักเลี้ยวกระทันหัน ทุกอย่างมันสโลวไปหมด เพราะหลังจากที่อีตาผู้กองลักษณ์สั่งคุณแดนให้หักเรือหลบเรือลำหนึ่งที่พลิกคว่ำอยู่ข้างหน้า ฉันและทุกๆ คนเห็นเหมือนกันหมดว่ามันคือสปี๊ดโบ๊ทที่พลิกคว่ำอยู่ จากนั้นเรือที่พวกเราสิงสถิตอยู่ก็เทฉันและคนอื่นๆ ตกทะเล

ตู้มมมม!!

ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไรค่ะ รู้แค่ว่าหายใจไม่ออก ขยับตัวไม่ได้ ถ้าให้เดา เรือที่ฉันนั่งมามันพลิกคว่ำแบบหงายท้องเรือขึ้นชี้ฟ้า และฉัน...กำลังจมน้ำ!

ฉันพยายามตะเกียกตะกายจะหนีออกแต่ก็ติด ติดเพราะอีตาผู้กองน้ำแข็งรัดฉันไว้กับที่นั่ง ต่อให้ใส่ชูชีพก็ไม่ช่วย ฉันพยายามคลำหาตัวปลดล็อคแต่มันก็ยากเกินความสามารถของฉันค่ะ ฉันไม่คุ้นเคยกับน้ำทะเลเท่าไหร่ และไม่ว่าจะน้ำอะไรก็ช่างฉันไม่สนิทกับมันทั้งนั้น เลยไม่สามารถกลั้นหายใจได้นาน ทั้งหูอื้อ หายใจไม่ออก และคาดว่าอีกไม่นานฉันคงจะสำลักเอาน้ำเข้าปอด ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากตาย ใครก็ได้ช่วยฉันที!!! ฮืออออ~