ตอนที่ 5 คำขอโทษของคนที่ไม่เคยรู้จัก

หนึ่งปรารถนา

ตอนที่ ๕

คำขอโทษของคนไม่เคยรู้จักกัน

เย็นวันนั้น ฝนตกปรอย ๆ เหมือนฟ้าจะช่วยล้างความคับแค้นในใจหนึ่งปรารถนาให้เบาบางลง เสียงฝนกระทบใบไม้เป็นจังหวะ เธอนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน ใส่หูฟัง เปิดเสียงเปียโนจากยูทูบเบา ๆ และพยายามไม่ให้น้ำตาไหลอีก

แต่ไม่ว่าเธอจะคิดซ้ำกี่ครั้ง มันก็ยังรู้สึกอับอาย

ความรู้สึกนั้นไม่ได้เกิดจากเงินหนึ่งหมื่นที่เขายัดใส่มือ…แต่เกิดจากแววตาเย็นชาที่มองเธอเหมือนไม่ใช่คน

ในขณะเดียวกัน…

ที่คลินิกศัลยกรรมชื่อดังย่านทองหล่อ หมอโปรดปรานกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะทำงาน ด้านหน้าคือแฟ้มผู้ป่วยรายสุดท้ายของวัน และกาแฟที่เย็นชืดจนขมลิ้น

ในหัวเขายังวนเวียนอยู่กับใบหน้าเด็กสาวที่เกือบถูกรถชนเมื่อเช้านี้

"ตาใส ๆ แบบนั้น..." เขาเผลอพึมพำกับตัวเอง

ตอนนั้นเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ไม่ได้แสดงท่าทางน่าสงสัย เธอเพียงถือโทรศัพท์กับตะกร้าผ้าแบบที่คนซื้อกับข้าวธรรมดา ๆ ถือกัน

เขารู้ตัวดีว่าเขาอารมณ์เสีย

และเขา “เหมารวม”

เขาเคยเจอผู้หญิงหลายคนเดินตัดหน้ารถจริง ๆ แล้วขู่จะฟ้องถ้าไม่ให้เงิน นั่นทำให้เขาตั้งการ์ดไว้กับคนแปลกหน้าแบบอัตโนมัติ

แต่เขาก็รู้ด้วยว่า…

ครั้งนี้เขาอาจจะทำผิดกับใครสักคนที่ไม่ควรถูกมองแบบนั้นเลย

“โธ่เว้ย…” โปรดปรานถอนหายใจยาว กุมขมับทั้งสองข้าง พลางคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดกล้องวงจรปิดหน้าคลินิก หวังจะย้อนดูทะเบียนรถตัวเองในเช้านั้น แต่แน่นอน เขาไม่มีเบาะแสใด ๆ เกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้นเลย

จนกระทั่งสามวันถัดมา…

ณ บริเวณหน้าตลาดเช้าเดิม โปรดปรานเดินลัดเลาะหลังจากเลิกงานช่วงสาย เขายกมือไหว้แม่ค้าร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งที่เขาซื้อประจำ ก่อนจะกลั้นใจถามออกมา

“ป้าครับ เมื่อสองสามวันก่อน มีเด็กผู้หญิงเดินตัดหน้ารถผมแถวนี้ จำได้มั้ยครับ ผิวขาว ตัวเล็ก ผูกผมหางม้า ถือ…เหมือนตะกร้าผ้าสีฟ้า?”

แม่ค้าลังเล ก่อนพยักหน้า “อ๋อ…แม่หนูคนนั้น แวะมาซื้อของที่นี่หลายวันแล้วนะ เดินน่ารักเรียบร้อย ไม่ใช่เด็กเจ้าปัญหาอะไรเลย หมอถามถึงทำไมเหรอ?”

โปรดปรานหน้าเสียไปนิด “ผม…เข้าใจผิดกับเขา แล้วพูดจาไม่ดีนิดหน่อยครับ แค่อยากจะขอโทษเขา”

แม่ค้าชี้ไปอีกฝั่ง “โน่น…เห็นมั้ย ตรงร้านดอกไม้ข้างร้านปลาทูนึ่ง เขายืนเลือกพวงมาลัยอยู่เลยค่ะ”

โปรดปรานมองตามสายตา และทันทีที่เห็นเธอ เขารู้เลยว่า…ใช่

หญิงสาวคนนั้นยังคงแต่งตัวเรียบง่าย เสื้อยืดสีเทา กางเกงวอร์มสะอาดสะอ้าน และมีตะกร้าผ้าแบบเดิมอยู่ในมือ

และดวงตาของเธอ…ไม่มีแววหวาดระแวง

เขาสูดลมหายใจลึก แล้วเดินเข้าไปหา

“เอ่อ…คุณ” เขาเอ่ยเบา ๆ

หนึ่งปรารถนาหันมา แววตาชะงักในชั่วพริบตา เธอจำเขาได้ทันที และโดยสัญชาตญาณ เธอก้าวถอยหนึ่งก้าว

“ขอโทษนะครับ ที่…ผมพูดจาไม่ดีวันนั้น” เสียงของเขานุ่มกว่าที่เธอเคยได้ยิน

หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา

“หนึ่งไม่ได้ต้องการเงินของคุณค่ะ หนึ่งไม่ใช่พวกนั้น”

“ผมรู้แล้วครับ…ผมผิดเองที่ด่วนตัดสิน”

“คุณควรเรียนรู้ว่าคนทุกคนไม่ใช่ภาพจำของคุณ” น้ำเสียงของเธอเรียบเย็นกว่าทุกครั้งที่เธอเคยพูดกับใคร

โปรดปรานพยักหน้าช้า ๆ เขารับมันโดยไม่เถียง

“คุณชื่ออะไรครับ ชื่อหนึ่งใช่ไหม?” เขาถามเสียงเบา

หนึ่งปรารถนาไม่ได้ตอบทันที แต่เธอจ้องเขานิ่ง ก่อนจะพูดว่า

“ชื่อของหนึ่งไม่สำคัญหรอกค่ะ หนึ่งไม่จำเป็นต้องจำ แต่คุณควรจำว่าครั้งหนึ่ง คุณเคยทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกว่าเขาไม่มีค่า”

เขาเงียบ

“แล้วเงินที่คุณยัดใส่มือหนึ่ง หนึ่งให้ยายเก็บไว้ค่ะ เธอบอกว่าจะคืนให้ในวันหนึ่ง”

“ผมยินดีรับคืนครับ…แล้วก็จะจำเรื่องนี้ไว้ตลอด”

เธอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่หันกลับมา

โปรดปรานยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ตรงตลาดเช้าที่คึกคัก กับผู้คนมากมายที่ไม่มีใครรู้เลยว่า…เพียงแค่คำพูดของเขาในวันนั้น ได้สร้างรอยร้าวเล็ก ๆ ให้กับหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่แสนจะบอบบาง

และบางที…เขาอาจจะต้องเจอเธออีกครั้ง เพื่อจะได้พิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ตัดสินใครจากวินาทีเดียว

เพราะความเข้าใจผิด…มันแก้ได้

แต่ศรัทธาที่ถูกทำลาย อาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อฟื้นกลับมา.